25-04-2019, 03:04 PM
एकदा संगीताताई किचनमध्ये कपडे बदलत होती आणि किचनचा पडदा थोडा उघडा होता. मी हॉलमध्ये बसुन टीव्ही बघत होतो आणि तेथुन मला संगीताताई साईडने पुर्ण दिसत होती. जसा तिने कमीज काढला माझे डोळे तिच्या ब्रा घातलेल्या छातीवर खिळले. माझ्या लक्षात आले नाही की तिच्या समोर भिंतीवर आरसा होता आणि त्यातुन तिचे लक्ष माझ्याकडे गेले. तिच्या लक्षात आले की माझ्या नजरेचा रोख तिच्या छातीवर आहे आणि ती जागीच स्तब्ध झाली. ती का थांबली हे बघण्यासाठी मी नजर उचलली आणि माझी न तिची नजरानजर आरश्यात झाली.
मी ओशाळलो आणि नजर फिरवून टीव्ही बघायला लागलो. माझी छाती जोरजोराने धडधडायला लागली. बापरे! संगीताताईला कळले मी तिच्या छातीकडे बघत होतो. ती काय विचार करत असेल? ती मला नालायक, बेशरम, काय काय समजत असेल? आता ती काय करेल? तिला माझा खुप राग येत असेल. ती आई, बाबाना सांगेन का? हजारो प्रश्न माझ्या मनात उठले आणि मी घाबरलो. नंतर ती कपडे बदलून बाहेर आली तेव्हा तिच्याकडे बघायची सुद्धा माझी हिम्मत नव्हती. त्या पुर्ण दिवशी आणि पुढील २/३ दिवस मी शक्यतो घराबाहेर राहुन तिला टाळले. मला भीती वाटत होती की ती मला खडसावून विचारेन किंवा आई, बाबाना सांगेन. पण तसे काही घडले नाही.
मी ओशाळलो आणि नजर फिरवून टीव्ही बघायला लागलो. माझी छाती जोरजोराने धडधडायला लागली. बापरे! संगीताताईला कळले मी तिच्या छातीकडे बघत होतो. ती काय विचार करत असेल? ती मला नालायक, बेशरम, काय काय समजत असेल? आता ती काय करेल? तिला माझा खुप राग येत असेल. ती आई, बाबाना सांगेन का? हजारो प्रश्न माझ्या मनात उठले आणि मी घाबरलो. नंतर ती कपडे बदलून बाहेर आली तेव्हा तिच्याकडे बघायची सुद्धा माझी हिम्मत नव्हती. त्या पुर्ण दिवशी आणि पुढील २/३ दिवस मी शक्यतो घराबाहेर राहुन तिला टाळले. मला भीती वाटत होती की ती मला खडसावून विचारेन किंवा आई, बाबाना सांगेन. पण तसे काही घडले नाही.
जिंदगी की राहों में रंजो गम के मेले हैं.
भीड़ है क़यामत की फिर भी हम अकेले हैं.