ஜட்டி போடாமல் ஒரு வாரம் [discontinued]

[manigopal]

வீட்டினுள் நுழைந்ததும் வழக்கமான நலம் விசாரிப்புகளுக்கு பின் நாங்கள் எவ்வளவு மறுத்தும் கேளாமல் நேராக சாப்பிட அழைத்து சென்றனர். ஒரு பந்தி அப்போது தான் ஆரம்பித்து இருந்தது. அந்த வரிசையின் கடைசியில் இரண்டு இடங்கள் காலியாக இருந்த்து. அதன் அருகே ஒரு பெண் தன் குழந்தையுடன் சாப்பிட உட்காந்திருந்தாள். நான் அந்த பெண் அருகே சென்று அமர்ந்து என் தம்பியை கடைசி இருக்கையில் என் அருகே உட்கார வைத்தேன். இலை போட பட்டு உணவு பரிமாற படும் போது தான் கவனித்தேன். எங்கள் எதிர் வரிசையில் சரியாக எனக்கு எதிரே என் சம வயதில் ஒரு இளைஞன். மிக ஸ்மார்ட்டாக இருந்தான். அவன் தயங்கி தயங்கி என்னை பார்த்து கொண்டிருக்க அவன் தயக்கத்திற்க்கு காரணத்தை ஆராய்ந்தேன். அவன் அருகே அதாவது என் அருகில் இருந்த பெண்ணின் எதிரே ஒரு மித வயது ஆண். கண்டிப்பானவராக தெரிந்தார். சிடு மூஞ்சி என்போமே, அப்படி இருந்தார். அந்த இளைஞனின் அப்பாவாக இருக்க வேண்டும். அந்த இளைஞனின் மறுபுறம், அதாவது என் தம்பிக்கு எதிரே உட்கார்ந்திருந்த்து இன்னொரு இளைஞன். என் எதிரே இருந்தவனை விட 4 அல்லது 5 வயது சிறியவனாக தெரிந்தான். மீசை அரும்பும் வளர் இளம் வாலிபன். அவன் எதை பற்றியும் கவலை படாமல் என் டேபிலுக்கு கீழ் தெரியும் இடுப்பையே வெறித்து பார்த்து கொண்டிருந்தான். அவன் என் எதிரே இருந்தவனின் தம்பியாக இருக்கலாம். அந்த இளைஞனின் அப்பாவும் அவ்வபோது ஓரகண்ணால் என்னை சைட் அடிப்பதை கண்டு கர்வமாக புன்னகைத்தேன்.
நான் கேசுவலாக என் அருகில் இருந்த பெண்ணிடம் பேசுவது போல, அவள் குழந்தையை கொஞ்சுவது போல, அந்த குழந்தைக்கு ஊட்டி விடுவது போல என பல வகையாக என் தொப்புளை 20 முறையாவது வெளிபடுத்தியிருப்பேன். அவர்களில் யார் பார்த்தார்கள் என்பதை பற்றி நான் கவலை படவில்லை. கடைசியாக சாப்பிட்டு எழும் போது ஃபினிஷிங் டச்சாக அந்த பெண்ணின் குழந்தையை வாங்கி தூக்கி கொள்வது போல என் இடையையும் தொப்புளையும் சேர்த்து வெளிபடுத்தினேன். கை கழுவும் இடத்தில் இருந்து பார்த்தேன் அந்த இளைஞனின் தம்பி போல இருந்தவன் இன்னும் என்னையே ஏக்கமாக பார்த்து கொண்டிருந்தான். சிரிப்பை அடக்கி கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தேன்.

சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் என் தம்பி என்னை கழட்டி விட்டு சென்று விட்டான். வீட்டினுள் சென்ற என்னை என் மாமி (வயதிற்கு வந்திருக்கும் பெண்ணின் அம்மா) என்னை கவனித்து என்னை பூஜை அறைக்கு அழைத்து சென்றாள். அங்கு சாமி மற்றும் எங்கள் மூதாதையர்களின் படங்களின் முன் மண்டியிட்டு விழுந்து வணங்கினேன். அப்படி செய்யும் போது நான் எதிர்பார்த்ததை போல என் புடவை என் இடையிலிருந்து நழுவி லேசாக கீழிறங்குவதை உணர்ந்தேன். அதன் பின் என் மாமி கொடுத்த பூவையும் குங்குமத்தையும் வைத்து கொண்டு என் மாமன் மகள் இருந்த மேடைக்கு சென்று செய்ய வேண்டிய சடங்குகளை செய்தேன். பின்பு வந்து பெண்கள் கூட்டத்தில் அமர்ந்தேன் தரையில். அந்த கூட்டத்தில் இருப்பதெல்லாம் பெரும்பாலும் ஆன்ட்டிகள். தன் குடும்பத்தை பற்றி, மகன்/மகளை பற்றி பெருமை பீற்றுவார்கள். ஆர்வமாக கேட்பது போல் நடிக்க வேண்டும். அவர்கள் சொல்லும் மொக்கை ஜோக்குக்கெல்லாம் வாய் விட்டு சிரிக்க வேண்டும். அந்த கூட்டத்தில் ஒரு அரை மணி நேரம் உட்கார்ந்திருப்பேன். நான் சமனங்கால் போட்டு அமரும் போது புடவை இன்னும் கீழிறங்கி உருப்பின் மேல்பகுதி வெளியே வந்து விட்டது. அங்கு அக்கம் பக்கத்தில் ஆண்கள் யாரும் இல்லாத்தால் அதில் நான் ஆர்வம் காட்டவில்லை. என் எதிரே என்னை பார்த்தபடி அவள் முட்டி என் முட்டியில் உரசும் படி அமர்ந்திருந்த ஒரு மித வயது பெண் எழுந்தாள். என் தூரத்து சொந்தம் அவள். அவளை நான் அத்தை என்று தான் கூப்பிடுவேன். அவள் எழுந்து என் தோள்களை தொட்டு என்னையும் எழுப்பினாள். அவள் என் கைகளை பிடித்து இழுத்து செல்லாத குறையாக என்னை அழைத்து சென்றாள். விருந்தினர் அனவரும் தங்கள் பைகளை வைத்திருந்த அறைக்குள் என்னை கூட்டி சென்று என்னிடம் "ஏன்டிமா. புடவை கூட ஒழுங்கா கட்ட தெரியாதா உனக்கு?" என கேட்டு என் இடையின் கீழ் இரு புறமும் அவள் கைகளை என் புடவைக்குள் விட்டு என் புடவையை தொப்புளை மறைக்கும் வரை தூக்கி விட்டாள். அதன் பிறகு எனக்கு முன் அவள் வெளியே சென்று விட்டாள். எனக்கு ஆத்திரமாக வந்தது. என் சம வயதில் ஒரு மகளும் ஒரு இளைய மகனும் உள்ளனர் அவளுக்கு. அவளே ஜிகு ஜிகு என புடவை கட்டி கொண்டு மினிக்கி கொண்டு வந்து விட்டு ஊருக்கு உபதேசம் செய்கிறாள். "பொறாமை பிடிச்ச தேவிடியா" என லேசாக முனகினேன். பின் என் இரு தொடைகளின் சைடிலும் புடவை மேல் கை வைத்து என் புடவையை பிடித்து முன்பு இருந்தது போல நன்கு இறக்கி விட்டு வெளியே வந்தேன்.