தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து [completed]

[manigopal]

தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து 12


திடீரென்று ஒரு கூக்குரல் என்னை உலுக்கியது. அரண்டு கண் விழித்தேன். “எத்தனை முறை கூப்பிடுவது? காதென்ன செவிடாய்யா? கண்மண் தெரியாமலா தூங்குவார்கள்?

அணைக்கரைதானே டிக்கட் எடுத்தே! இறங்குய்யா” என்று கண்டக்டர் பின் இருக்கை வாலிபனிடம் சத்தம் போட்டுக்கொண்டிருந்தார். பேருந்தின் பின்புற இருக்கை விளக்கு

போடப்பட்டிருந்தது. அவன் அலங்க மலங்க விழித்தபடி “ஸாரி ஸாரி” என நடத்துனரிடம் மன்றாடியபடி பதறி இறங்கினான். அந்தப் பதட்டத்திலும், அவர் பின்னே செல்லுமுன்,

என்னை ஒரு நொடி திரும்பிப் பார்த்து, உதடுகளைக் குவித்து காற்றில் முத்தம் தந்தான். இறங்கிச் சென்றான். பேருந்து கதவைப் படீரென்று அறைந்து சாத்தினார், நடத்துனர்.

விளக்கு அணைக்கப்பட்டது.


அப்போதுதான் உறைத்தது – என் சேலைத்தலைப்பு சற்றே விலகியிருப்பதும், பிசுபிசுப்பு காய்ந்தபின் பிரா, ஜாக்கெட் போட்டுக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்திருந்த நான்

அசதியில் அப்படியே தூங்கிப்போய்விட்டேன் என்பதும். “நடத்துனர் ஒருவேளை பார்த்திருப்பாரோ என் அலங்கோலத்தை” என்று கூச்சம் எழுந்தது. ‘பின் இருக்கை வாலிபனை

எழுப்ப கோபமாக வந்த அவர் வேறு எங்கும் கவனம் செலுத்த வாய்ப்பில்லை; விலகியிருந்த முந்தானை இடைவெளியில் எட்டி பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்

காமக்கோளங்களைப் பார்த்திருக்கமாட்டார்’ என்று என்னை தேறுதல் செய்து கொண்டேன் . இடையில், பேருந்து நின்றிருக்கக் கூடிய இடங்களில், எவரும் ஏறாமலோ, அல்லது

ஏறிய எவரும் பின் இருக்கைகளுக்கு வராமலோ இருந்தது, என் பேரதிர்ஷ்டம் என்றே கூற வேண்டும்.


என் கனிகள்மீது அவன் தடவிச்சென்ற கஞ்சி நன்கு காய்ந்து, பசை போன்று ஒட்டியிருந்தது. அசையும்போது அங்கங்கே கவ்வியது. அவன் தடவிச் சென்றிருந்த கஞ்சி, அக்குள்,

மேல் தோள் எனப் பல இடத்திலும், பரந்து காய்ந்திருந்தது. முதல் வேலையாக பிரா, ஜாக்கெட் ஹ¤க்குகளை மாட்டிக்கொண்டேன். கஞ்சித் திட்டுக்கள், பிராவிலும் ஒட்டிக்

காய்ந்திருந்ததால், மொமொறப்புடன் கலசத்தில் உரசி ஒருவித இன்பவேதனை எழுந்தது. பாவாடையில் சொருகியிருந்த சேலை மடிப்பு, சற்றே கலைந்திருந்தது. சரி செய்து, நீவி

விட்டேன். முந்தானையை இழுத்துப் போர்த்தினேன்.


வெள்ளம் போல் பெருகிய காம நீர், அவன் கை ஏந்திச்சென்றது போக, துடைக்கப் படாமலும், வழக்கமாக சிறு ஒழுக்கு ஏற்பட்டால்கூட சற்று நேரத்தில் கழுவப்படும் இடம்

கழுவப்படாமலும், காற்றில் காய்ந்து இருந்ததால், சொர்க்கவாசலின் கதவுகள் ஒட்டிக்கொண்டது போல் ஒரு வினோத உணர்வு. முடிகள் ஒன்றோடொன்று ஒட்டி, சிக்கி, சிறுசிறு

கற்றைகளாக பீடபூமியில் ஒட்டிகொண்டிருந்தன. புடவையை மேலே தூக்கி, அவற்றை மெள்ளக் கோதி, சரி செய்ய முனைந்தேன். முக்கோண சதையில் தாறு மாறாக

ஒட்டிக்கொண்டு சதையை இழுத்து வலி ஏற்படுத்தியது. இப்போதைக்கு, இப்படியே விட்டு விடுவோம், என்று சேலையைக் கீழிறக்கி சரி செய்து கொண்டேன்.


என் ஜட்டியை அவன் எடுத்துப்போய் விட்டது திடீரென உறைத்தது. “அதை வைத்துக்கொண்டு அவன் என்ன செய்வான்” என்று நினைத்த போது நாணம் கலந்த முறுவல்

எழுந்தது. “நல்ல வேளை. அவன் இடையிலேயே இறங்கி விட்டான். கும்பகோணம் வரை வந்து, அவனையொத்த வயதுடைய என் தம்பிக்கோ, எங்களை அறிந்த பிறருக்கோ

பரிச்சயமானவனாக இருந்திருந்தால், என் நிலை என்னாகியிருக்கும்? சே..சே. . காம வயப்பட்டால் இதையெல்லாம் முன்பே யோசிக்கத் தோன்றுவதில்லையே” என்று நொந்து

கொண்டேன். ‘ நல்லதாக முடியும் எதுவும் நல்லதே ‘ என ஆறுதலும் எழுந்தது. கண் அயர்ந்தது தெரியவில்லை.



என் தம்பி, “என்ன இப்படி தூக்கம்?” என்று என் தோளை உலுக்கிய போதுதான், கும்பகோணம் வந்துவிட்டது தெரிந்தது. என் கணவர், பேருந்து எண் போன்ற விவரங்களைத்,

தொலைபேசியில் தெரிவித்திருக்கிறார். பேருந்து நின்று, நான் இறங்காதது கண்டு, தேடிக்கொண்டு பேருந்துக்குள் வந்துவிட்டான். தூக்கம் முற்றும் கலையாத தன் ஆசை

மருமகனை கொஞ்சிக்கொண்டே தூக்கிக் கொண்டான்.