அம்மாவுக்கு ஆறுதல் [discontinued or may continue]

[manigopal]

காலையில் எழுந்து பார்த்தபோது எங்களின் நிர்வாண உடல்களின்மேல் ஒரு நீல நிறப் போர்வை போர்த்தப் பட்டிருந்தது . முன்தினம் இரவில், அந்த அறையில் போர்வையே இல்லையே.... யார் இந்தப் போர்வையை எங்கள் மீது போர்த்தியது!?.

குழப்பத்துடன், எழுந்திருக்க மனமில்லாமல் அப்படியே படுத்திருந்தேன். அருகில் வாணி அத்தையும், அக்காவும் இன்னமும் முழு அம்மணமாக படுத்து, என் உடம்பை உரசிக் கொண்டிருக்க.... எனக்கு காலையிலேயே சூடானது!.

கடிகாரத்தில் மணி காலை 10.30-ஐ காட்டியது. அப்போது

"நவீ.... நவீ...." அம்மா அழைக்கும் குரல்.

வேக, வேகமாக உடைகளை அணிந்து கொண்டு. கலைந்திருந்த போர்வையை, கவனமாக அவர்களின், நிர்வாண உடல்களின் மேல் போர்த்திவிட்டு, வெளியே வந்தேன்.

அம்மா, வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தாள். எனக்கு வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. அம்மாவே, என்னிடம்....

"நவீ.... சாப்பாடு தயாரா இருக்கு. மணியப் பாத்தியா... 11 ஆகப் போகுது. இவ்வளவு நேரமா தூங்குவீங்க. போய் குளிச்சிட்டு முதல்ல சாப்பிடு.... உடம்பு என்னத்துக்கு ஆகுறது" உண்மையான அம்மாவின் அக்கறையோடு கேட்டாள்.

"சாரிம்மா.... படுக்க ரொம்ப லேட் ஆயிடிச்சா... அதான்"

"இவளுகளைச் சொல்லணும்.... இங்க தான, இருக்கப் போறே. என்னத்துக்கு இவ்வளவு அவசரம்...." சொல்லி நிறுத்திவிட்டு



"ரொம்பப் படுத்திட்டாளுகளா....!! உன்னை!!!" என்று என் கண்களை பார்த்துக் கொண்டே, பாசமாகக் கேட்டாள் அம்மா.

'இல்லை அம்மா நான் தான் அவர்களை கொஞ்சம் அதிகமாகப் படுத்தி விட்டேன்..... அதுதான், எழ மனசே இல்லாமல் தூங்குகிறார்கள்.' என்று அம்மாவிடம் சொல்லவா முடியும்...!!

சரி என்று சொல்லிவிட்டு.... மாடியிலிருந்து கீழே இறங்கிச் சென்றேன்.

குளித்துவிட்டு வர, அம்மா எனக்கு சாப்பாடு எடுத்து வைத்தாள். நான் சாப்பிடுவதை அருகில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

"நீ சாப்டியாம்மா"

"மணி 11 ஆகுது. இன்னுமா சாப்பிடாம இருப்பாங்க"

"எம்மேல கோவமா-ம்மா"

"சே... இல்லடா செல்லம். அம்மா உம்மேலே கோச்சிப்பேனா"

"அவங்க எங்கம்மா...."

"இன்னும் மாடியில தூங்குறாங்க... எழுப்புனேன், எந்திரிக்கல. வரும்போது வரட்டும்னு வந்துட்டேன்..... நீ நல்லா சாப்புடு தங்கம்"

அம்மாவின், முந்தானை ஃபேன் காற்றில் விலகி இருக்க.... அம்மாவின் வெண்ணிற முலைகளின் பிளவு, நன்றாகத் தெரிந்தது. நான் அதனையே, வைத்த கண் வாங்காமல் பார்க்க, அம்மா என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள். முந்தானையை மூட முயற்சிக்கவே இல்லை.

ஒரு வழியாக சாப்பிட்டு எழுந்து கைகளைக் கழுவச் செல்ல, அம்மா, என் பின்னாலேயே... சொம்பில் தண்ணீர் எடுத்துவந்தாள்.
கைகளைக் கழுவிவிட்டுத் திரும்ப அம்மா என் அருகில் மிக நெருக்கமாக நின்றுகொண்டிருந்தாள். என் கைகள், அவளது முலைகளில் இடித்தது. மிகவும் மிருதுவாக, இருந்தது அம்மாவின் முலைகள். அம்மாவின் நெருக்கமும், அவளிடமிருந்து வந்து கொண்டிருந்த வாசமும்.... என்னை எதுவோ செய்துகொண்டிருந்தது. என் ரத்தம் சூடாகி, கைகள் பார, பரத்தன. அம்மாவும், என்னை நெருங்கி நின்றபடி... என் கண்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

சிறிது நேரம் இருவரும் கண்ணோடு கண் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். குனிந்து அம்மாவின் நெற்றியில் முத்தமிட நினைக்கையில்...

அம்மா அதற்குள் வெட்கப் பட்டு திரும்பி... நகர்ந்து சென்று விட்டாள். 'சே... ரொம்ப நேரம் எடுத்துக்கிட்டேனோ!' என்னை நானே நொந்து கொண்டேன்.

அம்மா, கிச்சனில் பாத்திரம் கழுவிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கைகள் பத்திரத்தைத் தேய்க்கும் பொது அம்மாவின் குண்டிகள் இரண்டும் அதற்க்கேற்ப குலுங்கி, அதிர்ந்து கொண்டிருந்தது. அந்தக் குண்டிகள் இரண்டும், தேர்ந்த சிற்பி செதுக்கிய சிற்பமாய்...ஓர் ஓவியத்தின் கலை நயத்தோடு நன்றாக உருண்டு, திரண்டு.... சிறுத்திருந்த அந்த இடுப்பில், தீடீரென பெரும் வளைவுகளை ஏற்படுத்தியது. சேலை, பாவாடையையும் மீறி அந்தக் குண்டிகளின் செழுமையை, வனப்பை நன்றாக உணர முடிந்தது.

என்னை அறியாமல், என் கால்கள் அம்மாவை நோக்கி இழுத்துச் செல்ல.... அப்போது தான் சுய நினைவுக்கே வந்தேன். கிட்டத்த்தட்ட என் மூச்சுக் காற்று அம்மாவின் தோள்களில் படும் அளவிற்கு, அம்மாவை மிகவும் நெருங்கி இருந்தேன். இதயம் பட படக்க அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தேன்.

அம்மா மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.... நான் அவளை நெருங்கி, பின்னால் நின்று கொண்டிருப்பதைக் கண்டவள், மெல்லிய புன்னகையுடன்....

"என்ன கண்ணா ஏதாவது வேணுமா.... குடிக்க?. ஜூஸ் போட்டுத் தரவா" எனக்கு, என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல், வாய் குழற...

"பால் வேணும்..." என்று சொல்லும் பொது என் கண்கள் என்னையும் அறியாமல் அம்மாவின் புடவை இடைவெளியில், ஜாக்கெட்டை முட்டிக் கொண்டிருந்த அம்மாவின் அழகிய முலைகளில் குத்தி நின்றது.

"பாலா.... வேணும்" என்று அம்மா மெல்லிய புன்னகையுடன் கேட்க. மீண்டும் சுய நினைவுக்கு வந்தேன்.

"இல்லம்மா அது வந்து...." நான் சொல்லும் போதே அம்மா என்னைப் பார்த்தபடி, முழுவதுமாகத் திரும்பி நின்றாள். கைகள் ஈரமாக இருக்க. அதனை புடவை முந்தானையில் துடைத்துக் கொண்டாள். அம்மாவும் என் கண்களையே பார்க்க... நான் குனிந்து அம்மாவின் நெற்றியில் முத்தமிட்டுவிட்டு.

" நீ ரொம்ப அழகா இருக்கேம்மா" சொல்லும்போதே அம்மாவின் முகம், வெட்கத்தில் சிவந்தது. அம்மா சமையலறை மேடையில் சாய்ந்திருக்க.... நான் மேலும் அம்மாவை நெருங்கினேன். அப்போது எதுவோ அம்மாவின் தொடைகளை முட்டியது. அப்போதுதான் உணர்ந்தேன்.... என் ஆண்மை முழுவதும் விறைப்படைந்திருந்ததை!.

அம்மா தப்பாக நினைத்திருப்பாளோ என்று நினைத்து, அவளை விட்டு விலகி வேகமாக வாசலை நோக்கி நடக்க.

"பரவாயில்ல, தம்பி. அம்மா எதுவும் தப்பா நினைக்கல..... அம்மாவுக்கும் புடிச்சிருந்ததுப்பா" அம்மாவின் குரல்

நான் திரும்பிப் பார்க்க... அம்மா மீண்டும், அவளது குண்டிகளைக் காட்டியபடி திரும்பி நின்றுகொண்டிருந்தாள். இன்னொரு முறை அவளை ஏமாற்றி, ஏங்கவைக்க மனமில்லாமல், அங்கிருந்து நடையைக் கட்டினேன்.

அம்மாவின் நெருக்கமும், பாசமும் என்னை என்னோவோ செய்துகொண்டிருக்க... சிறிது நேரம் வெளியில் சென்றுவிட்டு வரலாம் என்று நினைத்து. பெரியப்பா வீடு வரைக்கும் சென்று வந்தேன்.

மணி 2.00.

சோஃபாவில் அமர்ந்தபடி, வாசித்த செய்திதாளையே, மீண்டும் மீண்டும் வசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

சித்ரா, என் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள். அவள், என் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருக்க, நானும் அவளை ஏறிட்டுப் பார்த்தேன்.

"என்ன மாமா... ரொம்ப போரடிக்குதா. வாயேன்.... பண்ண வீடு வரைக்கும் போயிட்டு வரலாம். உனக்கும் பொழுது போன மாதிரி இருக்கும்" என்று சொல்ல.... எனக்கும் வெளியில் எங்காவது பொய் விட்டு வந்தால் நலம் என்று தோன்றியது.

அவளை பைக்கில் அழைத்துக் கொண்டு, பண்ணை வீட்டின் அருகில் இருந்த தோட்டத்துப் பக்கம் சென்றேன். இருவரும் பேசிக் கொண்டே தோட்டத்தை சுற்றிப் பார்த்தோம்.

அவளும், வழி நெடுகிலும், என்னென்னவோ பேசிக் கொண்டே வந்தாள். அவள் பேசியது அனைத்தும் எனது காதுகளை எட்டினாலும், மூளையை அடையவில்லை.

"என்ன மாமா, நானே பேசிட்டு வர்றேன் நீ எதுவும் பேச மாட்டேங்கிறே.... உனக்கு, என்னைப் புடிக்கலையா...?" அவளது முகம் சோகமாய் மாற.

"இல்ல சித்ரா... உங்ககிட்ட நெறைய பேசணும், சொல்லணும்.... எப்படி ஆரம்பிக்கிறதுன்னு தான் தெரியல. இன்னைக்கு வேண்டாம். இன்னொரு நாள் கண்டிப்பா சொல்றேன். வேற எதுவும் எங்கிட்ட கேக்காத"

"சரி மாமா.... நீ எது சொன்னாலும் காரணமாத்தான் இருக்கும். நானும், உன்னை ஏதும் கேக்கல.... ஒன்னு மட்டும் புரிஞ்சிக்கோ மாமா. உன்னை எனக்கு எப்பவுமே ரொம்பப் பிடிக்கும். எது நடந்தாலும். நீயா சொல்ற வரைக்கும் நான் காத்திருக்கேன்.....! இப்ப வா வீட்டுக்கு போலாம்" அவள் சொல்ல, இருவரும் வீட்டிற்கு கிளம்பினோம். வரும் வழியில் என் முதுகைக் கட்டிக்க கொண்டே வந்தாள். அவள் விடும் மூச்சுக்கு கற்று என் கழுத்தை உரசிக் கொண்டே வந்தது.

வீட்டுக்கு வந்ததும்... தூக்கம் கண்களை இழுக்க.... அப்படியே என் அறையில் சென்று படுத்தேன்.

மணி 6.30.

அத்தை என்னை எழுப்பினாள். அக்காவும், அருகில் கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தாள். கதவைப் பார்த்தேன். பூட்டி, தாழிடப்பட்டிருந்தது.

"என்ன அத்தை..."

"உன்கிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லணும்"

"ம்ம்ம்ம்... சொல்லுங்க"

"அது வந்து.... இன்னைக்கு உங்க மாலினி சித்தியும், கவிதா சித்தியும் எங்கிட்ட பேசினாங்க" என்று என்னிடம் அவர்கள் பேசிய விஷயத்தை சொன்னாள்...