25-11-2021, 12:53 PM
நான் மீண்டும் எழுந்து நிற்க எனக்கு சில நிமிடங்கள் ஆகின. எழுந்து ஷார்ட்ஸை ஒழுங்காக அணிந்துகொண்டு மெல்ல நடந்து வீட்டின் பின்பக்கம் சென்றேன். அங்கு ஒரு மரத்தடியில் சிமெண்டால் செய்த பெஞ்ச்கள் சில இருந்தன. அதற்கு அருகில் குழந்தைகள் விளையாட சீசா, சறுக்குமரம் எல்லாம் இருந்தது. ஆனால் அதெல்லாம் பராமரிப்பு இல்லாமல் அங்கங்கே உடைந்திருந்தது. நான் ஒரு சிமெண்ட் பெஞ்சில் படுத்து ஃபோனில் கேம்ஸ் விளையாட தொடங்கினேன். அங்கு நிலவிய அமைதியும் குளுமையும் என்னை அப்படியே கிறங்கச் செய்ய, அப்படியே தூங்கிவிட்டேன்.
மீண்டும் கண் விழித்தபோது, மணி 12:30 ஆகியிருந்தது. மெல்ல எழுந்து மீண்டும் முன்வாசல் நோக்கி நடந்தேன். வழியில் எங்கள் அறைக்குள் லேசாக எட்டிப் பார்த்தேன், ஆனால் வேணி அம்மா அங்கு இல்லை. பிறகு முன்வாசல் வழியாக உள்ளே நுழைத்து அறைக்கு வந்தேன். வேணி அம்மா சமையலறையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
அந்த சிறிய பிளாஸ்டிக் டேபிளின் நாற்காலியில் அமர்ந்து, டேபிளில் ஒரு கையை மடக்கி வைத்து, அதன் மேல் தலையை வைத்து, குப்புற படுத்துக் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். எனக்கு அதைப் பார்த்தும் சற்று பரிதாபமாக இருந்தது.
உடனே சாவியை எடுத்துக்கொண்டு, அங்கிருந்த மற்ற சர்வென்ட்ஸ் குவாட்டர்சுக்கு சென்றேன். அங்கிருந்த கட்டில்களைப் பார்த்தேன். ஒரு அறையில் சிங்கிள் காட் கட்டில் ஒன்று கிடந்தது. அதை நகர்த்திக் கொண்டு போக முடியுமா என்று பார்த்தேன், ஆனால் அது மிகவும் கனமான இருந்தது. என்னால் சில அடிகள் கூட அதை நகர்த்த முடியவில்லை. ஆகவே அதில் கிடந்த மெத்தையையும் கம்பளிகளையும் மட்டும் தூக்கிக்கொண்டு எங்கள் அறைக்கு வந்தேன்.
எங்கள் அறையில், என் கட்டிலில் இருந்து சற்று தள்ளி, டெலிஃபோனுக்கு அந்தப் பக்கம் மெத்தையைப் போட்டு, கம்பளி தலையணை அனைத்தையும் வைத்தேன். பிறகு மீண்டு சமையலுக்கு சென்று. வேணி அம்மாவை கூப்பிட்டேன்.
அவளிடம் இருந்து பதில் இல்லை. சீராக மூச்சு விடும் சத்தம் மட்டும் கேட்டது. அசந்து தூங்குகிறாள் என்பது தெரிந்தது. மீண்டும் ஒருமுறை கொஞ்சம் சத்தமாக கூப்பிட்டேன். அதற்கும் பதில் இல்லை.
நான் கொஞ்சம் அமைதியாகி, அவளை நன்றாகப் பார்த்தேன். சாதாரணமாக, என்னைப் போன்ற ஒரு ஆள் என்றால், டேபிளையும் அதன் நாற்காலியையும் ஒட்டி அருகருகே போட்டாலே டேபளில் தலைசாய்த்து படுக்க முடியும் ஆனால் வேணி அம்மாவின் உயரம் மற்றும் செழிப்பான உடல் காரணமாக அவளால் டேபிளில் இருந்து நாற்காலியை இரண்டு அடிகள் தள்ளிப்போட்டுதான் படுக்க முடிந்தது.
நான் மீண்டும் கிளர்ச்சி அடைந்தேன். அவள் நன்றாகத் தூங்குவதால், அப்படியே அங்கே நின்று அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே கையடிக்கலாமா என்று தோன்றியது. நேற்று அந்த டேபிளில் தட்டியது போல், சுன்னியை வேணி அம்மாவின் புஜத்திலும், கன்னத்திலும் தட்டலாமா என்று தோன்றியது. ஆனால் அவள் எழுந்துவிட்டால் என்ன ஆகும்?
'ச்ச்ச... அந்த வீட்டில் இருக்கும் சோஃபா போல், கட்டில் போல், டேபிள் போல், வேணி அம்மாவும் ஒரு பொருளாக இருந்தால் எப்படி இருக்கும்? மேலே ஏறி படுத்து உருள, சுன்னியை வைத்து தேய்க்க, என் நிர்வாணத்தை ஏற்றுக்கொள்ள, தடவிப் பிசைய, என்று எதற்கும் எதிர்ப்பு தெரிவிக்காத ஒரு பொருளாக, காம அடிமையாக வேணி அம்மா இருந்தால் எப்படி இருக்கும்? அப்படி நடந்தால், அதுதான் சொர்க்கம்.'
இப்படி எல்லாம் எண்ணிக் கொண்டு, விரைத்த சுன்னியோடு வேணி அம்மாவைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றேன். பிறகு சிரமப்பட்டு உணர்ச்சிகளை அடக்கிக்கொண்டு, மீண்டும் அவளை கூப்பிட்டேன். அவள் தொடர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். எனவே தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு மெல்ல அவளுடைய மிருதுவான தோளைத் தொட்டு, மெல்ல அசைத்தேன். ஒரு நொடி எந்த அசைவும் இல்லை.
பிறகு வேணி அம்மா மெல்ல எழுந்து கண் விழித்தாள். "என்ன தம்பி, ரொம்ப நேரம் தூங்கிட்டனா? காலைலியே எந்திரிச்சிட்டனா அதான் தூக்கம் வந்துருச்சு. சாப்பிடுறீங்களா?" என்றாள்.
"இல்லம்மா. மணி இன்னும் ஒன்னு கூட ஆகல. நான் அப்பறம் சாப்பிடுறேன். நீங்க
ஏன் இங்க படுத்து தூங்குறீங்க? மெத்தை எடுத்து போட்டிருக்கேன், அங்க போய் படுக்க." என்றேன்.
"மெத்தையா? எங்க தம்பி?" என்றி கேட்டபடி வெளியே வந்து பார்த்தாள். பிறகு என் பக்கம் திரும்பிய போது அவளுடைய கண்கள் சற்று கலங்கி இருந்தன்.
"நீங்க ஏன் தம்பி இதெல்லாம் பண்ணிங்க? நான் கம்பளி விரிச்சே படுத்திருப்பனே?" என்றாள்.
"நான் கட்டிலையே தூக்கிட்டு வரணும்ணு நெனச்சேன். ஆனா, அது ரொம்ப பெருசா இருக்கு. ஒரு ஆளால தூக்க முடியாது. வேலைக்கு ஆள் வருவாங்க இல்ல, அவங்கள வச்சி அப்பறமா தூக்கி போட சொல்றேன்."
"அய்யோ, அதெல்லாம் வேணாம் தம்பி. இதுவே போதும் எனக்கு." என்று சொல்லிவிட்டு, மெத்தை போட்டிருந்த இடத்துக்கு சென்று, முட்டி போட்டு அமர்ந்துகொண்டு கம்பளியையும் தலையணைகளையும் நேர்த்தியாக அடுக்கினாள்.
நான் மீண்டும் அவளுடைய முதுகுத் தண்டையும் குண்டியையும் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது அவள் திரும்பிப் என்னைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டு, மெத்தையில் நன்றாக உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
"நீங்க தூங்குங்க. நான் குளிச்சிட்டு வர்றேன். அப்பறம் சாப்பிடலாம்." என்று சொல்லிவிட்டு, துண்டையும் துணிகளையும் எடுத்துக் கொண்டு பாத்ரூமுக்குற் நுழைந்தேன். அங்கு சென்றதும் வேணி அம்மாவை நினைத்து கையடிக்க வேண்டும் என்று ஆவல் உண்டானது. சுன்னி நட்டுக்கொண்டது. ஆனால் நான் எதுவும் செய்யவில்லை. விரைத்த சுன்னியை அவ்வப்போது உருவி விட்டுக்கொண்டு, குளித்து உடை மாற்றி விட்டு வெளியே வந்தேன்.
வேணி அம்மா தூங்காமல் டைனிங் டேபிளில் எனக்காக காத்திருந்தாள். நான் சாப்பிட உட்கார்ந்தேன். அவளை சாப்பிடச் சொல்லி நான் வற்புறுத்தியும் மறுத்துவிட்டாள். என் அருகிலேயே நின்று பரிமாறினாள். அப்படி பரிமாறும் போது, சில சமயங்களில் அவளுடைய உடல் என் தோள்மீது உரசியது, அவளுடைய விரல்கள் என் விரல்கள் மீது பட்டன. கடைசியாக கொஞ்சம் சாதம் வைக்கும் போது, போதும் என்று மறித்த என் கையை அவளுடைய கையால் பிடித்து விலக்கிவிட்டு, தட்டில் வைத்தாள். எனக்கு ஜிவ்வென்று இருந்தது. அவள் என்னிடம் இப்படி சகஜமாக பழகியது எனக்கு பெரும் உற்சாகத்தை அளித்தது.
நான் சாப்பிட்டு முடிக்கும் போது, யாரோ வாசலில் இருந்து அழைக்கும் சத்தம் கேட்டது. நான் எழுந்து சென்று பார்த்த போது, அங்கு இரண்டு ஆண்களும், இரண்டு பெண்களும் நின்று கொண்டிருந்தனர்.
மீண்டும் கண் விழித்தபோது, மணி 12:30 ஆகியிருந்தது. மெல்ல எழுந்து மீண்டும் முன்வாசல் நோக்கி நடந்தேன். வழியில் எங்கள் அறைக்குள் லேசாக எட்டிப் பார்த்தேன், ஆனால் வேணி அம்மா அங்கு இல்லை. பிறகு முன்வாசல் வழியாக உள்ளே நுழைத்து அறைக்கு வந்தேன். வேணி அம்மா சமையலறையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
அந்த சிறிய பிளாஸ்டிக் டேபிளின் நாற்காலியில் அமர்ந்து, டேபிளில் ஒரு கையை மடக்கி வைத்து, அதன் மேல் தலையை வைத்து, குப்புற படுத்துக் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். எனக்கு அதைப் பார்த்தும் சற்று பரிதாபமாக இருந்தது.
உடனே சாவியை எடுத்துக்கொண்டு, அங்கிருந்த மற்ற சர்வென்ட்ஸ் குவாட்டர்சுக்கு சென்றேன். அங்கிருந்த கட்டில்களைப் பார்த்தேன். ஒரு அறையில் சிங்கிள் காட் கட்டில் ஒன்று கிடந்தது. அதை நகர்த்திக் கொண்டு போக முடியுமா என்று பார்த்தேன், ஆனால் அது மிகவும் கனமான இருந்தது. என்னால் சில அடிகள் கூட அதை நகர்த்த முடியவில்லை. ஆகவே அதில் கிடந்த மெத்தையையும் கம்பளிகளையும் மட்டும் தூக்கிக்கொண்டு எங்கள் அறைக்கு வந்தேன்.
எங்கள் அறையில், என் கட்டிலில் இருந்து சற்று தள்ளி, டெலிஃபோனுக்கு அந்தப் பக்கம் மெத்தையைப் போட்டு, கம்பளி தலையணை அனைத்தையும் வைத்தேன். பிறகு மீண்டு சமையலுக்கு சென்று. வேணி அம்மாவை கூப்பிட்டேன்.
அவளிடம் இருந்து பதில் இல்லை. சீராக மூச்சு விடும் சத்தம் மட்டும் கேட்டது. அசந்து தூங்குகிறாள் என்பது தெரிந்தது. மீண்டும் ஒருமுறை கொஞ்சம் சத்தமாக கூப்பிட்டேன். அதற்கும் பதில் இல்லை.
நான் கொஞ்சம் அமைதியாகி, அவளை நன்றாகப் பார்த்தேன். சாதாரணமாக, என்னைப் போன்ற ஒரு ஆள் என்றால், டேபிளையும் அதன் நாற்காலியையும் ஒட்டி அருகருகே போட்டாலே டேபளில் தலைசாய்த்து படுக்க முடியும் ஆனால் வேணி அம்மாவின் உயரம் மற்றும் செழிப்பான உடல் காரணமாக அவளால் டேபிளில் இருந்து நாற்காலியை இரண்டு அடிகள் தள்ளிப்போட்டுதான் படுக்க முடிந்தது.
நான் மீண்டும் கிளர்ச்சி அடைந்தேன். அவள் நன்றாகத் தூங்குவதால், அப்படியே அங்கே நின்று அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே கையடிக்கலாமா என்று தோன்றியது. நேற்று அந்த டேபிளில் தட்டியது போல், சுன்னியை வேணி அம்மாவின் புஜத்திலும், கன்னத்திலும் தட்டலாமா என்று தோன்றியது. ஆனால் அவள் எழுந்துவிட்டால் என்ன ஆகும்?
'ச்ச்ச... அந்த வீட்டில் இருக்கும் சோஃபா போல், கட்டில் போல், டேபிள் போல், வேணி அம்மாவும் ஒரு பொருளாக இருந்தால் எப்படி இருக்கும்? மேலே ஏறி படுத்து உருள, சுன்னியை வைத்து தேய்க்க, என் நிர்வாணத்தை ஏற்றுக்கொள்ள, தடவிப் பிசைய, என்று எதற்கும் எதிர்ப்பு தெரிவிக்காத ஒரு பொருளாக, காம அடிமையாக வேணி அம்மா இருந்தால் எப்படி இருக்கும்? அப்படி நடந்தால், அதுதான் சொர்க்கம்.'
இப்படி எல்லாம் எண்ணிக் கொண்டு, விரைத்த சுன்னியோடு வேணி அம்மாவைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றேன். பிறகு சிரமப்பட்டு உணர்ச்சிகளை அடக்கிக்கொண்டு, மீண்டும் அவளை கூப்பிட்டேன். அவள் தொடர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். எனவே தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு மெல்ல அவளுடைய மிருதுவான தோளைத் தொட்டு, மெல்ல அசைத்தேன். ஒரு நொடி எந்த அசைவும் இல்லை.
பிறகு வேணி அம்மா மெல்ல எழுந்து கண் விழித்தாள். "என்ன தம்பி, ரொம்ப நேரம் தூங்கிட்டனா? காலைலியே எந்திரிச்சிட்டனா அதான் தூக்கம் வந்துருச்சு. சாப்பிடுறீங்களா?" என்றாள்.
"இல்லம்மா. மணி இன்னும் ஒன்னு கூட ஆகல. நான் அப்பறம் சாப்பிடுறேன். நீங்க
ஏன் இங்க படுத்து தூங்குறீங்க? மெத்தை எடுத்து போட்டிருக்கேன், அங்க போய் படுக்க." என்றேன்.
"மெத்தையா? எங்க தம்பி?" என்றி கேட்டபடி வெளியே வந்து பார்த்தாள். பிறகு என் பக்கம் திரும்பிய போது அவளுடைய கண்கள் சற்று கலங்கி இருந்தன்.
"நீங்க ஏன் தம்பி இதெல்லாம் பண்ணிங்க? நான் கம்பளி விரிச்சே படுத்திருப்பனே?" என்றாள்.
"நான் கட்டிலையே தூக்கிட்டு வரணும்ணு நெனச்சேன். ஆனா, அது ரொம்ப பெருசா இருக்கு. ஒரு ஆளால தூக்க முடியாது. வேலைக்கு ஆள் வருவாங்க இல்ல, அவங்கள வச்சி அப்பறமா தூக்கி போட சொல்றேன்."
"அய்யோ, அதெல்லாம் வேணாம் தம்பி. இதுவே போதும் எனக்கு." என்று சொல்லிவிட்டு, மெத்தை போட்டிருந்த இடத்துக்கு சென்று, முட்டி போட்டு அமர்ந்துகொண்டு கம்பளியையும் தலையணைகளையும் நேர்த்தியாக அடுக்கினாள்.
நான் மீண்டும் அவளுடைய முதுகுத் தண்டையும் குண்டியையும் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது அவள் திரும்பிப் என்னைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டு, மெத்தையில் நன்றாக உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
"நீங்க தூங்குங்க. நான் குளிச்சிட்டு வர்றேன். அப்பறம் சாப்பிடலாம்." என்று சொல்லிவிட்டு, துண்டையும் துணிகளையும் எடுத்துக் கொண்டு பாத்ரூமுக்குற் நுழைந்தேன். அங்கு சென்றதும் வேணி அம்மாவை நினைத்து கையடிக்க வேண்டும் என்று ஆவல் உண்டானது. சுன்னி நட்டுக்கொண்டது. ஆனால் நான் எதுவும் செய்யவில்லை. விரைத்த சுன்னியை அவ்வப்போது உருவி விட்டுக்கொண்டு, குளித்து உடை மாற்றி விட்டு வெளியே வந்தேன்.
வேணி அம்மா தூங்காமல் டைனிங் டேபிளில் எனக்காக காத்திருந்தாள். நான் சாப்பிட உட்கார்ந்தேன். அவளை சாப்பிடச் சொல்லி நான் வற்புறுத்தியும் மறுத்துவிட்டாள். என் அருகிலேயே நின்று பரிமாறினாள். அப்படி பரிமாறும் போது, சில சமயங்களில் அவளுடைய உடல் என் தோள்மீது உரசியது, அவளுடைய விரல்கள் என் விரல்கள் மீது பட்டன. கடைசியாக கொஞ்சம் சாதம் வைக்கும் போது, போதும் என்று மறித்த என் கையை அவளுடைய கையால் பிடித்து விலக்கிவிட்டு, தட்டில் வைத்தாள். எனக்கு ஜிவ்வென்று இருந்தது. அவள் என்னிடம் இப்படி சகஜமாக பழகியது எனக்கு பெரும் உற்சாகத்தை அளித்தது.
நான் சாப்பிட்டு முடிக்கும் போது, யாரோ வாசலில் இருந்து அழைக்கும் சத்தம் கேட்டது. நான் எழுந்து சென்று பார்த்த போது, அங்கு இரண்டு ஆண்களும், இரண்டு பெண்களும் நின்று கொண்டிருந்தனர்.