12 కోట్ల డీల్

[Indraneel]

రూమ్ కి వెళ్లిన తర్వాత శ్వేత అన్నీ సర్దుతూ ఉండగా చెప్పా “రేపు నేను క్లైంట్ దగ్గరకు వెళ్ళవలసిన పని ఉంది. నాకు ఇవ్వాళ ఖాళీయేగా…రమ్మంటాడేమో ఆ క్లైంట్ కి ఫోన్ చేస్తాను. రమ్మంటే వెళ్ళి ఆ పని చేసుకుని వస్తాను. మళ్ళీ రేపు ప్రత్యేకంగా ఇక్కడిదాకా రావలసిన పని తప్పుతుంది.”

శ్వేత కళ్ళెత్తి ఒకసారి నా వైపు చూసి తిరిగి తన పనిలో మునిగిపోయింది.
నేను మా క్లైంట్ మల్లారెడ్డి కి కాల్ చేశాను. ఆయనకు చాలా అవసరం ఉందనుకుంటా…వెంటనే బయలుదేరి రమ్మని బ్రతిమాలాడు.
“సరే శ్వేతా. ఆయన రమ్మన్నాడు. నేను వెళ్తా.” అని పెద్దగా చెప్పాను.
శ్వేత చేస్తున్న పని ఆపి నా దగ్గరకు వచ్చి “మరి నేనేం చెయ్యాలి?” అని సీరియస్ గా అడిగింది.
శ్వేత కళ్ళలోకి చూసాక నా ఆలోచన చెప్పాలంటే భయం వేసింది. అయినా చెప్పక తప్పదు కాబట్టి నా మనసులోని ఆలోచన చెప్పా. “నువ్వు సాయంత్రం వరకు ఇక్కడే ఉండు. రాత్రి ఏడెనిమిది గంటలదాకా చూడు. రాత్రిలాగా ఎవరైనా లైన్ అయితే ఈ నైట్ కూడా ఎంజాయ్ చెయ్యి. ఈ లోపు నేను వచ్చేస్తా. ఎవ్వరూ కుదరలేదా….డిన్నర్ చేసి బస్ లో ఇంటికి వెళ్ళిపో.”
నా కళ్ళలోకి కళ్ళు పెట్టి చూస్తూ “ఇంత షార్ప్ గా ఎలా ఆలోచిస్తావు ఆనంద్!” అని అంది. అది ఎగతాళి అనుకోవాలో, పొగడ్త అనుకోవాలో తెలియలేదు.
నా పక్కన కూర్చుని భుజం మీద తలపెట్టి “ఈ సారికి మాధవ్ తో అనుభవించిన సుఖం చాలు. నేనూ నీతో వస్తా.” అని కూల్ గా చెప్పింది.
“అదేమిటి శ్వేతా. నేను వెళ్తున్నదే నీకు అవకాశం ఇద్దామని.”
“ఏమో! నువ్వు లేకుండా భయం బాబూ.”
“ఇక్కడ భయం ఏముంటుంది? అయినా నేను వచ్చేస్తాగా.”
“ఆనంద్! మరోసారి ఆలోచించు. కరక్టేనా?”
“ఏమీ ఆలోచించకు. అంతా సవ్యంగానే జరుగుతుంది.” అని దగ్గరకు తీసుకుని ధైర్యం చెప్పాను.
లంచ్ చేసిన తర్వాత తనకు మరోసారి ధైర్యం చెప్పి నేను బయలుదేరాను. మొత్తం అరగంట జర్నీ. క్లైంట్ దగ్గరకు చేరుకోగానే శ్వేత కి ఫోన్ చేశాను. నిద్రపోతుందనుకుంటా…ఎత్తలేదు.
మల్లారెడ్డి నన్ను సాదరంగా ఆహ్వానించాడు. నాతో అతని అవసరం అలాంటిది. నాకు కంప్యూటర్ ఆపరేటర్ ని అప్పచెప్పాడు. నేను పనిలో పడిపోయేసరికి టైం తెలియలేదు.
అయిదు గంటలకి తనే కాల్ చేసింది.“మీ ఫ్రండ్ సునీల్ కనిపించాడు.” అని.
“నిజమా? మాట్లాడావా?” చెప్పలేనంత సంతోషంతో అడిగాను.
“తను మాట్లాడిస్తే మాట్లాదదామనే అనుకున్నాను. కాని తను నన్ను చూడలేదు. నాకు మాట్లాడాలంటే ధైర్యం చాలలేదు.”
“ఎంతపని చేసావు శ్వేతా. ఇప్పుడే వాడికి ఫోన్ చేసి చెబుతాను ఉండు. నేను వచ్చేవరకు నీకు తోడుగా ఉండమని.”
“వద్దొద్దు.” కంగారుగా చెప్పింది.
“నీకు తెలియదులే నువ్వూరుకో. ఆ సంగతి నేను చూసుకుంటాగా.” అని కట్ చేశా.
నేను వెంటనే సునీల్ నంబర్ కి కాల్ చేశాను. విషయం చెప్పి నేను వచ్చేవరకు శ్వేత కు తోడుగా ఉండమని చెప్పాను.
పది నిమిషాల తర్వాత శ్వేత నంబర్ నుంచి కాల్ వచ్చింది.
“సునీల్ వచ్చాడు. నాకు తోడుగా ఉండమని చెప్పావంటగా.” శ్వేత చెప్పింది.
“అవును శ్వేతా. నేను వచ్చేసరికి ఏ టైం అవుతుందో. ఇద్దరూ వెళ్లి భోజనం చేసిరండి.” అని చెప్పాను.
కాసేపు మాట్లాడి ఫోన్ పెట్టేసింది శ్వేత.
మల్లారెడ్డి నాకు మంచి భోజనం అరేంజ్ చేసాడు.
మల్లారెడ్డి లుంగీ కట్టుకుని నాకు కూడా ఒకటి ఇచ్చాడు. నేను వద్దని చెప్పి వెళ్లి కాళ్ళు, చేతులు కడుక్కుని వచ్చాను.
ఇద్దరం భోజనం చేసి మరల వర్క్ లోకి వెళ్లాం. అప్పటికే పెట్టె సిగరెట్లు అయిపోయాయి.
రాత్రి పది గంటలైనా పని కాలేదు. చిన్నచిన్న ఎర్రర్స్ చాలా చికాకు పెడుతున్నాయి. శ్వేత ఆలోచనలతో వర్క్ మీద దృష్టి పెట్టలేకపోతున్నాను. అయినా ఎలాగైనా పని పూర్తికావాలని మొండిగా కూర్చున్నాను. మల్లారెడ్డి కూడా నాకు తోడుగా కూర్చున్నాడు.
పదకొండు గంటలకి శ్వేత కాల్ చేసింది “ఏమిటి ఇంకా రాలేదు?” అని.
విషయం వివరించి “నేను వీలైతే వస్తా. లేదంటే లేదు. మీరు పడుకోండి” అని చెప్పాను.
నిద్ర ఆపుకోలేక “ఈ పూటకు ఆపేద్దాం సార్. రేపు చూసుకోవచ్చు.” చెప్పాడు మల్లారెడ్డి.
“మీరు పడుకోండి.” అని సింపుల్ గా ఒక మాట చెప్పి నా పని నేను చేసుకుంటున్నాను.
ఆయన సోఫాలో పడుకుని పావుగంటలో నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయాడు. ఆపరేటర్ కూడా వెళ్ళిపోయాడు.
చిన్నపిల్లాడిలా మల్లారెడ్డి నిద్రలోకలవరిస్తుంటే నాలో నేనే నవ్వుకుని సోఫా వైపు చూసి ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడ్డాను. మల్లారెడ్డి ఒంటి మీద లుంగీ పక్కకు జరిగింది. మూరెడు పొడవుతో నల్లగా నిగనిగ లాడుతున్న మల్లారెడ్డి మొడ్డ పై కప్పుకేసి చూస్తూ ఊగుతుంది.
ఏదో కలగంటున్నట్టు ఉన్నాడు. బూతులు కలవరిస్తున్నాడు. కాసేపటికి ఆ పలవరింత ఆగిపోయింది. స్లోగా మొడ్డ దిగిపోయింది.
వాలిపోయిన తర్వాత కూడా అది నా దాని అంత ఉంది. చూడడానికి ఆ సీన్ చాలా బావుంది.
టైం చూసా. మూడు ఇరవై. కొద్దిగా టీ తాగి ఒకసారి బయటకు వచ్చి సిగరెట్ వెలిగించాను. శ్వేత ఏం చేస్తుందో? మనసంతా అక్కడే ఉంది. సునీల్ కి ఆడపిచ్చి బాగా ఎక్కువ. ఈ నైట్ వాడు శ్వేత ను వదలడని పూర్తి నమ్మకంతో ఉన్నాను.
రాత్రంతా వదలకుండా ఆ సాఫ్ట్వేర్ తో కుస్తీ పడుతూనే ఉన్నాను. తెల్లవారి పోయింది. ప్రాబ్లం మాత్రం సాల్వ్ కాలేదు.
అయిదు దాటాక శ్వేత కు కాల్ చేశాను. తను ఎత్తలేదు.
ఒక టీ తాగి బయటకు వచ్చి సిగరెట్ వెలిగించాను. శ్వేత కాల్ చేసింది.
“హలో…అప్పుడే నిద్ర లేచావా?” తనే అడిగింది.
“అసలు నిద్రపోతే కదూ లేవడానికి?” చెప్పాను.
“అదేమిటి? ప్రాబ్లం సాల్వ్ కాలేదా?”
“కాలేదు.”
“మరి ఇప్పుడేం చేస్తున్నావు? సిగరెట్ తాగుతున్నావా?”
“అవును.”
“తాగు…తాగు. అలాగే ఏదో ఒకరోజుకి పనికిరాకుండా పోతావు.”
“అది నువ్వు ప్రతిసారీ చెప్పే మాటేగా. రాత్రి బాగా గడిచిందా?”
“నువ్వు అనుకున్నట్టు ఏమీ జరగలేదు. సునీల్ మంచం మీద నిద్రపోతే, నేను కింద నిద్రపోయాను. అంతే.”
“శ్వేతా! ఎందుకలా జరిగింది?”
“నన్ను అడుగుతావే? నీ ఫ్రండ్ ని అడుగు.” అని కాల్ కట్ చేసింది.
నేను ఏమిటేమిటో ఊహించుకున్నాను. అక్కడ ఏమీ జరగలేదు.
కాని శ్వేత చెప్పేది నమ్మబుద్ది కాలేదు. తను అబద్ధం చెబుతుందేమోనని అనిపించింది.
ఆరున్నరకి సునీల్ కాల్ చేసాడు. “ఏమిట్రా రాత్రంతా రాలేదు?” అని.
“ఇక్కడ పని కాలేదు. మైనర్ ఎర్రర్స్ చికాకు పెడుతున్నాయిరా.”
“ఇప్పుడైనా వస్తున్నావా?”
“ఏం? నీకేమైనా పని ఉందా?”
“ఖమ్మం వెళ్ళాలి.”
“సరే ఒక పని చెయ్యి. శ్వేత ని నా దగ్గర వదిలిపెట్టి వెళ్ళు.”
శ్వేత కూడా సేం ప్రొఫెషన్ కాబట్టి తను డీబగ్ చేయగలదేమోనని ఆశతో చెప్పాను.
ఏడు గంటలకి మల్లారెడ్డి లేచాడు.
నా అవతారం చూసి “సార్! మీరు రాత్రంతా నిద్రపోలేదా?” అని ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.
“నిద్రదేముందిలే రెడ్డిగారూ.” తేలికగా కొట్టిపారేసాను.
ఇద్దరం స్నానం చేసి బయటకు వెళ్లి బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసి వచ్చాం.
మరలా కంప్యూటర్ దగ్గర కూర్చున్నాను. రాత్రి పని జరిగలేదని శ్వేత చెప్పిన మాట ఎంతవరకు నమ్మాలి? ఎంత వద్దు అనుకున్నా నా ఆలోచన అంతా అటే ఉంది.
తొమ్మిది గంటలకి సునీల్ కాల్ చేసాడు “ఊళ్లోకి ఎంటర్ అయ్యాం. ఎక్కడికి రావాలి?” అని .
నేను క్లియర్ గా అడ్రస్ చెప్పి రోడ్డు మీదకు వచ్చాను. మల్లారెడ్డి రూమ్ లోనే ఉన్నాడు. పది నిమిషాల్లో సునీల్ కారు నా ముందు ఆగింది. ఇద్దరూ కిందకు దిగారు. ఇద్దరూ చాలా ఫ్రీగా ఉన్నారు. ఎంత అబ్జర్వ్ చేసినా కూడా వాళ్ళ ముఖాలలో తప్పు చేసిన ఆనవాళ్ళు ఎక్కడా కనిపించలేదు.
ఇద్దరి ముఖంలో ఫీలింగ్స్ బాగా స్టడీ చేశాను. వాళ్ళ బాడీ లాంగ్వేజ్, పేస్ ఫీలింగ్స్ ని బట్టి పని జరిగిన ఆనవాళ్ళు మచ్చుకైనా కనిపించలేదు. అయినా ఏదో అనుమానం.
“లోపలికి వెళ్దాం.” అని సునీల్ తో చెప్పాను.
“సారీరా. ఏమనుకోవద్దు. చాలా అర్జెంటు.” అని చెప్పి శ్వేత ను నాకు అప్పగించి తను వెళ్ళిపోయాడు.
కనీసం లోపలికి కూడా రాకుండా వెళ్తున్నాడంటే వీడు నాకు ముఖం చూపించలేక పోతున్నాడా?
“శ్వేతా!” అని శ్వేతను పిలిచా. స్లోగా తలెత్తి చూసింది.
“రాత్రి ఏం జరిగింది?” అని అనుమానంగా అడిగాను.
“నీ ఫ్రండ్ పేద్ద పోటుగాడని చెప్పావు. ఒట్టి బుద్ధావతారం.” సన్నగా నవ్వుతూ చెప్పింది.
“అంటే….!” లోపలికి నడుస్తూ అడిగా.
“ఏముంది. తను మంచం మీద పడుకున్నాడు. నేను నేల మీద పడుకున్నాను. వస్తాడేమోనని రాత్రంతా ఎదురు చూశా. తెల్లవారింది గాని అయ్యగారు మాత్రం మంచం దిగలేదు.” నా పక్కనే నడుస్తూ చెప్పింది.
“శ్వేతా! నువ్వంటున్నది నిజమేనా?” బాధగా అడిగాను.
“ఏం పాపం! ఈ అయ్యగారికి బాధగా ఉందా?”
“ఉండదా మరి. ఎన్నెన్ని ఊహించుకున్నానో!”
“మీ ఫ్రండ్ ని నమ్ముకుంటే బాగా అయ్యిందిగా. ఇక సునీల్ విషయం మర్చిపో.”
“ఇంకోసారి ట్రై చేయవచ్చులే…వదిలేసెయ్.” మెల్లగా చెప్పాను.
“మళ్ళీనా! పొరపాటున కూడా ఆ బుద్ధావతారం ప్రసక్తి నా దగ్గర తీసుకురావద్దు.”
రూమ్ దగ్గరకు వచ్చేసరికి ఆ మాటలు ఆపేసి “చిన్న చిన్న ఎర్రర్స్ విసిగిస్తున్నాయి.” అని మాట మార్చాను.
“నీక్కూడా అర్ధం కాలేదా?” ఆశ్చర్యంగా నా కళ్ళలోకి చూసింది.
“ఏం చేస్తాం మైండ్ మైండ్ లో లేక…”
“సరే…సరే. కళ్ళు ఏమిటి అలా ఎర్రగా చింత నిప్పులలాగా ఉన్నాయి? రాత్రంతా అసలు నిద్రపోలేదా?” అని అడిగింది.
“చిన్న సమస్యే గదా! సాల్వ్ అవుతుందేమోనని మొండికేసి కూర్చున్నాను.”
“అయినా కాలేదు. అంతేనా?” అని చిన్నగా నవ్వింది.
ఇంతలో రూమ్ లోనుంచి మల్లారెడ్డి బయటకు వచ్చి “ఈ అమ్మాయేనా మీ భార్య?” అని శ్వేత ను చూస్తూ అడిగాడు.
“అవును. శ్వేత.” అని ఇటువైపు తిరిగి “మల్లారెడ్డి గారు. ప్రొప్రైటర్” అని శ్వేత కి పరిచయం చేశాను.
మల్లారెడ్డి చెయ్యి చాచి శ్వేత కి షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చాడు. శ్వేత ఆయన్ని రెండుసార్లు కిందనుంచి పైదాకా చూసి చెయ్యి కలిపింది.
“మీ ఆయన రాత్రి వచ్చేసేవాడే. నా కారణం వలెనే ఆగిపోయాడు. రాత్రి గుడిలో ఒక్కదానివీ ఎలా ఉన్నావో…పాపం.” సూటిగా శ్వేతనే చూస్తూ అన్నాడు.
“ఒక్క దానిని ఏమీ లేనులే సార్. అనుకోకుండా ఈయన ఫ్రండ్ కనిపించాడు. రాత్రి అతనే నాకు తోడుగా పడుకున్నాడు. లేకపోతే భయంతో చచ్చేదాన్ని.”
శ్వేత మాటలకి ఉలిక్కిపడి ఆమె కళ్ళలోకి అయోమయంగా చూసాను.
తను మాట్లాడిన దానిలో తప్పు ఏమిటో శ్వేతకు అర్ధమైనట్టుంది.
“వాళ్ళ ఆవిడ చాలా మంచిది. రాత్రి పన్నెండు గంటలదాకా కబుర్లు చెబుతూనే ఉంది.” అని వెంటనే తన తప్పును సరిచేసుకుంది.
శ్వేత సమయస్పూర్తిని మనసులోనే మెచ్చుకున్నాను.
“మా శ్వేత మంచి టాలెంటెడ్. మీ ప్రాబ్లం తప్పకుండా సాల్వ్ చేస్తుంది.” మల్లారెడ్డితో చెప్పాను.
“పాపం! సార్ రాత్రంతా నిద్ర కూడా లేకుండా కష్టపడ్డాడు. అయినా ఫలితం లేదు. నీ చెయ్యి పడితే చిటికెలో సాల్వ్ అయిపోవాలి.” శ్వేతను చూస్తూ చెప్పాడు.
శ్వేత చిరునవ్వు నవ్వింది.
“బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసావా?” అని శ్వేత ను అడిగా.
చెయ్యలేదని చెప్పింది.
“అయ్యో! ఇప్పటిదాకా టిఫిన్ చెయ్యలేదా? ఇప్పుడే వస్తానుండండి.” అని మా మాట కోసం కూడా చూడకుండా బైక్ వేసుకుని బయలుదేరాడు.
ఆయన అలా వెళ్ళగానే శ్వేతను దగ్గరకు తీసుకుని వాటేసుకున్నాను. ఇంతలో హఠాత్తుగా తలుపు తెరుచుకుంది. మల్లారెడ్డి.
ఆయన్ను చూసి గబాల్న దూరంగా జరిగింది శ్వేత.
“సారీ.” అని నాకు చెప్పి శ్వేత వైపు తిరిగి “టిఫిన్ ఏం కావాలో అడుగుదామని వచ్చాను.” మెల్లగా చెప్పాడు.
“ఒక ఉల్లి దోశ. పూరి.” చెప్పింది శ్వేత.
“కాఫీ కాని…టీ కాని.”
“కాఫీ చాలు.”
అతను వెళ్ళిపోయాడు. నేను కూడా బయటకు వెళ్లి అతను దూరంగా వెళ్ళాక లోపలికి వచ్చి “నిజం చెప్పు శ్వేతా. రాత్రి పని జరిగలేదా?” అని శ్వేత ను నిశితంగా పరిశీలిస్తూ అడిగా.
“ఆనంద్! అంటే నీ ఉద్దేశ్యమేమిటి? నేను అబద్ధం చెబుతున్నానా?” కోపంగా అడిగింది.
“నా ఉద్దేశ్యం అది కాదు శ్వేతా.”
“ఏది కాదు. ఇంక ఆపు. నాదీ బుద్ది తక్కువ. మగాళ్ళ బుద్ధులు ఇలాగే ఉంటాయని తెలిసి కూడా నీ మాటల్ని నమ్మాను చూడు…నన్ను నేను చెప్పుతో కొట్టుకోవాలి.” శ్వేత కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి.
నేనేం తప్పు మాట్లాడానో నాకు అర్ధం కాలేదు. కాని పరిస్థితి సీరియస్ గా మారుతుందేమోనని భయంతో శ్వేత ను దగ్గరకు తీసుకోబోయా. తను విదిలించి కొట్టింది.
“సారీ శ్వేతా. నిన్ను బాధపెట్టాలని అలా అడగలేదు.” అని తన చేతులు పట్టుకున్నాను.
తనేం మాట్లాడకుండా ముక్కు ఎగబీలుస్తూ కూర్చుంది.
బైక్ సౌండ్ వినపడి తను కళ్ళు తుడుచుకుంది. మల్లారెడ్డి లోపలికి వచ్చి బ్రేక్ ఫాస్ట్ టీపాయ్ మీద పెట్టి వెళ్లి వాటర్ బాటిల్ తీసుకువచ్చాడు.
శ్వేత బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసిన తర్వాత తనతో పాటు మేము కూడా కాఫీ తాగాం. ఒక సిగరెట్ వెలిగించి సాఫ్ట్వేర్ లో సమస్యలని శ్వేతకి వివరంగా చెప్పాను.
చాలా శ్రద్ధగా విని తన డౌట్స్ అడిగింది. నేను చెప్పాక తన పని మొదలుపెట్టింది. తను కంప్యూటర్ మీద వర్క్ చేస్తుంటే నేను పక్కనే కూర్చుని చూస్తూ ఉన్నాను.
నాకు తెలియకుండానే నిద్ర వచ్చి నాలుగైదు సార్లు ముందుకు తూలాను. శ్వేత నా వైపు తిరిగి “ఈ వర్క్ నేను చూస్తాను గాని…మీరు వెళ్లి కాసేపు ఆ సోఫాలో పడుకోండి.” అని వినయంగా చెప్పింది.
“పర్లేదులే…” అని నేను అక్కడి నుంచి లేవలేదు.
మరి కొద్దిసేపటికి నేను తూలి ముందుకు పడబోతే శ్వేత పట్టుకుంది.
“చెప్పాను గదా…పడుకోమని.” అని తను లేచి, నన్ను చెయ్యి పట్టుకుని పైకి లేపి సోఫా దగ్గరకు తీసుకెళ్ళింది. ఈసారి అడ్డు చెప్పలేకపోయాను.
సోఫాలో కూర్చుని తనివితీరా శ్వేతనే తదేకంగా చూస్తూ ఉన్నాను.
తనకు ఇష్టం లేకున్నా బలవంతంగా తప్పు చేయించాను. తనకెలా ఉందో గాని తన ముఖంలో కనిపిస్తున్న ఆ కాంతి చూస్తే నాకైతే పిచ్చ హ్యాపీగా ఉంది.
“మీరొచ్చి ఇటు కూర్చుని మీ డౌట్స్ చెప్పండి.” అని మల్లారెడ్డితో చెప్పింది.
అతను లేచి వెళ్లి నేను ఖాళీ చేసిన చైర్ లో కూర్చున్నాడు.
శ్వేత ముఖాన్ని తనివితీరా చూసుకుంటూ నాకు తెలియకుండానే నిద్రలోకి జారిపోయాను.
భళ్ళున శబ్దమైతే మెలకువ వచ్చింది.
“పాపం! రాత్రంతా నిద్రలేదు.” మల్లారెడ్డి మాటలు లీలగా వినిపించాయి.
“అయ్యో బంగారం లాంటి కప్పు పగిలిపోయింది.” శ్వేత మాటలు.
“కప్పుదేముంది…మరొకటి కొనుక్కోవచ్చు.” మల్లారెడ్డి అన్నాడు.
వాళ్ళు ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. నేను మరలా నిద్రలోకి జారిపోయా.
అలా ఎంతసేపు పడుకున్నానో తెలియదు. మెలకువ వస్తే కళ్ళు తెరిచి చూసాను. రూమ్ లో ఎవ్వరూ లేరు. టైం రెండు దాటింది. బహుశా ఆకలేసి మెలకువ వచ్చి ఉంటుందని అనుకున్నాను. లేచి ఒళ్ళు విరుచుకుని వీళ్ళు ఎక్కడికి వెళ్లి ఉంటారు అనుకుంటూ డోర్ దగ్గరకు వెళ్ళి లాగాను. రాలేదు.
వీళ్ళు నన్ను రూమ్ లో పెట్టి డోర్ లాక్ చేసి ఎక్కడకు వెళ్లి ఉంటారు. కొద్దిగా అనుమానం వచ్చింది. కొంపదీసి వీళ్ళిద్దరికీ లింక్ కుదరలేదు కదా!
ఇంతలో డోర్ లాక్ తీస్తున్న చప్పుడైతే వెళ్లి సోఫాలో పడుకున్నాను.
పట్టీల చప్పుడైతే కదలకుండా పడుకున్నాను. వచ్చింది శ్వేత అని పట్టీల చప్పుడును బట్టి అర్ధమైంది. ఒక్కటే వచ్చిందా…ఇద్దరూ వచ్చారా? అర్ధం కాలేదు. ఎలాంటి మాటలు వినిపించడం లేదు.
నేను నిద్ర పోతున్నాను అనుకుందేమో నా నుదుటి మీద శ్వేత ముద్దు పెట్టింది. శ్వేత ఒక్కటే వచ్చింది అని అర్ధమైంది. గుప్పుమని సోప్ వాసన వచ్చింది. నేను “ఊ…”అని బద్ధకంగా అంటూ కళ్ళు తెరిచాను. నా మీదకు ఒంగి ఉన్న శ్వేత ఉలికిపడి కళ్ళు పెద్దవి చేసి “ఆనంద్! నువ్వు మెలకువగానే ఉన్నావా?” అని ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.
“మంచి నిద్ర పాడుచేసి మళ్ళీ అదేం ప్రశ్న?” అని శ్వేత చూసి “ఏమిటి ఇంత ఫ్రెష్ గా ఉన్నావు?” శ్వేత నడుము మీద చెయ్యి వేసి దగ్గరకు లాక్కుంటూ అడిగాను.
తను నన్ను విదిలించుకుని దూరంగా జరిగి “అలా బాత్రూం కి వెళ్లి ఫ్రెష్ అయి వచ్చాలే.” అని లేచి వెళ్ళింది.
తన కళ్ళలోకి చూసి నవ్వి “టైం ఎంతయింది?” అని అడిగాను.
“రెండుం పావు” అని చెప్పి “నువ్వు ఇంత మొద్దు నిద్ర పోవడం పెళ్ళయిన తర్వాత మొదటిసారి చూస్తున్నాను.” కళ్ళు గుండ్రంగా తిప్పుతూ చెప్పింది.
నేను నవ్వి అటూ ఇటూ చూసి “ఈ రెడ్డి గారు ఎక్కడ?” అని అడిగాను.
“లంచ్ తీసుకు రావడానికి హోటల్ కి వెళ్ళాడు.” ఆయన్ని ఏకవచనం లో సంబోధించడం క్యాచ్ చేశాను. వచ్చినప్పుడు చాలా మర్యాదగా, గౌరవంగా మాట్లాడింది.
“ప్రాబ్లం సాల్వ్ అయిందా?” అడిగాను.
“నువ్వే చూడు.” అని చూపించి “ఇంత చిన్న లాజిక్ ఎందుకు పట్టుకోలేకపోయావు?” అని అడిగింది.
“చెప్పానుగా…మనసంతా నీ మీదే ఉందని. పోన్లే ఎలాగైతేనేం సాధించావు. రెడ్డిగారికి చూపించావా?”
“చాలా సార్లు టెస్ట్ చేసి చూసుకున్నాడు. పాత ఎర్రర్ ఒక్కటి కూడా రాలేదు. చాలా హ్యాపీగా ఫీల్ అయిపోయి నన్ను తెగ మెచ్చుకున్నాడు.”
“ఈ పని అయ్యేదాకా ఆయన కూడా ఇక్కడే, నీ పక్కనే కూర్చున్నాడా?”
శ్వేత నా వంక ఎగాదిగా చూసింది.
“ఇక్కడే కూర్చున్నాడు.” అటువైపు తిరిగి చెప్పింది.
ఆదివారం కావడంతో మల్లారెడ్డి చికెన్ తీసుకుని వచ్చాడు. ముగ్గురం సుష్టుగా తిన్నాం.
సిగరెట్లు లాగించి ఒక గంటసేపు సాఫ్ట్వేర్ ఆయన చేతే రన్ చేయించి, అన్ని రకాల ఎంట్రీలు వేయించి ఆయన సాటిస్ ఫై అయిన తర్వాత మేము బయలుదేరాం.
“ఏమంటున్నాడు మల్లారెడ్డి?” కొంత దూరం వెళ్ళాక అడిగాను.
“బాగా సాటిస్ ఫై అయ్యాడు.” శ్వేత చెప్పింది.
“నేనడుగుతుంది సాఫ్ట్వేర్ గురించి కాదు.”
శ్వేత ఒక్కసారిగా సీరియస్ గా నా వైపు చూసింది. తర్వాత ఏమనుకుంటో ఏమో “మల్లారెడ్డి నీ క్లైంట్ ఆనంద్. అతని దగ్గర నేను చీప్ గా బిహేవ్ చేస్తే నీకు ఆయన దగ్గర విలువ ఏముంటుంది.” వీలైనంత కూల్ గా చెప్పింది.
“నన్ను లోపల పెట్టి డోర్ లాక్ చేసి వెళ్తే ఎంజాయ్ చేసారేమో అనుకున్నాను.”
“అదేం లేదులే. నువ్వు రోడ్ చూసి డ్రైవ్ చెయ్యి.” అని ఏడుపు గొంతుకతో చెప్పింది. శ్వేత కళ్ళలో తడి చూసి నాకు నోట మాట రాలేదు. ఇంటికి వెళ్ళేవరకు నేను మరో మాట మాట్లాడలేదు.