சப்தஸ்வரங்கள் [discontinued]

[manigopal]

சாந்தி அக்காவின் வீட்டினுள் சென்ற ராகவன் எதுவும் பேசாமல் முன்னரையிலேயே அமைதியாக நிற்க....அவனை நோக்கி சாந்தி பேச தொடங்கினாள்.
'எதுக்குப்பா அங்கியே நிக்கிற....உள்ள வந்து உட்காரேன்..'
'இல்ல.... எனக்கு நேரமில்லை... ஆபீசுக்கு போகணும்....என்ன விசயம்னு சொல்லுங்க...'
'சொல்றதுக்குதானே உன்னை கூப்பிட்டேன்...அதுக்கு முன்னாடி உள்ள வந்து உட்காரேன்...'
'இல்லை...நேரமாவுது....என்ன சொல்லணுமோ சீக்கிரம் சொல்லுங்க....'
'இந்தா பாரு தம்பி...என்னவோ இன்னிக்குத்தான் புதுசா இந்த வீட்டுக்குள்ள வர்ற மாதிரி இப்படி வெளியவே நிக்கிற...?'
'நான் எதையும் புதுசா பேசலை....நீங்கதான் புதுசு புதுசா செய்றீங்க...'
'என்ன தம்பி சொல்ற...நான் அப்படி என்ன புதுசா செய்றேன்....சரி..சரி...நீ எதை பத்தி சொல்லுறேன்னு புரியுது...'
'உங்களுக்கே புரியுதுல்ல...அப்புறம் என்ன....நான் என்னவோ தப்பு செஞ்ச மாதிரியும்...நான் என்னவோ புதுசா வாணிகிட்ட பேசுற மாதிரியில்ல அன்னிக்கு அப்படி வாணிகிட்ட சத்தம் போட்டீங்க....'
'தெரியும்...நீ அதை இப்டித்தான் தப்பா புரிஞ்சுப்பேன்னு எனக்கு தெரியும்....அந்த நேரத்துல என்னால உன்கிட்ட எதையும் விளக்கமா சொல்ல முடியலை...'
'வேண்டாங்க....நீங்க எதையும் என்கிட்டே விளக்கமா சொல்ல வேண்டாம்...நான்தான் எப்போதும் போல உரிமையோட பேசிட்டேன்...அது என்னோட தப்புத்தான்....'
இப்போது சாந்தி ராகவனை நெருங்கி அவனுடைய ஒரு கையை பிடித்துக் கொண்டு..
'நீ நிசமாவே என்னை உன்னோட அக்கா மாதிரி நினச்சின்னா ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் உள்ள வந்து உட்கார்ந்து நான் சொல்றதை கேளு....கேப்பியா மாட்டியா...?'
சாந்தியுடைய அந்த உரிமையான அதட்டலை புறந்தள்ள இயலாமல் சாந்தியை பார்த்துக் கொண்டே உள்ளே நடந்து சென்று ஹாலில் நடுவாக நிற்க...அவனை தொடர்ந்து பின்னால் சென்ற சாந்தி...
'ம்ம்..எதுக்கு நிக்கிற...உட்காரு...' என்று சொல்ல....மீண்டும் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே ஓரமாக அங்கே கிடந்த கட்டிலில் உட்கார...சாந்தி அவனுக்கு அருகே போய் நின்று ...
'சாப்பிட்டுட்டே பேசலாம்...இரு...இட்டிலி எடுத்துட்டு வர்றேன்...'என்று சொல்லிக் கொண்டே சமையல் அறையை நோக்கி நகரப் போக....
அதை கண்டு அவசரம் அவசரமாக ராகவன் சொன்னான்.
'அதெல்லாம் வேண்டாம்....நான் வெளியே சாப்பிட்டுக்கிறேன்....நீங்க முதல்ல சொல்ல வந்ததை சொல்லுங்க...'
'சரிப்பா....உன் இஷ்டம்...நான் சொல்லி முடிச்சதும் நீயே சாப்பிடுவே...'என்று சொல்லிக் கொண்டே மீண்டும் அவனை சற்று நெருங்கி நின்று பேசினாள்.
'வாணிக்கும் எனக்கும் மூணு நாளா பேச்சு வார்த்தையே இல்லை தெரியுமா....? அது மட்டுமில்ல... அவ இந்த மூணு நாளா சரியாவே சாப்பிடலை...'
அதை கேட்டவுடன் சாந்தியை முகத்தில் கேள்விக்குறியோடு நிமிர்ந்து பார்த்த ராகவனை பார்த்து சாந்தி தொடர்ந்து பேசினாள்.
'ஆமாம்பா....அவளும் உன்னை மாதிரியே அன்னிக்கு நான் சத்தம் போட்டதை தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு என்கிட்டே கோவிச்சுகிட்டு இருக்கா...?'
இப்போது ராகவனின் பேச்சில் சற்று கோபம் தணிந்து விட்டதை போல தெரிந்தது.
'நீங்க அப்படி திடீர்னு சத்தம் போட்டா யாருக்குத்தான் கோபம் வராது... வாணி பாவம்...அவ என்ன செய்வா....நீங்களே சொல்லுங்க...நாங்க அப்படி என்ன தப்பு பண்ணினோம்....?'
'இதுக்குத்தான் காத்துகிட்டு இருந்தேன்...நீ இந்த மாதிரி கேக்கனும்னுதான் காத்துகிட்டு இருந்தேன்...'
அதை கேட்டு விட்டு....சாந்தியை நேருக்கு நேராக உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டே கேட்டான்.
'சொல்லுங்க...அப்படி என்ன சொல்லப் போறீங்க...?'
'நீங்க ரெண்டு பேரும் அன்னிக்கு செஞ்சது தப்புதான் தம்பி....'என்று சொல்லி பாதியில் நிறுத்துவதை போல நிறுத்தி விட்டு சாந்தி ராகவனை பார்க்க...ராகவனிடம் ஆச்சரியம் தொற்றிக் கொண்டது....
சமாதானப் படுத்த தன்னை கூட்டிக் கொண்டு வந்து உட்கார வைத்து விட்டு இப்படி பட்டவர்த்தனமாக தானும் வாணியும் தப்பு செய்தோம் என்று சொல்கிறார்கள்....என்ன இது...? என்று ஆச்சரியப் பட்டு சாந்தியையே பார்க்க...
'ஆமா தம்பி....திரும்பவும் சொல்றேன்....அன்னிக்கு நீங்க ரெண்டு பேரும் செஞ்சது தப்புத்தான்... என்ன நான் சொல்றது புரியலையா...?' என்று பூடகம் போடுவதை போல கேட்க....
ராகவனுக்கு இப்போது குழப்பம் தொற்றிக் கொண்டது....
என்னடா இது....இவர்கள் என்ன சொல்ல வருகிறார்கள் என்று குழம்பி தவிக்க...
அந்த குழப்பத்தில் அதுவரை அவனுக்கு இருந்த அத்தனை கோபமும் ஓடி ஒளிந்து கொண்டது...
'ஆமா தம்பி....இன்னும் உனக்கு புரியலையா....அந்த பாக்கியம் என்ன மாதிரி பொம்பளை தெரியுமா....? அவளுக்கு ஒரு விஷயம் தெரிஞ்சா அடுத்த நிமிஷமே அது இந்த தெருவுக்கு மட்டுமில்லை....இந்த ஏரியாவுக்கே தெரிஞ்சுரும்....அந்த மாதிரி பொம்பளை பார்த்து கிண்டலா கேள்வி கேக்குற அளவுக்கு நடந்துக்கனுமான்னுதான் நான் அவளை சத்தம் போட்டேன்....அது அந்த கழுதைக்குத்தான் புரியலைன்னா....உனக்கும் ஏன் தம்பி புரிய மாட்டேங்குது....?'
சாந்தி இத்தனை விவரமாக பேசி முடிக்க...அதற்கு என்ன பதில் சொல்வதென்று ராகவனுக்கு புரியவில்லை... அதனால் சாந்தியே தொடர்ந்து பேசினாள்.
'நீயும் வாணியும் ஒருத்தர் மேல ஒருத்தர் எம்புட்டு பாசம் வச்சு இருக்கீங்கன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்....நீங்க எப்படி பழகினாலும் நான் தப்பா நினைக்கவே மாட்டேன்...நீயும் எனக்கு ஒரு மகன் மாதிரிதான்....'
இப்போதுதான் விஷயம் புரிந்ததை போல சமாதானமான முகத்தோடு சாந்தியிடம் கேட்டான்.
'அப்போ அந்த பாக்கியம் அக்கா பாத்ததுக்குத்தான் அப்படி வாணியை சத்தம் போட்டீங்களா...?'
'அப்புறம் வேற எதுக்கு தம்பி நான் சத்தம் போடப் போறேன்....அவ உனக்கு முன்னாடி அப்படி உட்கார்ந்து குழந்தைக்கு பால் குடுத்ததுக்குத்தான் சத்தம் போட்டேன்னு நீ தப்பா நினச்சுட்டே.....அப்டித்தானே...'
ம்ம்.. ஆமா....'
'எனக்கு தெரியும்....நீ அப்டிதான் நினச்சுகிட்டு இந்த மாதிரி என் மேல கோவப் பட்டுகிட்டு இங்க வராம இருக்கேன்னு....'
'இல்ல சாந்திக்கா....எனக்கு இப்பதான் புரியுது....அந்த பாக்கியம் அக்கா பத்தி சந்தியாவும் என்கிட்டே ஏற்கனவே சொல்லி இருக்கா...அவங்க முன்னாடி அந்த மாதிரி நாங்க நடந்துகிட்டது தப்புத்தான்....ஆனா அது கூட எதிர்பாராம எதேச்சையாத்தான் நடந்துச்சி சாந்திக்கா...'
'அது எனக்கு தெரியும் தம்பி.....'
'அதுக்கு முன்னாடி வாணி எப்பவுமே அந்த மாதிரி எல்லாம் என் முன்னால வச்சு குழைந்தைக்கு பசியாத்துனதே இல்லை...'
'அதுவும் எனக்கு தெரியும்....உனக்கு ஒண்ணு தெரியுமா....நாம நாலுபேரும் உட்கார்ந்து கார்ட்ஸ் விளையாடும் போது குழந்தை அழுதுச்சுன்னா வாணி நம்மகிட்ட இருந்து எந்திரிச்சு போய் குழந்தைக்கு பால் குடுத்துட்டு வருவா...அதுக்கே நான் அவளை சத்தம் போட்டு இருக்கேன்...நீ என்ன வேத்து மனுஷனா....அவளுக்கு கூடப் பிறக்காத அண்ணன் மாதிரிதானே பழகுற...பிறகு எதுக்கு உன்கிட்ட அந்த மாதிரி நடந்துக்கணும்...'
வேண்டுமன்றே சுக்கானை திசை திருப்புவதை போல பேச்சை திசை திருப்பி சாந்தி பேச....
அதை கேட்ட ராகவனுக்கு சாந்தி மீது ஒரு புது விதமான மரியாதையும்....அதே சமயம் ஒருவிதமான கிளுகிளுப்பான உணர்ச்சியும் உண்டானது...என்ன இது...நம் முன்னால் வைத்து பால் கொடுக்காமல் இருந்ததற்காக வாணியை கடிந்து கொண்டு இருக்கிறார்களே....
நம் மீது அத்தனை நம்பிக்கையா...என்றெல்லாம் அவன் மனதில் சிந்தனை ஓடிக் கொண்டிருக்க....சாந்தி தொடர்ந்து பேசினாள்.
'ஆமாப்பா....நான் உன்னை என்னோட இன்னொரு மகன் மாதிரிதான் நினைக்கிறேன்....நீ இந்த வீட்டுல ஒரு ஆள்...உன் முன்னாடி அவ அப்படி நடந்துகிட்டா அது உன்னை அவமதிக்கிற மாதிரி ஆகாதா...நீயே சொல்லு...'
'இல்லக்கா...அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை...'
'உன்னையும் வாணியையும் பத்தி இந்த அளவுக்கு நினைக்கிற நான் அன்னிக்கு அவ பால் குடுத்துட்டு இருக்கும்போது நீ தெரியாம போய் நின்னதுக்கு நான் சத்தம் போடுவேனா...அந்த பாக்கியம் பாத்ததுக்குத்தான் சத்தம் போட்டேன்....அன்னிக்கு அங்க இல்லாம இங்க வீட்டுக்குள்ள வச்சு அந்த மாதிரி நடந்து இருந்த நான் எதுக்கு சத்தம் போடப் போறேன்...'
இப்போது ராகவன் முழுமையாக சமாதானம் ஆனதோடல்லாமல் சாந்தியிடம் சரணடைந்ததை போல ஆகி விட்ட....ராகவன்...
'இப்போ எனக்கு நல்லா புரியுது அக்கா....விஷயம் புரியாம நான் கோபப் பட்டுட்டேன்...ரொம்ப சாரிக்கா...' என்று சொன்ன ராகவனை பார்த்து முறுவலித்த சாந்தி....'ம்கும்...உன்னோட சாரி ஒன்னும் எனக்கு வேண்டாம்....இப்பவாவது புரிஞ்சுகிட்டியே...அது போதும் எனக்கு....'
என்று சொல்ல...ராகவன் அவளுக்கு பதில் சொல்லாமல் அவளை பார்த்து ஒரு அசட்டு சிரிப்பு சிரித்தான்.
'அதெல்லாம் சரிப்பா....நீ புரிஞ்சுகிட்டு சமாதானம் ஆயிட்ட....ஆனா பாரு...அந்த கழுதை இன்னும் என்மேல கோவமா இருக்கா....இன்னும் என்கிட்டே பேச மாட்டேன்றா....உன்கிட்ட சொன்ன மாதிரி அவகிட்டயும் ரெண்டு மூன்று தடவை சொல்லி பாத்துட்டேன்...ஆனா அதை நம்ப மாட்டேன்றா...அவளை சமாதானப் படுத்தத்தான் நான் அப்படில்லாம் கதை சொல்றேனாம்...நீதாம்பா உன் தங்கச்சிகிட்ட எடுத்து சொல்லி புரிய வைக்கணும்....'
'நீங்க விடுங்கக்கா...நான் பாத்துக்கிறேன்....வாணிகிட்ட நான் எப்படி சொல்லணுமோ அப்படி சொல்லி புரிய வைக்கிறேன்...அவ குளிச்சுட்டு வரட்டும்..'
கிடைத்த எந்த ஒரு சிறிய வாய்ப்பையும் நழுவ விட தயாரில்லாத சாந்தி ...இந்த வாய்ப்பையும் தவறா விடாமல் அவனை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.
'எதுக்கு அவ குளிச்சுட்டு வர்ற வரைக்கும் நீ இங்க காத்து இருக்கணும்....
நீயே போய் அங்க வச்சே அவகிட்ட விவரமா எடுத்து சொல்லி கூட்டிகிட்டு வா...இங்க நான் இருந்தா அவ உன்கிட்டயும் சரியா பேச மாட்டா...திமிர் பிடிச்ச கழுதை...'
'ஐயோ..என்ன சொல்றீங்க சாந்திக்கா...வாணி குளிச்சுகிட்டு இருக்கும்போது நான் எப்படி அங்க போறது...?'
'பாத்தியா....இத்தனை நேரம் நான் சொன்னதுக்கெல்லாம் என்ன அர்த்தம்...? அவ குளிச்சு முடிச்சுட்டு தலை முடியை காய வச்சுகிட்டுதான் இருக்கா...போ...போய் பேசு...' என்று சாந்தி அவனை உசுப்பி விட....
இனம் புரியாத சந்தோசம் மனதை ஆட்கொள்ள...மெதுவாக எழுந்து நடந்து வீட்டின் பின்கட்டை நோக்கி திரும்ப அங்கே வாணி வீட்டின் பின்புறம் இருந்த கொய்யா மரத்தின் அடியில் வெறும் பாவாடையை மார்புக்கு மேலே கட்டிக்கொண்டு தலையை சாய்த்து மேலே பார்த்தபடி நீண்டு வளர்ந்து இருந்த தனது தலை முடியை ஒரு கையால் வருடி கொண்டிருந்தாள்.
வீட்டினுள் இருந்தே அங்கே நின்ற வாணியை பார்த்து விட்ட ராகவன் அவள் நின்ற நிலை கண்டு திரும்பி..சாந்தியை பார்த்து
'அக்கா...வேண்டாம்...வாணி சேலை உடுத்தாம நிக்கிறா.......'
'அடப் போப்பா....அவ பாவாடை கட்டிக்கிட்டு நின்னா என்ன....? உன்னோட தங்கச்சிதானே....நீ அவளுக்கு அண்ணன்தானே...அப்புறம் என்ன...போ...'
'அதுக்கில்லை அக்கா....அங்கே வாணிகிட்ட போய் பேசும்போது அன்னிக்கு மாதிரி அந்த பாக்கியம் அக்கா பாத்துட்டா தப்பா போயிருமே அதான். ' என்று இழுக்க...அதை கேட்டு அவனுக்கு மட்டும் கேட்கும் படி சற்று சத்தமாக சிரித்த சாந்தி....'அதெல்லாம் ஒன்னும் பாக்க மாட்டா...நானும் எதுவும் தப்பா சொல்ல மாட்டேன்...பாக்கியம் ஊருக்கு போயிருக்கா....அங்கே அவங்க வீட்டுல யாரும் இல்ல...அதனால நீ தைரியமா போயி உன் தங்கச்சிகிட்ட பேசு...பேசி புரியவச்சு கூட்டிகிட்டு வா....நான் உங்க ரெண்டுபேருக்கும் இட்லி ரெடி பண்ணி வைக்கிறேன்...வந்து சாப்பிடுங்க...என்ன சரியா...?' என்று தைரியப் படுத்துவதை போல சொல்ல....பக்கத்து வீட்டில் இருந்து யாரும் பார்க்க வாய்ப்பில்லை என்பதும் ஒரு வித தைரியத்தை கொடுக்க...ராகவன் மீண்டும் வீட்டின் பின்வாசலை நோக்கி நடந்து படியிறங்கி அங்கே மரத்தினடியில் வேருபுரமாக திரும்பி நின்று கொண்டிருந்த வாணியை படபடக்கும் மனதோடு நெருங்கி மெதுவான குரலில் 'வாணி...'என்று அழைக்க....டக்கென்று அதிர்ந்து திரும்புவதை போல திரும்பிய வாணியின் முன்புற தோற்றத்தை கண்டு ராகவன் வாயடைத்துப் போய் நின்றான்.
நல்ல திரட்சியாக விம்மி நின்ற அவளது இரண்டு மாங்கனிகளும் அவள் கட்டியிருந்த உள்பாவாடையிற்கு மேல் பாதி தெரிய...இரண்டுக்கும் நடுவில் இறங்கிய கோடு ராகவனை ஒரு வினாடி தடுமாறச் செய்தது.
அவனை அங்கே எதிர்பார்க்காத வாணியின் கண்கள் விரிய அவனை பார்த்த படியே அனிச்சையாக இரு கைகளையும் மார்புக்கு குறுக்காக வைக்க...அதை பார்த்த ராகவன்....'ஐயோ...தப்பா நினைச்சுக்காத வாணி...சாந்தி அக்காதான் உன்கிட்ட வந்து பேச சொன்னாங்க..'என்று லேசாக குழறியபடி சொல்ல...இதுவும் அத்தையின் வேலைதானா...அதுதான் குளிச்சுட்டு என்னை இங்கியே நிற்க சொன்னார்களா... அப்படி என்றால் நாம் இந்த மாதிரி நடந்து கொள்ளக் கூடாது .... என்று மனதினுள் நினைத்தபடி ...ராகவன் அண்ணனை இதற்கு மேலும் வருத்தப் படுத்தக் கூடாது என்று முடிவு செய்து கொண்டு மார்பின் குறுக்காக வைக்கக் கொண்டு போன இரு கைகைளையும் இறக்கி கொண்டு ராகவனைப் பார்த்து சிரித்து கொண்டே...'ஐயோ..நீங்களா அண்ணா...ரெண்டு மூணு நாளா நீங்க இங்க வரலியா...அதான்...உங்களை எதிர்பார்க்காம டக்குன்னு ஆம்பிளை குரல் கேட்டவுடன் பதறிட்டேன்...'என்று அவனை தர்மசங்கடப் படுத்தாமல் இருக்க முயல்வதை போல சொல்ல....ராகவனுக்கும் வாணி கைகளை குறுக்காக வைத்து மறைக்க முயல்வதை பார்த்து உண்டான தர்மசங்கடம் இப்போது விலகி....அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.