ஜெயஸ்ரீ - 1 [discontinued]

[manigopal]

ஜெயஸ்ரீ என் பெயர், என் திருமணம் ஜெகதீஷ் என்ற அன்பருடன் எல்லோருடைய ஆசியில் நடந்து முடிந்தது. சில வருடங்கள் மிக இனிமையாக கழிந்தது. இல்லறவாழ்கையும், ஓள்பஜனையும், நாளொருமேனியும் பொழுதொரு வண்ணமாக கழிந்தது. எல்லா தினமும் உணவு இல்லாவிட்டாலும் ஓள்பஜனை கண்டிப்பாக வேண்டும். யாரவது ஒருவருக்கு என்றாவது ஓளிலில் விருப்பம் இல்லையென்றாலும் அதை காட்டிகொள்ளாது வெகு ஆர்வமாக ஒத்து வந்தோம்.

இப்படி இனிமையாக போய்கொண்டு இருந்த வாழ்கையில் யார் கண் பட்டதோ தெரியவில்லை, ஒரு நாள் என் அன்பு கணவன் வழக்கத்திற்கு மாறாக மிகவும் அமைதியாக இருந்தார். பலமுறை கேட்டும் பதில் சொல்லவில்லை. நானும் அதிகம் தொந்தர்வு செய்யாமல் விட்டுவிட்டேன். அடுத்த நாளும் அதே நிலை தொடர்ந்தது. அதில் இன்னும் பரிதாபம் என்னவென்றால், இரவில் நானாக ஓள்பஜனைக்கு ஆர்வம் காட்டியபோது, அத்தான் விருப்பம் இல்லாமல் திரும்பி படுத்துக் கொண்டது! என் முதல் சந்தேகம், இவர் வாழ்கையில் வேறு பெண் வந்துவிட்டாள் என்பது தான். புதுப்புண்டை கிடைத்த திமிரில் என்னை நிராகரிக்கின்றார் என நினைத்தேன். எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. நான் மிகவும் மனம் நொந்துபோய் இருந்தேன். அந்த வாரம் அப்படியே போனதில் எனக்கு தாங்க முடியவில்லை, அதுவும் காரணம் என்னவென்று தெரியாமல்!

அடுத்த வாரத்தில் முதல் நாள் வேலை முடிந்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்த்தார், நான் வாசலில் நின்றுக் கொண்டு,

" அத்தான் நாம் பேச வேண்டும்" என்றேன்,

" ம்ம் " என்று முனங்கிவிட்டு பதில் ஒன்றும் சொல்லாமல் போய்விட்டார்,

அவர் உடைமாற்றிக்கொண்டு வந்ததும், திரும்பவும்,

" அத்தான், இப்படியே போனால் என்னால் தாங்க முடியாது, இப்போது நீங்கள் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும்" என்று சற்று விரைப்பாகச் சொன்னேன்.

" உனக்கு என்ன பேசவேண்டும் ? என்ன தெரிய வேண்டும்? " என்றார்.

" ம், ஒன்றும் தெரியாதது போல் நடிக்காதீர்கள், ஒரு காரணமும் இல்லாமல் என்னை ஏன் உதாசீனப்படுத்துகிரீர்கள், வேறு எவளாவது கிடைத்து விட்டாளா?" என்றேன்,

இதை சொன்னப்போது கோபத்தால் அவர் முகம் சிவந்துவிட்டது.

" முட்டாள் போல் உளறாதே" என்று கத்தினார்.

" அப்போது உங்கள் மாறுபட்ட செயல்களுக்கு காரணம் என்ன" இது நான்,

" எனக்கு எல்லாம் போர் அடிக்கிறது, வாழ்க்கை போர் அடிக்கிறது, வேலை போர் அடிக்கிறது, நீயும் போரடிக்கிறாய்" என்றார்,

" நான் போரடிக்கிறேனா? நானா? தீடீர் என்று நான் போரடிக்கிறேனா? அப்படி என்ன வெறுப்பு" என்றேன் கண்களில் கண்ணீருடன்,

" நீ பெட்டில் போரடிக்கிறாய், தினமும் ஒரே மாதிரி, என்ன நடக்க போகின்றது என்று தெரியும், ஒரு மாற்றமும் இல்லை, ஒரு த்திரிலிங்கும் இல்லை, வெறும் போர்" என்றார்

" ஆம் எனக்கு தெரிந்தது எல்லாம் அவ்வளவுதான், நீங்கள் சொல்லுங்கள், என்ன செய்யவேண்டும் என்று, எப்படி செய்ய வேண்டும் என்று, எப்படி எல்லாம் நாம் அனுபவிக்க வேண்டும் என்று, நான் உங்களுக்காக தயாராக இருக்கிறேன்" என்று கண்ணீருடன் சொன்னேன். எங்கள் குடும்ப வாழ்க்கை தகரக் கூடாது, அதற்காக எதுவும் செய்யத் தயாராக இருந்த்தேன்.

இதை நான் சொன்னப் போது அத்தான் மிகவும் ஸாப்ட் ஆகிப் போனார், என் கையை பிடித்துக் கொண்டு,

" இல்லை கண்ணா, தினமும் ஒரே மிஷெனெரி பொஷிஷன், நான் மேலே, நீ கீழே, உனக்கு போர் அடிக்க வில்லையா, நீயே சொல்" என்றார்