தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து [completed]

[manigopal]

தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து – 07

அதிர்ச்சி, கிளர்ச்சி, அவமானம், பெருமிதம், கூச்சம் இவை அனைத்தும் கலந்த விநோத உணர்வை நீங்கள் என்றேனும் உணர்ந்ததுண்டா? எனக்குள் ஏற்பட்ட உணர்வை

அவ்வாறுதான் விவரிக்க இயலும். அவற்றின் கலவை விகிதாசாரம் வேண்டுமானால் ஒவ்வொரு நொடிக்குள்ளும் ஆயிரம் முறை மாறியிருக்கும். கண்களால் அதைக்

கொடுக்குமாறு கெஞ்சினேன். முடியாது எனத்தலை அசைத்தான். கையை நீட்டினேன். சட்டையைத் தூக்கி முன்புற கைலிமடிப்பில் என் ஜட்டியை சொருகினான். முடிந்தால்

எடுத்துக்கொள் என்பதுபோல் பார்த்தான். எடுக்க முனைந்தபோது கால் உயர்த்தி எம்பினான். நான் அமர்ந்து கொண்டு கை நீட்டியதால் அவன் உறுப்புதான் என் கையில் பட்டது.

தருணத்தைத் தவறவிடாது அதை என் கையில் பிடித்துக் கொடுத்தான். “ப்ளீஸ் ..ஒரே நிமிடம்” என்றான். இணங்கினால் ஜட்டியை தந்துவிடுவது போல் சைகை செய்தான்.

அவன் சைகை செய்தானா அல்லது நானாக நினைத்துக் கொண்டேனா?!!


“ . . . என் மகனின் இருக்கையை ஒட்டி என்னை நோக்கி சாய்வாகத்திரும்பி அவன் நின்றதால் பேருந்தின் முன்பக்கம் இருப்பவர்கள் பார்க்க நேர்ந்தாலும் அவன்

முதுகுப்புறம்தான் தெரியும். பேருந்தில் எங்கள் பின்புறம் உள்ள இரு இருக்கை வரிசையிலும் யாருமில்லை. அமர்ந்திருக்கும் என் கை என்ன செய்கிறது என்று பார்க்க

பிறருக்கு துளியும் வாய்ப்பில்லை. ஜட்டியை எப்படியாவது மீட்டெடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் . .அதற்காக ஒரு நிமிடம் அவன் சொல்படி கேட்பதில் இழப்பெதுவுமில்லை. . “ காம

வயப்படும்போது மனம்தான் என்ன ஒரு வேகத்தில் செயல்படுகிறது —


நிலைமையை நொடியில் கணித்த நான் விருப்பமில்லாமல் செய்வது போல் அவன் கைலிக்குள் காத்திருந்த ஆண்மையை கைப்பிடித்தேன். பதமாக உருவ ஆரம்பித்தேன். “. .

ம்.ம்.ம். .. ஒரு பெண்ணின் இன்பக் குழியில்ஆழ அகல உழக்கூடிய கலப்பைதான்; என் கணவரின் கலப்பையோடு ஒப்பிடும்போது நீளம், தடிமன் ஏறக்குறைய ஒத்துப்போகிறது;

விறைப்பு மட்டும் அதிக உறுதியாக உள்ளதே.. . இரும்பைப் போல் ஒரு விறைப்பு; நீண்ட நேரம் இதே விறைப்பு இருந்தால் இவனிடம் படுக்கும் பெண்ணுக்கு யோகம்தான் . . “


சொர்க்கக் கலவிக்கேற்ற அந்த கலப்பையை ரசிக்கத் துவங்கிய எனக்கு வில்லனாக நடத்துனர் “எல்லாரும் ஏறியாச்சா?” என்று கேட்டபடி பேருந்து உள்ளே வரத் துவங்கினார்.

கையிலிருந்து விடுதலை செய்யவே மனமில்லாமல் அதை ஒருமுறை அழுந்தப் பிடித்து கையை எடுத்தேன். கண்ணை மூடி ரசித்துக்கொண்டிருந்த அவன்

ஏமாற்றத்துடன் “நான் ஏறத்தயாராகத்தான் உள்ளேன். ஏற அனுமதிதான் இன்னும் இல்லை ” என்று முணுமுணுத்தபடி தன் கைலிக்குள் நீட்டிக்கொண்டிருந்ததை கையால்

அழுத்திக்கொண்டு தன் இருக்கையில் சென்று அமர்ந்தான். என் தாபம் தடைப்பட்ட ஏமாற்றத்திலும் அவன் ஏக்கப்புலம்பல் எனக்குள் சிரிப்பை ஏற்படுத்தியது.


விளக்கு அணைக்கப்பட்டது. பேருந்து வேகம் பிடித்தது. “அவன் கையில் சிக்கிய என் ஜட்டி அவனிடம்தான் இன்னும் இருக்கிறது “ என்பது மீண்டும் திடீரென்று உறைத்தது.

அவன் பக்கம் திரும்பாமலே அவனுக்கு மட்டும் கேட்குமாறு “அதைத் தா” எனக் கிசுகிசுத்தேன். புரிந்திருந்தும் “எதை?” என்றான் கேலியுடன். எப்படி அதை பகிரங்கமாகக்

கூறுவது என வெட்கத்தில் சும்மா இருந்தேன். “இங்கு வந்து நீங்களே எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்” என்று கொஞ்சலாகக் அழைத்தான். “ம்ஹூம். . அது மட்டும் முடியாது;

வேறேதாவது சொல். இப்போது தயவு செய்து திருப்பிக்கொடு ” என்று கெஞ்சினேன். கனத்த மௌனம் நிலவியது இருவரிடமும்.


“சரி தருகிறேன்; சற்று நேரம் கழித்துத்தான் தருவேன். உங்கள் வாசனையை முழுதும் முகர்ந்தபின்; ஜட்டியில் உங்கள் இன்பஓட்டை உரசிய இடத்தை ருசித்தபின் ” என்று

கூறிக்கொண்டே கையை நுழைத்து என் மடி மீது வைத்தான் “உங்கள் கணவர் உங்கள் குழியில் ஊறும் சாறை ருசிப்பாரா? அந்த இடத்தை சாப்பிடுவது பிடிக்குமா? (டஸ் ஹி

லைக் டு டேஸ்ட் த ஜுஸ் இன் யுவர் ஹோள்? டஸ் ஹி லவ் டு ஈட் யுவர் புஸ்ஸி?) ” எனக் குழைந்துகொண்டே என் தொப்புளுக்கருகில் கையை சேலைமடிப்பு

சொருகியிருந்த இடத்தருகே நுழைத்தான். அவன் பேச்சில் எனக்கு போதையேறியது. அந்த மயக்கத்தில் என்னையறியாது வயிற்றை உள்ளிழுத்து அவன் கைக்கு வழி தந்தேன்.