பூங்கொடி [may continue]

[manigopal]

“பெருந்து நிறுத்தத்திற்கு வெளியே இருந்த வசந்த் பவனில் நுழைந்தோம். நல்ல கூட்டம், நாளு பேர் மட்டுமே அமரும் ஒரு டேபிள் மட்டுமே காலியாக இருந்தது. ஒரே வரிசையில் நானும் அத்தையும் அமர்ந்தோம்.
“இருங்க அத்தே, கைகழுவிட்டு வரேன்” (’என்ன ஆளோ, கை கூட கழுவாம அப்படியே சாப்பிட உட்கருரா, கிராமம் தானே’)

திரும்பி வந்த போது பேரதிர்ச்சி, அங்கு அதே டேபிளில் எங்களுக்கு எதிரே இருந்த ரெண்டு சேர்களின் எங்களை ஃபாலோ செய்த அதெ நபர்கள். என் அத்தை தலை குனிந்து அமர்ந்திருந்தார். கொஞ்சமும் சலனமில்லை. நானும் அமைதியாக சென்று அமர்ந்தேன். இருவருமே பக்கா கிராமம். வெள்ளை வேட்டி சட்டையில் இருந்தனர். இறுக்கமான உடை. நன்கு மழித்த முகம் ஒருவருக்கு. மற்றொருவர் நாளு நாள் தாடி. கொஞ்சம் மாநிறம்.

“நம்ம ஊருக்கு போய் சாப்பிடலாம், இப்ப என்ன? ஒரு மணி நேரம் ஆகுமா?” என் அத்தையின் சத்தமாக கேள்விக்கு சம்மதமாக தலை அசைத்தேன்.

“அட இருங்க, என்ன? நாங்க உங்களை ஃபாலோ பன்றோம்னு நினைக்கிறிங்களா? இல்லைங்க. நாங்களும் வெளியூர்ல இருந்து கோவிலுக்கு வந்தோம். பக்கத்துல இருந்த ஹோட்டல் போனோம், நல்ல கூட்டம். அதான் இங்க வந்தோம். இங்கையும் கூட்டம் தான். வேற வழி இல்லாம உட்கார்ந்தீம். நீங்க நினைக்கிறது நியாயம் தான். தப்பில்ல, நீங்க சாப்பிடுங்க. நாங்க வேற டேபிள் காலியாகவும் சாப்பிடுறோம்.” உயரமான மனிதர் பட் பட்டென பேசினார்.

உண்மையில் எங்களுக்கு தர்மசங்கடமாக இருந்தது. ச்சே பாவம். நம்ம தான் தப்பாவே புரிஞ்சிட்டு இருக்கோம்.

“தம்பி நாங்க அதுக்காக சொல்லல, பாருங்க உட்காந்து எவ்ளோ நேரம் ஆச்சு, என்னனு கேட்க ஆள் வரல. லேட் ஆகும்போல தெரியுது, அதான். நீங்க உட்காருங்க.”

“பெரிய ஹோட்டல்னா அப்படித்தான்மா. நம்ம ஊர் பக்க உள்ள சின்ன ஹோட்டல்னா நம்மளை தாங்குவாங்க. இப்படி டவுன் \ல உள்ள பெரிய ஹோட்டல்னா அவங்களை நம்ம தாங்கனும். என்ன செய்ய? நீங்க எந்த ஊருமா?”

“நான் ஆடுவார்பட்டி தேனி போற வழில, டி.கல்லுபட்டி பக்கம்.”

தெளிவாக பேச்சை வளர்க்க இவரே ரூட்டை போட்டு கொடுத்துவிட்டார், என் அத்தையை நொந்து கொண்டு அமைதியாக இருந்தேன்.

“நீங்க எந்த ஊர் தம்பி? இவ என் மருமக” இதை அவங்க கேட்கவே இல்லையே, லூசு.

“இங்கதான் சாத்துர் பக்கம். நீங்க அப்போ தேனி பஸ்ஸா?”

“இல்லப்பா சிவகாசில எங்க சொந்தக்காரங்க வீடு இருக்கு. அங்க போறோம்.” (நல்ல வேளை இவ்வளவு சுதாரிப்பாவது இருக்கே,)

அதற்குள் சப்ளையர் வர நாங்கள் இரண்டு ஸ்பெசல் தோசை சொன்னோம். அவர்கள் தோசையும் ஆஃபாயிலும் சொன்னார்கள். “ஒரு முட்டை வாங்கிக்கோங்கமா,”

“இருக்கட்டும்பா, கோவிலுக்கு வந்துருக்கோம். கவுச்சி வேண்டாம்.”

“அதிலென்னம்மா, அதான் சாமி கும்பிட்டாச்சே?”

உண்மையில் அவர்கள் வெள்ளந்தி தான், நாம்தான் தப்பாக எண்ணிவிட்டோம். கிராமத்தானகள். வெள்ளந்திகள். அடுத்த நொடியே மனம் அதை அடித்து திருத்தியது. இல்லை இல்லை,,,,,,,, இது நமக்கான தூண்டில். இந்த லூசு அத்தையும் அதில் விழுந்து கொண்டிருக்கிறது. தெரிந்தே தான் விழுகிறாளா?

தோசை வந்ததும் மெதுவாக சாப்பிட்டாள் என் அத்தை. நான் வேகமாக முழுங்கினேன். நன்கு தெரிந்தது. அவர்கள் முயற்சி செய்கிறார்கள் என்று. என் அத்தை கிரமத்தில் வளர்ந்த வெள்ளந்தி என்பதாலா இல்லை வேண்டுமென்றே பேச்சை வளர்க்கிறாளா என தெரியவில்லை. வேண்டுமென்றே மெதுவாக சாப்பிடுவது போல இருந்தது. அவர்களுடன் அதிக நேரம் பேசுவதற்காகவோ? இருந்தாலும் கல்யானம் ஆன இந்த பத்து நாள்ல ரெம்ப கெட்டு போய்ட்டேன். எல்லாத்தையும் காம கண்ணோட்டத்தோட பாக்குறேனோ என சந்தேகம் வந்தது. அடுத்த நொடியே அது பொய் என்றானது.

“ஹக்” விக்கலில்லை, ஆனால் விக்கல் போல ஒரு சத்தம் எனக்கு, ஒரு மாதிரியாக திரும்பி பார்த்தார் அத்தை. எதும் இல்லை என்பது போல நான் நடந்துகொண்டேன். ஆனால் என் பழிங்கு பாதம் அந்த உயரமான ஆளின் காலில் சிக்கியிருந்தது. அவன் கால்களால் எனது கால்களை வளைத்து பிடித்துவிட்டான் மேஜையின் அடியில். அவன் கால்களில் பித்த வெடிப்பு ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். சொரசொரப்பை உணர்ந்தது என் பாதம். முரட்டுத்தனமாக தடவி கொடுத்தான் கால்களால். முயன்றேன் விலக்க முடியவில்லை. இன்னும் வலுவாக விலக்க வேண்டுமானால் என் அத்தையின் தொடைகளில் இடிக்கும் கண்டிப்பாக, கண்டுபிடித்து விடுவாள். ச்சே, கஷ்டபட்டு விலக்கினேன். அவனை நிமிர்ந்து முறைத்தேன்.(அமர்ந்ததில் இருந்து அவன் முகத்தை அப்போது தான் தெளிவாக பார்க்கிறேன்.) அத்தையை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து தோசையை மென்று கொண்டிருந்தான். எதை பற்றியும் கவலை இல்லையென்ற தொணி இருந்தது அவன் பார்வையுல். சரிதான்…………….. மருமக காலை பிசைஞ்சுட்டே, அத்தையை சைட் அடிக்கிறான். அத்தையும் ஏதோ பேசிக்கொண்டே அவ்வப்போது அவன் கண்களை பார்த்தாள், எதும் தவறான வார்த்தை பறிமாற்றங்கள் இல்லை அவர்கள் பார்வையில். அந்த மற்றொரு மனிதனும் நான் இவனை பார்ப்ப்பதை கவனித்து என் பக்கம் திரும்பினான். நான் இடது கையால் முன்னால் இருந்த கூந்தலை கோதி விலக்கி விட்டேன். என் பழிங்கு கழுத்து அவனுக்கு விருந்தானது. அவன் அத்தையை பார்க்கிறான் என்ற பொறாமையே என்னை வேசி போல நடந்தாலும் சரி உன்னை பார்க்க வை என என்னுள் இருந்த ஸ்லட்னஸை வெளிக்கொண்டு வந்தது. கொஞ்சம் விட்டால் நானே கால்களை நீட்டி அவனை சுரண்டி விடுவேன் என தோன்றியது. அவனாக வரட்டும்.

“உங்க பேர் என்னப்பா?” அந்த மற்றொருவன் என்னை கேட்டான்.

“பூங்கொடி”

“நான் அருமைநாதன்”

“அருமை” கிண்டலாக சொல்லி லேசாக சிரித்தேன். அவனும் சிரித்தான். என் ஒத்துழைப்பு முழுமையாக புரிந்து விட்டது அவனுக்கு. என் சிரிப்பு அப்படி. (உன் உடம்புல எங்கடி இருந்தா இந்த ஸ்லட்.? ச்சே, செம்ம…… இல்ல இல்ல அருமை……………… ஹா ஹா ஹா……………………….)

இப்போதும் இந்த உயரமானவன் அவன் பேரை சொல்லவோ திரும்பவோ இல்லை, இலையையும் அத்தையையும் மாறி மாறி பார்த்தான். ஜடமா, இல்லை கிழவிங்க மேல தான் இவனுக்கு ஆசையா? தூ/……………….. அவன் ஏன் அப்படி அத்தையையே பார்த்துக்கொட்னிருந்தான் என இரண்டு நாட்கள் கழித்து அத்தை கதை சொல்லும்போது தான் தெரிந்தது. ஆம், நான் கால்களை விலக்கி விட்டேன். அதை அவன் புறக்கனிப்பாக எடுத்துக்கொண்டான். அத்தை அவனுக்கு ஈடுகொடுத்து கால்களால் மஸாஜ் செய்து விட்டிருக்கிறார்…………………………..

என் அத்தை நெளிந்து கொண்டு இருந்தார். மேலே கம்பியில் என் கைக்கு அருகில் அவர் கைகள் இருந்தன, என கை வலிக்கவும் அதை சஃரி செய்ய கொஞ்சம் கைகளை நகர்த்துகையில் அவர் கை மீது பட்டது. அவர் கைக்கு மேலாக மென்மையாக கை பட்டது. சட்டென விலக்கி விட்டேன். அந்த கனம் அவர் என்னை பார்த்தார். கண்கள் ஏதோ சொல்லியது. பின்னால் ஒருத்தன் நல்லா குண்டியை தடவிட்டு இருக்கான். பார்வைய பாரு என நானே நினைத்துக்கொண்டேன். அவர் கைகளை ஒட்டியே என் கையை வைத்துக்கொண்ட்டேன். வீம்புக்கென்றே அத்தையின் முகத்தை பார்த்தவாறு வந்தேன். அவரும் கண்டுகொண்டார். அதுவே அவருக்கு அவஸ்தையாகி போனது. பின்னாலிருக்கும் அவர் தடவலில் கொஞ்சம் சுகம் கொடுத்தாலும் என் அத்தையின் முகம் காட்டிக்கொடுத்து விடும். சரி நடக்கட்டும் என அவ்வப்போது மட்டும் திரும்பி வேறு பக்கம் பார்த்தவாறு இருந்தேன்.

ச்சே நம்ம அங்க நிக்காம போய்ட்டோம் என நொந்து கொண்டேன். சும்மா வந்தா அத்தைக்கு உறுத்தலா இருக்கும் என பேச்சு கொடுத்தேன்.
“உங்க பையனை கார் வாங்க சொல்லுங்க அத்த, இப்பலாம் 50000 கட்டினாலே கார் கிடைக்கும். மிச்சத்தை மாசா மாசம் கட்டிடலாம்”

“நீதான் சொல்லனும். நீதான சொகுசா சுத்த போற, நான் எப்பவாது வர்றவ……”

“இனி அடிக்கடி வாங்க, இங்கையே கூட இருந்துக்கலாம். எனக்கும் துனையா இருக்கும்” கொஞ்சம் சிரித்தவாறே சொன்னேன்.

அவரும் சிரித்துக்கொண்டே “பார்க்கலாம். நல்ல துணை தான்.”

“ரெம்ப கூட்டமா இருக்குல” பின்னாலிருந்து அவர் எங்களுடன் பேச்சில் சேர்ந்துகொண்டார்,

“ஆமா தம்பி, ஸ்கூல் நேரம் அதான். நீங்க காலைலே எப்ப வந்திங்க”

“நாங்க நேத்தே வந்திட்டோம். நைட் ஒரு லாட்ஜ்ல ரூம் போட்டோம்.” (ரூம் போட்டு எவள போட்ட்டாங்களோ, நம்ம இருந்தா நம்ம சம்பாதிச்சுக்கலாம். ச்சே. மிஸ்ஸிங்.)

“ஹ்ம்ம். நாங்க காலைல வெள்ளன கிளம்பி வந்தோம்.”

“நான் பெயிண்டர்மா, உங்க வீட்ல பெயிண்டிங் வேலை இருந்தா கொடுங்க. நான் பன்னி தர்றேன். இதான் என் கார்ட்.” அத்தைக்கு பின்னாலிருந்தவர் அத்தையின் தோளுக்கு மேலே கைகளை கொண்டு வந்து என்னிடத்தில் கார்டை நீட்டினார். ஏறத்தாள அத்தையை பின்னாலிருந்து கட்டி தான் பிடித்திருந்தார். நான் வேண்டுமென்றே வாங்க தாமதித்தேன்.

“வாங்கிக்கோ கொடி.” அத்தை என் கண்களை கூர்மையாக பார்த்தபடி சொன்னார்.

சிரித்துக்கொண்டே வாங்கி “உங்க பேர் என்ன அண்ணே,”

“முத்துச்சாமி,”

“ஹ்ம்ம்.”

“நீங்க வேணா இங்க நிக்கிறிங்களா அத்த, இங்க கம்பி இருக்கு. சாஞ்சு நிக்கலாம்.” உதட்டோரம் சிரிப்பு எட்டிப்பார்க்க சொன்னேன்.

“வாடி,” தயக்கமே இல்லாமல் சொன்னார். (எனக்கு தான் ’வாடி தேவிடியா. டிக்கட்டை இவனை எடுக்க சொல்லலாம். வந்து கொஞ்டம் குண்டியால அவன் சுன்னியை தடவு. அப்போதான் நமக்கும் சேர்த்து டிக்கெட் எடுப்பான்.’ என கேட்டது)
இடம் மாறினோம். மாறியதும் நான் செய்த முதல் வேலை அட்ஜஸ்ட் செய்து நிற்பது போல உடம்பை ஆட்டி அவரின் முன் பக்கம் லேசாக குண்டியை நகர்த்து ‘வந்து என்னையும் தடவு’ என சிக்ன்சல் கொடுத்தது தான். என் அத்தை நன்கு வசதியாக சாய்ந்து நின்று “முன்னாடி தள்ளி நில்லு கொடி, அவருக்கும் இடம் வேனும்ல” என்றார்.

லேசாக முன்னாடி வந்தேன். அவ்ரும் முன்னாடி வந்தார். ச்சே இந்த யோசனை இவ்வளவு நேரம் நமக்கு இல்லாம போச்சே என நொந்துகொண்டேன். ஆம் அத்தையின் முலையும் என் முலையும் உரசிக்கொண்டு இருந்தது. அவர் அதுக்கு தான் முன்னால தள்ளி வா என சொன்னார். பின்னால அவர், முன்னால அத்தை, ஆண்டவா………………… இல்ல இல்ல ஆண்டாளே………………… உனக்கு தான் நன்றி. உன் கோவிலுக்கு வர போய்தான் இப்படி. தேங்க்ஸ் ஆண்டாள்.

“நீங்க என்ன படிச்சிருக்கிங்க”

“யு,ஜி பிசிக்ஸ்”

“ஹ்ம்ம். இப்போதான் கல்யானம் ஆச்சா,”

”ஆமா, எப்படி கண்டுபிடிச்சிங்க?” எந்த தயக்கமும் இல்லை என்னிடம். பச்சையாக தெரிந்தது. மாமியாரே சிக்னல் கொடுத்து விட்டார். தேங்க்ஸ் அத்த உங்களுக்கும்.

”தாலி புதுசா இருக்கு, புது மஞ்சல். அதான். ஒரு வாரம் இருக்குமா?” ஜில்லென்று இருந்தது, அவர் என் கழுத்தை பார்க்கிறார். முதல் முறை ஒரு அன்னிய ஆடவன் நெருக்கத்தில் என் கழுத்தை பார்க்கிறான். முத்தமிட மாட்டானா என இருந்தது. என் அத்தையை பார்ப்பதை தவிர்த்தேன். திரும்பி அவரை மட்டுமே பார்த்து பேசினேன்.

”ஆமாப்பா பத்து நாள் ஆகுது.” அத்தை முந்திக்கொண்டார்.

“அத்தையும் மருமகளும் ஒற்றூமையா இருக்கிங்க. இப்படியே இருங்க. ரெம்ப நல்லது”

“கண்ணு வைக்காதீங்க அண்ணா,”
“வேற எதை வைக்க சொல்றம்மா?” இதை வைக்கவா என கேட்பது போல அவரது வேட்டியை மீறிய புடைப்பு நன்கு தெரிந்தது. என் பின்பக்கம் இடித்தது.

”ஹ்ம்ம்”
“உங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைப்பா?”
“இரண்டுமா, ரெட்டை பிள்ளை. ஆனொன்னு, பொன்னுன்னு.”
“நல்லது ஒரே பிரசவம்ல முடிஞ்சது.”
“னீங்க வேற, ரெண்டும் ஒரே மாதிரி சேட்டை. ரெண்டை சமாளிக்கிறதுக்குள்ள போதும் போதும்னு ஆய்டுது”
“எனக்கும் ரெட்டைக்குழந்தைங்கனா பிடிக்கும்” நான் உரைத்தேன்.
“நல்லதா போச்சு. அப்படியே நடக்கும் கவலைப்படாத” சொல்லி முடித்ததும் என் பின் இடுப்பில் தவழ்ந்தது அவர் கைகள். நான் எதுமே நடக்காதது போல முகத்தை வைத்துக்கொண்டு வெளியே வேடிக்கை பார்த்தேன். என் சம்மதம் முழுமையாக கிடைத்தது புரிந்ததும் த்டவ ஆரம்பித்தார். முரட்டு கைகள். காப்பு காய்த்த கைகள். சொர சொரவென இருந்தது. அத்தையையும் இழுத்து விட நினைத்தேன். எப்படி என்று தான் புரியவில்லை.

டிக்கெட் வாங்காத ஆள் வாங்கிக்கோ.

“உங்களுக்கு எங்கமா எடுக்கனும்”
“அட இருக்கட்டும்பா, நாங்களே எடுத்துக்குறோம். கொடி காச எடு”
“பேக்ல இருக்கு அத்தே” குனிந்து கீழே இருந்த பேக்கை திறக்க முயற்சி செய்தேன். குனிந்ததும் என் பிட்டம் நன்றாக அவர் இடுப்பில் அழுத்தியது. கல்லு மாதிரி இருக்கு வயிறு. முறுக்கேறின உடம்பு தான். இரு கொடி வேண்டாம் என தடுத்தார்.
‘நானே எடுக்குறேன். அட இரு கொடி. இதுல என்ன இருக்கு. நம்மதான் நெருங்கிட்டோம்ல’ என்றவாறு அத்தையை பார்த்தார்.
‘வேனாம்பா, சொன்னா கேட்க மாட்டிக்க’
‘எங்கனு சொல்லுங்க.’
’பிள்ளையார் கோவில் ஸ்டாப்.’
‘ரெண்டு பஸ் ஸ்டாண்ட், ரெண்டு பிள்ளையார் கோவில் ஸ்டாப்.’ டிக்கெட் கொடுத்ததும் சாமிநத்தம் ஸ்டாப் வந்தது. அங்கு இன்னும் கொஞ்சம் கூட்டம். இப்போது நான் நகர வேண்டிய கட்டாயம். வேறு வழியில்லாமல் நகர்ந்து அத்தைக்கு பக்கவாட்டில் அதே நேரம் அவர் முகம் பார்த்தார் போல நின்றேன். என் முலைகள் அவரது கைகளின் பக்கவாட்டில் உரசியது. அவரோ ஆணியடித்ததை போல நகராமல் அத்தைக்கு நேர் எதிரே அத்தையை பார்த்தார் போ;ல நின்றார். இன்னும் 15 நிமிடங்கள் உள்ளது எங்களது ஸ்டாப் வர, விட்டால் வீட்டிற்கு அழைத்து நான்கு பேரும் கட்டிலில் புரண்டுகொண்டு இருப்போம். அவரும் வர இரவு ஆகும் தான். அவ்வளவு மூட் எல்லோருக்கும். என் அத்தை கணவர் போல தான் போல. இல்லை இல்லை………… அவர் தான் இவரைப்போல…………. கண்டிப்பாக பத்தினி அல்ல. இரண்டு மூன்று சுன்னிகளை ஊம்பியிருப்பாள். புதுமருமக்ள் முன்னாலேயே இவ்வளவு செய்கிறார்,,,,,,,,, நம்ம தான் கற்பு கத்தரிக்காய்னு வாழ்ந்துட்டோம். சத்தியமா நான் இனி பத்தினினு சீன் போட மாட்டேன். பிடிச்சவன் கூட எல்லாம் ஓழ் தான். சபதமேற்ற நொடி அவரது கைகளில் ஒன்றூ கீழே வந்தது. ஒரு கை மேலே கம்பியை பற்றியிருந்தது, கீழே வந்த கை என் பெண்மையை மேலோட்டமாக தடவியது. யாரும் பார்க்க சத்தியமாக வாய்ப்பில்லை. குனிந்து நின்றேன். தடவலை ரசித்தேன், என் அத்தை பார்த்தால் என்ன ஆகும் என்ற கவலை சுத்தமாக இல்லை. அவர் கைகளையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன், என் பெண்மையை தடவிய சிறுது நேரத்தில் அத்தையை பெண்மையை நோக்கி சென்றது. சேலைக்கு மேலே பட்டும் படாமல் தடவியது. அத்தையை நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அவர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துகொண்டிருந்தனர். எனக்கு அவர் புடைப்பை தடவ வேண்டும் போல இருந்தது. நாமாக எந்த மூவும் பன்ன கூடாது என அடக்கி இருந்தேன். மீண்டும் என் சேலைக்கு வரவும் இடுப்பை லேசாக முன் நகர்த்தினேன். ஒரு முறை ஆட்காட்டி விரலால் சுண்டி விட்டார். ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸாஆஆஆஆஆஆஆஆஆஆஆ………………………
நிமிர்ந்து அவரை பார்த்தேன். சிரித்தேன்.
“வீட்டுக்கு வாங்க தம்பி, மதிய சாப்பாடு சாப்பிட்டு போங்க” அத்தை சிரித்த முகத்தோடு அழைத்தாள்.
“இல்லம்மா ஊருக்கு நேரமாச்சு. உங்களுக்கு எதுக்கு சிரமம்.”
“என்ன சிரமம் வாங்க ரெண்டு பேரும்”
”நம்பர் கொடுத்து இருக்கேன்ல, பேசுவோம், வர்றேன் ஒரு நாள்.”
“அட என்னப்பா, இங்க பக்கம் தான் எங்க வீடு, அப்போ ஹோட்டல்ல நீங்க யாருனு முழுசா தெரியாது. அதான் எங்க சொந்தக்காரங்க வீட்டுக்கு போறோம்னு சொன்னேன். சும்மா வாங்க. என் பையனும் வேலைக்கு போய்ருப்பான். வீட்டுல நாங்க ரெண்டு பேரு மட்டும் தான். போர் அடிக்கும். அவன் எப்ப டி வருவான் கொடி?” பச்சையாக அழைப்பு விடுத்தாள் அவருக்கு.
“சொல்ல முடியாது அத்தே, போண் அடிக்கவா?”
“ஹ்ம்ம்”
”நைட் ஆகுமாம் அத்தே” போணில் கேட்டுவிட்டு சொன்னேன்.
“அப்புறம் என்னப்பா? வாயேன்.”
“இல்லம்மா, பெயிண்டிங்க் வேலை அவசரம். அதான்…….. கண்டிப்பா இன்னோரு நாள் பார்க்கலாம். நிச்சயமா” சொல்லும்போது அவர் கைகள் அத்தையின் பெண்மைக்கு ஒத்தடம் கொடுத்தது. எங்கள் ஸ்டாப்பிங் வரவும் நேரம் சரியாக இருந்தது. காமப்பார்வையில் விடை கொடுத்து இறங்கினோம். இறங்க அவரை கடக்கையில் அவரது கைகள் அழுத்தமாக என் சந்தன இடுப்பை கிள்ளியது. திரும்பி சிரித்தேன் கிறக்கமாக. “டாட்டா”