தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து [completed]

[manigopal]

கையை கீழிறக்கி இடைவெளியில் புகுந்து, தொடையும் புட்டமும் சேரும் இடத்தில் தயங்கி பரிசோதனைகளை ஆர்வமுடன் ஆரம்பித்தான். ஜன்னல் நோக்கி கால் விரித்து

ஏறக்குறைய படுத்திருந்த நிலையில் நான் இருந்ததால், குழகுழப்புடன் இருந்த குகை வாயில்தான் அவன் விரலில் முதலில் பட்டது. விரல் நுனியில் அதை சுழற்றி எடுத்துக்

கொண்ட நீண்டிருந்த என் வாய்க்காலின் மேலாக நெய்யை தடவிக்கொண்டே சென்றவன், சிக்கென என் பீடபூமியைக் கவ்வினான். முக்கோண பீடபூமி முழுதும் அவன்

ஆதிக்கத்தில். வாய்க்காலுள் இறங்காது உப்பியிருந்த முக்கோண சதையைப் பதம் பார்த்தான். முடிக்கீற்றுக்களை தரம் பார்த்தான்.


உணர்ச்சி மேலீட்டால் வியர்த்திருந்த வாய்க்காலிலிருந்து காமவாசம் எழ ஆரம்பித்திருந்தது. ‘ இதேதடா வம்பாகி விடுமோ? ‘ என கண்களை மேலுயர்த்தி முன்புறம்

நோட்டமிட்டேன். ஆழ்ந்த உறக்கம் போலும்; எவர் கவனமும் இங்கில்லை. பேருந்து ஓட்டத்தில் காற்று பெண்மையின் வாசத்தை பின்புறம் எடுத்து சென்றுவிடும் என்பது

மனதில் பட்டது. காற்றுக்கு நன்றி கூறிக் கொண்டேன். பின்புறம் இருந்த அவனும் தன் சுவாசத்தில் என் வாசத்தை உணர்ந்திருக்க வேண்டும். கட்டை விரல் உயர்த்தி இதர

நான்கு விரல்களையும் முக்கோண உப்பலிலும் வாய்க்காலிலும் அழுத்தினான். கையைப் பின்னுக்கு இழுத்தான். விரல்களில் திரட்டிய வாசத்தை முகர்ந்திருக்க வேண்டும். “

உங்கள் பெயர் சுகந்தாவா? நறுமணம் வீசுகிறீர்களே! “ என கொஞ்சிக் கொண்டே மீண்டும் கையை என் உப்பலில் படர விட்டான். ( “கிட்டத்தட்ட நெருங்கி விட்டாய். என் பெயர்

மலர் விழி “ என நினைத்தேன்; அவனிடம் கூறவில்லை.)


கசிந்திருந்த நெய்யை விரலால் திரட்டி திரட்டி காமத்தில் அதுவரை வியர்த்திருந்த வாய்க்காலை நெய் வாய்க்காலாக்கினான். வாய்க்காலின் மீதாக அவன் இதற்காக நடத்திய

நடை பயணம் அதனுள் வளர்ந்திருக்கும் என் உள்இதழ்களை விம்ம வைத்தது. எங்களைக் கண்டும் காணாமல் நடை பயில்கிறாயே எனத் துடிக்கத் துவங்கின. குடை நிழலிருந்த

பருப்பு இன்ப நெய் மழையில் நானும் நனைவேன் என அடம் பிடித்தது; குடைக்குள்ளிருந்து சீறத் துவங்கியது; என் வளர்ச்சியைப் பார் என வளரத் துவங்கியது. வாய்க்காலின்

வெளிப்பிளவும், உள் இதழ்களும், பருப்பின் மீதிருந்த குடையும் பருப்பும் “அவன் மீது முதல் உரிமை எனக்குத்தான்; எனக்குத்தான்” என போர்க்கோலம் பூண்டன. இந்த

உள்நாட்டுப் போர் பற்றி எதுவும் அறியாமல் உள் இதழ்களைப் பிரிக்காமலேயே வாய்க்காலின் இரு ஓரங்களிலும் இறங்கி, நிறைந்திருந்த நெய்யில் நீந்திக் கொண்டிருந்தான்.

எனக்குள் சூடு ஏறிக் கொண்டேயிருந்தது. ‘என் இதழ்களைப் பிரியேண்டா. உள்ளிருக்கும் பருப்பு மொட்டை ருசியேண்டா’ என கத்தத் தோன்றியது.