தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து [completed]

[manigopal]

தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து 09


ஒவ்வொரு பெண்ணும் வழக்கமாக செய்வதுதான். இச்சை எல்லை மீறும்போது ஆணுக்கு நாங்களே வழி ஏற்படுத்தித் தந்துவிடுகிறோம். உறவின் உச்ச அம்சமான

குகைநுழைவுக்கு நாணம் விட்டு தொடைகளை விரித்தும், முன்விளையாட்டைத் துவக்க ஆண் எங்கள் ஜட்டியைக் கழட்டும் போது புட்டத்தை உயர்த்தியும் எங்கள் இசைவை

வெளிக்காட்டிவிடுகிறோம். அதுதான் நடந்தது அப்போதும். நாணத்தை முழுதும் துறந்தேன். அவன் கையை என் முழங்கால் முட்டில் எடுத்து வைத்தேன். வெட்கம் என்பது

துளியும் இல்லாமல் ஜன்னல் நோக்கி முழுதும் திரும்பி வலது கால் இருக்கையின் சாய்மானத்தை ஒட்டி இருக்குமாறு வைத்துக் கொண்டேன். என் முதுகு என் இருக்கையின்

இடக்கைப் பிடியில். இடது தொடையை மறைத்தும் மறைக்காமலுமிருந்த சேலையை, பாவாடையுடன் சேர்த்து இடுப்பருகே உயர்த்தினேன். இடது காலைத் தூக்கிப் பரப்பி என்

முன் இருக்கை சாய்மானத்தின் பின்புறத்தை தாரமாக்கி வைத்துக் கொண்டேன். திரும்பி அமரும்போது அவன் கையை விடவில்லை. ட்யூப் லைட் ஆஃப் ஆகி விட்டால் மறுபடி

ஒருமுறை மல்லுகட்ட வேண்டியிருக்கும் எனும் எச்சரிக்கை உணர்வுதான் காரணம். இடுப்பில் குவிந்திருந்த சேலையையும் பாவாடையையும் சுருட்டி உயர்த்தி, சரிந்து கீழே

வராதவாறு, தொப்புள் மட்டத்தில் திரட்டி வைத்தேன்.


கண்ணாடி அடைத்திருந்தும் மெலிதான காற்றோட்டம் இருந்தது; அந்தரங்கத்தில் புசுபுசுவென்று குறுகுறுப்பை ஏற்படுத்தியது. இதுவரை எப்போதும் அநுபவித்திராத புது உணர்வு.

ம்ம்.ம். இன்று எல்லாமே புது அநுபவம்தான். அவன் கையை மெதுவே என் தொடைக்கும் கீழ்க்காலுக்கும் இடையிருந்த இடைவெளி நோக்கி உந்தினேன்; “மகனே! இனி உன்

சமர்த்து” என எண்ணிக் கொண்டேன். கோடு போட்டால் ரோடு போடத் தெரியும் என அவன் நிரூபித்தான். நள்ளிரவு தாண்டிய அந்த நேரத்தில் கிடைத்த சுதந்திரத்தை ‘ ஆடி,

ஆனந்தப் பள்ளு பாடி ‘ கொண்டாட ஆரம்பித்தான்.