Incest ஆபத்துக்கு பாவம் இல்ல

[Valarmathi]

இரவு 9 மணி. அரசு விரைவு பேருந்து வேகமாக சென்றுகொண்டிருந்தது. ஜன்னல் வழியாக வீசும் காற்று கூந்தலை கலைக்க அதை ஒதுக்கியபடியே பேசினாள்.


"ப்ச்ச் சீக்கிரமா கிளம்பனும்னு நெனச்சேன். கடைசில இவ்வளவு லேட் ஆகிருச்சு."


"போக‌ வேண்டாம்னு சொன்னா கேட்டாதானே. அடம்பிடிச்சீங்க. நல்லா திட்டு வாங்கதான் போறீங்க"


"நீ வேற ஏன்டா பயமுறுத்துற..நானே பயத்துல இருக்கேன்"


சரி யாரு இவங்க எங்க போறாங்க. அது சொல்லனும்ல..

வளர்மதி. வயது 28. திருமணமாகி 8 மாத குழந்தை இருக்கிறது.‌ நல்ல சிவப்பு. சற்று உயரம்.‌


மகேஷ்.‌ கல்லூரி படிப்பை‌ இப்போதுதான் முடித்திருக்கிறான். வளர்மதிக்கும் இவனுக்கும்‌ 6 வயது வித்தியாசம்.


இவர்கள் இப்போது வளர்மதியின் உறவினர் வீட்டு விசேசத்திற்கு சென்று வருகின்றனர். வளர்மதி பிரசவம் முடிந்து வந்த சில மாதத்திலேயே இந்த விசேசத்தை காரணமாக வைத்து குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு அலைய வேண்டாமென்று மாமியார் சொல்லியும் கேக்காமல் கொழுந்தனை துணைக்கு அழைத்துக் கொண்டு சென்றுவிட்டாள். மாமியார் கொடுத்த கெடு நேரத்தை தாண்டி இந்த இரவு நேரத்தில் வந்து கொண்டிருக்கிறாள்.


"பின்ன என்ன அண்ணி. குழந்தைய தூக்கிட்டு எதுக்கு இப்படி அலையனும். இதுக்கு தானே சொன்னாங்க. "


அப்போ திடீர்னு பஸ் நின்னுச்சு. வெளிய ரொம்ப சத்தமா இருந்துச்சு. அப்புறம் தான் தெரிஞ்சது அங்க கலவரம் நடக்குதுனு.. அந்த ஊரில் முக்கியப் புள்ளி கைது செஞ்சுட்டாங்கனு அங்க பேசிக்கிட்டாங்க. அந்த ராத்திரி நேரத்துல என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம இவங்க இரங்கி போனாங்க. கலவரம் நடக்குறதாள எல்லா கடைகளும் மூடியிருந்தது.


கொஞ்ச தூரம் போனதுக்கு அப்புறம் ஒரு லாட்ஜ் தெரிஞ்சது. அதை பூட்ட போகும்போது இவங்க வேகமாக போய்

"சார். நாங்க வெளியூர்.. பஸ்ல போய்கிட்டு இருக்கும் போது கலவரம் நு இறக்கி விட்டுட்டாங்க. பிளீஸ் சார் ஒரு ரூம் கிடைக்குமா.." மகேஷ் கேட்டான்.

"தம்பி ரூம் எல்லாம் இல்ல. நீங்க வேற இடம் பாருங்க.. "


"சார் நாங்க மட்டும்னா கூட பரவால்ல.. குழந்தைய வேற வச்சுருக்கோம். கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணுங்க சார்.." வளர்மதி இப்படி கேட்டதும் அந்த லாட்ஜ் ல இருந்தவன் கொஞ்சம் மனசு இறங்கினான்.


"சரிம்மா.. குழந்தைய வேற வச்சிருக்கீங்க.. ரூம் வசதியா எல்லாம் இருக்காது. அட்ஜஸ்ட் பண்ணிகுவீங்களா.."

"பண்ணிக்கிறோம் சார்.. ரொம்ப தேங்க்ஸ்.."

"சார் இங்க சாப்பிட ஏதாவது கிடைக்குமா.."

"தம்பி இந்த லாட்ஜ் ல கேன்டீன் வசதி எல்லாம் இல்ல.. இங்க தங்குறவங்க வெளிய ஒரு ஓட்டல் இருக்கு அங்க தான் சாப்பிடுவாங்க. இப்போ வெளிய எந்த கடையும் இருக்காது. வெளிய போகவும் முடியாது. நான் எனக்காக வாங்கி வச்சது. இத அந்த பொண்ணுக்கு சாப்பிட குடு. குழந்தைய வச்சுருக்குற பொண்ணு. பட்டினியா இருக்க கூடாது."


"ரொம்ப தாங்க்ஸ் சார்.. இந்தாங்க இந்த பணத்தை வச்சுக்கோங்க.." பணத்தை நீட்டினான்.

" தம்பி நீ வேற உள்ள வைப்பா.. இதுகெல்லாம் காசு வாங்கினா நான் மனுசனா.."

ரெண்டு பேரும் ரூம்ல போய் உக்காந்தாங்க.

"என்னடா இப்படி ஆகிருச்சு.. ஏற்கனவே பிரச்சனை.. இதுல இது வேற புது பிரச்சனைய இருக்கு. இத வேற சொன்னா இன்னும் கோவப்படுவாங்க.. எப்படிடா சொல்றது.."

"அண்ணி இப்போ எதுக்கு இவளோ டென்ஷன் ஆகுறிங்க.. இப்படி நடக்கும்னு நமக்கு என்ன தெரியுமா. இப்போ எதும் சொல்ல வேணாம். வீட்டுக்கு போய் பாத்துக்கலாம். இப்போ இந்த இட்லிய சாப்பிடுங்க."


"நான் மட்டுமா.. அப்போ உனக்கு.. ரெண்டு பேரும் பாதி பாதி சாப்பிடலாம். "

"அண்ணி.. இருக்கிறது கம்மிதான். நீங்க சாப்பிடுங்க.. ஒரு வேளை சாப்பிடலனா என்ன ஆக போகுது. எனக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல.. "

"உன்னை பட்டினி போட்டு நான் எப்படி டா.."

"ப்ச்ச் சாப்பிடுங்க.."

வளர்மதி இடலிய சாப்பிட்டால்.. சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டு குழந்தைக்கு பால் கொடுக்க ஆரம்பிச்சாள். இவன் பக்கத்துலே இருக்குறதால முந்தானைய போட்டு மூடிகிட்டு பால் குடுதுக்கிட்டே பேசினாள். அதுக்கு அப்புறம் அங்க இருக்குற சின்ன பெட்ல குழந்தையோட வளர்மதி படுத்துக்கொண்டாள். மகேஷ் தரையில் படுத்துக்கொண்டான்.


ரூமில் லைட் ஆஃப் செய்யாமல் படுத்திருந்தனர். மகேஷ் தூக்கம் வராமல் புரண்டு கொண்டிருந்தான். எழுந்து தண்ணியை குடித்து விட்டு படுத்தான். இதை கவனித்த வளர்மதி எழுந்து உக்காந்தாள்.

"சே .. இந்த பையன் பசியே தாங்கமாட்டான். எப்படி தூக்கம் வரும். என்ன பண்றது.."

கழுத்துல இருக்குற தாலி செயினை தடவிகிட்டே யோசித்தாள். குழந்தை நல்லா தூங்கிட்டு இருந்துச்சு. குழந்தைக்கு ரெண்டு பக்கமும் தலகாணியை வைத்துவிட்டு பெட்டை விட்டு இறங்கினாள்.