தமிழ்நாடு அரசு விரைவு பேருந்து [completed]

[manigopal]

“என் உறுப்பு துடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. மாட்சிமை தாங்கிய உங்களுக்கு சல்யூட் அடித்து மரியாதை செய்கிறது. அதன் ராஜமரியாதையை நீங்கள் ஏற்றுக்கொள்ள காத்துக்

கொண்டிருக்கிறது ( மைன் இஸ் அவுட் அண்ட் த்ராப்பிங். சல்யூடிங் யுவர் ராயல் ஹைனெஸ். அவைய்ட்டிங் யூ டு அக்செப்ட் இட்ஸ் கார்ட் ஃப் ஹானர்..” என்னருகில் சீட்

காலியாகத்தான் இருக்கிறது.” என்று கிசுகிசுத்தான். எனக்கு எழத்தோன்றியது. ஏதோ திடீர் தயக்கம். அமைதியாக இருந்தேன். என் சமவெளியையும் மலைகளையும் அவன் வலது

கை சூறையாடிக்கொண்டிருந்தபோது என் பின்புறத்தில் அவன் வலது கை அசைவுகளுக்கு சம்பந்தமில்லாத அசைவுகள் இருப்பது போல் ஓர் உணர்வு ஏற்பட்டதை பிரமை

என்று ஒதுக்கியிருந்தேன். அது பிரமையல்ல என்பதையும் அவன் இடது கை என்னிடம் வராமலே இருந்ததற்கான காரணமும் எனக்கு இப்போது தெளிவாயிற்று. இடது கை

அவன் உறுப்பை மூச்சுத்திணறல் ஏற்படாது அவன் கால்சட்டை சிறையிலிருந்து மீட்டு தட்டிக்கொடுத்து தடவிக்கொடுத்து எனக்கு சல்யூட் அடிக்குமளவுக்கு கொழுக்க

வைத்திருக்கவேண்டும். நான் பதில் கூறாது அமர்ந்திருந்தது அவனை அதிக நேரம் பாதிக்கவில்லை. என் அடிவயிற்றுப் பகுதியில் கையால் தடவிக்கொண்டே அவன் உறுப்பை

உருவ ஆரம்பித்திருப்பதை என்னால் உணரமுடிந்தது. அவனுக்கு உதவ பின் இருக்கைக்கு செல்லலாமா என யோசித்தேன். பேருந்து திண்டிவனம் எல்லைக்குள் நுழைய

ஆரம்பித்துவிட்டதை கவனித்தேன். முடிவைத் தள்ளி வைத்தேன். நான் எழ முயன்றதையும் அமர்ந்து விட்டதையும் அவன் கவனித்து இருக்க வேண்டும்.


“ ப்ளீஸ் ஆண்ட்டி.. வாங்க.. உங்கள் விருப்பத்துக்கு மாறாக எதுவும் செய்ய மாட்டேன்.. ஐ ப்ராமிஸ்..” என்று கிசுகிசுத்தான். “பேருந்து தேனீருக்காக இங்கு 10 நிமிடம் நிற்கும்.”

என்று சம்பந்தமில்லாமல் மெள்ளக் கூறிக்கொண்டே அவன் கைகளை என் அடிவயிற்றிலிருந்து நகர்த்தினேன். கைகளைப் பின்புறம் இழுத்துக்கொண்டான்.


தாலியையும் செயினையும் முதுகுப்புறமிருந்து எடுத்து சரியாகப் போட்டுக்கொண்டேன். என் முந்தானையை மடியிலிருந்து எடுத்து தோளில் போட்டு சுதந்திரமாய் காற்று

வாங்கிக்கொண்டிருந்த என் கலசங்களை மறைத்தேன். சாய்ந்து அமர்ந்தேன். என் உணர்ச்சிகளை கட்டுக்குள் கொண்டுவர வெட்டவெளியை வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

தொடையிடுக்கில் சற்றே நெய் கசிந்திருப்பதை நான் அணிந்திருந்த ஜட்டியின் ஈரம் உணர்த்தியது.


ஓட்டுநர் விளக்குகளைப் போட்டார். நிலையத்தை அடைந்தது பேருந்து. வழக்கமான “10 நிமிடம் இங்கு நிற்கும். டீ காபி சாப்பிடுபவர்கள் சாப்பிடலாம்” என்ற அறிவிப்பு. பின்

சீட்டு வாலிபனும் எழுந்தான். என்னிடம் “ஏதாவது வேண்டுமா?” எனக் கேட்டான். “நானும் இறங்கப் போகிறேன்” என்றேன். “சரி பார்ப்போம்” என்று கூறி சென்றான். அப்போதுதான்

கவனித்தேன் நான் ஜாக்கட் ப்ரா கொக்கிகளை மீண்டும் அணியவில்லை என்பதை. இனி அவற்றை போட முனைந்தால் எவராவது அதை கவனித்துவிட வாய்ப்புண்டு.

இருப்பதோ 10 நிமிடம் அதில் இதற்காக நேரம் செலவிடுவதும் உசிதமாகாது. எனவே முந்தானையை நன்கு இழுத்துப்போர்த்தினேன். என் மகன் நடப்பது எதுவும் அறியாமல்

ஆழ்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தான். அவன் இருக்கையைத் தாண்டி என் அழகுகள் அதிகம் குலுங்கி எவர் கவனத்தையும்/சந்தேகத்தையும் ஈர்க்கக் கூடாதென்ற எச்சரிக்கை

உணர்வோடு பேருந்திலிருந்து இறங்கினேன். அவன் சிகரெட் புகைத்தவாறு பேருந்தின் பின்புறம் நின்றுகொண்டிருந்தான். நான் இறங்குவதைப் பார்த்தான். நான் பெண்கள்

கழிப்பறை பக்கம் சென்றேன். அவன் சிகரெட்டை கீழே போட்டுவிட்டு நடந்து வருவதைக் காணமுடிந்தது..



பயணம் முடியவில்லை. என் சமவெளியிலும் மலைகளிலும் ஆரம்பித்த அவன் பயணம் என் பள்ளத்தாக்கிலும் தொடர்ந்தது . . . ,அவனிடம் இவ்வளவு கஞ்சி இருக்கும் என்று

நான் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை