Adultery அரிப்புகாரி அன்னம்மாள்

[sagotharan]

என்னோட பேரு அன்னம்மாள். கல்யாணம் ஆன பின்பும் என்னுடைய உடம்பு வரிசை குலையாமல் இருக்கு. தொய்வடையாத முலைகளும், மடிப்பு விழாத இடுப்பும் கொழுத்த குதிரைபோல் பின்பக்கமும் வாலிபர்கள் முதல் வயசாளிகள்வரை சுண்டிப் பார்க்கும். மலையாள பெண்களை போல எனக்கும் நீளமான அடர்த்தியான கரு கரு கூந்தல். ஒத்தசடை பின்னிப்போட்டு நடந்தால் என் சூத்தில் மாற்றி மாற்றி தட்டிக்கொண்டு வரும் சடை. அதற்காகவே கொண்டை போட்டுக்கொள்வேன். கொண்டை போட்டுக்கொண்டால் என்னை பின்னால் இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு. ரவுக்கையிலிருந்து முதுகு தெரியும். கொண்டையும், ரவுக்கை முதுகும் பிறகு பின்பக்கம் ஆடுகிற கொழுத்த சதை குண்டிகளும் மூடு ஏத்துகின்ற விசயம்தானே. அதனால்தான் என்னோட பிறந்த ஊரைவிட புகுந்து ஊர் ஆட்கள் தான் அதிதம் கொண்டாடினார்கள். திருமணம் ஆகி எங்களுக்கு பெண் குழந்தை பிறந்தது. நாங்கள் லலிதா என பெயர் சூட்டினோம். லலிதா வளரும் போது எனக்கு துணையாக இருந்த மாமியார் இறந்து போனார். நான் என் கணவன், என் குழந்தை என வாழ்ந்தோம். 

குழந்தை பிறந்த பிறகு என்னுடைய உடலில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தால் முலைகள் பெரிதாகி, இடுப்பு சிறுத்து, சூத்து பெரிதானது. நான் ஆண்களை வசீகரிக்கும் காந்தம் போல ஆனேன். 

"ஏ.. அன்னம்மா போராடா.."
"அட அட.. அவ நடக்கும் சூத்தாடும் அழகு இருக்கே.."
"ச்ச.. கிக்கு ஏத்தறதுக்குனே இந்த ஆண்டியை ஆண்டவன் படைச்சிருக்கான்டா.."
இப்படி சில உரையாடல்கள் என் காது படவே நடக்கும். ஆனாலும் நான் கண்டு கொள்வதில்லை. ஆண்களின் பேச்சிற்கு அடிமையானால் தாசியாக சேவகம்தான் செய்ய வேண்டும். ஆனாலும் இப்படி ஆண்கள் கூட்டம் வட்டமிடுவது என பிடித்திருந்தது. இருந்தாலும் யோக்கிய சிகாமணி போல ஒரு வாழ்ந்துவந்தேன். எல்லாம் என்னுடைய புருசனை பாம்பு தீண்டும் வரைதான். அதன்பின்பு தாலியை அறுத்து மூலியானேன். சோத்துகஞ்சிக்கு காணி நிலம் குத்தகை பணம் கைகொடுத்தது. ஆனால் மூடுவந்தால் சேலையை தூக்கி குத்தி அவர்விடுகின்ற கஞ்சிக்குதான் வழியில்லாமல் போனது. 

தாலியோடு வரும் போதே இடுப்பையும், மாராப்பையும் பார்க்கும் ஆண்கள் கூட்டம்.. தாலியை அறுத்த முண்டச்சியை தங்கத்தட்டில் வைத்தா பார்க்கும். எனக்கு வேறு இந்த ஆண்கள் வழிந்தாலே பெருமையாக இருக்கும். வீடு தாரேன், நிலம் தாரேனு கிராமத்தில் இருக்கும் பெரிய ஆட்களெல்லாம் தூது அனுப்பினார்கள். அதெல்லாம் எனக்கு வேணாம். நூறு ஆண்களில் எவன் வேண்டும் என நானே தீர்மானிப்பேன் என நினைக்கின்றேன். 

மதிய வெயிலில் நான் கடைத் தெருப்பக்கம் போனபோது முருகேச முதலியார் கறிக்கடையில் உட்கார்ந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டிருந்தார். "ஒரு விஷயம் கேட்டுப் போ” என்றுதான் என்னை கூப்பிட்டார். சிறிய கடைத்தெரு மதிய வெயில் மயக்கத்தில் குட்டை நிழல்களுடன் காற்றோடிக் கிடந்தது. வாசல் பக்கம் சென்று பவ்யமாய் ஒதுங்கி நின்றேன். அவர் உள்ளே கூப்பிட்டார். எதுவோ என்மீது பஞ்சாயத்து என்றுதான் உடனே என் மனம் கற்பனை செய்தது. எதுவாயிருந்தாலும் சரி செய்யச் சொல்லிக் காலில் விழுந்துவிடவும் தயாராக இருந்தது மனம். 

"மாமா.." என்றேன் மெல்லிய குரலில்..
"வூட்டுல எல்லோரும் நல்லாயிருக்காங்களா."
"வூட்டுல யாரு மாமா இருக்கா.. நானும் மவளும் தானே"
"ம்ம்.. சாவு வர வயசா அவனுக்கு.. ஒன்னுமன்னா வளர்ந்த பயளுக நாங்க. "
"அவரு சொல்லியிருக்கிறார் மாமா.."
"உன் அழகென்ன.. நீ இருக்கிற இருப்பென்ன. புருசன் தான் போயிட்டானேனு மனசு விட்டுராத.. நானிருக்கேன்."
"ம்ம்.. உங்களையெல்லாம் நம்பிதான் இன்னும் இந்தூர்ல இருக்கேன். இல்லைனா லலிதாவ கூட்டிக்கிட்டு எங்கூருக்கு போயிடமாட்டேனா.. அங்க என்ன சொந்தம் இல்லாமலா.. கிடக்கு"
"அதான்.. சொல்லறேன். நானு இருக்கேன் உனக்கு. இன்னைக்கு பொழுது போனதும் வீட்டு பக்கம் வா. சூதானமா இருந்துக்கோ.. அப்ப தான் இந்தூர்ல பிழைக்க முடியும்."
"சரி மாமா" என்றேன். என்னுடைய கணவரின் பாட்டன் வழி உறவு. அண்ணன் தம்பி முறை என்பதால் எனக்கு மாமன்.