ஜட்டி போடாமல் ஒரு வாரம் [discontinued]

[manigopal]

என் விரல் எனக்குள் நிகழ்த்திய வித்தையில் அசந்து தூங்கிய நான் எழுந்த போது மாலை மணி 6.45. இன்னும் சில நிமடங்களில் வானம் முழுவதும் இருட்டி விடும். நான் எழுந்து பார்க்கையில் வீட்டில் யாருமே இல்லை. அவ்வளவு பெரிய வீட்டில் நாம் தூங்கி எழும் போது யாரும் இல்லை என்பதை உணர்ந்தால் எப்படி இருக்கும். நிகழ்வது கனவா நனவா என்றொரு குழப்பமான மனநிலை இருக்கும் அல்லவா? எனக்கும் அப்படி தான் இருந்தது. வீட்டை சுற்றி தேடினேன். எவரும் தென்படவில்லை. வெளியே திண்ணையில் சுதா தன் அறையில் ஏதோ உருட்டி கொண்டு இருக்க எனக்கு அப்போது தான் உயிரே வந்தது. அவள் என்னை பார்த்தவுடன் "உன் அம்மாவும் தம்பியும் பெரியப்பா வீட்டுடன் சிவன் கோவிலுக்கு போயிருக்காங்க.இப்ப தான் போனாங்க. உங்கள எழுப்பி எழுப்பி பாத்தாங்க நீங்க எந்திரிக்கல. அப்படியே உன் அத்தை வீட்டுக்கும் போயிட்டு வரதா சொன்னாங்க. நீ நாளைக்கு போனா போதுமாம்..முடிஞ்சா இப்ப ரெடி ஆகி கோவிலுக்கு போங்க அவங்கள பாக்கலாம்" என்றாள். நான் தூக்க கலக்கத்தில் தலை மட்டும் மேலும் கீழும் அசைத்தேன். அவள் மீண்டும் அறையில் ஏதோ உருட்ட ஆரம்பித்தாள். நான் வழக்கம் போல மீண்டும் ஜீனோவில் மூழ்கலாம் என நினைத்த போது எனக்கு என் டாஸ்குகள் நினைவுக்கு வந்தது. எதாவது செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்து யோசித்து கொண்டிருந்தேன். எனக்கு ஒரு யோசனை உதித்தது. அதை செய்ய முடியுமா என பார்க்க என் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தேன். எதிர் வீட்டில் ஆள் அரவமற்று இருந்தது. விளக்குகள் கூட எரியவில்லை. தெரு விளக்குகள் பாழாகி வருடங்கள் ஆகிறது. எங்கள் தெருவில் இருக்கும் நான்கு வீடுகளில் என் எதிர் வீட்டில் மட்டும் தான் எப்போதும் ஆள் புழக்கம் இருக்கும். இப்போது அந்த வீடும் அமைதியாக இருப்பது தருணத்தை எனக்கு சாதகமாக்கியது, நான் தாமதிக்காமல் நேரே வீட்டினுள் சென்றேன். என் உடைகள் அனைத்தையும் கலைந்தேன். அதான் அந்த ஸ்கேர்ட், டாப்ஸ், பரா எல்லாம். ஒரு நைட்டியை அணிந்து கொண்டேன். மீண்டும் வெளியே வந்தேன். வீடு வாசலில் நின்று என் நைட்டியை கலட்டி வெளி திண்ணையில் வைத்தேன். இப்போது நான் நடு ரோட்டில் நிர்வாணமாக. இப்போது என் டாஸ்க் என்னவெனில் இங்கிருந்து அந்த தெருமுனை வரை நிர்வாணமாகவே சென்றுவிட்டு வர வேண்டும். அந்த 2, 3 நிமிட சாகசத்தை நான் செய்து விட்டு இந்த நைட்டியை அணிந்து கொண்டு ஏதும் நடக்காததை போல உள்ளே சென்று விடலாம் என நினைத்தேன். எனக்கு முதலில் சிறுநீர் கழிக்க வேண்டும் போல இருந்தது. இருட்டில் அந்த காட்டிற்குள் செல்லவும் பயம் எனக்கு. எனவே சற்று ஒதுக்குபுறமாக குத்தவைத்து புற்களுக்கு நீர் பாய்ச்சினேன். பிறகு எழுந்து ரோட்டிற்கு வந்தேன். காலில் செருப்பு கூட போடவில்லை. சரியாக கவனிக்கபடாத தார் சாலையின் ஜல்லி கற்கள் காலை பதம் பார்த்தது. நான் மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தேன். குளிர் காற்று என் நிர்வாண உடலில் பட்டு சிலிர்பூட்டியது. உறுப்பில் மிஞ்சி இருந்த சிறுநீர் துளிகள் என் தொடையில் வழிந்தது. நான் மெல்ல நடந்து என் இலக்கை அடைந்தேன். நான் தெரு முனைக்கு வரும் வரை எனக்கு தெரிந்து யாரும் என்னை பார்கவில்லை. இருப்பினும் என் இதய படபடப்பு என் மார் வரை எதிரொலித்தது. நான் தெருமுனைக்கு வந்தேன். அங்கிருந்த தெரு விளக்கு செயல்பட்டு கொண்டிருந்தாலும் என் நல்ல நேரம் அங்கு யாரும் வரவில்லை. என் நிர்வாண உடலில் அந்த விளக்கின் பச்சை நிற ஒளி பட்டு என் அங்கங்கள் மின்னியது. பிறகு நான் மீண்டும் என் வீட்டை நோக்கி நடக்க தொடங்கினேன். ஏதேனும் கார் வண்டி வந்து விடுமோ என பயம் இருந்தாலும் நிதானமாகவே நடந்தேன். என் வீட்டின் முன் வந்து நின்று டாஸ்கை முடித்தேன். வெற்றி களிப்பில் திண்ணையில் பார்த்தேன் என் நிட்டை காணவில்லை. பதறி பொய் காற்றில் எங்காவது பறந்திருக்குமா என பார்த்தால் எங்கும் இல்லை.. வெளியாட்கள் யாரும் எடுத்திருக்கவும் வாய்ப்பில்லை. ஒரு வேலை சுதா ஏதோ துணி கடக்கிறதே என்று உள்ளே எடுத்து வைத்திருக்க கூடும் என முடிவுக்கு வந்தேன். வீட்டிற்குள் செல்லலாம் என பார்த்தால் கதவு உள்பக்கமாக பூட்டியிருந்தது..இவள் தான் நம்மை காலையிலேயே நிர்வாணமாக பார்த்துவிட்டாலே அவசரத்திற்கு உடையை கலட்டி விட்டு ஒதுங்க சென்றேன் என்று சொல்லி சமாளிக்கலாம் என நினைத்து "சுதா அக்கா சுதா அக்கா" என அழைத்தேன். வீட்டினுள் ஒரு அசைவும் இல்லை. கத்தி கூப்பிட்டும், கதவுகளை உடைப்பது போல தட்டியும் ஒரு பலனும் இல்லை. "எங்க போய் தொலைஞ்சா?" என நினைத்து கொண்டிருக்கையில் தெரு முனையில் ஒரு கார் வருவது போல தெரிய நான் தாமதிக்காமல் ஓடி சென்று என் வீட்டின் இடபக்கத்து வீட்டின் வெளி திண்ணையின் பின்னால் குத்த வைத்த படி ஒளிந்து கொண்டேன். கார் நேராக என் எதிர்வீடின் முன்னாள் வந்து நின்றது. நான் செய்வதறியாமல் பதுங்கி இருக்க அந்த காரில் இருந்து ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் என ஒரு 10 பேர் இறங்கினர். சிலர் வீட்டிற்குள் சென்றனர், ஓரிரு பேர் திண்ணையில் அமர்ந்தனர். எனக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை.


திண்ணையில் உட்கந்திருந்தவர்கள் இரண்டு கிழவர்கள் தான் என்பதை உறுதி செய்த பின் மெல்ல அங்கிருந்து பிரதான சாலையை நோக்கி நகர்ந்தேன். சத்தம் வராமல். எனக்கு இப்போது யார் பார்த்தாலும் சரி தெரிந்தவர்கள் கண்ணில் சிக்காமல் இருந்தால் போதும் என இருந்தது, பிரதான சாலை அருகே வந்து விட்டேன். இன்னும் சற்று நகர்ந்தால் தெரு விளக்கு என் நிர்வான உடலில் பட்டு விடும். ரோட்டில் ஏதும் போக்குவரத்து இருபதாக தெரியவில்லை. ஏதும் ஆள் நடமாட்டம் இருகிறதா என லேசாக எட்டி பார்த்தேன். ம்ம்ஹும் இல்லை. சற்று தைரியத்தை வரவழைத்து கொண்டு தெரு விளக்கு வெளிச்சத்தில் பிரதான சாலையில் ஒரே ஓட்டம் ஓடினேன். சில நொடிகளில் நான் அடுத்த தெருவில். அந்த தெரு நல்ல இருட்டு. குளிர் வேறு என்னை கற்பழிப்பது போல இருந்தது. சிறிது தூரம் நடந்தால் காலையில் நான் என் தோழிகளுடன் குளியல் போட்ட குளம் வந்து விடும்..அங்கு ஏதும் பழைய நைட்டியோ பாவாடையோ யாரும் விட்டு போயிருந்தால் அதை உடுத்தி கொண்டு கூட பாதுகாப்பாக வீட்டிற்கு போக வேறு வழி யோசிக்கலாம் என முடிவு செய்து குளத்தை நோக்கி நடந்தேன். குளத்தின் அருகே வந்து வெளிச்சமே இல்லாத இந்த இடத்தில் உடையை எப்படி தேடுவது என யோசிக்கையில் அங்கு எதோ சத்தம் கேட்கவும் அங்கிருந்த ஒரு மரத்தின் பின்னால் சென்று ஒளிந்து கொண்டேன். என் நிர்வாண மார்புகள் பயத்தில் துடிக்க ஆறுதலுக்கு மரத்தின் மேல் சாய்ந்தேன். பனியினால் ஈரமான மரம் அதனை என் முதுகுடனும் பின்புறத்துடனும் பகிர்ந்து கொண்டது. சத்தம் அடங்கி சில நொடிகளுக்கு பின் மரத்தில் இருந்து நிமிர்ந்து திரும்பி பாரதிராஜா பட நாயகி போல லேசாக எட்டி பார்த்தேன். திடீரென என் தோள்பட்டையில் ஒரு கை அழுத்தியது. பதறி போய் நொடிகளில் பல முறை செத்து பிழைத்து மெல்ல திரும்பினேன். ஒரு மித வயது ஆசாமிக்கான உடல் வாகுடன் ஒருவர் நின்று இருந்தார்..முகம் சரியாக தெரியவில்லை. நல்ல போதை. சாராய வாசம் குடலை புடுங்கியது, குள்ளமாக இருந்தார், உடலை விட பெரிய தொப்பை. இருட்டில் ஜொலிக்கும் வெள்ளை பனியன் மற்றும் பட்டபட்டி டிரவுசர் அணிந்திருந்தார். இன்று என் கற்பு போனது என முடிவு செய்தேன்.