சப்தஸ்வரங்கள் [discontinued]

[manigopal]

வாணி தன்னுடைய பாதி மார்புக் கலசங்களை மறைக்காமல் காட்டும்படி நின்ற நிலையில் ராகவனை பார்த்து கேட்டாள்.
'என்ன அண்ணா....நீங்க எப்போ வந்தீங்க...எதுக்கு ரெண்டு மூணு நாளா வராம இருந்தீங்க...?'
'அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை....சும்மாதான்...அதான் இப்போ வந்திட்டேனே...'
'சும்மா சொல்றீங்க...எனக்கு தெரியும்....நீங்க கோவத்துல தானே இங்கே வராம இருந்தீங்க...இந்த அத்தைக்கு வேற வேலையே கிடையாது....திடீர் திடீர்னு அந்த மாதிரி ஏதாவது யோசிக்காம சொல்லிருவாங்க...'
'ம்ம்...அதை பத்தி உன்கிட்ட பேசத்தான் வந்தேன் வாணி....நான்தான் அவங்களை பத்தி தப்பா நினைச்சிட்டேன்...'
ஓகோ...அப்படின்னா அத்தை அப்படி பேசினது சரின்னு சொல்ல வர்றீங்களா...?'
'ஆமா வாணி....அவங்க என்கிட்டே விளக்கமா சொன்ன பிறகு எனக்கு புரிஞ்சுட்டு....நான்தான் அவங்க சொன்னதை தப்பா நினச்சுகிட்டு தேவை இல்லாம கோபப் பட்டுட்டேன்...'
'போங்க அண்ணா...நீங்க இப்படி சொல்வீங்கன்னு நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை...உங்களை சமாதானப் படுத்துதற்காக அந்த மாதிரி கதை சொல்றாங்க...'
'இல்ல வீணா...அவங்க சரியாத்தான் சொல்லி இருக்காங்க...'
'அப்போ நீங்களும் அவங்க கட்சியில சேர்ந்தீட்டீங்க...அப்படித்தானே...'
'ஐயோ..வீணா...கொஞ்சம் நான் சொல்றதை கேளேன்...'
ராகவன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே சற்று நகர்ந்து சென்ற வாணி அருகே இருந்த கயிற்றுக் கொடியில் கிடந்த ஒரு டவலை எடுத்து தனது தோளினை சுற்றி போட்டு விம்மிநின்ற கனிகளை மறைத்து கொண்டு ராகவனைப் பார்த்து திரும்பி...
'நீங்க என்ன வேணா சொல்லுங்க...ஆனா நான் நம்ப மாட்டேன்...அத்தை சொன்னது தப்புத்தான். '
'இல்லவே இல்லை...நான் சொல்றதை முதல்ல கேளு...' என்று சொல்லிக் கொண்டே வாணியை நெருங்க ..வாணியும் கோபத்தில் சற்று பக்கவாட்டில் திரும்பி நிற்க...இப்போது இருவருக்கும் இடையே அரை அடி இடைவெளிதான் இருந்தது.
அந்த நிலையில் ராகவனுக்கு வாணியின் உடம்பில் இருந்து மஞ்சளும் சந்தனமும் சேர்ந்த ஒரு மனம் வீசியதை உணர்ந்து அதை மூச்சை இழுத்து உள்வாங்க...அதே நேரம் ராகவன் குளித்து முடித்து ஆபீசுக்கு போக தயாராகி வந்து இருந்ததால் அவன் தன்னுடம்பில் ஸ்பிரே செய்திருந்த பாய்சன் வாசனை திரவியம் வாணியை கிறக்கியது. ராகவனை போலவே அவளும் அந்த வாசனையை நன்கு உள்வாங்கி சுவாசிக்க...
ராகவன் தொடர்ந்து பேசினான்.
'நானும் உன்னை மாதிரிதான் அக்கா மேல ரொம்ப கோபமா இருந்தேன். வாணி....ஆனா அவங்க ஒண்ணு விடாம மறைக்காம சொன்னதுல எனக்கு புரிஞ்சு போயிட்டு வாணி...'
ஆனால் அதற்கு வாணி எதுவும் பதில் பேசாமல் பக்கவாட்டில் முகத்தை திருப்பியபடி நிற்க...ராகவன் மேலும் பேசினான்.
'அவங்க வேற என்ன சொன்னாலும் நான் உன்னை மாதிரியே நம்பாமல்தான் இருந்து இருப்பேன்...ஆனா கடைசியா அவங்க ஒரு விஷயம் சொன்னாங்க தெரியுமா...அதான் எனக்கு நான் செஞ்சது தப்புன்னு புரிய வச்சது...'
இப்போது வாணி அவனை பார்த்து திரும்பி அவன் முகத்தையே உற்றுப் பார்ப்பதை போல நிற்க...மிக அருகில் இருந்த அவளது அழகான முகத்தை பார்த்தபடி ராகவன் மெதுவாக சொன்னான்.
'என்ன சொன்னாங்க தெரியுமா....என் முன்னாடி வச்சு நீ அந்த மாதிரி வெளியே தெரியிற மாதிரி பால் கொடுத்தது ஒன்னும் தப்பு இல்லையாம்...அதை அந்த பாக்கியம் அக்கா பாத்ததுதான் அவங்களுக்கு பிடிக்கலையாம்....வீட்டுக்குள்ள வச்சு நீ அந்த மாதிரி எனக்கு முன்னால வச்சு செஞ்சு இருந்தேன்னா ஒன்னும் சொல்லி இருக்க மாட்டாங்களாம்...பாக்கியம் அக்காவுக்கு தெரிஞ்சா இந்த ஏரியாவுக்கு தெரிஞ்ச மாதிரியாம்...அதுதான் அவங்க உன்கிட்ட அப்படி சத்தம் போட்டாங்களாம். ..வீட்டுக்குள்ள வச்சு நடந்து இருந்தா ஒண்ணுமே சொல்லி இருக்க மாட்டாங்களாம்...'
மிக நீளமாக பேசி முடித்த ராகவனை நிமிர்ந்து பார்த்த வாணி...'நிஜமாவா சொல்றீங்க....அத்தை அப்படியா சொன்னாங்க...?' என்று கேதுவாகக் கேட்டாள்.
'ஆமா வாணி....வெளிப்படையா அவங்க இப்படி சொன்ன பிறகுதான் எனக்கு அவங்க மேல உள்ள கோபம் எல்லாம் போயிடுச்சு...'
'அப்போ நான் விவரம் புரியாமத்தான் அத்தைகிட்ட கோவிச்சுகிட்டு பேசாம இருந்திட்டேனோ...'
'ஆமா வாணி....அது மட்டுமில்லாம நீ ரெண்டு மூணு நாளா சரியாவே சாப்பிடைலயாமே...?'
'ஆமா அண்ணா....கோபத்துல அப்படி இருந்திட்டேன்...இப்பதாண்ணா புரியுது....'
'இப்பவாவது புரிஞ்சுதே...அதுவரை சந்தோசம்.....சரி வா....வீட்டுக்குள்ள போகலாம்...எனக்கும் நேரமாவுது....அக்கா நாம ரெண்டு பேருக்கும் இட்டிலி ரெடி பண்ணி வச்சு இருக்காங்களாம்...'
ராகவனும் வாணியும் ஒன்றாக நடந்து வந்து வீட்டுப் படியேறி உள்ளே வர....சாந்தி வாணியை பார்த்து....
'என்னடி....என் மேல உள்ள கோவம் எல்லாம் போயிடுச்சா...?' என்று சிரித்தபடி கேட்க....வாணி வருத்தம் தொனிக்கும் குரலில்
'ஆமா அத்தை என்னை மன்னிச்சுக்கோங்க....நான் விவரம் தெரியாம உங்ககிட்ட கோபப் பட்டுட்டேன்...' என்று சொல்ல....சாந்தி இருவரையும் பார்த்து சொன்னாள்.
'சரி..சரி...விடு....இப்பவாவது புரிஞ்சுகிட்டியே...அது போதும்...ஆனாலும் எனக்கு ஒரு வருத்தம்தாண்டி உன்மேல...?'
அதற்கு பதில் சொல்லாமல் என்ன என்று கேட்பதை போல வாணி சாந்தியை பார்க்க...ராகவனும் சாந்தியை பார்த்தான்.
சாந்தி மீண்டும் இரண்டு பேரையும் பார்த்து சொன்னாள்.
'நான் எத்தனை சொல்லியும் கேட்காம கடைசியில உன் அண்ணன் வந்து சொன்ன பிறகுதான் புரிஞ்சு சமாதானமாயிருக்கியே....அதான்...'
அதை கேட்டு மிகுந்த சந்தோசத்தில் சாந்தியையும் வாணியையும் வாயெல்லாம் சிரிப்பாக ராகவன் பார்த்துக் கொண்டு நிற்க...
'அப்படில்லாம் இல்லை....அத்தை....'என்று அசடு வழிவதை போல வாணி சொல்ல... 'சரி..சரி....வாங்க ரெண்டு பேரும் வந்து உட்காருங்க...
இட்டிலி வச்சு இருக்கேன்...சாப்பிடுங்க...' என்று சாந்தி சொன்னாள்.
'இதோ டிரஸ் மாத்திட்டு வந்துடுறேன் அத்தை...'என்று சொல்லிக் கொண்டு உள்ரூமுக்குள் போக முயன்ற வாணியை பார்த்து சட்டென்று கையமர்த்திய சாந்தி....'அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேண்டாம்...சாப்பிட்டு முடிச்சுட்டு அப்புறமா போய் வேற டிரஸ் போட்டுக்கொள்...' என்றாள்.
'இல்லை..அத்தை...'என்று மீண்டும் வாயெடுத்த வாணியை நோக்கி...'அதான் சொல்றேன்ல ... சும்மா இப்படியே உட்கார்ந்து சாப்பிடு...அண்ணனும் தங்கச்சியும் தானே ஒண்ணா உட்கார்ந்து சாப்பிடப் போறீங்க...பிறகு என்ன...?' என்று சற்று அதட்டலாக சொல்ல....வாணி ஒரு வினாடி ராகவனை பார்த்து விட்டு வேறு எதுவும் பேசாமல் போய் சாப்பிட உட்கார ராகவனும் நிறைந்த மனதோடு அவளருகே போய் சற்று தள்ளி அமர்ந்தான்.


வீட்டின் நடுவே இருந்த அந்த பெரிய ஹாலில் கிழக்கு பக்கமிருந்த ஜன்னலை ஒட்டினாற்போல போடப் பட்டிருந்த சிங்கிள் ஸ்டீல் கட்டிலில் கால்களை தொங்க விட்ட படி வாணியும் ராகவனும் எதிரெதிரே உட்கார்ந்திருந்தார்கள். வாணி இன்னும் ஈரமான தலை முடியை முழுவதும் பின்னாமல் பின்பக்கம் விரித்துப் போட்டு பேருக்காக ஒரு கோடாலி முடிச்சு போட்டு இருந்தாள்.
குளித்து முடித்து விட்டு குளியல் அரை கதவில் ஒட்டி வைத்து இருந்த ஒரு சிறிய ஸ்டிக்கர் பொட்டினை நெற்றியில் வைத்து இருந்தாள்.
முகத்துக்கு மஞ்சள் பூசியிருந்ததால் அந்த மஞ்சள் வாசனையும் கூடவே அவள் உடம்பில் போட்டுக் குளித்த மைசூர் சாண்டல் சோப்பின் சுகந்தமான சந்தன மனமும் தலைக்கு மேலே ஓடிய விசிறிக் காற்றில் இரண்டடி இடைவெளியில் உட்கார்ந்திருந்த ராகவனுக்கு மூக்கில் உறைக்க... வீட்டின் பின்புறத்தில் வைத்து அவளருகே நின்றபோது உணர்ந்த மனத்தை விட இப்போது அந்த மனம் அதிகமாக தெரிய ... அந்த வாசனையில் அவன் சற்று கிறங்கத்தான் செய்தான். திருவிளையாடல் படத்தில் வரும் 'பெண்களின் கூந்தலுக்கு இயற்கையிலேயே மணம் உண்டா?' என்ற வசனம் நினைவுக்கு வர...அதை நினைத்து தனக்கு தானே லேசாக சிரித்தான்.
அவர்கள் இருவரையும் உட்கார சொல்லி விட்டு இருவருக்கும் சாப்பாடு எடுத்து வர சாந்தி அடுக்களைக்கு சென்று இருந்ததால் ... இருவர் மட்டுமே அருகருகே தனியாக இருந்த நிலையில் எதிரே இருந்த ராகவன் சப்தமில்லாமல் திடீரென சிரித்ததை கவனித்த வாணி....ராகவனை பார்த்து. 'எதுக்கு சிரிக்கிறீங்க...?' என்று கேட்கவே...தான் சிரித்ததை அவள் கவனித்து விட்டாள் என்பதை கண்டு மேலும் சிரிக்காமல் அடக்க முயன்று தோற்றுப் போன ராகவன்....'இல்ல சும்மாதான்....' என்று இழுத்தான்.
'ம்ஹூம்....இல்லை....என்னை பாத்துதானே சிரிச்சீங்க....சொல்லுங்கண்ணா....எதுக்கு சிரிச்சீங்க....?' என்று அழுத்தமாக கேட்டாள்.
'இல்ல வாணி....சும்மாதான் சிரிச்சேன்....காரணம் எல்லாம் ஒண்ணுமில்ல....'
'ம்ஹூம்...அதெல்லாம் இல்ல....காரணம் இல்லாம யாராவது சிரிப்பாங்களா...? என்னை பார்த்துதான் சிரிச்சீங்கன்னு எனக்கு தெரியும்...சொல்லுங்க...'
'ம்ம்...அது வேற ஒண்ணுமில்ல....ஒரு சினிமா வசனம் ஞாபகம் வந்துட்டு...அதான்...'
'அப்டியா....என்ன வசனம்....?'
'திருவிளையாடல் படத்தில் 'பெண்களின் கூந்தலுக்கு இயற்கையிலேயே மணம் உண்டா?' என்ற வசனம் வருமே...அதான்....'
'அந்த வசனம் எதுக்கு இப்போ ஞாபகம் வந்திச்சி...?'
'காரணம் இல்லாம வருமா....நீ இந்த மாதிரி தலை முடியை விரிச்சு போட்டுட்டு இருக்குறப்போ மஞ்சள் வாசனையும் சந்தன வாசமும் சேர்ந்து வருது.... அதான் உடனே எனக்கு அந்த படத்துல வர்ற அந்த வசனம் ஞாபகத்துக்கு வந்துட்டு....'
ராகவன் சொல்வதை கேட்டு விட்டு சற்று வெட்கப் பட்ட வாணி....மெதுவான குரலில் அவனை நேராகப் பார்த்து ....'ம்ம்...பரவாயில்லியே....உங்களுக்கு நல்ல ரசனைதான்...ஆனா எனக்கு அந்த மாதிரில்லாம் இல்ல....குளிக்கும்போது போட்ட மஞ்சளும்....சோப்பும்தான் காரணம்....' என்று சொல்ல...அதை கேட்டு...
ராகவன் மெதுவாக சிரிக்க....அவனுடன் சேர்ந்து வாணியும் சிரிக்க....கையில் இரண்டு சில்வர் தட்டுகளோடு சாந்தி அடுக்களையில் இருந்து ஹாலுக்குள் நுழைந்தாள்.
'என்ன....அண்ணனும் தங்கச்சியும் என்ன பேசி சிரிச்சுகிட்டு இருக்கீங்க....?' என்று வினவியபடியே அவர்களை நெருங்கி இருவருக்குமிடையே அந்த சில்வர் தட்டுகளை வைத்தாள். அவளிடம் எதற்காக சிரித்தோம் என்பதை சொல்லவா வேண்டாமா என்று இருவருக்குமே ஒரு தயக்கம் உண்டாக....ராகவன் அந்த தயக்கத்திலேயே சாந்தியை ஏறெடுத்துப் பார்க்க....வாணிதான் பதில் சொன்னாள்.
'அது ஒண்ணுமில்லை...அத்தை....பொம்பளைங்க தலைமுடியில இருந்து இயற்கையாவே மணம் வருமா வராதான்னு அண்ணனுக்கு சந்தேகம்...அதான்...'
குனிந்து நின்று கட்டிலில் சில்வர் தட்டுகளை வைத்து விட்ட நிமிர்ந்த சாந்தி ..வாணி சொன்னதை கேட்டு விட்டு...அவளையும் ராகவனையும் பார்த்து புன்னகைத்தபடியே....'அப்டியா....என்ன திடீர்னு பொம்பளை தலை முடி வாசனை பத்தின ஆராய்ச்சி...?' என்று எடுத்துக் கொடுப்பதை போல வினவ...வாணியே தொடர்ந்து பதில் சொன்னாள்.
'அதுவா.....என்கிட்டே இருந்து மஞ்சளும் சந்தனமும் கலந்த வாசனை வருதாம்...அதான் அண்ணனுக்கு அந்த ஆராய்ச்சி...' என்று வாணியின் பதிலை கேட்ட சாந்தி....சிரித்துக் கொண்டே ராகவனை பார்த்து....'ம்ம்...நல்ல ஆராய்ச்சிதான்... ' என்று சொல்லி விட்டு....'சரி...சாப்பிடுங்க....இட்டிலி சூடா இருக்கு....'என்று சொல்லவே....ராகவனும் வாணியும் சாப்பிட தயாரானார்கள்.
தான் ஆசைபடுகிற படி இருவரையும் சேர்த்து வைக்க அப்படி ஒன்றும் கஷ்டப் பட வேண்டியதில்லை....ரொம்ப சுலபமாக அது நடந்து விடும் போலத்தான் இருக்கிறது என்று மனதுக்குள் சந்தோஷித்தபடி....
'உன் தங்கச்சி...மூணு நாளைக்கு அப்புறம் இப்பதான் ஒழுங்கா உட்கார்ந்து சாப்பிட போறா...' என்று அடுத்த கட்ட பேச்சை தொடங்க...அதை செவியுற்ற ராகவன்...கண்கள் விரிய....'அப்டியா....எதுக்கு வாணி....?' என்று வாணியைப் பார்த்து கேட்க....அதற்கு வாணி பதில் சொல்லுவதற்கு முன்பாக அவளை முந்திக் கொண்டு சாந்தியே பதில் சொன்னாள்.
'வேற என்ன....கழுதைக்கு என்மேல கோபம்....சொன்னதை சரியா புரிஞ்சுக்காம என்மேல கோப பட்டுட்டு சரியா சாப்பிடாம இருந்தா.....இப்போ நீ போயி விவரமா பேசினதுக்கு பிறகுதான் சாப்பிட வந்து உட்காந்து இருக்கா...' என்று அங்கலாய்ப்பதை போல சொல்ல....வாணி தலையை இட்டிலி தட்டை பார்த்து குனிந்தபடியே முனகுவதை போல....'சொல்றதை விவரமா சொன்னா நான் எதுக்கு கோபப் படப் போறேன்....டக்குன்னு அந்த மாதிரி சத்தம் போட்டா கோபம் வராம என்ன செய்யும்...?' என்று சொல்ல...'கழுதைக்கு இன்னும் வீராப்பு குறைஞ்சு இருக்கான்னு பாரேன்......மூணு நாளா நானே வலிய வந்து உன்கிட்ட பேசினாலும் நீதான் நான் சொல்ல வந்ததை கேட்கவே இல்லியே...அப்புறம் எப்படி உனக்கு புரியும்....?' என்று சற்று (போலியான) கோபத்தோடு சாந்தி வாணியை பார்த்து கேட்க....அதை கண்ணுற்ற ராகவன் மீண்டும் அவர்களுக்குள் சண்டை வந்து விடுமோ என்று பயந்து....'ஐயோ...அக்கா...அதான் அதெல்லாம் அப்பவே முடிஞ்சு போயிருச்சே....திரும்பவும் எதுக்கு தேவை இல்லாம அந்த பேச்சை எடுக்குறீங்க....விடுங்க அக்கா...அவளுக்கு இப்ப உங்க மேல எந்த கோவமும் இல்ல...'என்று வாணியின் சார்பாக பேச....'அது சரி....நீ உன் தங்கச்சியை விட்டுக் குடுப்பியா என்ன....?' என்று சொல்லி விட்டு....'சரி...சட்டினியும் சாம்பாரும் எப்படி இருக்குன்னு சொல்லு தம்பி....'என்று சட்டென்று குரலில் பரிவை வெளிப்படுத்தி கேட்க....'கொஞ்சம் இருங்க...'என்று சொல்லி விட்டு....இட்டிலியை எடுத்து இரண்டு வாய் சாப்பிட்டு விட்டு ...''ம்ம்...சூப்பரா இருக்கு அக்கா....'என்று சப்புக் கொட்டியபடி சொல்ல....
'ம்கும்....அதெல்லாம் நல்லாத்தான் செய்வாங்க....'என்று முகவாயை செல்லமாக இடித்தபடி வாணி சொல்ல...அதை கவனித்த ராகவனும் சாந்தியும் அவளைப் பார்த்து சிரித்தார்கள்.


இன்னும் கோபம் தீராதவளைப் போல வாணி சொன்னதை கேட்டு சாந்தியும் ராகவனும் சிரிக்க....அதை கண்டு கொள்ளாதவளைப் போல இட்டிலியை சாப்பிடத் தொடங்கினாள் வாணி.
'சரி....அவ அப்படித்தான் தம்பி....இன்னும் அவளுக்கு என்மேல கோபம் தீரல போல.... சரி...நீங்க சாப்பிடுங்க....நான் போயி சூடா இட்டிலி எடுத்திட்டு வர்றேன்...'என்று சொல்லி விட்டு திரும்பப் போன சாந்தியை பார்த்து....
'வேண்டாமே அக்கா...இதுவே போதுமே...'என்று ராகவன் சொல்ல...
'அதெல்லாம் இல்லப்பா....நீ எத்தனை இட்டிலி சாப்பிடுவேன்னு எனக்கு தெரியாதா....இந்த நாலு இட்டிலி எப்படி போதும்....இரு இரு....இதோ வர்றேன்...'என்று சொல்லி விட்டு சாந்தி அடுக்களைக்கு செல்ல......
'எதுக்கு வாணி....சாப்பிடாம இருந்தே...?' என்று ராகவன் வாணியை பரிவோடு கேட்க....'அதை விடுங்க அண்ணா... ' என்று வாணி சொன்னாள்.
இத்தனை பேச்சுகளுக்கு நடுவில் வாணி தோளை சுற்றிப் போட்டிருந்த துண்டு சற்று அகன்று கொண்டதை போல இருக்க...அவளது மார்புக்கு மேலே கட்டியிருந்த உள்பாவாடை நடுவில் இரண்டு மாங்கனிகளுக்கு இடையே ஒரு காரட் அல்லது மலை வாழைப் பழத்தை சொருகும் அளவுக்கு தெரிந்த ஓடையும் அதனை ஒட்டி தெரிந்த விம்மி நின்ற இரு மாங்கனிகளும் ராகவனின் பார்வைக்குத் தெரிய....அங்கே இருந்து கண்களை அகற்ற மிகவும் சிரமப் பட்டான் ராகவன்.
தான் அங்கே பார்ப்பதை வாணி பார்த்து விடுவாளோ என்று படபடப்பாக இருந்தாலும் கண்களை அகற்ற இயலாமல் அரை நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை அங்கேயே பார்க்க...அவன் பயந்த மாதிரியே வாணி அவன் தனது மார்பை பார்ப்பதை கவனித்து விட்டாள்.
வாணி தன்னை கவனித்து விட்டாள் என்பதை ராகவனும் உணர்ந்து கொண்டதால் டக்கென்று அங்கே இருந்து கண்களை அகற்றி குனிந்தபடி சாப்பிடுவதை போல செய்ய....அதை கண்டு வாணி தனக்குள்ளே சிரித்துக் கொண்டாள். அத்தை லேசுபட்ட ஆள் இல்லை.....அத்தை சொன்னதை போலவே எல்லாம் நடக்கிறதே என்று தனக்குள்ளாகவே நினைத்துக் கொண்டு...
'இன்னும் சாம்பார் ஊத்தவா அண்ணா....?'என்று சாதாரணமாக கேட்க....ராகவனும் ...'இல்லை...வேண்டாம் வேணி....'என்று சொல்லி விட்டு சாப்பிட்டான்.
இருவரும் தட்டில் இருந்த இட்டிலிகளை சாப்பிட்டு முடிக்கும் நேரத்திலேயே சாந்தி வேறு ஒரு தட்டில் வைத்து சூடான இட்டிலிகளை கொண்டு வந்து ராகவனின் தட்டில் இரண்டு இட்டிலிகளை வைக்க....வாணி போதும் என்று சொல்லி விட்டு எழுந்தாள்.
'என்ன வாணி....போதுமா..?'என்று ராகவன் கேட்க....'அவ சாப்பாடு அவ்வளவுதான் தம்பி....நாலு இட்டிளிதான் சாப்பிடுவா...'என்று சொல்லிக் கொண்டே ராகவனின் தட்டில் சட்டினி சாம்பாரை சாந்தி ஊற்ற.......வாணி அங்கே இருந்து வீட்டின் பின்புறம் கைகழுவச் சென்றாள்.
ராகவனுக்கு பரிமாறி விட்டு சாந்தியும் வாணியை தொடர்ந்து வீட்டின் பின்புறம் செல்ல....ராகவன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
வாணி கைகழுவி விட்டு திரும்ப அவளை தொடர்ந்து சென்று அவளுக்காக படிக்கட்டில் காத்து நின்ற சாந்தி உள்ளே இருந்த ராகவனுக்கு கேட்காத படி அவளிடம் மெதுவாக என்னவோ சொன்னாள்.
சாந்தி சொன்னதை கேட்டு முதலில் முகத்தில் சற்று தயக்கத்தை காட்டிய வாணி ....மேலும் சாந்தி சொன்னதை கேட்டு தயக்கம் நீங்கி சரியென்று தலையாட்டிய வாணி....ஆனாலும் கொஞ்சம் முகத்தை சுளித்தபடி...கிசுகிசுப்பான குரலில் 'வெக்கமா இருக்கு அத்தை...'என்று சொல்ல....'என்ன வெக்கம்...சும்மா நான் சொல்றபடி கேளு...என்ன சரியா...'.என்று சாந்தி அழுத்தமாக சொல்ல....மீண்டும் சரி என்று தலை அசைத்த வாணியிடம்...'சரி..சரி...உள்ள போய் இரு....'என்று சொல்லி விட்டு திரும்பிய சாந்தி மீண்டும் அடுக்களைக்குள்ளே போக...வாணி ஈரமான கையை தனது தோளை சுற்றிப் போட்டிருந்த துண்டில் துடைத்துக் கொண்டே ஹாலுக்கு சென்று 'நல்லா சாப்பிடுங்க அண்ணா...இன்னும் இட்டிலி வைக்கவா?' என்று கேட்டபடி அவனுக்கு எதிரே பழையபடி உட்கார...'வேண்டாம் போதும்....ரொம்ப சாப்பிட்டுட்டேன்...'என்று சொல்லிக் கொண்டே வாணியை பார்த்த ராகவன் பார்வையில் வாணி இப்போது இன்னும் கவர்ச்சியாக தெரிந்தாள். காரணம் அவளுடைய தோளை சுற்றிக்கிடந்த துண்டு இப்போது முன்பை விட சற்று விலகிக் கிடந்தது.
அதை பார்த்த ராகவனுக்கு தர்மசங்கடமாக இருக்க...அதே நேரம் உள்ளறையில் இருந்து குழந்தை அழும் சப்தமும் கேட்க அதை தொடர்ந்து சாந்தி அங்கே வரவும்....ராகவன் கட்டிலில் இருந்து எழுந்து அவசரம் அவசரமாக கை கழுவ வீட்டின் பின்புறத்திற்கு சென்றான்
அவன் லேசான பதட்டத்தோடு செல்வதை பார்த்த மாமியாரும் மருமகளும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து ரகசியமாக சிரித்துக் கொண்டார்கள்.
நேரமும் காலமும் கூடி வந்தால் எல்லாமே நாம் நினைத்தபடி நடக்கும்தானே.....அதுபோலத்தான் சாந்தி எதிர்பார்த்ததை போலவே ஒவ்வொன்றும் மிகச் சரியாக நடந்தது. .
இப்போது குழந்தை அழுததும் கூட சாந்தி எதிர்பார்த்ததுதான். குழந்தை இந்த நேரத்தில் பசிக்காக அழும் என்று அவளுக்கு தெரியும்.....ஆகவே அடுத்த நடவடிக்கையை தொடங்கும் பொருட்டு....'அம்மா சாப்பிட்டு முடிச்சவுடனேயே மகளுக்கும் பசி எடுத்திட்டு பாரேன்...'என்று சத்தமாக சொல்லிக் கொண்டே உள்ளறைக்கு சென்று தொட்டிலில் இருந்த குழந்தையை எடுத்துக் கொண்டு வந்து வாணியிடம் கொடுத்து விட்டு கண்ணைக் காட்ட.....அவள் பதிலுக்கு உதட்டால் புன்னகைத்தபடி ...குழைந்தையை வாங்கி மடியில் போட்டு விட்டு துண்டை விலக்கி மார்பில் கட்டியிருந்த உள்பாவாடையை அவிழ்த்து இரு மாங்கனிகளுக்கும் கீழாக இறக்கி கட்டிக் கொண்டு வெளியே தெரிந்த கனிகளில் ஒரு பக்கத்து கனியை துண்டால் மறைத்துக்கொண்டு ஒரு பக்கத்து கனியை வெளியே தெரியும் படி குழந்தையின் வாய்க்கு நேராக வைத்து குழந்தைக்கு பால் கொடுக்கத் துவங்கினாள்.
அதுவரை அருகே நின்று பார்த்துக்கொண்டிருந்த சாந்தி திருப்தியான முகத்தோடு அவளைப் பார்த்து சிரிக்க...பதிலுக்கு வாணியும் அவளைப் பார்த்து சிரித்தாள்.
'சும்மா வெக்கமா இருக்கு...அப்படி இப்படின்னு ஏதாவது சொல்லி சொதப்பிராத....எல்லாம் நான் சொன்ன படி பாத்து நடந்துக்கோ...'என்று கிசுகிசுப்பாக சொல்ல...பின்புறம் சென்ற ராகவன் உள்ளே வருவதை உணர்ந்த சாந்தி ...அங்கே இருந்து திரும்பி அடுக்களைக்கு செல்லும்போது எதிரே நெருங்கி வந்த ராகவனை பார்த்து....'இரு தம்பி.....காப்பி கொண்டு வர்றேன்....குடிச்சுட்டு அப்புறமா ஆபீசுக்கு கிளம்பு....'என்று சொல்லி விட்டு உள்ளே போக....அங்கே தனக்கு ஒரு புதிய தரிசனம் கிடைக்கப் போகிறதென்பதை அறியாத ராகவன் பேன்ட் பக்கெட்டில் இருந்த கைக்குட்டையில் ஈரமான கையை துடைத்தபடி ஹாலுக்குள் சென்று கட்டிலை நெருங்க.....அங்கே குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த வாணியை பார்த்த ராகவன் இன்ப அதிர்ச்சியில் வாய் பிளந்த்தபடி நிற்க....அவனது பேண்டின் முன்பக்கம் விறைப்பு தோன்றி பேன்ட் ஜிப் அறுந்து போகும் நிலை ஏற்பட்டது.
நான்கு நாட்களுக்கு முன்னால் வீட்டின் பின்பக்கம் இருந்து குழைந்தைக்கு பால் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த வாணியின் கனி புடவை தலைப்பினூடே முக்கால்வாசிதான் தெரிந்தது. ஆனால் இப்போது திரட்சியான அவளது ஒருபக்கத்து (இனி முலை என்றே சொல்லலாம்) முலை எவ்வித மறைப்பும் இன்றி அப்பட்டமாக அவன் கண்களுக்கு தெரிய ...இது நிஜம்தானா என்று சந்தேகம் தோன்ற....இன்ப அதிர்ச்சியில் வாணியை பார்க்க....அவளோ சாதாரணமாக .....'வாங்க....உக்காருங்க அண்ணா...ரேவதிக்கு பசி எடுத்திட்டு போல....'என்று சன்று சொல்லி விட்டு தன்னுடைய குழைந்தையை பார்த்து குனிந்து கொஞ்சுவதை போல செய்ய.....அதை பார்த்துக் கொண்டே மெதுவாக தயங்கி தயங்கி இரண்டடி நடந்து கட்டிலை நெருங்கி அவளுக்கு எதிரே அமர்ந்தான். குழந்தையை கொஞ்சுவதை போல தலையை கவிழ்த்துக் கொண்டிருந்தாலும் அவனது நடவடிக்கையை உன்னிப்பாக கவனித்தாள் வாணி.
'மாமாவை பாரு.....இந்த மாமாவை பாரு....'என்று குழந்தையிடம் செல்லமாக வாணி சொல்ல....குழந்தை நோக்கி பார்வையை திருப்பிய ராகவனுக்கு அவளது முலைதான் கண்ணில் பட்டது. ஆயினும் பேருக்கு குழந்தையை பார்த்து சிரிப்பதை போல வலுக்கட்டாயமாக சிரித்த ராகவனுக்கு தொடைகளுக்கு நடுவே மேலும் புடைப்பை உணர்ந்து அதனால் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்வதை போல செய்து சமாளிக்க முயன்ற ராகவனை கவனித்த வாணி தனக்குள்ளாக சிரித்துக்கொண்டாள்.