அம்மாவுக்கு ஆறுதல் [discontinued or may continue]

[manigopal]

அம்மா அப்படிச் சொன்னதும் நாங்கள் இருவரும் வாயடைத்து நின்று கொண்டிருக்க இப்போது அத்தை,

"யம்மாடி..... மனசுல, உம் மகன் மேல இவ்வளவு ஆசைய வச்சிட்டுதான், இவ்வளவு நாளும் சும்மா இந்தியா. எனக்கே, இப்ப உம்மேல பொறாமையா இருக்குடி. இப்படி எனக்கும் ஒரு மகன் இல்லையேன்னு. என் வயித்துல தான் ஒரு புழு பூச்சியும் இல்லையே"

"அடியே.... வாணி, என்ன சொல்லிட்டு, இப்ப உன் கண்ணு ஏன் கலங்குது. நீ எதுக்கு இப்ப கவலப் படறே.... நவீ எனக்கு மட்டும் புள்ள இல்ல, இனிமே, உனக்கும் அவன் புள்ள தான், போதுமா?! அந்த புழு, பூச்சின்னு எதோ சொன்னியே அதுக்கும் சேர்த்தே அவனை ஏற்பாடு பன்னச் சொல்லு. என்ன.... உன் புருஷனுக்கு மட்டும் தெரியாம சமாளிச்சிக்கோ, அவ்வளவுதான்" - அம்மா

"அதெல்லாம் சரி மாலதி. ஆனா லாஜிக் உதைக்குதே. இப்பத்தான், என்னையும் அவனுக்கு அம்மான்னு சொன்னே. அப்புறம் அவன்கிட்டயே
என்னை புள்ள பெத்துக்கச் சொல்றே. எப்படி மாலதி." என்று அத்தை, அம்மாவைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள்

"இந்த லாஜிக் எல்லாம் பாத்து தான் அவன் கிட்ட படுத்து! எந்திச்சியா" - அம்மாவும் சேர்ந்து கொண்டாள்

"அப்ப சரிடா நவீ.... உங்கம்மாவே சொல்லிட்டாங்க. சட்டு புட்டுன்னு, உங்கம்மாவுக்கும் ஒரு புள்ளைய கொடுத்திரு என்ன."

"ஆமா.... நானுந்தான் பெத்துப்பேன்.... அதுல உனக்கென்ன குறைஞ்சி போச்சி. நான் பெத்த புள்ள, எனக்கு புள்ள வரம் கொடுத்தா எனக்கும் சந்தோஷம் தாண்டி!! வாணி" -அம்மா

"அம்மா... அப்படின்னா, தம்பிகிட்ட நீ புள்ள பெத்துக்கிட்டீன்னா.... அது உன்னை அம்மான்னு கூப்பிடுமா.... இல்ல பாட்டின்னு கூப்பிடுமாம்மா" - அக்கா கீதா.

"ஏய் என்னையே காலை வாருரியா.... உன்னை என்ன பண்றேன் பார்" என்று அம்மா, அக்காவைத் துரத்த.... அவள் என் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டாள். அம்மா ஓடியதில், அவளது மாங்கனிகள் குலுங்க, நான் அவற்றையே கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இப்படியே சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருக்க..... நேரம் போனதே தெரியவில்லை. மதியம் 2 மணிக்கு, ராமு தாத்தா சமைத்து விட்டு, எங்களை சாப்பிட அழைக்க நாங்கள் அந்த பண்ணை வீட்டிலேயே சாப்பிட்டு முடித்தோம். சாப்பிட்டு முடித்ததும் அம்மா, அத்தையிடம்,

"சரிடீ வாணி... நீ.... நவீ, கீதாவையும் கூட்டிட்டு, உள்ள பெட் ரூமுக்கு போய் பேசிட்டு இருங்க. நா இங்க ஹால்லயே கொஞ்ச நேரம் படுக்கிறேன். சாயங்காலமா வீட்டுக்கு போகலாம். ஒன்னும் அவசரம் இல்லை பொறுமையா பேசிட்டு!! வாங்க...சரியா?! "

"சும்மா பேசிட்டு தான் இருக்கணுமா?.... அதை ஏன் ரூம்ல பொய் பண்ணனும். இப்படி, ஹால்லயே பேசுவோமே. நீயும் எங்க கூட பேசிட்டு இருப்பியே" - அத்தை சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

"என்னடி வாணி.... நீயும், நேரம் காலம் தெரியாம..... ஏண்டி!?!. அவளுக்கு (கீதா அக்கா) இதெல்லாம் புதுசு. நீ வேற வெண்ணை! பெருசுன்னு சொன்னியா.... ஆதான் ஒத்தாசையா இருக்குமேன்னு, உன்னையம் கூட போகச் சொன்னேன். இப்பவாவது புரிஞ்சதா, இல்லை இன்னும் விளக்கணுமா."

"புரிஞ்சது, புரிஞ்சது. உன்கிட்ட சும்மா விளையாடிப் பாத்தேன். அவ்வளவுதான்..... சரி சீக்கிரம் வாடி கீதா. அந்த ரூமுக்கு போயிரலாம். இப்பவே மணி 2.30 ஆச்சி. உன் தம்பியைப் பத்தி உனக்குத் தெரியாது. ஆரம்பிச்சா, சீக்கிரம் முடிக்க மாட்டான். 3-4 மணி நேரம் ஆக்கிடுவான். அப்புறம் வீட்டுக்கு போக ரொம்ப லேட்டா ஆயிடும்" -அத்தை

"அத்தை.... இப்ப பகல்லயேவா?!. எனக்கு ஒருமாதிரி இருக்கு அத்தை" என்று தலையை குனிந்தபடி வெட்கப் பட்டாள் அக்கா.

"இப்படி வெக்கப் பாட்டின்னா.... உன் தம்பி உனக்கு கிடைக்க மாட்டான் பாத்துக்கோ. ஏற்கனவே வீட்டில பெரிய கூட்டம் இருக்குது. நைட்டுக்கு தான் பண்ணுவேன்னு ஆடம் புடிச்சின்னா... அவ்வளவுதான். இதுல புதுசா சித்ரான்னு ஒருத்தி (சுந்தரி அத்தையின் மகள்)..... ஏற்கனவே, உன் தம்பி பின்னாடியே தான் சுத்துவாள்.... இப்ப கேக்கவே வேணாம். இவங்களை எல்லாம் வச்சிக்கிட்டு நைட்டு உன்னால என்ன பண்ண முடியும்". -வாணி அத்தை இதைச் சொல்ல, அக்காவும் அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

"சரி, சரி லேட்டாகுது. வாங்க ரூமுக்கு போகலாம்" என்று, என்னையும் அக்காவையும் பண்ணை வீட்டின் பெரிய படுக்கை அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அம்மா முற்றத்தில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள். படுக்கை அறைக்குள் நுழைந்ததும், அறையின் கதவைத் தாளிட்டாள் அத்தை. பின்பு அங்கிருந்த பெரிய கட்டிலில் எங்கள் இருவரையும் அமர வைத்தவள்,

"ம்ம்ம்.... இன்னும் என்ன சும்மா உக்காந்துட்டு இருக்கீங்க. சட்டு புட்டுன்னு ஆக வேண்டிய வேலையப் பாருங்க. நவீ.... அவ பொம்பளப் புள்ள... வெக்கப் படுறா. உனக்கென்னடா, ஆம்பள சிங்கம்.... அங்க வச்சி எம் மேல பாயி, பாயின்னு பாஞ்சே.... இப்ப என்ன, குத்துக் கல்லு மாதிரி உக்காந்திருக்கே.... எப்படி, செப்புச் செலையாட்டமா இருக்கா பாரு உங்க அக்கா. சீக்கிரமா உங்க அக்கா சேலையை அவுத்து விடு.... இதெல்லாமா நான் சூலித்த தரணும். லேட் ஆயிட்டே இருக்குல்ல...அவளும் எவ்வளவு நாள் என்கிட்டே இருப்பா" - அத்தை இதைச் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே, அக்கா அத்தையைப் பார்த்து,

"அத்தை.......!!! கொஞ்சம் சும்மா இருக்கீங்களா. எனக்கு ஒருமாதிரியா இருக்கு அத்தை.... ப்ளீஸ், இப்ப வேண்டாம்". - அக்கா

" என்னடி சொல்றே" - அத்தை

"எனக்கு வெக்கமா இருக்கு" என்று சொல்லியபடி, அக்கா தலையை குனிந்து கொண்டாள்.

"அதுக்கு இப்ப என்ன பண்ணலாம்" - அத்தை

"நீங்க கொஞ்சம் வெளிய போங்களேன்.... ப்ளீஸ் அத்தை"

"சரிடிம்மா. உனக்கும், உன் தம்பிக்கும் குறுக்க நான் எதுக்கு. நடத்துங்க, நடத்துங்க. நான் வெளியே போறேன்" என்று வெளியே சென்ற அத்தை..... கதவின் அருகில் நின்றபடி, என்னை அருகில் அழைத்து, கதவை தாள் போட்டுக்கச் சொன்னாள்.

நானும் கதவைச் சாத்தி தாளிட்டுவிட்டு திரும்பி நிற்க, அக்கா தலையைக் குனிந்து கொண்டு, கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் அணிந்திருந்த பின்கிஷ்-ஆரஞ்சு நிற சேலையில் தேவதையாய் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தாள். இவளும் அழகில், அம்மாவுக்குச் சற்றும் குறைவில்லாதவள். அவ்வளவு அழகு.... முகத்தில் மட்டும் அல்ல.... முழு உடம்பும் கடைந்தெடுத்த தேக்கு மரம்.




அழகிய நீண்ட கழுத்துப் பகுதி.... முகத்தில் இருந்த அதே மஞ்சளும் வெண்மையும் கலந்த நிறம். கழுத்துக்கும் கீழே, திடீரென்ற மாபெரும் வளைவுகளோடு அவளது மார்பகங்கள்... மார்பகங்களா இல்லை அவை மாம்பழங்களா?!.... என் நாக்கில் எச்சில் ஊரிக் கொண்டே இருக்கிறதே!.

ஜாக்கெட்டின் ஊடே தெரிந்த, மார்பகக் குவியலின் மேல் பகுதி.... மேலும் சற்று வெளுப்பேரிய நிலையில், மென்மையான முலைப் பந்துகளின் ஆரம்பத்தை காட்டிக் கொண்டிருந்தது. முலைகளின் மேன்மை அவற்றைப் பார்க்கும் போதே தெரிந்தது.




அறையின் மின் விசிறியின் ஓசையையும் தண்டி, அவள் விடும் மூச்சின் ஓசை கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. மார்புகள் இரண்டும் வேக வேகமாக, அவள் மூச்சு விடுவதற்கு ஏற்ப.... ஏறியும், இறங்கியும்.... காற்றடைத்த பலூனை நினைவு படுத்திக்க கொண்டிருந்தது. 'மூச்சு முட்டிக் கொண்டிருக்கிறோமே, எங்களை இந்த மேலாடையின் இருக்கத்திலிருந்து விடுவிக்க மாட்டாயா!' என்று என்னைப் பார்த்து கெஞ்சுவது போல, அவளது முலைகள் ஜாக்கெட்டில் முட்டி முட்டி என்னை வதைத்துக் கொண்டிருந்தது.





ஜன்னலில் இருந்து வந்துகொண்டிருந்த வீரியமான மதிய வேளையின் ஒளிக் கீற்றுக்கள்.... மின்விசிறியின் வேகமான காற்றில் ஒதுங்கி இருந்த, எனது அக்காவின் சேலை இடைவெளியில் புகுந்து, வெண்மையான வயிற்றில் பட்டு எதிரொலித்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த இடுப்பின் வளைவுகள், அந்த ஒளிவெள்ளத்தில் இன்னும் மினு மினுத்துக் கொண்டிருந்தது. வளைவுகளா அவை! அபாய வளைவுகள்.... என்னை மேலும் மூச்சிரைக்க செய்தது.

மேலும் என் கண்கள் இறங்க.... அங்கே, எனக்குப் பிடித்தமான இடத்தில் என் கண்கள் தேங்கி நின்றது. அக்காவின் அழகிய குண்டிகள். கட்டிலில் அமர்ந்திருந்த அக்காவிடம், 'எங்களை மேலும் நசுக்காதே!' என்பது போல கெஞ்சி, மன்றாடிக் கொண்டிருந்தன அவளின் மென்மையான பின் புரங்கள். பார்க்க, குயவனின் கை வண்ணத்தில் உருவான அழகிய மண் பானையைப் போல திரண்டிருந்த அக்காவின் குண்டிக் கோளங்கள். அவள் அமர்ந்திருக்கும் பொது தான் தெரிந்தது, பார்க்க கடினமாகத் தெரியும் அவைகள்.... உண்மையில் எவ்வளவு மென்மையானவை என்பது.

கடைசல் பிடித்தது போல் இருந்த, அவளின் தொடைகளின் வனப்பும், மென்மையும் அவள் அணிந்திருந்த சேலை, பாவாடையை மீறி உணர முடிந்தது. கட்டிலில் அமர்ந்து அவள் கால்களை தொங்கப் போட்டிருக்க, என் கண்கள் இப்போது அவளது பாதங்களை மேய்ந்தது. சற்றும், மாசு மருவற்ற அழகிய வெண் பாதங்கள்.... 'ஒரு பெண்ணின் அழகை, அவள் முகத்தை பார்க்காமலேயே, அவளது பாதங்களை மட்டுமே பார்த்து சொல்லி விடலாம்' - என் அக்காவின் தங்க நிரப் பதங்களைப் பார்க்கும் போது, இதை உண்மை என உணர்தேன்.

என் மனது என் அக்காவின் அழகை ரசித்து, ஆராதித்துக் கொண்டிருக்க.... நான் அதை உணரவே இல்லை. ஆம், என் உடன் பிறப்பு என்னை கேட்காமலேயே, முழு விறைப்பில் என் வேஷ்டியில் கூடாரமிட்டிருந்தான். இவன் மட்டும் என் சொல் பேச்சை, என்றும் கேட்பதே இல்லை. அவனுக்கும் என் அக்காவின் மேல் காதலாம்.... காதலில்லை, அது காமம் என அவனை எச்சரித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

எவ்வளவு முயன்றும், என் கால்கள் கதவின் அருகில் இருந்து இம்மியும் நகரவில்லை. மனது மட்டும் அக்காவிடம் எப்போதோ சென்று விட்டிருந்தது. நான் அவளையே நெடு நேரம் மெய் மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அவள் என்னை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். நான் என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்பதை, ஏக்கத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்த என் கண்கள் அவளுக்குச் சொல்ல....மெதுவாகப் புன்னகைத்தாள். அவளின் புன்னகை ஆயிரம் வார்த்தைகள் பேசியது. நாங்கள் இருவரும் காண்களாலேயே பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

"தம்....... நவீ. அப்படிப் பாக்காதடா. எனக்கு வெக்கமா இருக்கு" என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் தலை குனிந்து கட்டிலில் அவளுக்கு பக்கத்தில் பார்க்க, நானும் புரிந்து கொண்டேன். என்னை அருகில் அமரச் சொல்லி அழைக்கிறாள் என்று. மெதுவாக அருகில் சென்று, அவளை நெருங்கி கட்டிலில் அமர்ந்தேன். சற்றும் தாமதிக்காமல் என் தோள் மீது சாய்ந்து கொண்டாள். நான், அவள் தோள்களைச் சுற்றி கைகளைப் போட்டுக் கொண்டு, அவள் தலை மீது என் தலையை சாய்த்துக் கொண்டேன். அவளும், கன்று தன் தாய் பசுவை முட்டுவது போல், தலையால் என் கழுத்தில் முட்டியும், உரசியும் அவள் காதலை வெளிப் படுத்தினாள்... எவ்வளவு நேரம் அப்படியே இருந்தோம் என்று எனக்கு ஞாபகம் இல்லை....

பட, படவென கதவு தட்டப் படும் ஓசை! எங்களின் இணைப்பைக் கலைத்தது....