சப்தஸ்வரங்கள் [discontinued]

[manigopal]

பாக்கியம் தங்களை பற்றி ஏதோ விஷமமாக யோசிக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்து கொண்ட சாந்தியும் வாணியும் பதைபதைப்பான மனநிலையில் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்க....பாக்கியமோ வாணியை பார்த்து வாய்நிறைந்த சிரிப்போடு வாசலில் நின்ற சாந்தியை தாண்டி நடந்து காம்பவுண்டுக்குள்ளே வந்து நின்று ....'என்னடி....இது எப்போ வாங்கின....? ரொம்ப அழகா இருக்குடி.....?' என்று கேட்டாள்.

பாக்கியத்தின் கேள்விக்கு என்ன பதில் சொன்னால் சரியாக இருக்கும் என்று புரியாத வாணி பரிதாபமாக தனது அத்தையை பார்க்க.....சாந்தியும் திரும்பி பாக்கியத்தை தொடர்ந்து உள்ளே வந்து ....'அது ஒண்ணும் புதுசு இல்ல பாக்கியம்........சந்திரன் வாங்கி கொடுத்ததுதான்.....இவதான் அதை போடாம பீரோவுக்குள்ளேயே வச்சிருந்தா.....நான்தான் எடுத்து போட சொன்னேன்....' என்று வாணிக்கு ஆதரவாக சொன்னாள்.

'அதானே ... நான் இதுவரைக்கும் இந்த நைட்டிய இவ போட்டு பாத்ததே இல்லியே....ரொம்ப நல்லா இருக்குடி.....'
'ஆமா....அதான் எடுத்து போட சொன்னேன்....இம்புட்டு நல்லா இருக்குறத எதுக்கு போடாம உள்ளேயே வச்சு இருக்கணும்....?'

'ஆமா...ஆமா....இந்த நைட்டியில் உன்ன பாக்குறதுக்கு எப்படி இருக்கு தெரியுமா....? அல்வா துண்டு மாதிரி இருக்கியே....ஆமா....நீ ஜட்டில்லாம் போடுவியாடி....?'

பாக்கியம் அப்படி கேட்டதற்கு காரணம் இல்லாமல் இல்லை....வாணி அணிந்திருந்த அந்த நைட்டி அத்தனை மெல்லியதாக இருந்தது...
இருபுறம் தோள்பட்டை வரை தெரிந்த கைகளும் முன்புறம் நன்கு விரிந்து இறங்கியிருந்த எலாஸ்டிக் பிரிலுக்கு நடுவே தெரிந்த முலைமேடும் வாணியின் வனப்பை பளிச்சென காட்டும்படி இருந்தது.

'ஆமா.....நான்தான் வழக்கமா ஜட்டி போடுவேன்....எதுக்கு புதுசா கேக்குறீங்க...?'
'ம்ம்....வீட்டுல இருக்கும்போதும் ஜட்டி போடுவியான்னு கேட்டேன்.....வேற ஒண்ணுமில்ல....'என்று சொன்ன பாக்கியத்தின் பார்வை வாணியின் இடுப்புக்கு கீழே பதிந்து மீண்டது.

இடுப்புக்கு கீழேயே அப்படி என்றால்....மேலே அவள் அணிந்திருந்த அந்த டைட்டான பிராவும் தெளிவாக தெரிய.....அவளது விம்மி நின்ற இரு முலை கலசங்களும் கண்ணை குத்துவதை போல நின்றது. குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பதால் நன்கு திரட்சியாக இருக்கும் அவளது முலைகள் இரண்டும் அந்த டைட்டான பிராவினால் மேலும் விம்மிக் கொண்டு நின்றது.

ஒரு நிமிடத்துக்கும் மேலாக அவளை ரசித்துப் பார்த்த பாக்கியம் குறும்புத்தனம் மாறாத மலர்ச்சியான முகத்தோடு அருகே நின்ற சாந்தியை திரும்பி பார்த்து கேட்டாள்.

'என்ன இன்னிக்கு அத்தையும் மருமகளும் இப்படி ரதி மாதிரி டிரஸ் பண்ணிக்கிட்டு நிக்கிறீங்க....? நான் அப்பவே கேட்டேன் என்ன விசேஷம்னு...நீதான் சொல்லவே மாட்டேன்கிற...'
'ஐயோ...நீ வேற....அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல பாக்கியம்....உள்ள வச்சு இருந்த நைட்டியை எடுத்து அவகிட்ட நான் சொன்னதுக்கு பதிலா....அவளும் உள்ள வச்சிருந்த என்னோட பழைய சேலையை எடுத்து அவளே பக்கத்துல வச்சு இப்படி கட்டி விட்டு இருக்கா....நான் இதை கட்டுனாத்தான் அவளும் இந்த நைட்டியை போடுவேன்னு ஒரே பிடிவாதம்....வேற ஒண்ணும் காரணம் இல்ல....இப்போ திருப்தியா....போதுமா...?'

எப்படியோ ஒரு வழியாக சமாளித்து விட்டோம் என்று தனக்கு தானே ஆசுவாசப் படுத்திக்க கொண்ட சாந்தியை பார்த்து வாணியும் மெல்லிய நிம்மதி பெருமூச்சோடு பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

ஆனால் பாக்கியம் கேட்ட அடுத்த கேள்வி இரண்டுபேரையும் திக்கு முக்காட வைத்தது.
'ஓ..அப்டியா....சரி..சரி...அவ சரியாத்தான் சொல்லி இருக்கா....அண்ணன் இல்லைனா என்ன....இருக்குற சேலையை எடுத்து இப்படி நல்லா அழகா கட்டி பார்க்க வேண்டியதுதானே.....இப்போல்லாம் முன்னாடி மாதிரியா....? நானே வீட்டுல இருக்குறப்போ நைட்டில்லாம் போடுறது உனக்கும் தெரியும்தானே.....ம்ம்...அதெல்லாம் சரி.....இப்போ அந்த ராகவன் தம்பி வேலை விட்டு வர்ற நேரம்தானே....அந்த தம்பி இவளை இந்த நைட்டியில் பார்த்தா ஏதாவது தப்பா நினைக்கப் போவுது...அவளை மட்டுமில்ல....உன்னையும்தான்....'

சரியாக பாயின்டுக்கே வந்து விட்ட மாதிரி இருந்தது அவள் பேசியது. இரண்டாவது முறையாக திணறிய சாந்தி மெதுவாக பதில் சொன்னாள்.
'சேச்சே...அந்த தம்பி அப்டில்லாம் இல்ல....ரொம்ப நல்ல மனுஷன்....அவளை சொந்த தங்கச்சி மாதிரில்லா பாக்குது....'

பதில் சொன்ன சாந்தியை ஏறெடுத்து பார்த்த பாக்கியம்....'ம்....ஆமா...ஆமா...நானும் கவனிச்சு இருக்கேன்....அந்த தம்பி வரதும் தெரியாது....போறதும் தெரியாது....ஆனா....நான் என்ன சொல்றேன்னா.....இப்போ சந்தியா வேற இங்க இல்ல....பொண்டாட்டி இல்லாம காய்ஞ்சு கிடக்குற ஆம்பிளை....அதான் சொன்னேன்....'என்று மெதுவாக சொல்ல....

'நீ இதுக்கு மேல ஒண்ணும் சொல்ல வேண்டாம்....அந்த தம்பியை பத்தி அப்டில்லாம் எதுவும் தப்பா நினைக்காத.....அதெல்லாம் நான் பாத்துக்கிறேன்.....அந்த தம்பி கிட்ட அந்த மாதிரி எதுவும் தப்பா நினைப்பு இருந்த மாதிரி எனக்கு தெரிஞ்சா நான் என் மருமகளை இப்படி இந்த நைட்டியை போட சொல்லி இருப்பேனா...?'

நானே என் மருமகளை பற்றி கவலைப் படாதபோது நீ எதற்கு தேவை இல்லாம அதை பத்தி கவலை படுற என்று மறைமுகமாக கேட்பதை போல் இருந்தது சாந்தியின் பதில்.

பாக்கியம் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் தான் ஊருக்கு போய் விட்டு விஷயத்தை பற்றி கொஞ்ச நேரம் பேசி விட்டு இருவரிடமும் சொல்லி விட்டு தனது வீட்டுக்கு போக திரும்பி காம்பவுண்ட் வாசலை அடையவும் ராகவனின் மோட்டார் சைக்கிள் அங்கெ வந்து நிற்கவும் சரியாக இருந்தது



வீட்டுக்கு முன்பு காம்பவுண்ட் கேட்டுக்கு முன்பாக மோட்டார் சைக்கிளை கொண்டு வந்து நிறுத்திய ராகவனுக்கு அவர்கள் மூவரையும் அங்கே ஒருசேர பார்த்ததும் சின்ன பதட்டம் தோன்றியது.

முன்னிரவு வேளையில் வீட்டின் முன்பாக நின்ற மின்கமபத்தில் மாட்டியிருந்த நியான் விளக்கின் வெளிச்சமும் வீட்டிற்கு வெளியே எரிந்து கொண்டிருந்த மின்விளக்கின் வெளிச்சமும் பளிச்சென்று இருக்க....அந்த வெளிச்சத்தில் காம்பவுண்டுக்குள் வாணி வீட்டு படிக்கட்டின் மேலும் பாக்கியமும் சாந்தியும் படிக்கட்டுக்கு அருகிலும் நிற்பதை பார்த்த ராகவன் வண்டியை விட்டு இறங்காமல் தயக்கமாக பார்வையோடு அவர்களை பார்க்க.....மூன்றுபேரும் அவனைப் பார்த்தார்கள்.

மூவருடைய மனதிலும் வெவ்வேறு சிந்தனைகள். பாக்கியத்தை அவன் அந்த சமயத்தில் எதிர்பார்க்க வில்லை. பாக்கியத்தை பற்றி சந்தியாவும் சரி.... சாந்தியும் சரி....ஏற்கனவே ராகவனிடம் அரசல் புரசலாக சொல்லி இருக்கிறார்கள். அவள் வம்பு பேசும் குணமுள்ளவள் ... அத்தனை நல்ல சுபாவம் உடையவள் இல்லை...என்று கேள்வி பட்டு இருந்ததால் .. அவளை அங்கே பார்த்த ராகவன் சற்று தடுமாற்றத்திற்கு உள்ளானான்.

அதனால் உண்டான சின்ன பதட்டத்தோடு வண்டியை விட்டு இறங்கியவன் எதுவும் பேசாமல் பார்வையை தாழ்த்தி கொண்டு திறந்து இருந்த காம்பவுண்ட் கேட்டின் வழியாக வண்டியை தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே வர... மூன்று பெரும் அவனை அமைதியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மூவருக்கும் என்ன பேச என்று தெரியவில்லை.

சாந்திக்கும் வாணிக்கும் தங்கள் ஏதோ ஒரு பெரிய தவற்றை செய்து விட்டு பாக்கியத்திடம் கையும் களவுமாக மாட்டிக் கொண்டவர்களை போல ஒரு மனநிலையில் இருக்க....பாக்கியம்தான் அந்த அசவுகரியமான மௌனத்தை கலைப்பதை போல ராகவனைப் பார்த்து பேச்சு கொடுத்தாள்.
'ஒனக்கு நூறு வயசு...ஒன்னைப் பத்திதான் பேசிகிட்டு இருந்தோம் தம்பி....'
'ம்ம்....அப்டியா....?' என்று அசட்டு வழிய பாக்கியத்தை பார்த்து ஏதோ பேச வேண்டுமே என்று பதில் சொன்னான்.

'ஆமா தம்பி....சந்தியா எப்படி இருக்கா...போன்ல பேசுனீயா ... ?'
'ம்ம்...ஆமா....நல்லா இருக்கா...'
'அடிக்கடி போன்ல பேசிக்கோ தம்பி....இந்த மாதிரி நேரத்துல அம்மா அப்பா கூட இருந்தாலும் புருஷன் குரலை அடிக்கடி கேட்டாத்தான் புள்ளதாய்ச்சி பொம்பளைக்கு மனசுக்கு ஆறுதலா இருக்கும்.....என்ன சாந்தி நான் சொல்றது சரிதானே....?'

'ம்ம்...ஆமா....ஆமா....அந்த தம்பி அதெல்லாம் நல்லா பாத்துக்கும்....என்கிட்டே சந்தியா மத்தியானம் கூட பேசினாளே... ?'
'ம்ம்.....சரி..சரி....தம்பிக்கு சாப்பாடெல்லாம் எப்படி....தனியா வீட்டுல சமைக்க தெரியுமா....?'

'ம்ம்...கொஞ்சம் கொஞ்சம் தெரியும்....அது ஒண்ணும் பிரச்சினை இல்லை....'
அடுத்த வீட்டில் வசிக்கும் பாக்கியத்திடம் அப்படி இப்படி ஏதாவது மாட்டிக் கொள்ளக் கூடாது....ராகவன் தங்கள் வீட்டில் சாப்பிடுவதை இப்போது மறைத்தால் .. ஒருவேளை பாக்கியத்துக்கு அது பின்னால் தெரியவந்தால் அதை அவள் வேறு மாதிரி புரிந்து கொள்வாள் என்று மனதுக்குள் எண்ணிய சாந்தி....இப்போது அவர்களுடைய பேச்சை இடைமறிப்பதை போல பேசினாள்.

'அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சினையா பாக்கியம்.....அந்த தம்பி தனியா இருந்துட்டு பாவம் என்ன செய்யும்...அதான் நான் நம்ம வீட்டுலயே சாப்பிட்டுக்க சொல்லிட்டேன்....வெளியே அங்க இங்க போயி சாப்பிட்டுட்டு உடம்புக்கு முடியாம போயிடும்ல....சந்தியாவும் அவ வர்ற வரைக்கும் தம்பியை இங்கியே சாப்பிட சொல்லிட்டு போயிருக்கா....'

சாந்தி சொல்வதை கண்களை விரிய செவிமடுத்த பாக்கியம் ....'ம்ம்...இது நல்ல யோசனைதான் சாந்தி....ஒரே வீட்டுல இருந்துட்டு வெளியே போயி சாப்பிட்டு கஷ்டப் போடணுமா என்ன...சரி..சரி....நான் வரட்டுமா....?' என்று கிளம்பப் போன பாக்கியத்தின் பார்வை அருகே நின்ற மோட்டார் சைக்கிளின் சைடில் மாட்டப் பட்டிருந்த அந்த பிளாஸ்டிக் பை பட்டு விட.... அதன் உள்ளே ஏதோ ஒரு காகித சுருட்டலும் பூச்சரமும் இருந்தது நன்றாக தெரிந்தது.

அதை பார்த்து விட்டு மலர்ந்திட சிரிப்போடு ராகவனையும் சாந்தியையும் பார்த்துக் கொண்டே....'என்ன தம்பி....பூவெல்லாம் வாங்கிட்டு வந்து இருக்கே....என்ன விஷயம்?' என்று கேட்டாள்....
அவள் அப்படி கேட்டதும்....வாணிக்கும் சாந்திக்கும் திக்' கென்று இருந்தது. ராகவனுக்கு அதே நிலைதான்...ஆனாலும் மீண்டும் அசடு வழியும் முகத்தோடு பாக்கியத்தை பார்த்து....என்ன பதில் சொல்லவென்று தெரியாமல்.....'இல்ல சும்மாத்தான்.....வரும்போது ஆபீசுக்கு பக்கத்துல வழக்கமா பூ வாங்குற கடையில தங்கச்சிக்கின்னு வாங்கிட்டு வந்தேன்....'

'ம்ம்...அது சரிதான்....நானும் சாந்தியும் இதைப் பத்திதான் பேசிகிட்டு இருந்தோம்....வாணியை நீ கூடப் பொறந்த தங்கச்சி மாதிரி பாத்துக்கிறியாமே....ரொம்ப சந்தோம்பா....சரி..சரி....அதென்ன ....அல்வா பார்சலா....'என்று மீண்டும் ஒரு முறை சாந்தியை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே வாசலை நோக்கி நடந்த பாக்கியம்....வெளியே சென்று காம்பவுண்ட் கேட்டை தானாகவே இழுத்து அடைத்து விட்டு அடுத்தாற்போல் இருந்த தனது வீட்டை நோக்கிப் போக....

இங்கே மூன்று பேரும் பிரம்மை பிடித்தவர்களை போல ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்கள்.

மல்லிகை பூவையும் அல்வா பார்சலையும் பார்த்து விட்டுப் போயிருக்கும் பாக்கியம் இதை பற்றி என்னவெல்லாம் யோசிப்பாள் என்னவெல்லாம் கதை திரிப்பாள் என்று மூவருமே திகில் அடைந்த நிலையில் நிற்க.....அந்த தர்ம சங்கடமான நிலையிலும் வாசல் படிக்கட்டில் மேலே நின்ற வாணி அணிந்திருந்த அந்த மெல்லிய நைட்டியினூடே தெரிந்த அவளது அழகு அவனை அசர வைத்தது.

அதுவும் மேலே தெரிந்த முலைப்பிளவும் மெல்லிய துணியில் ஊடுருவித் தெரிந்த ஜட்டியும் அவன் கண்களில் பட....அந்த தடுமாற்றத்தில் அவனுக்கு இடுப்புக்கு கீழே ஜிவ்வென்று ஏறியது. அவன் பார்வை போன போக்கையும் அதனால் அவன் முகத்தில் தெரிந்த சிறிய பரவசமான மாற்றத்தையும் கண்ணுற்ற சாந்தி...பாக்கியத்தினால் உண்டான படபடப்பில் இருந்து கொஞ்சம் விடுபட்டாள்.
அதே போல வாணியும் ராகவனின் பார்வையை உணர்ந்து வெட்கப் பட்டாள்.