மோகன் - வசுமதி- லட்சுமி

[Venugopal287]

ஆனாலும் இப்போதைக்கு அண்ணிக்கு வேண்டியது ஆறுதல் என்று நினைத்தவாறு, "அண்ணி! நான் சொன்னேன் அல்லவா? நம் எதிர் வீட்டில் டாக்டரைப் பார்த்தேன் என்று? அவரைச் சென்று கண்டால் என்ன?" என்று கேட்டாள். லட்சுமி பதிலுக்கு "அந்தப் பையனா? அவன் படிக்க அல்லவா செய்கிறான்? மேலும் ஒரு பெண் டாக்டரைக் காணுவது அல்லவா நல்லது" என்று கூற, "அண்ணி, அந்த டாக்டர் இறுதி ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருக்கிறார். இவ்வளவு பக்கத்தில் இருப்பதால் அவரை முதலில் பார்க்கலாம். கலந்து ஆலோசித்து விட்டுப் பின்னர் வேண்டியதை தீர்மானிக்கலாம். நாளை நான் கல்லூரி செல்லும் நேரத்தில் அவர் இருக்கிறாரா என்று பார்ப்போம்" என்று சொல்ல, லட்சுமிக்கும் அது சரியென்றே பட்டது. அப்போ¦தைக்கு அவளுக்கு ஒரு வித சமாதானமும் உண்டானது.


அடுத்த நாள் காலை ஒன்பதரை மணி அளவில் வசுமதி அண்ணியுடன் டாக்டர் மோகனின் வீட்டுக்குச் சென்று காலிங் பெல் ஐ அழுத்தினாள். நள்ளிரவு ·பாக்டரி நைட் ஷிப்ட் முடிந்து வந்த கணவன், வழக்கம் போல அவளுடன் ஒரு 'போடு' போட்டு விட்டுத்தான் உறங்கச் சென்றான். சாதாரணமாக அவன் மதிய உச்ச வேளை வரை உறங்கி விட்டுப் பின்னர் சாப்பிட்டு விட்டு வேலைக்குச் செல்வது வழக்கம் என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும். வசுமதி அன்று காலை, "அண்ணி, நான் உங்களை டாக்டருக்கு அறிமுகம் செய்துவிட்டு காலேஜ் செல்கிறேன். அண்ணன் பாவம் தூங்கட்டும். நீங்கள் கலந்து ஆலோசித்த பிறகு நமக்கு என்ன செய்வது என்று தீர்மானிக்கலாம்" என்று சொல்ல, அந்த ஆலோசனையின் படி இருவரும் எதிர் வீட்டுக்கு அன்று காலை சென்றனர்.


நமது கதா நாயகன் அதாவது - மோகன் - "டாக்டர்' மோகன், சென்ற மாலையின் இனிய நினைவுகள் நிரம்பிய கனவுகளுடன் நன்றாகத் தூங்கி அன்று காலை எழுந்தவுடன், காலையிலேயே தந்தை பிஸினஸ் விஷயமாக சென்றுவிட்டார். அம்மாவோ "லேடீஸ் க்ளப்" மீட்டிங்க் இருக்கிறது என்று சொல்லி ஒன்பது மணிக்கு வெளியே செல்ல, சோம்பலுடன் டிவியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகனுக்கு "இந்த நாள் இனிய நாளாக" விளங்க ஆசி கூற, இன்றைக்கும் ஏதோ ஒன்று நடக்கப் போகிறது என்று உள்ளுணர்வு கூறியது. ரொட்டியை கொரித்த வண்ணம் ந்யூஸ் பேப்பரை ஆழ்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகனை, 'டிங்' என்று அழைத்த காலிங் பெல் ஓசை, எழுப்பியது. இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்று ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்த மோகன், திகைத்து விட்டான்.


முந்தைய தினம் மாலை தான் அனுபவித்து சிகிச்சை கொடுத்து அனுப்பி இருந்த அந்த பருவச் சிட்டு வசுமது கூட ஒரு தள தள என்று பழுத்துக் குலுங்கும் அசைவுடன் வேறொரு பெண்ணுடன் வராந்தாவில் நிற்பது தெரிந்தது. அது வசுமதியின் அண்ணியாகத் தான் இருக்கும் என்று ஊகித்த அவனுக்கு "இந்தப் பெண் ஏதாவது உளறி விட்டாளோ" என்ற கலக்கமும் ஒரு கணம் வயிற்றில் புளியைக் கறைத்தது. ஆனால் இருவரும் வெகு சாதாரணமாக ஒரு வித கோபமும் முகத்தில் தெரியாததால், வேறு ஆபத்து ஒன்றும் இல்லை என்று சுதாரித்துக் கொண்டு, கதவைத் திறந்தான்.


பவளப் பற்கள் பள பளக்க புன்னகைத்த வசுமதி, "குட் மார்னிங் டாக்டர்!! கலையில் தொந்தரவுக்கு மன்னிக்கவும். இது என் அண்ணி - பெயர் லட்சுமி!! இவர்களுக்கு உங்களை கலந்து கொஞ்சம் ஆலோசிக்க வேண்டும். எனக்கு காலையில் பத்து மணிக்கு கெமிஸ்ட்ரி க்ளாஸ் - அதனால், நீங்கள் இவர்களை பார்த்து ஆவன செய்வீர்களா??" என்று கெஞ்சலுடன் கேட்க, மோகனின் இதயம் ஒரு முறை நின்று விட்டது போல் இருந்து பின்னர் தொடர்ந்தது. காலையில் தாவணி போட்ட தன் இதயக் கனி தன் முன்பு வந்ததே பெரும் பாக்கியம் - அவனது தெர்மோ மீட்டர் அவளைக் கண்டதும் முந்தைய தினத்தின் நினைவுகள் வர டெம்பரேச்சர் கூடியதனால்அட்டென்ஷனில் ஆகத் தொடங்கியது. மனமோ 'கரும்பு தின்னக் கூலியா வேண்டும்' என்று துள்ளிக் குதிக்க, "நோ ப்ராப்ளம்ஸ் அட் ஆல் .. யு ஆர் ஆல்வேஸ் வெல்கம். ஒரு டாக்டராக இருப்பவன் எந்த நேரமும் பேஷண்டுகளைப் பார்க்க கடமைப் பட்டவன்" என்று கடமையின் தத்துவம் கூறத் தொடங்கினான்.