09-02-2022, 12:38 PM
என்னுடைய பெயர் ஜெகவீரபாண்டியன். சுருக்கமாக ஜெகன். அப்பா அம்மா இருவரும் கூலி வேலை செய்பவர்கள். நாங்கள் வசிப்பது குடிசையில்தான். பதினோரம் வகுப்பு தேர்வு எழுதிவிட்டு இப்போது பன்னிரெண்டாம் வகுப்புக்கு செல்ல காத்திருக்கிறேன். தேர்வு விடுமுறை நாட்கள் மிகவும் கொடுமையாக முடிந்தது. ஏன் தெரியுமா வண்ணமதி ஊரில் இல்லை என்பதால். வண்ணமதி பேருக்கு ஏற்றாற் போல வண்ணமானவள். யாரது என்று கேட்கின்றீர்களா. என்னுடைய பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் தமிழாசிரியரின் மனைவி. வயசு ஏதோ 25 இருக்கும் என்று நம்பிவிடுவார்கள். ஆனால் அவளுக்கு வயது 37. சின்ன பெண்ணொருத்தி கூட உண்டு. படிப்பிற்காக ஹாஸ்டலில் விட்டிருந்தார், கெட்டிகார வாத்தியார்,. வண்ணமதியோடு இரவெல்லாம் கும்மாளம் அடிக்க அவருக்கு பெண் இடஞ்டல் என்று கருதியிருக்கலாம். விடுமுறைக்கு தமிழாசிரியர் ஊருக்கு அவளோடு சென்றுவிட்டதால். என்னால் அவளை பார்க்க முடியவில்லை. நாளைக்கு பள்ளிக்கூடம் திறக்கபோகிறது. தமிழாசிரியர் இன்றோ, நாளையோ வந்துவிடுவார் என்று நம்பியிருந்தேன். கார் வரும் சத்தம் கேட்டது. அடடா வந்துவிட்டாள் என் வனமோகினி. அவர்கள் வீட்டிற்கு ஓடினேன்.
“இதோ ஜெகனே வந்துட்டான்” என்று சிரித்துக் கொண்டே பெட்டிகளை எடுத்து உள்ளே போனார் தமிழாசிரியர். ரொம்போ வெகுளியான ஆள். பின்னே பொண்டாட்டியை சைட் அடிக்க வந்தவன் பார்த்து சந்தோசப்படும் கணவனை என்ன சொல்லி அழைப்பது. அப்போது காரில் இருந்து இறங்கினாள் வண்ணமதி. சாலையில் படும் பட்டுப்புடவை. மெல்லிய சவ்வாது வாசனை என கிரக்கடித்தாள். என்னை எப்படா கொஞ்சுவ என்று அவள் முலைகள் துள்ளின. அவள் முலையை பார்த்துக்கொண்டே இருந்த என்னை “எப்படிடா பொழுது போனது” என்றாள். “நீங்கள் இல்லாமல் செம போர் அத்தை”. என்ன அத்தை என்கிறானே என்று பார்க்கின்றீர்களா. தமிழாசிரியை சார் என்று கூப்பிட்டாலும், வண்ணமதியை அத்தை அத்தை என்றே அழைப்பேன். முதன்முறை அக்கா என்று கூப்பிடலாமா என்று நினைத்தவனை அத்தை என்று அழைக்க சொன்னதே வண்ணமதிதான்.
டேய் மாமாக்கிட்ட பேசிக்கிட்டு இரு, காபிபோட்டு எடுத்துவரேன். என்று சொல்லிவிட்டு படுக்கை அறைக்கு போனாள். அவர் அமர்ந்திருந்த சோபாவில் கொஞ்சம் இடைவெளிவிட்டு நான் அமர்ந்தேன்.
“இதோ ஜெகனே வந்துட்டான்” என்று சிரித்துக் கொண்டே பெட்டிகளை எடுத்து உள்ளே போனார் தமிழாசிரியர். ரொம்போ வெகுளியான ஆள். பின்னே பொண்டாட்டியை சைட் அடிக்க வந்தவன் பார்த்து சந்தோசப்படும் கணவனை என்ன சொல்லி அழைப்பது. அப்போது காரில் இருந்து இறங்கினாள் வண்ணமதி. சாலையில் படும் பட்டுப்புடவை. மெல்லிய சவ்வாது வாசனை என கிரக்கடித்தாள். என்னை எப்படா கொஞ்சுவ என்று அவள் முலைகள் துள்ளின. அவள் முலையை பார்த்துக்கொண்டே இருந்த என்னை “எப்படிடா பொழுது போனது” என்றாள். “நீங்கள் இல்லாமல் செம போர் அத்தை”. என்ன அத்தை என்கிறானே என்று பார்க்கின்றீர்களா. தமிழாசிரியை சார் என்று கூப்பிட்டாலும், வண்ணமதியை அத்தை அத்தை என்றே அழைப்பேன். முதன்முறை அக்கா என்று கூப்பிடலாமா என்று நினைத்தவனை அத்தை என்று அழைக்க சொன்னதே வண்ணமதிதான்.
டேய் மாமாக்கிட்ட பேசிக்கிட்டு இரு, காபிபோட்டு எடுத்துவரேன். என்று சொல்லிவிட்டு படுக்கை அறைக்கு போனாள். அவர் அமர்ந்திருந்த சோபாவில் கொஞ்சம் இடைவெளிவிட்டு நான் அமர்ந்தேன்.