அம்மாவுக்கு ஆறுதல் [discontinued or may continue]

[manigopal]

மறுநாள் காலை நான் எழுந்து அன்றய நியூஸ் பேப்பரை வாசித்திக் கொண்டிருந்தேன்...

"மாமா.... ரொம்ப போர் அடிக்குது எங்கயாவது வெளிய போகலாமா" என்று சொல்லிக் கொண்டே சித்ரா வந்தாள்.

"ஆமாடா தம்பி, உங்க அத்தையும் எதோ புடவை எடுக்கணும்னு சொன்னா.... நீ, ஃபிரீயா இருந்தேன்னா....!! அப்படியே பொள்ளாச்சி வரைக்கும் போயிட்டு வரலாமா?." அம்மா என்னிடம் தயங்கித் தயங்கி கேட்டாள்.

"அம்மா எங்கிட்ட கேக்கணுமா...? வாடா போலாம்னா, வர போறேன்!"

"இல்ல தம்பி, நீ தான இப்ப வீட்டுக்கு பெரிய மனுஷன்... ஒங்கிட்ட கேக்கணுமில்ல" அம்மா முகம் சிவந்து தலையை குனிந்து கொண்டே கேட்டாள்.

"சரிம்மா போலாம்" தீர்க்கமான குரலில் சொல்ல. அம்மாவும் சந்தோஷத்துடன் தலையை ஆட்டினாள்.

பானு சித்தி எதோ வேலை இருக்குன்னு அவங்க புருஷன் வரச் சொல்ல, காலைலயே கிளம்பி போய்ட்டாங்க. மாலினி சித்தியும் கவிதா சித்தியும் நேத்து போட்ட ஆட்டத்தில... இன்னும் நல்லா தூங்கிட்டு இருந்தாங்க.

அதனால.... நான், அம்மா, அக்கா, வாணி அத்தை அப்புறம் சித்ரா எல்லாரும் காரை எடுத்துக்கிட்டு பொள்ளாச்சிக்கு புறப்பட்டோம்.

பொள்ளாச்சில இருந்த ஃபேமஸ் ஆன துணிக் கடைக்கு சென்றோம்.

அன்று வியாழக்கிழமை, கடையில் அதிகமாகக் கூட்டம் இருக்கவில்லை.

முதலில் சேலைகள் இருந்த செக்ஷனுக்குச் செல்ல அனைவரும் அவர்களுக்குப் பிடித்த புடவைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அம்மா, அங்கே அமைதியாக நின்று வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவர்கள் அங்கே ஆர்வத்துடன் சேலைகளைத் தேட, நான் அம்மாவை தனியாக ஒரு ஃபேன்ஸி சாரீஸ் செக்ஷனுக்கு அழைத்துச் சென்றேன். அங்கே சென்று அங்கிருந்த சேல்ஸ் உமனை சேலைகள் எடுத்துக் காட்டச் சொல்ல... அவளும் ஒவ்வொன்றாக எடுத்துக் கட்டிக்க கொண்டிருந்தாள்.

அம்மா என்னிடம்,

"தம்பி என்னப்பா இது, சேலை எல்லாம் ரொம்ப லேசா இருக்குது. உள்ள போடறதெல்லாம் வெளிய தெரியுமே.... கலரும் ரொம்பப் பளிச்சுன்னு வேற இருக்குது.... இதெல்லாம் அம்மா கட்டினதே இல்லப்பா."

"இது தாம்மா இப்ப பேஷன்"

"வேண்டாம்ப்பா.... எனக்கு வயசானவங்க கட்டுர மாதிரி காட்டன் புடவையா எடுத்துக்கறேன்...."

"அம்மா..... இப்ப உங்களுக்கு என்ன வயசாச்சி. உங்கள பாத்தா யாரும் 35 வயசுக்கு மேலே சொல்லவே மாட்டாங்க."

"இந்த முண்டச்சிக்கு எதுக்குப்பா இதெல்லாம்....." அம்மா சொல்லவும் எனக்கு அம்மாவின் வார்த்தைகள் முட்களாய் தைத்தத்து. என் வருத்தம் கோபமாய் மாற, கோபத்துடன் அங்கிருந்து விலகி.... வேகமாக கடையின் வாசலை நோக்கி நடந்தேன்.

என் முகம் மாறி, என் முகத்தில் கோபத்தைக் கண்டதும்.... அம்மாவும் என் பின்னாலேயே.... கடைக்கு வெளியே வந்தாள்.

"என்னப்பா, நவீ..... கோச்சிக்கிட்டியா!"

"--------" நான் பதிலெது பேசவில்லை.

"சாரிப்பா நவீ...." அம்மா சொல்லவும், அம்மாவின் கண்களை, திரும்பிப் பார்த்து

"இன்னொரு தடவை இந்த மாதிரி பேசாதேம்மா. உன்னையோட கவலையெல்லாம் எனக்கு நல்லா தெரியும். அதுக்காக நீ இப்படி பேசுறது எனக்கு மனசுக்கு கஷ்டமா இருக்குதும்மா. உனக்கு எல்லாமுமா!! உம் புள்ள இருக்கேம்மா....!! இனிமே அந்த மாதிரி பேசாத"

"நீ வருத்தப் படுற மாதிரி பேசியிருந்தா, அம்மாவை மன்னிச்சிருப்பா...." சொல்லும் போதே கண்ணீர் அம்மாவின் கண்களில் இருந்து கண்ணனங்களின் வழியே வழிந்தோடியது. நான் அம்மாவின் கண்களைத் துடைத்துவிட்டு.

"என்னம்மா சின்னப்ப புள்ள மாதிரி...." அவளை ஆறுதலாகப் பார்த்தேன்.

"சரி, வாப்பா.... உனக்கு என்ன புடிச்சிருக்கோ, அதையே அம்மாவுக்கு எடுத்துக் கொடு. இனிமே உனக்குப் புடிச்சத அம்மா கட்டிக்கிறேன் .... போதுமா" அவள் முகத்தில் சிரிப்பின் அறிகுறிகள் தென்பட்டது.

மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாமல், நானும் அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு மீண்டும் அந்த ஃபேன்ஸி சாரீ செக்ஷனுக்குள் நுழைய, அங்கிருந்த பெண்,

"என்ன சார், உங்க அக்கா என்ன சொல்றாங்க. இங்க இருக்குற சேலை புடிக்கலையாமா?"

இதைக் கேட்டதும் அம்மா சிரித்துக் கொண்டே என்னைப் பார்த்தாள்

"சாரி சார்... நான் எதாவது தப்ப சொல்லிட்டேனா...!? அவங்க உங்களோட வைஃபா?. உங்க மொகச் சாயல் தெரிஞ்சதால அப்படிச்ச் சொல்லிட்டேன். என்னை மன்னிச்சிடுங்க சார்"

"அவங்க என்னோட அக்காவும் இல்ல, Wife-ம் இல்ல.... என்னோட அம்மா!!" என்று நான் அந்தப் பெண்ணிடம் சொல்ல....

"ஐயோ.... சரி சார்...சரி சார்..... ரொம்ப சாரி சார். தெரியாம சொல்லிட்டேன்" என்று வருத்தப் பட, அம்மா அந்தப் பெண்ணிடம்.

"பரவா இல்ல.... விடும்மா. நீ சேலையை எடுத்துக் காட்டு....பாக்குறேன்" அவளிடம் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள். அம்மாவின் முகத்தில் பெருமையும் பூரிப்பும் தெரிந்தது.

அந்தப் பெண்ணும், சிரித்து வெட்கப் பட்டுக் கொண்டே ஒவ்வொரு புடவையாக எடுத்துக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் ஒவ்வொரு புடவையையும் காட்டும் போதெல்லாம் அம்மா என்னிடம் திரும்பி 'இது நல்ல இருக்கா' என்பது போலப் பார்ப்பாள்.நானும் 'பிடிக்கவில்லை' என்று என் கண்களாலேயே சைகை செய்தேன். அந்தப் பெண்ணும் சுமார் பத்துப் பதினைந்து புடவைகளுக்கு மேலே காட்டி இருப்பாள்.
அம்மாவும் திரும்பத் திரும்ப என் முகத்தையே பார்த்தாள். 'எதுவுமே உனக்கு பிடிக்கலையா' அதுதான் அந்தப் பார்வையின் அர்த்தம்.

நான் அந்த ஷோ கேஸின் மேல் புறம் இருந்த ஒரு ஆரஞ்சு நிரப் புடவையைக் காட்ட, அந்தப் பெண்ணும் எடுத்துக் காட்டினாள்.... அதை பார்த்தவுடன் அம்மாவின் கண்களும் பெரிதானது..... எண்ணெய் பார்த்து,

"ரொம்ப நல்ல இருக்குப்பா..." என்று ஒற்றை வரியில் சொன்னாள்.

மேலும் அங்கிருந்த வேறு வேறு புடவைகளாக நான்கு புடவைகளை செலக்ட் செய்தேன். ஒன்று ஃபேண்டா -ஆரஞ்சு நிறம், இன்னொன்று பிங்க் நிறம், அப்புறம் பூப் போட்ட ஆரஞ்சு நிறம், கடைசியாக வெளிர் மஞ்சள் நிறத்தில் ஒன்று என்று நான்கு புடவைகளை செலக்ட் செய்து பேக் செய்யச் சொன்னேன். அந்தப் பெண்ணும்.

"எல்லா சாரீ-யும் சூப்பர் சார்.... உங்கம்மாவோட கலருக்கு எல்லாமே, ரொம்ப எடுப்பா! இருக்கும் சார்" அந்தப் பெண் சொல்ல, அம்மாவும் வெட்கப் பட்டாள். அம்மாவும், இத்துவரை அந்த மாதிரி சேலைகளை அணிந்து நான் பார்த்ததே இல்லை.

பின்பு அங்கிருந்து, அனைவரும் இருந்த இடத்திற்கு வர.... அவர்கள் அனைவரும், இன்னமும் சேலையை தேடிக் கொண்டிருந்தனர். என் கையில் இருந்த பார்சலை பார்த்த அக்கா.... அதை வாங்கிப் பிரித்துப் பார்க்க அவளின் கண்களும் விரிந்தது.

"நவீ... இந்தப் புடவையெல்லாம் யாருக்கு? எனக்கா? ரொம்ப சூப்பரா இருக்குடா!"

"இல்லக்கா.... வந்து... அதெல்லாம் அம்மாவுக்கு!!" என்று சொன்னதும் அவள் முகம் வாடிப்போய், சுருங்கியது.

"அப்ப எனக்கு இல்லையா..." சொல்லும்போதே அக்காவின் கண்கள் சிவந்து, காதுகளில் இருந்து புகை வராத குறை.

ஒருவழியாக அவளையும் சமாதானப் படுத்தி, அவளுக்கும் கிட்டத் தட்ட அதே போன்ற நிறங்களில் புடவை எடுத்துக் கொடுக்க.... அப்போதுதான் அவள் முகத்திலும் சிரிப்பு வந்தது.

அதற்குள், அனைவரும் அவர்களுக்குத் தேவையனைத்தை எடுத்து முடித்திருக்க.... மொத்தமாக 16 புடவைகள், நால்வருக்கும் சேர்த்து. பில்லை செட்டில் செய்து விட்டு வர,

அத்தையும் சித்திகளும் அங்கிருந்த உள்ளாடைகள் பகுதியில் அவர்களுக்குத் தேவையானதை தேடிக் கொண்டிருந்தனர். நானும் உள்ளே நுழைய கலர் கலராக, ப்ராவும் பேன்ட்டி-களும் தொங்கி கொண்டிருந்தது.

நான் அம்மாவைப் பார்க்க, அம்மாவும் என்னைப் பார்த்தாள். அவளுக்கு வெட்கதில், முகமெல்லாம் சிவந்துவிட்டது.

"அம்மா, நீ எதுவும் எடுக்கலையா?"

"சீ.... இந்த மாதிரி எல்லாம் போட்டு எனக்கு...." என்று எதையோ சொல்ல வாயெடுத்தவள், என் முகம் போன போக்கைக் கண்டதும்.

"நவீ.... எனக்கு இதெல்லாம் எடுக்காத தெரியாதேப்பா" பாவமாய், என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

பின்பு அக்காவைப் பார்க்க, அவளும் புரிந்து கொண்டு அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தாள்.

அதற்குள், அங்கு வந்த அத்தை....அவள் கையில் வைத்திருந்த சில புது உள்ளாடைகளைக் காட்டி...

"எப்படி இருக்குது நவீ.... உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா" என்று கேட்க, நான்...

"என்ன அத்தை இப்படியே கேட்டிங்கன்னா, எப்படிச் சொல்றது. இதெல்லாம் போட்டுப் பாத்து காட்டுனீங்கன்னாத் தான் தெரியும்... உண்மையிலேயே எப்படி இருக்குன்னு!!" குரும்புச் சிரிப்புடன் அவளிடம் சொல்ல,

"உண்மையிலேயே! உனக்கு போட்டுக் காட்டவா" என்று என்னிடம் கேட்டுவிட்டு, அங்கிருந்த சேல்ஸ் பெண்ணிடம்

"ட்ரையல் ரூம் எங்க இருக்குதும்மா, இங்க" என்று கேட்க, அப்போது அங்கே வந்த கடையின் மேனேஜர் (மேனேஜரா, ஓனரா என்று தெரியவில்லை) அந்தப் பெண்ணிடம்....

"நல்லா, கவனிச்சுக்கோம்மா. என்ன கேட்டாலும் காட்டு. அவங்க நம்ம கடைக்கு ரெகுலர் கஸ்டமர். " அந்தப் பெண்ணிடம் சொல்லிவிட்டு என்னிடம் திரும்பி.

"எது வேணுமோ கேளுங்க சார், அவங்க காட்டுவாங்க... ட்ரெஸ்ஸெல்லாம் உங்களுக்குத் பிடிச்சிருந்ததா சார்?" என்று எங்களிடம் பணிவாகக் கேட்டார். இருக்காதா....!!! 75 ஆயிரத்துக்கு அதிகமாக, அவர்கள் கடையில் பார்ச்சேஸ் செய்திருக்கிறோமே!!!

"ஓகே சார்... நான் பாத்துக்குறேன் சார்" என்று சொன்ன அந்தப் பெண் எங்கள் இருவரையும் அங்கிருந்த ட்ரையல் ரூமுக்கு அழைத்துச் சென்று காட்டினாள்.

"சரிம்மா.... இனி நீ போ நான் பாத்துக்குறேன்" அத்தை அந்தப் பெண்ணிடம் சொல்ல, அவளும் அங்கிருந்து விலகிச் சென்றாள்.
அங்கே அருகில் யாருமே இருக்கவில்லை. தூரத்தில் ஒன்றிரண்டு பெண்கள் உள்ளாடைகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததினர்.
அத்தை அங்கிருந்த அறைகளில் ஒன்றில் நுழைந்தவள்.... சிறிது நேரம் கழித்து, கதவைத் திறந்து, தலையை மட்டும் வெளியே நீட்டி...

"நவீ இங்க வாயேன்" என்று அழைத்தாள். நான் அருகில் செல்ல என் கையைப் பிடித்து அறைக்கு உள்ளே இழுத்தாள். அங்கே சென்ற எனக்குப் பேரதிர்ச்சி...

ஒரு மாடர்ன்-ஆன பேன்ட்டி-யம் அதற்க்கு மேட்சிங்கான இறுக்கமான ஒரு ப்ராவையும் அத்தை போட்டுக் கொண்டிருக்க... அத்தையின் பெரிய முலைகள் இரண்டும், அந்தப் ப்ராவில் அடங்காமல்.... தளும்பிப், பிதுங்கி கொண்டிருந்தது. கீழே அந்த ரெட் கலர் பேன்ட்டி சின்னதாக இருக்க. அத்தையின் பெண்மையின் முக்கோணம் உப்பலான பணியாரம் போல், இரு பக்கமும் பிதுங்கிக் கொண்டிருந்தது. நடுவே நீளமானதொரு கோடு பேன்டியின் மேல் தென்பட்டது. அத்தை அவளது பெண்ணுறுப்பை அந்த லேசான பேன்டியில் அப்பட்டமாகக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

இதை பார்த்தது என் உடம்பு கொதித்து..... என் தம்பி, கட்டிக் கம்பியாய் நீட்டி நிமிர்ந்து விட்டான். அத்தையும் நானும் சிறிது நேரம் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். சற்றும் எதிர்பாராத நேரம், அத்தை என் மேல் பாய்ந்தாள். பாய்ந்தவள் வெறித்தனமாக என் உதடுகளில் முத்தமிட்டாள்.

நாங்கள் இருந்தது ட்ரையல் ரூம் என்பது என் நினைவுக்கு வர, எனக்கு வியர்த்து விறுவிறுத்தது.

ஐந்து நிமிடங்கள் என்னை ஆவேசமாக முத்தமிட்டவள், பின்பு அங்கேயே மண்டியிட்டு அமர்ந்தாள்.... எனது பேண்டையும் ஜட்டியையும் வேகா வேகமாக அங்கேயே அவிழ்த்தவள்.... இந்தத் தாமதமும் செய்யாமல், என் சுண்ணியின் மொட்டை வாய்க்குள் முழுமையாக நுழைத்துக் கொண்டு, உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள். பின்பு வாயில் இருந்து எடுத்து, சுண்ணித் தலை முழுவதும் நாக்கால் கோலம் போட்டாள். மீண்டும் வாயில் நுழைத்து ஊம்பினாள்... இப்படியே பத்து நிமிடமாக வியர்க்க, விறுவிறுக்க அத்தை எனக்கு வாய் வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள்.

அப்பொழுது,