23-11-2021, 12:49 PM
என் தோளில் தொங்கிய பையின் கனம் நொடிக்கு நொடி அதிகமானது போல் தெரிந்தது. கிட்டத்தட்ட மூன்று கிலோமீட்டர் நடந்து வந்துவிட்டேன். ஆனால் இன்னும் நான் தேடிவந்த பங்களா கண்ணில் படவில்லை. அந்த பங்களாவில்தான் இனி எனக்கு வேலை. அந்த மலைப்பாதையில் பனிமூட்டத்துக்கு நடுவில் தனிமையில் நடப்பது எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.
என் பெயர் ராம்குமார். வயது 24. திருச்சி பக்கம் இருக்கும் மணப்பாறைதான் சொந்த ஊர். பி.இ முடித்து மூன்று வருடங்கள் ஆகின்றன. அப்பா திருச்சியில் ஒரு பெரிய துணிக்கடையில் வேலை பார்க்கிறார். பெரிய குடிகாரர். வாங்கும் சம்பளத்தில் பாதிதான் வீட்டுக்கு வரும். அம்மா வீட்டிலிருந்தே மாவு அரைத்து அக்கம்பக்கத்து கடைகளில் விற்று கொஞ்சம் சம்பாதிக்கிறாள். தங்கை இரண்டாம் வருடம் கல்லூரி படித்துக்கொண்டே அம்மாவுக்குத் துணையாக இருக்கிறாள்.
நான் படிப்பு முடிந்ததும் துபாய் செல்ல எவ்வளவோ முயற்சி செய்தேன். எதுவும் நடக்கவில்லை. கடைசியாக எங்கள் ஊரிலேயே ஒரு சிறிய செருப்பு கடையில் தற்காலிகமாக வேலைக்குச் சேர்ந்தேன்.
அப்போதுதான் அப்பாவுடன் வேலை பார்க்கும் ஒருவர் மூலமாக இந்த வேலை பற்றி தெரியவந்தது. கொடைக்கானலுக்கு அருகே, மலைப்பகுதியில் சற்று காட்டுக்குள் அமைந்துள்ள ஒரு பெரிய பங்களாவில், மேனேஜர் வேலை. பங்களாவைச் சுற்றி இருக்கும் நிலத்தில், கேரட்டும் முட்டைகோஸும் விளைகிறது. அந்த நிலங்களையும் பங்களாவையும் பராமரிக்க சில வேலைக்காரர்களும் இருக்கிறார்கள். அவர்களை மேய்ந்து, கணக்கு வழக்குகளை பார்த்தாலே போதும். அதுதான் வேலை.
ஒரே ஒரு பிரச்சினை, அந்த பங்களாவில் தனிமையில் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான். துணைக்கு ஒரு சிலர் இருந்தாலும், அவர்கள் பக்கத்தில் இருக்கும் கிராமத்தில் இருந்து வருபவர்கள் என்பதால், இரவில் யாரும் துணைக்கு இருக்க மாட்டார்கள். மேலும் நினைத்த நேரத்தில் கிளம்பி ஊருக்கு வர முடியாது. அந்த இடத்திலிருந்து, மூன்று கிலோமீட்டர் நடந்து வந்து, அடுத்து இருக்கும் கிராமத்தில் வேன் பிடித்து கொடை ரோட்டுக்கு வந்து அங்கிருந்து மதுரை வந்து தான் எங்கள் ஊருக்கு வரமுடியும்.
முதலில் அப்பா சற்று யோசித்தார். அம்மா வேண்டவே வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டாள். ஆனால் சம்பளத்தைக் கேட்டதும் அவர்கள் மனம் மாறிவிட்டது. ஐம்பதாயிரம். அப்பா மெல்ல என்னைப் போகச் சொன்னார். அம்மாவும் தங்கையின் எதிர்காலத்துக்கா நான் போகவேண்டும் என்று நினைத்தாள் ஆனால் வெளிப்படையாக சொல்ல கொஞ்சம் தயங்கினாள். ஆனால் அதற்கு முன்பே நான் இந்த வேலைக்கு கண்டிப்பாக வர வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து விட்டேன். காரணம் தனிமை.
எங்கள் வீடு மிகவும் சிறியது. மூன்று சிறிய அறைக்குள் நாங்கள் நான்கு பேர் இருந்தோம். அதனால் நான் வயதுக்கு வந்த பிறகு தனிமையைத் தேடத் தொடங்கினேன். வீட்டில் யாரும் இல்லாதபோது, நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பேன். உடைகளை களைந்து விட்டு நிர்வாணமாக வீட்டுக்குள் அலைவேன். சமையலறை மேடையில் ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டு அங்கிருக்கும் ஜன்னல் வழியாக தெருவில் போகும் பெண்களைப் பார்த்து கையடிப்பேன். பின்வாசல் கதவைத் திறந்து வைத்துவிட்டு, பிடிக்கட்டில் நிர்வாணமாக அமர்ந்திருப்பேன். அப்போது எல்லாம் என் சுன்னி முழு விரைப்புடன் இருக்கு. ஒரு முறை இரவு வீட்டில் யாரும் இல்லாமல் தனியாக இருக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்த போது இரவு முழுதும் நிர்வாணமாக வீட்டைச் சுற்றி வந்தேன்.
அதனால், மலைப்பங்களா, குளிர், தனிமை என்றதும் எனக்கு ஆர்வம் உண்டானது. ஆனால் குடும்பத்தை பிரிய சற்று வருத்தமாக இருந்தது. ஆனால் இங்கு வந்து இறங்கி, அந்த குளிர்காற்றை சுவாசித்ததும், அந்த வருத்தம் மறைந்து.
சில நிமிடங்களில் நான் தேடிவந்த பங்களா தெரிந்தது. பாதி பனியிலும், பாதி மரங்களாலும் மறைந்து இருந்ததால், அதன் கோட்டைச் சுவர் மட்டுமே தெரிந்தது. நான் நின்ற இடத்தில் இருந்து இறங்கிச்சென்ற ஒரு குறுகலான மண்பாதையில் இறுங்கிச்சென்று பங்களாவை அடைந்தேன். அதன் பிரம்மாண்டமான இரும்பு கேட்டைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்தேன்.