அண்ணி.......நானே இனி அண்ணன்...... [discontinued]

[manigopal]

அதுக்கப்புறம் இரண்டே தடவை தான் அவளைப்பார்த்தேன்......ஒன்னு அவளோட வளைகாப்புல....இன்னொன்னு அவளுக்கு குழந்தை பிறந்த்தும்......இரண்டு நாள் கழிச்சிதான் போனேன்....அவளைப் பார்த்து லைட்டா சிரிச்சிட்டு.....குழந்தையைப் பார்த்தேன்....அழகா....அண்ணி மாதிரி இருந்திச்சு........அவளைப்பார்த்துகிட்டே.....குழந்தையை....தூக்கினேன்....ஒரு வித்தியாசமான வாசனையை நுகர்ந்தேன்.....சரி ஹாஸ்பிடல் வாசனைனு விட்டுட்டேன்.....திடீர்னு யாரோ வந்தாங்க....வந்த்தும் நான் இருக்குறதை கவனிக்காம அண்ணிகிட்ட பால் குடுத்திட்டியாம்மானு கேட்டாங்க.....என்னைப்பார்த்ததும் வாப்பா எப்ப வந்தனு கேட்டாங்க.....அப்புறம் தான் தெருஞ்சது.....அந்த வாசனை.....பால் வாசனைனு.....மனசுக்குள்ள சிரிச்சிட்டே....இன்னோரு முறை குழந்தைய கொஞ்சிற மாதிரி......வாசம் பிடிச்சேன்.....சர்ர்னு மூக்கில இருந்து போதை.....மூளைக்கு ஏறுற மாதிரி இருந்துச்சு......அப்படியே....அவளை.....வேற மாதிரி பார்த்தேன்.....நைட்டியில....அவள் உடம்பை மூடினாலும்.....மேடு தட்டும்.....அந்த கனிகளையே கண்டேன்.......அப்படியே....அவள உதடு, கண்ணம்,நாசினு......மேலே போனேன்.....கண்கள் மட்டும்.....முறைப்பதைக கண்டேன்......அப்படியே.....அறைவது போன்ற அந்த பார்வை என்னை சுயநினைவுக்கு கொண்டு வந்தது......நான் சுய நினைவுக்கு வந்து.....மீண்டும்....குழந்தையிடம் வாசம் பிடிக்க போனேன்......அதற்குள் அவள்....ஆண்டி குழந்தைய வாங்குங்க......தூங்க வைக்கணும் வாங்கிட்டா......ஏதோ.....ஒன்றை இழந்தவன் போல்......மீண்டும்.....மீண்டும் அவளையும் குழந்தையும் பாத்துகிட்டே......வெளியே வந்தேன்.....

அதுக்கப்புறம் நான் என் அண்ணியை பார்க்கவே இல்லை......ஆனா...எனக்கு மூடு ஆகும் போதெல்லாம் அந்த நாள் ஞாபகம்.....தான் வருது.....சில நேரம்....தப்புன்னு தோனினாலும்...மனம் குரங்காய் மாறி பிராண்டுது......
இதோ....பெரியாஸ்பத்திரி வந்திடுச்சி.....பஸ்ஸ விட்டு இறங்கினதும்......மாமாவுக்கு போன் பண்ணினேன்.......
நான்:- மாமா எங்க இருக்கீங்க....
மாமா:- நீ எங்க இருக்க நானே வர்றேன்......
நான்:- நான் முன்னாடி OP sectionல இருக்கேன்......வாங்க மாமா....
சரின்னு மாமா வைச்சிட்டார்.....
என்னவா இருக்கும்.....மாமா எதுக்கு இங்க கூப்டாரு.....சொந்தகாரங்க யாருக்கும் உடம்பு முடியலயானு.....யோசிச்சிட்டே இருக்கும் போது....மாமா தூரத்தில வந்தார்......மாமானு கூப்டுடே கைய காட்டினேன்......அவரும் பார்த்துட்டே என் பக்கத்தில வந்தார்.....என்ன மாமா எப்போ ஊர்ல இருந்து வந்தீங்க......
நேத்து நைட்டுடா.....னு சொன்னார்.....
எங்க இங்க என்ன விஷயம்.....பேசாம வாடா என்கூடனு கையபிடிச்சு அழைச்சிட்டு போனார்......என்னதான் நாங்க வளர்ந்தாலும்.....எங்க மாமா....சின்னப்பிள்ளைங்களாவே....எங்கள பாப்பார்......நானும் அவர் கைய பிடிச்சிட்டே......சின்னபிள்ளை மாதிரி போனேன்....திடீர்னு நின்னார்.....என்னடானு....பார்த்தேன்....எங்க நிக்கிறோம் னு பார்த்தேன்......பார்த்தா மார்ச்சுவரி.....மாமா இங்க எதுக்கு....என்னாச்சி.....யாருக்குனு உளற ஆரம்பிச்சேன்.....என்னதான் தைரியசாலியா இருந்தாலும்.....அந்த இடத்தில....பயம் தானே வருது.....மாமா திடீர்னு அழ ஆரம்பிச்சிட்டாரு.......என்னாச்சி மாமா.....ஏன் அழறீங்க.....அவர் கை எதையோ.....காட்டுனிச்சு....ஒரு trolley....ல பாடி இருந்துச்சி.....கிட்ட போனா......என் அண்ணன் சிவா படுத்திருந்தான்......


கட்டுகளும் காயங்களும் ரத்தக்கறைகளும் கொண்ட என் சிவா வின் முகம் கண்ட அதிர்ச்சியில் நான் மயங்கி விழுந்தேன்......மயக்கம் தெளியும் போது....என் அருகில் மாமா அழுதுகொண்டு இருந்தார்.....trolleyல் இருந்த என் அண்ணனின் உடலின் அருகே யாரோ அழுவது போல் இருந்த்து.......உற்று பார்த்தேன்.....சிந்து....என் அண்ணி.....கதறி அழுது கொண்டிருந்தாள்.....நான் மாமாவிடம் என்னாச்சி என கேட்க முடியாமல் சைகை போல் கேட்டேன்.....அவர் சொல்வது எங்கோ யாரோ சொல்வது போல் கேட்டது.....என் அண்ணன் வியாபார வேலையாக.....வெளியூர் சென்று வரும் வேளையில்......கார் கட்டுப்பாடின்றி மரத்தில் மோதி விபத்தில் என் அண்ணன் இறந்த்தாக சொன்னார்...... என் அண்ணனின் உடலை ஆம்புலன்ஸில் ஏற்றினார்கள்.......குழந்தையோடு நிற்கும் என் அண்ணியின் அலறல், என மாமாவின் அழுகை என எல்லாம் மௌன மொழி படம் போல் எனக்கு காட்சியானது....என்னையும் கைத்தாங்கலாக ஒரு வண்டியில் ஏற்றி அழைத்தச் சென்றனர்.....
என் அண்ணன் சிவாவின் மரணம் என்னை புத்தி பேதளிக்க வைத்து விட்டது......