அம்மாவுக்கு ஆறுதல் [discontinued or may continue]

[manigopal]

இரவு மணி 9.45....

காரில் சென்று வந்த களைப்பு, மற்றும் பகல் முழுவதும் பர்ச்சேஸ் செய்தது, தூக்கம் கண்களைச் சுழற்ற..... சாப்பிட்டுவிட்டு மாடிக்கு வந்து படுத்துவிட்டேன்.

அங்கே, அம்மாவிடம் சித்திகள்....

"மாலதிக்கா.... நாளைக்கு நாங்க ஊருக்கு கிளம்பறோம்" கவிதா

"என்னடி.... அதுக்குள்ள அவசரம்!?" - அம்மா

"எங்களுக்கும் இருக்கணும்னு ஆசைதான்... ஆனா...." மாலினி

"இல்ல... இப்பவே ஒரு வாரம் அச்சி. அங்க புள்ளைங்க வேற தனியா இருப்பாங்க... அதான்" - கவிதா

"அதுவும் இல்லாம.... நாங்க இருந்தா நவீ-ய ரொம்ப தொந்தரவு பண்ணுவோம்... இங்கயே இருந்தா, எங்களாலயும் கன்ட்ரோல் பண்ண முடியாது. நீ கொஞ்ச நாள் நவீ-யோட தனியா இருக்கா!!..... அதுதான் உனக்கும் நல்லது. ரொம்ப லேட் பண்ணதாக்கா.... சீக்கிரமா ஒரு முடிவு பண்ணு ......ம்ம்ம்ம்!! அதுதான் உனக்கும் நல்லது. சரியா!?" மாலினி இதைச் சொல்லவும் மாலதி வெட்கப் பட்டுக் கொண்டே

"ம்ம்ம்ம்.... சரிடி... அப்புறம்...! வந்து.....! என்னை எதுவும் தப்பா நினைக்கிறீங்களாடீ?!?" மாலதி

"சே....! என்னக்கா இப்படிக் கேக்குறே? நாங்க உன்னைத் தப்பா நெனைக்கிறதா! உன்னைப் பத்தி எங்களுக்குத் தெரியாதா மாலதிக்கா.... உன் பையன் தான், இனிமே உனக்கு சரியான ஆளு. உன்னை ராணி மாதிரி பாத்துப்பான். இது வரைக்கும் நீ இழந்ததெல்லாம், அவன் உனக்குக் கொடுக்கப் போறான். உன் மேலே உசுரையே வச்சிருக்கான்-க்கா. நீ யாரைப் பத்தியும், எதைப் பத்தியும் கவலப் படாத.... நாங்க இருக்கோம்..... சரியா?" மாலினி

"தேங்க்ஸ் டீ...." மாலதி தனது இரு தங்கையையும் ஆறுதலாக, கண்ணீருடன் அணைத்துக் கொண்டாள்.

-------------

சிறிது நேர அணைப்புக்குப் பின் மாலதி தன தங்கைகளை பார்த்து,


"அப்படின்னா, அடுத்தவாட்டி வரும்போது புள்ளைங்களையும் கூட்டிட்டு வாங்க சரியா" மாலதி

"முதல்ல நீ முடிச்சிட்டு....! மறக்காம எங்ககிட்ட சொல்லு. அப்பறமா நாங்க வர்றோம். புள்ளைங்ள கூட்டிட்டு வந்தா இப்படி ஃபிரீயா இருக்க முடியாதே...!! நாங்க கொஞ்சம், அவனோட அப்படி இப்படி இருப்போம்.... அடுத்த வாட்டி வரும் போதும், அவங்கள விட்டுட்டுதான் வருவோம்" சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள் கவிதா.

"சரி... சரி. ரொம்ப வழியுது தொடச்சிக்கோங்க?" மாலதி

"இல்லையே.... நாங்க ஜட்டி போட்டிருக்கோமே. உள்ள வழியிறது வெளிய வரைக்குமா தெரியுது...?" சிரித்துக் கொண்டே கவிதா, மாலதியிடம் சொல்ல,

"சீ.... உனக்கு வெட்கமே இல்லைடி. இப்படியா பேசுவே! நான் உன் வாயில வழியிறத பத்தி சொன்னேன்"

"ஓஹ்... அதைச் சொன்னியா... நானாத் தான் ஒளறிட்டேனா...!?! ஓட்ட வாய்டி, கவிதா ஒனக்கு" ஒற்றை விரலை தன்னை நோக்கி நீட்டியபடி சீரியசாகச் சொல்ல.... மூவரும் சிரித்தனர்.

"அக்கா....அப்பறம் வந்து..." -மாலினி

"என்னடி இழுவ பெருசா இருக்கு.... என்ன விஷயம்?" மாலதி

"சாரிக்கா.... வந்து... இன்னைக்கு நைட், நாங்க மாடில படுத்துக்கவா?" தயங்கியபடி கவிதா மாலதியிடம் கேட்டாள்.

"ஏண்டி, இதெல்லாம் எங்கிட்ட கேக்கனுமா என்ன? நவீ மாடில தான் இருப்பான். ஆனா, பாத்து... இன்னைக்கு வெளிய போயிட்டு வந்தது, அவன் டையர்டா இருப்பான். ரொம்ப தொந்தரவு பண்ணாம சீக்கிரமா படுத்திரனும்... என்ன, சரியா? " அம்மாவின் அக்கறையுடன், தன் தங்கைகளிடம் சொன்னாள் மாலதி.

"சரிக்கா..." சொல்லிவிட்டு, அக்காவின் பதிலுக்கு கூட காத்திருக்காமல்... இருவரும் வேக, வேகமாக மாடிப்படி ஏறினார்.

அப்போது அங்கே வந்த வாணீ,

"என்னடி? இப்படி, இவங்க ரெண்டு பெரும் வேகமா மாடிக்கு போறாங்க..... இவங்க போற வேகத்தைப் பார்த்தா, ரொம்ப அவசரம் போல இருக்கு" குறும்புடன் மாலதியைப் பார்த்தாள் வாணி.

"விடுடீ.... நாளைக்கு ஊருக்கு போறாங்க. அதான் இன்னைக்கு..."

ஊருக்கு போறாங்க அப்டிங்கறதால..... இன்னைக்கு அவங்கள 'ஏற!' விட்டியாக்கும்! வந்து..... நான் மாடிப் படியைச் சொன்னேன்... ஒடனே அப்படிப் பாக்காத" -வாணி

"ஏன்... உனக்கு ஏதாச்சும், ஐடியா இருந்ததா?"

"ம்ம்ம்ம்.... கரெக்ட்டா கண்டு பிடிச்சிட்டியே மாலதி!"

"அதான், இன்னைக்கு கடைல வச்சி, ட்ரைல ரூம்ல அந்த ஆட்டம் போட்டீங்களே.... சீ, யாரவது பாத்தா என்ன ஆயிருக்கும்"

"அடிப்பாவி.... உனக்கும் தெரிஞ்சி போச்சா.....? அப்படி, இப்படி இருந்தாதாண்டி திரில்லா இருக்கும். யாராவது பாத்திருவங்களோன்னு பட படன்னு தான் இருந்ததது மாலதி... ஆனா அதுதான்டீ த்ரில்லே. அப்பா....! சும்மா சொல்லக் கூடாது!! செம்மையா இருந்ததுடீ!!. கலக்கீட்டான் நவீ."

"சீ...! என்ன த்ரில்லோ போ!. நீங்க போட்ட சத்தம் வெளிய வரைக்கும் கேட்டது. வெளிய நின்னு அந்த ரெண்டு பொண்ணுங்களும் குசுகுசுன்னு பேசி, சிரிச்சிட்டே வேற இருந்தாங்க. எனக்குத் தான் வெக்கமாப் போச்சி.... உனக்கும் கீதாவுக்கு கூச்சமே கிடையாதுடீ."

"கூச்சப்ப பட்டா, இந்த அனுபவமெல்லாம் கிடைக்குமா டீ.... யப்பா, எப்படி இருந்தது தெரியுமா... அந்தக் கடைல, அந்த ட்ரைல் ரூம்ல வச்சி.... யாராவது வந்துருவாங்களோன்னு.... பயந்துட்டே.... வேக வேகமா.... யம்மாடி!!!. அதெல்லாம் வாயால சொல்ல முடியாது அனுபவிச்சிப் பாத்தாத்தான் தெரியும்."

"எனக்கெங்கடி.... இதுக்கெல்லாம் கொடுப்பினை"

"ரொம்ப வருத்தப் பாடாத மாலதி.... நீ மட்டும் ஒரு வட்டி நவீ கிட்ட பண்ணிப் பாரு.... அப்புறம் உனக்கே தெரியும். வெக்கத்தை விட்டு சொல்லவாடி மாலதி.......! எப்பப் பாரு கீழ ஊறிக்கிட்டே இருக்குதுடீ. அவனை நெனச்சாலே கீழ ஈரமாயிடுது.... அடுத்து எப்பாடான்னு இருக்குது தெரியுமா?! சின்ன சான்ஸ் கெடச்சாக் கூட, விட மனசு வரலை" வாணி சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே நவியின் அம்மா முகம் இறுக்கமாக மாறியது. கண்கள் தானாக மூடிக் கொண்டது. பெட்ற மகனை நினைத்து, அந்த அழகு அன்னையின் பெண்மையில் ஈரம்.... மாலதி அணிந்திருந்த ஜட்டியை லேசாக ஈரமாக்கியது... உடல் லேசாகச் சிலிர்த்துப் பின் அடங்கியது.