சப்தஸ்வரங்கள் [discontinued]

[manigopal]

ராகவனுக்கு ஆபீசில் இருப்பு கொள்ளவில்லை. அவனது மேஜையில் இருந்த லேப்டாப்பை பார்த்தாலோ அல்லது வேறு பைல்களைப் பார்த்தாலோ எங்கு பார்வையை திருப்பினாலும் வாணியின் அரை நிர்வாண கோலம்தான் தெரிவதை போல இருந்தது.
என்ன ஒரு அழகு..? கைக்கு அடங்காத சைசில் உருண்டையான மாம்பழத்தை போல சற்றும் சரியாத வடிவத்தில் தடிப்பாக முன்னின்ற காம்புகளோடு பார்த்த அவளது அந்த அழகு முலைகள் இரண்டும் ராகவனை ரொம்ப அல்லாடவைத்துக் கொண்டிருந்தது.
அது மட்டுமா....அவள் குழந்தையை சைடு மாற்றி பால் கொடுப்பதற்காக திருப்பியபோது அவள் தோளை சற்றி. போட்டிருந்த துண்டு பெருவாரியாக விலகி அதனூடே வெளிப்பட்டு தெரிந்த அவளது பளிங்கு போன்ற இடுப்பும் அவன் பார்வையில் இருந்து தப்ப வில்லை.
அவனது மனைவி சந்தியாவும் அழகில் குறைந்தவள் இல்லை என்றாலும் வாணியின் அளவுக்கு கவர்ச்சியான உடம்பு வாகு கொண்டவள் என்று சொல்ல முடியாது. இத்தனை நாள் வரை வாணியை தங்கை தங்கை என்று கூப்பிட்டு பழகி வந்தவனுக்கு இப்போது அவளை வேறு விதமான கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கத் தோன்றியது.
இது சரியா தவறா என்று அவனுக்கு ரொம்ப குழப்பமாக இருந்தது. வாணிக்கு தன்மேல் எந்தவிதமான பற்றுதல் இருக்கும் என்றும் சந்தேகம் தோன்றியது. வேண்டும் என்றேதான் அவள் தன்னுடைய முலைகளை தனக்கு காட்டினாளா....? அப்படி அவள் தன்மேல் ஆசைப் பட்டு காட்டினாலும் அவளது மாமியார் சாந்தி அக்கா முன்பு வைத்து எப்படி அது சாத்தியம்....?
ஒருவேளை தான் நினைப்பதெல்லாம் தவறுதானோ...அவள் மனதில் எவ்வித தவறான அபிப்ராயமும் இன்றி தன்னை அவளுடைய உடன்பிறவா சகோதரனை போலத்தான் நினைக்கிறாளா...?
அதனால்தான் சாந்தி அக்கா முன்னால் வைத்தே எவ்வித பயமோ தயக்கமோ இன்றி அவளது முலைகள் இரண்டும் எனக்கு தெரியும்படி குழைந்தைக்கு பால் கொடுத்தாளா...? அது மட்டுமில்லாமல் சாந்தி அக்கா கூட அதை பற்றி எதுவுமே தவறாக சொல்லவில்லையே...? அதற்கு மாறாக வாணி அந்த மாதிரி தனக்கு முன்னால் வெளிப்படையாக இருப்பதை ஊக்கமளிப்பதை போல அல்லவா நடந்து கொண்டார்கள்.
அதுகூட பரவாயில்லை....வாணி முலைகளுக்கு கீழே இறக்கி கட்டியிருந்த அந்த நீல நிறத்திலான உள்பாவாடையை கூட கட்டாமல் எனக்கு அருகில் இருந்தால்கூட தான் ஒன்றும் சொல்ல மாட்டேன் ... என்மேலும் வாணி மேலும் அத்தனை நம்பிக்கை வைத்து இருக்கிறேன் என்றல்லவா சொன்னார்கள்.... அப்படி என்றால் வாணியும் சாந்தியும் என்னை எந்த அளவுக்கு நம்புகிறார்கள்....அவர்கள் வீட்டு ஆளை போலத்தான் நம்மை கருதுகிறார்கள் ..... நான்தான் தவறான ரீதியில் சிந்திக்கிறேனோ...ஆமாம் ...அப்படித்தான்.....நான் நினைப்பதுதான் தவறு....அவர்கள் மனதில் வேறு எந்த விதமான அபிப்ராயமும் இல்லை.....இனிமேல் இப்படி எல்லாம் சிந்தனை செய்யக் கூடாது......என்று தன்னை தானே திருத்திக் கொள்பவனை போல .. தலையை சிலுப்பி கொண்டு மனதை கட்டுப் படுத்த முயன்றவனுக்கு ... கூடவே வேறொரு சந்தேகம் எழுந்தது.
சரி...என்னை தன்னுடைய சகோதரன் என்று வாணி கருதினாலும் அதற்காக இப்படியா மாராப்பு கட்டியிருந்த உள்பாவாடையை இறக்கி கட்டிக் கொண்டு இரண்டு முலைகளையும் காட்டிக் கொண்டு குழந்தைக்கு கொடுப்பாள்...? கூடப் பிறந்த சகோதரனாக இருந்தாலும் கூட இதெல்லாம் சாத்தியமா...? என்று யோசனை செய்தவனுக்கு ஆபீசில் தன்னுடன் பணிபுரியும் சுகுமாரனின் நினைப்பு வந்தது.
சுகுமாரனின் வீட்டில் நடப்பதை எல்லாம் அவன் ராகவனிடம் ஒன்று விடாமல் சொல்லும் அளவுக்கு இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்கள்.
சுகுமாரனின் தங்கை குளித்து விட்டு உடைமாற்றும் சமயங்களில் அடிக்கடி அவளது பிராவின் ஹூக்கை அவன்தான் மாட்டி விடுவான் என்றும்....அதை கேட்டு விட்டு ராகவன் அவனிடம் தயங்கி தயங்கி...அது எப்படி சுகு... அப்படி நீ ஹூக்கை மாட்டி விடும்போது உன் சிஸ்டர் வேற ஒண்ணும் போடாமலா நிப்பா...? எதுக்குன்னா அப்படி எதுவும் மேலே போடாமல் நின்னா ஏதாவது வெளியே தெரியாதா...அது உனக்கும் உன் தங்கச்சிக்கும் கூச்சமா இருக்காதா...என்று வாயில் எச்சில் ஊற இவன் கேட்டதற்கு .....அதுல என்ன இருக்கு ராகவா...அவன் என்னோட தங்கச்சி....இன்னிக்குதானே அவ பெரிய பொண்ணா வளந்து நிக்கிறா....அதுக்கு முன்னாடி நாங்க ரெண்டு பெரும் சின்ன வயசுல இருந்தே ஒண்ணா ஓடிபிடிச்சு வளந்தவங்கதானே...அதனால அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சினை இல்லை....நீ சொல்றமாதிரி என் தங்கச்சி என் முன்னாடி சும்மா நிண்ணுதான் பிரா ஹூக்கை போட்டு விடச் சொல்லுவா....அந்த நேரத்துல ஹூக்கை மாட்டிட்டு அவ திரும்புப்போது அவளோட செஸ்ட் எனக்கு தெரியத்தான் செய்யும்.....பட் அதுல என்ன இருக்கு...இதெல்லாம் அண்ணன் தங்கச்சிக்குள்ள ரொம்ப சாதாரணம்....
சுகுமார் சொன்னதெல்லாம் இப்போது ராகவனுக்கு ஞாபகம் வந்தது. அப்படி என்றால் அண்ணன் தங்கைக்கு நடுவில் இதெல்லாம் ஒரு விகல்பமான விஷயம் இல்லைதானோ......வாணியும் சாந்தியும் என்னைப் பற்றி அந்த மாதிரிதான் நினைக்கிறார்களோ....நாம்தான் அப்படி திடீரென்று வாணியை அப்படி ஒரு நிலைமையில் பார்த்து விட்டு தவறாக நினைத்து விட்டோமோ என்றெல்லாம் நினைத்து தனக்குதானே வருத்தப் பட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
ச்சேச்சே....இனிமேல் அப்படி எல்லாம் வாணியை பற்றி நினைக்கக் கூடாது.....வாணி என்னுடைய தங்கச்சி என்பதில் எந்தவித மாற்றமும் இல்லை....சாந்தி அக்கா சொன்ன மாதிரி வாணி என் முன்னால் அந்த பாவாடை கூட இல்லாமல் பிறந்தமேனியாக நின்றாலும் கூட ... அவள் மீது எவ்வித தவறான அபிப்ராயமும் தனக்கு வரக் கூடாது என்று ஒரு தீர்மானமான முடிவுக்கு வந்தவனாக சேரில் இருந்து எழுந்து பாத் ரூமுக்குப் போனான் .


மாலை நேரத்தில் ஆபீசில் இருந்து வீட்டுக்கு வரும் நேரத்தில் வழக்கம் போல மல்லிகைப்பூ வாங்கி வந்த ராகவன்.
சந்தியா ஊருக்கு போகும் வரை நான் தவறாமல் மல்லிகைப் பூவும் அதனுடன் அல்வா அல்லது வேறு ஏதாவது ஸ்வீட்ஸ் வாங்கி வரும் பழக்கம் உண்டு.
இரண்டு வீட்டுக்கும் சேர்த்தேதான் வாங்கி வருவான்.
அவன் வாங்கிக் கொண்டு வந்த பூவையும் ச்வீட்சையும் சந்தியா இரண்டு வீட்டுக்குமாகப் பிரித்து கொண்டு வந்து சாந்தியிடமோ வாணியிடமோ கொடுத்து விட்டுப் போவாள்.
தினமும் என்றில்லாவிட்டாலும் வாரத்தில் மூன்று நான்கு நாட்கள் கண்டிப்பாக கொண்டு வந்து கொடுப்பாள்.
அந்த பழக்கத்தில் ராகவன் இன்று மல்லிகப்பூவும் ஸ்வீட்சும் வாங்கிக் கொண்டு வந்து வாசலுக்கு வெளியே நின்று சாந்தி அக்காவை அழைத்து அவளிடம் கொடுக்க...அதை வாங்கிக் கொண்டே சாந்தி அவனிடம் கேட்டாள்.
'எதுக்குப்பா தேவை இல்லாம இதெல்லாம் வாங்கிட்டு வர்றே...? அதான் சந்தியா வேற ஊருக்கு போயிட்டாளே...?'
'அதனால என்னக்கா...அவ ஊருக்குப் போனால் என்ன...அதான் வாணி இருக்காளே...அதான் வாங்கிட்டு வந்தேன்...'
'சரிப்பா.....நீயாச்சு....உன் தங்கச்சியாச்சு....சரி...நீ போயி டிரஸ் மாத்திட்டு வா....சூடா வாழைக்காய் பஜ்ஜி செஞ்சு வச்சு இருக்கேன்....சூடா காபியும் போட்டுத் தர்றேன்...'
'அதெல்லாம் எதுக்கு அக்கா...? நான்தான் இப்போ லைப்ரரிக்கு போவேனே...போற வழியில குடிச்சுக்கிறேன்...'
'அதெப்படி....நீ மட்டும் பூவும் இனிப்பும் வாங்கிட்டு தருவே....பதிலுக்கு நாங்க உனக்கு ஒரு காபி தரக் கூடாதா...?'
'சரி அக்கா...நான் கொஞ்சம் ப்ரெஷ் அப் ஆகிட்டு ஒரு பத்து நிமிஷத்துல வர்றேன்....'
சரி என்று சொல்லி விட்டு சாந்தி வீட்டுக்குள் போக....ராகவன் தன்னுடைய போர்ஷன் கதவை திறந்து உள்ளே வந்து பேன்ட் ஷர்ட்டை கழற்றி விட்டு பாத் ரூமுக்குள் போய் கழுத்துக்குக் கீழே குளித்து விட்டு வேஷ்டியும் த-ஷர்ட்டும் அணிந்து கொண்டு வெளியே வந்து கதவை அடைத்து விட்டு சாந்தி அக்கா வீட்டுக்குள் போனான்.
அதற்குள் வீட்டிற்குள் சென்ற சாந்தி வாணியை முகம் கழுவி விட்டு நைட்டி அணிந்து இருக்க சொன்னாள்.
சந்திரமோகன் அவர்களுக்கு திருமணமான புதிதில் புது பொண்டாட்டி மோகத்தில் வாங்கி கொடுத்த செக்சியான நாலைந்து நைட்டிகள் அப்படியே பீரோவுக்குள் இருந்தது.
சந்தியா ஊருக்கு போனபிறகு சாந்திதான் அவைகளை வெளியே எடுத்து அணிந்து கொள்ளும்படி சொல்லி இருந்தாள்.
வாணியும் சாந்தி சொன்னதை போல முகம் கை கால் கழுவி விட்டு கட்டியிருந்த நைட்டியை கழற்றி விட்டு ஒரு ரோஸ் நிறத்திலான நைட்டியை எடுத்து அணிந்து விட்டு கண்ணாடியில் பார்க்க....அவள் உருவம் அவளுக்கே செக்சியாக தெரிந்தது.
குழந்தைக்கு பால் கொடுப்பதால் பிரா போடாமல் நைட்டியை அணிந்து கொண்டிருந்ததால் அவளது முலைகளின் காம்புகள் இரண்டும் அந்த நைட்டியின் முன்பக்கம் முட்டிக் கொண்டு நின்றது.
அது ரோஸ் நிற நைட்டி என்பதால் கருப்பு நிறத்திலான முலைக் காம்புகள் தெளிவாக தெரிந்தன.
அது மட்டுமல்லாமல் சாந்தி முக்கியமாக சொல்லி இருந்ததால் கீழே பாவாடையோ ஜட்டியோ போடாமல் இருந்ததால் அந்த மெல்லிய சில்க் நைட்டியில் அவள் மிகவும் கவர்ச்சியாக இருந்தாள்.
இடுப்புக்குக் கீழே தொடைகளுக்கு நடுவில் இறங்கிய இடைவெளி தெளிவாக தெரிந்து கொண்டு இருந்தது.
கண்ணாடியில் அவள் தன்னுருவத்தை பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது அங்கே வந்த சாந்தி வாணியை தலை முதல் கால்வரை பார்த்து விட்டு வாணியைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள்.
அதை கவனித்த வாணி சாந்தியை பார்த்து....'என்ன அத்தை....எதுக்கு என்னைப் பாத்து இப்படி சிரிக்கீங்க...?' என்று கேட்டாள்.
'இந்த நைட்டில உன்னை பாத்துட்டு சந்தோசத்துல சிரிக்கேன்...'
'ம்ம்...போங்க...இப்டித்தான் அப்பப்போ ஏதாவது சொல்லிகிட்டே இருப்பீங்க...'
'ஆமாண்டி....நான் சொல்லாம வேற யாரு சொல்வாங்களாம்...? சரி....ரேவதி இன்னும் உறங்கிக்கிட்டுதான் இருக்காளா...?'
'ஆமா அத்தை...இப்போ அவள் விழிக்கிற நேரம்தான்.. '
'ம்ம்....வா...காப்பி குடிக்கலாம்....ராகவனும் இப்ப வந்துருவான்...'
'அதுக்குத்தான் என்னை இந்த நைட்டியை போடச் சொன்னீங்களா...?'
'ஆமா....வேற எதுக்கு...?'
'போங்க அத்தை....இதப் போட்டுக்கிட்டு எப்படி அவங்க முன்னாடி போய் நிக்கிறதாம்...இதோ பாருங்க....ரெண்டும் குத்திகிட்டு நிக்கிற மாதிரி இருக்கு..'
'பொடி இவளே....அதான் காலையில ரெண்டையும் தொறந்து காட்டிகிட்டு இருந்தியே....அப்புறம் என்ன...?'
'நான் ஒன்னும் வேணும்னே அப்படி தொறந்து காட்டலை...'
'சரி...சரி...நீயா காட்டலை....நான் சொல்லித்தான் அப்படி காட்டினே...ஒத்துக்கிறேன்....அதே மாதிரி இப்பவும் நான் சொல்றதை செய்...அது போதும்....'
'அத்தை....கீழயும் ஜட்டி கூட போடலை...'
'அதுக்கென்னடி.... அதான் போட வேண்டான்னு சொன்னேனே....எல்லாம் காரணமாத்தான்...ஒண்ணொண்ணா கேட்டுகிட்டு இருக்காம பேசாம நான் சொல்றதை மட்டும் செய் .. என்ன சரியா...?'
'நீங்க சொல்றதை பாத்தா காலைல நடந்ததை விட ஜாஸ்தியா ஏதாவது நடக்க வைக்கப் போறீங்களா...?'
'அதெல்லாம் அந்தந்த நேரத்தை பொறுத்து.....சும்மா கேள்வி கேட்டுகிட்டே இருக்காதே....வா....'என்று சொல்லி விட்டு சாந்தி திரும்பி ஹாலுக்குள் போக....வாணியும் மீண்டும் ஒரு முறை கண்ணாடியில் தன்னை பார்த்து திருப்தி அடைந்தவளாய் சாந்தியை தொடந்து ஹாலுக்குள் செல்ல...
வாசலில் ராகவன் வந்து நிற்பது தெரிந்தது.
வாசல் படியேறி வந்து கொண்டே செல்போனில் பேசினான்.
'ஆமா இப்போதான் கால் மணி நேரத்துக்கு முன்னாலதான் வந்தேன்....'
'.........................'
'ஆமா....இருக்காங்க.... காப்பி குடிக்க கூப்பிட்டாங்க....'
'................................'
'ம்ம்....ரெண்டு பேரும் நல்லா இருக்காங்க.....இந்த வாணிகிட்ட போனை குடுக்கேன்...பேசு....'
போனை காதில் இருந்து எடுத்து வாசலில் இருந்தே வாணியை அழைத்தான்.
'வாணி......சந்தியா போன்ல இருக்கா...உன்கிட்ட பேசணுமாம்...'
அவன் அழைத்தவுடன் அவனை நோக்கி செல்ல அவனும் உள்ள வந்து வாணியிடம் போனை கொடுக்க அவள் போனை வாங்கி சந்தியாவிடம் பேசத் துவங்க ... ராகவன் வாணியை கண்கள் விரியப் பார்த்தான்.
'இவள்தான் எத்தனை அழகு...?'
ராகவன் வாணியின் எதிரே நின்று அவளை மௌனமாக ரசிக்கத் துவங்க வாணி சந்தியாவிடம் பேசிக் கொண்டிருக்க.....சாந்தி வாணிக்கு பின்னால் இருந்து ராகவனை பார்த்து குரல் கொடுத்தாள். .
'உள்ள வாப்பா....'
'ம்ம்...இதோ வர்றேன்....சந்தியா போன் பண்ணினா......வாணிகிட்ட பேசனும்னு சொன்னா....அதான்....'
'ம்ம்...அதானே பார்த்தேன்... அவ இங்க இருக்கும்போதே ரெண்டு பேரும் தனியா உக்கார்ந்து மணிக்கணக்கா பேசுவாங்க....அப்படி என்னதான் ரகசியம் பேசுவாங்களோ....இப்போ போன் பேச ஆரம்பிச்சாச்சா.....எப்போ முடிக்கப் போறாங்களோ....'
போன் பேசிக் கொண்டிருந்த வாணியை தாண்டி ராகவன் ஹாலுக்குள் வந்தான்.
வாணியை கடந்து வரும்போது அவள் மேல் லேசாக உரச நேர்ந்த ராகவனுக்கு அவள் அணிந்திருந்த அந்த சில்க் நைட்டி பஞ்சு போல வருடி விட்டதை போல உணர....இனிமேல் அவள் தங்கை என்றுதான் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆபீசில் வைத்து எடுத்த உறுதிமொழி மறந்து போயிற்று.