Adultery ஒரு மலரின் பயணம்

[meenafan]

வருஷம் 2004. 

எந்த பண்டிகையோ கொண்டாட்டமோ இல்லாத ஜூன் மாதத்தின் இறுதி வாரத்தின் ஒரு திங்கள் கிழமை அன்று. 

லால்குடியில் இருந்து அரியலூர் போகும் பஸ்ஸை கைகாட்டி நிறுத்தினாள் சுசீலா. சில பஸ் டிரைவர்கள் இந்த ஊரில் நிறுத்த மாட்டார்கள். நல்ல வேலை இந்த டிரைவர் நிறுத்தினார். உள்ளே கூட்டம். 

முதலில் தன் 9 வயது மகன் கல்யானை ஏற்றிவிட்டு ஏறிக்கொண்டாள். படபடப்பு சற்று அடங்கியது. ஒருவித உற்சாகம் தொற்றிக்கொண்டது. அவள் 8.15 மணி பஸ் எதிர்பார்த்தே வந்தால். 8.05 பஸ்ஸில் ஏற முடிந்துவிட்டது. எங்கேயும் லேட் ஆகிவிடக்கூடாதே என்ற பரபரப்பு. 

சுசீலாவின் முடி மண்டிய கை அக்குள்கள் இரண்டும் அவள் உடலின் பரபரப்பை பிரதிபலிக்கும் விதத்தில் வியர்வையை பொங்கி வெளியேற்றின. நல்லவேளையாக காப்பி கலர் ஜாக்கெட் போட்டிருந்ததால் அக்குள்கள் ஆபாசமாக தெரியாது. பஸ்ஸின் நடுப்பகுதியில் பெண்கள் சீட்டுகள் பக்கமாக ஒதுங்கி நின்றாள். திருச்சியில் இருந்து உட்கார்ந்து வருபர்கள், வழியில் ஏறியவர்கள் மேல் உதாசீன பார்வை பார்த்தனர். 

"மனோகர் வாத்தியார் சம்சாரம் தானேம்மா" - பெண்குரல். திடுக்கிட்டு திரும்பினாள் சுசி. எதை பயந்தாலோ அது நடந்தால்.... ஆண்டவா யாராக இருக்கும். 

அந்த முகம் எங்கேயோ பார்த்தது போல இருந்தது. 

"ஆ...ஆமாம். நீங்க...?"

"சம்பத் வாத்தியார் மிஸ்ஸஸ் நான்" - ஓ... தன் புருஷனுடன் வேலைப்பார்ப்பவரின் சம்சாரமா? அடக்கொடுமையே. அப்போது தான் கவனித்தால் அந்த பெண்ணுக்கு எப்படியும் 50+ இருக்கும். இவள் புருஷன் இன்னமுமா வேலை பார்க்கிறார்? 

"ஓ.. சாரிங்க ஏதோ ஞாபகத்துல இருந்தேனா... சௌக்கியமா? சார் நல்லாருக்காரா? " - என்ன சொல்லி சமாளிக்க என்று யோசித்துக்கொண்டே சுதாரித்தாள். 

"பரம சௌக்கியம். அவரும் நன்னாருக்கார். என்ன.... ரிட்டயர்டு ஆன பின்னாடிதான் ரொம்ப பிஸியாகிட்டார்" என்று சிரித்தாள். 

அப்பாடா ரிட்டயர்டு ஆனந்தவர் பொண்டாட்டியா. நல்லதா போச்சு. 

"நான் புள்ளம்பாடியில அக்கா வீட்டுக்கு போறேன்" என்றாள் கிழவி. அதன் அர்த்தம் நீ எங்கே கிளம்பிட்டே? 

"நான் கும்பகோணம் போறேன். பெரியம்மா தவறிட்டாங்க" சுசீலா சொன்னபோது அவள் மகன் கல்யாண் அம்மாவின் முகத்தை ஏறெடுத்துப்பார்த்தான். எதற்காக ஸ்கூல் போகாமல் வேறு திசையில் போகிறோம் என்று தெரியாது இருந்தவன், பெரிய பாட்டி செத்துவிட்டார்கள் என்ற செய்தியை இப்போது தெரிந்துக்கொண்டான். ஆனால், 2 பெரிய பாட்டிகள் வீடு இருக்கே? எந்த பாட்டியாக இருக்கும்?

 "ஓ அப்படியா." என்றவள் பக்கத்தில் இருந்த கல்யானை வினோதமாக பார்த்தாள். லால்குடியில் ஒரு மெட்ரிகுலேஷன் ஸ்கூலில் 5வது படிக்கும் கல்யாண் ஸ்கூல் யூனிபார்ம், ஸ்கூல் பை சகிதமாக இருந்தான். 

கிழவியின் பார்வையை புரிந்துக்கொண்ட சுசீலா, "இவன் ஸ்கூலுக்கு கிளம்பிட்டான். போன் வந்தது. உடனே கிளம்பிட்டேன். நல்ல வேலையா இவனுக்கு பஸ் வரலை." 

"அப்படியா.... போட்டது போட்டபடி இருக்குமே வீட்டுல..."

 "ஆமாம் மாமி. அரியலூர் போய் தான் அவருக்கு போன் பண்ணனும்." 

"சரிம்மா. நான் புள்ளம்பாடியில இறங்கிடுவேன். உட்கார்ந்துக்கோங்கோ" 

புள்ளம்பாடியில் கிழவியை அனுப்பிவிட்டு உட்கார்ந்த பிறகே சற்று ஆசுவாசம் ஆனால் சுசீலா. 

காலை 4.30க்கு வழக்கம் போல எழுந்தாலும் இன்று மனம் எல்லாம் பரபரப்பு. கணவன் மனோகருக்கு மதிய உணவிற்கு கத்தரிக்காய் சாம்பாரும், வாழைக்காய் வறுவலும் செய்து, காலை டிபன் இட்லிகளும் தக்காளி சட்னியும் செய்து, கல்யாண் டிபன் பாக்ஸை தயிர்சாதத்தைக்கொண்டு நிரப்பி.... கணவன் மனோகர் வழக்கம் போல 7.30க்கு கிளம்ப அவசர அவசரமாக சென்று குளித்து, முந்தைய நாளே எடுத்து வைத்த புடவை, ஜாக்கெட் இத்யாதிகளை அணிந்துக்கொண்டு... 7.50 மணிக்கெல்லாம் வீட்டை பூட்டி விட்டு கிளம்பிய வேகம்.... இது இப்போது தான் ஓய்வே கிடைக்கிறது. 

பார்க்கும் யாரும் திரும்பத்திரும்ப பார்க்க விரும்பும் பேரழகு முகம் சுசீலாவிற்கு. ரொம்பவே ஹோம்லி லுக். 28 வயதாகும் சுசீலா குண்டும் அல்ல ஒல்லியும் அல்ல. நடுத்தர தேகம். 5"5" உயரம். சராசரி தமிழ்நாட்டு பெண்களைவிட கொஞ்சம் உயரமாக இருப்பாள். பக்கா மிடில் கிளாஸ் பெண். 

'கிறீச்...' 

எதற்கோ பஸ் சடன் பிரேக் போட சுயநினைவு வந்தவளாக கல்யானை விழாமல் பிடித்துக்கொண்டாள். 

மணி பார்த்தாள் 8.45. 

7.45 பஸ்ஸை பிடித்திருந்தால் கணவன் மனோகர் இந்நேரம் ஸ்கூல் சென்றிருப்பார் என்று நினைத்துக்கொண்டாள். திருச்சியில் உள்ள ஒரு ஸ்கூலில் வேலை பார்க்கிறார் மனோகர். 10 மணிக்குத்தான் ஸ்கூல் என்றாலும் காலை வேளையில் சீக்கிரம் போய் பசங்களுக்கு கட்டாய டியூஷன் எடுத்து சம்பாதிப்பவன் மனோகர்.

 9.20க்கு பஸ் அரியலூர் பஸ் ஸ்டான்ட் வந்தது. மீண்டும் சுசீலாவின் உடம்பில் பரபரப்பு. கல்யாண் கையை பிடித்துக்கொண்டு இறங்கினாள். கும்பகோணம் பஸ் ஒன்று காத்திருந்தது. 

"அம்மா ஏறலாமா" என்றான் கல்யாண்.

 "இன்னமும் அம்மா சாப்பிடலைடா. இரு அந்த ஹோட்டல்ல சாப்பிட்டு போவோம்." 

முதல்முறை புருஷன் கூட இல்லாமல் ஹோட்டல் போகிறாள். சற்றே பதட்டமாக இருந்தது. 2 இட்லிகளும் காப்பியும் குடித்தாள். கல்யாண் மாசா குடித்தான். சுவற்றில் இருந்த விலை பட்டியலைப் பார்த்து கணக்கு போட்டிருந்தாள் சுசி. சாப்பிட்டு முடித்த கையேடு 30 ரூபாயை கல்லாவில் கொடுத்து விட்டு மிச்சம் வாங்காமல் கல்யாண் கையை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டே ஓட்டமும் நடையுமாக ஆட்டோ ஸ்டான்ட் வந்தாள். 

முதல் ஆட்டோ இவளைப்பார்த்தவுடன் கிளம்ப தயாராக இருந்தது. "ரயில்வே ஸ்டேஷன் போகணும்" கல்யானை உள்ளே ஏற்றி இவளும் ஏறிக்கொண்டாள். டிரைவர் ஆச்சர்யமாக பார்த்தார். இன்னமும் பேரம் தொடங்க இல்லை, இவர்கள் உட்கார்ந்து விட்டார்களே? டிரைவர் சொன்ன தொகையை பேரம் பேசாமல் ஒத்துக்கொண்டாள். 

ஸ்டேஷன் உள்ளும் சற்றே பரபரப்பாக நுழைந்தாள். என்றெண்ட்ஸில் இருந்த டி.டி.ஆரிடம் தன் ஹாண்ட் பேக்கில் இருந்த ரிசர்வேஷன் டிக்கெட்டை காட்டி... "சார்.... இது... இந்த டிரையின் " டிக்கெட்டை பார்த்தவர் "இன்னும் நிறைய டைம் இருக்கும்மா. பர்ஸ்ட் கிளாஸா.... அந்த டி ஸ்டால் இருக்கில்ல அங்க போயிடுங்க. டிரைன் 2 நிமிஷம் தான் நிக்கும்." என்றார். 

டீ ஸ்டால் பக்கம் மரத்தடி. காற்றும் பரவாயில்லை. அப்பாடா என்று உட்கார்ந்தாள். 

"டிரைன்ல போகப்போராமாம்மா" உற்சாகமாக கேட்டான். 

"ம்... நாம போய் சேருற வரைக்கும் பேசாம வரணும்" என்றாள் சுசீலா, கல்யாணின் முடியை வாஞ்சையோடு கோதியபடி. 

சுசீலாவின் கை அக்குள்கள் குளமாகி இருந்தன. ஜாக்கெட் பாதி வியர்வையால் நனைந்து இருந்தது. உள்பாவாடை கூட சற்றே ஈரமாகி இருந்தன.

 சுசீலா கையில் ஒரு ஹாண்ட்-பேக், கல்யாண் ஸ்கூல் பை, லன்ச் பை. ரொம்ப சாதாரண புடவையை தான் உடுத்தி இருந்தாள். தன் ஹாண்ட் பேக்கில் இருந்து ஒரு சட்டையை எடுத்து கல்யாணிடம் கொடுத்து மரத்தின் மறைவில் சென்று மாற்றிக் கொள்ளச் சொன்னாள். 

டிரையின் வந்தது. ஏ.ஸி சேர்கார் கோச். இவர்கள் 2 பேர் மட்டுமே சாதாரணமாக இருந்தனர். ஏ.ஸி இதமாக இருந்தது. உட்கார்ந்த உடன் கண்ணைக்கட்டிக்கொண்டு தூக்கம் வந்தது. சற்றே கண்ணசந்தாள். 

12.30 மணி சுமாருக்கு பசித்தது. கல்யாண் டிபன் பேக்கில் இரண்டடுக்கு கேரியர் இருந்தது. இரண்டிலும் தயிர் சாதம் தான். டிரெயினில் விற்ற பருப்பு வடையை வாங்கி தொட்டுக்கொண்டு இருவரும் சாப்பிட்டனர்.

 "எப்போம்மா வரும்" கேட்டான் கல்யாண். ஜன்னலோர சீட் என்பதால் கண்ணாடி போட்டு அடைக்கப்பட்ட ஜன்னல் வழியே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே உற்சாகமாக வந்தான். "அம்மா என்ன சொன்னேன்.... நாம போயி சேருற வரைக்கும் பேசக்கூடாது" 

மீண்டும் தூக்கம் வரவில்லை. யோசனை. யோசனைகள் மட்டுமே. டிரையின் ஒரு பெரிய ஸ்டேஷனுள் நுழைந்தது. "தாம்பரம்" பெயர் பலகையை வாசித்தான் கல்யாண்.

 சென்னையை முன்பின் பார்த்ததில்லை சுசீலா. தஞ்சாவூரில் பிறந்து லால்குடி அருகே வாழ்க்கைப்பட்டு திருச்சி, தஞ்சாவூர், கும்பக்கோணம், லால்குடி, அரியலூர்.... இவ்வளவு தான் அவள் உலகம். தாம்பரம் தான் சென்னையின் நுழைவாயில் என்று கேள்விப்பட்டு இருக்கிறாள். சென்னை வந்தாச்சா? 

அடுத்த வரிசையில் இருந்த பெரியவரிடம் கேட்டாள் "சார் சென்னை வந்தாச்சா?" சற்றே இவளை வினோதமாக பார்த்தவர் "எங்கே போகணும்?" "சென்னை எக்மோர்" "அதான் கடைசி ஸ்டேஷன். அடுத்து மாம்பலம் அப்புறம் எக்மோர் தான். சிக்னலை பொறுத்து சீக்கிரம் போகும்" 

தன் ஹாண்ட் பேக்கில் இருந்த அந்த சிறிய நோட்டை எடுத்தாள். ஒரே ஒரு ஆபீஸ் அட்ரசும், ஒரு டெலிபோன் நம்பர் ஒரு செல்போன் நம்பர் இருந்தது. இப்போது போல் எல்லோரிடமும் செல்போன் இல்லாத காலம். இவளிடம் செல்போன் கிடையாது. எக்மோர் வந்த உடனே அந்த செல்போன் நம்பருக்கு அழைக்கணும். இவ்வளவு தான் அவள் மனதில் இருந்தது. 

திடீர் திடீர் என்று ஒரு விட பயம் அவள் மனதை கவ்விக்கொண்டே இருந்தன. 

"கல்யாண் கொஞ்சம் இரு, நான் பாத்ரூம் போயிட்டு வர்றேன்" என்று சொல்லிவிட்டு பாத்ரூமிற்கு தன் ஹாண்ட் பேக்குடன் நுழைந்தாள். ஏ.சி. கோச் பாத்ரூம் கூட நாறியது. கதவை தாழ்ப்பாள் போட்டுவிட்டு, தன் ஜாக்கெட்டை கழட்டினாள். பாத்ரூம் வாடையை மீறி அவள் வியர்வை வாடை அடிப்பதை உணர்ந்தாள். பிராவையும் கழட்டினாள். இரண்டையும் ஹாண்ட் பேக்கிற்குள் வைத்துவிட்டு வேறு பிரா எடுத்து அணிந்தாள். கர்சீப்பை கொண்டு இறந்து கை அக்குள்களையும் நன்றாக துடைத்து பேப்பரில் மடித்துக்கொண்டு வந்த குட்டிக்குரா பவுடரை இரண்டு அக்குள்களிலும் அப்பினாள். மாற்று ஜாக்கெட் அணிந்து, புடவையை சரி செய்துக்கொண்டு வந்து உட்கார்ந்தாள்.

 இருப்புக்கொள்ளவில்லை. 

எக்மோரில் இறங்கியவுடன் டெலிபோன் பூத் எங்கே இருக்கிறது என்று பார்த்து அந்த செல்போன் நம்பருக்கு கால் செய்ய வேண்டும். 

ஒருவேளை.... ச்சே சே .... அதான் அட்ரஸ் இருக்கு, அதுவும் ஆபீஸ் அட்ரஸ்..... அந்த ஆபீஸ் நம்பரும் இருக்கு..... 

தான் செய்வது சரியா? 

இனி அதை யோசித்து பிரயோஜனம் இல்லை.... முக்கால் கிணறு தாண்டியாச்சு! 

கண்களில் தண்ணீர் வந்துவிடுமோ என்று மனதை அடக்கிக்கொண்டு வந்தாள்.

 டிரைன் எக்மோர் ஸ்டேஷனிற்குள் நுழைந்தது. மனம் படபடத்தது. மக்கள் கதவை நோக்கி வரிசையாக நின்றனர். 

ஜன்னல் வழியே பார்த்துக்கொண்டே இருந்த கல்யாண்... திடீர் என சுசீலாவின் தொடையைத்தட்டி... "அம்மா மதன் அங்கிள் நிக்கிறாங்க" 

நொடிப்பொழுதில் அவள் வயிற்றில் பால் வார்த்த உணர்வு. 

கண்களில் தண்ணீர்... 

ஆனால் இது ஆனந்தக்கண்ணீர்.

 "பாட்டி டெத்துக்கு மதன் அங்கிளும் வந்திருக்காங்களா? " கல்யாண் கேட்டான். பாட்டியா? என்ன சொல்றான்? 

ஓ! அந்த கிழவிகிட்ட சொன்னதையா.... சிரிப்பு வந்தது. 

அடேய் கல்யாண் குட்டி.... கும்போகோணத்துக்கு அரியலூர்ல இருந்து இவ்வளவு நேரமா பயணப்பட போறோம்! 

அந்த கம்பார்ட்மெண்டில் இருந்து இவள் தான் கடைசியாக இறங்கியது.

 இவளுக்கு முன் இறங்கிய கல்யானை மதன் என்ற அந்த ஆள் "டேய் கல்யாண் குட்டி" என்று அணைத்துக்கொண்டான். 

மதன் டிப்டாப்பாக இருந்தான். வயது 25.

 கண்கள் குளமாகி இருந்த சுசீலாவை பார்த்து மதனும் உணர்ச்சிப் பெருக்கெடுத்தாலும் பொது இடம் என்ற எண்ணம் வர.... "எல்லாம் வீட்டுக்கு போயி பேசிக்கலாம்" என்று சொல்லி கல்யாண் கையை பிடித்துக்கொண்டு முன்னே நடக்க, சுசீலா அவர்களை பின்தொடர்ந்தாள்.

 ஆட்டோவில் திருவான்மியூர் வந்தடைந்தனர். 4 மாடி அடுக்குக்கு மாடி குடியிருப்பு. 2ம் மாடியில் இருந்த பிளாட். 

கதவை திருந்து உள்ளே நுழைந்து கதவை தாழ்ப்பாள் போடும் வரை மதன் எதுவும் பேசவில்லை. 

திடீர் என்று சுசீலாவை பின்பக்கத்தில் இருந்து கட்டிப்பிடித்தான் மதன். அதிச்சியோடு "ஐயோ விடுங்க" என்று பதறினாள் சுசீலா. 

எப்போதும் அம்மாவை 'அக்கா, அக்கா' என்று அழைக்கும் மதன் அங்கிள் இப்படி அம்மாவை கட்டிப்பிடிக்கிறாரே? பெரிய பாட்டி செத்து விட்டதாக அம்மா சொன்னாரே, அங்கே எப்போது போகப்போகிறோம்? இது என்ன வீடு? ஒன்றும் புரியாமல் பார்த்தான் கல்யாண்!

 "சுசி குட்டி... you made it செல்லம். எங்க ஏமாத்திடுவியோன்னு பயந்துகிட்டே இருந்தேன்"

 "சரி... முதல்ல விடுங்க. கல்யாண் முன்னாடி" முரண்டு பிடித்தாள் சுசீலா 

அவன் விடவில்லை. புடவையோடு அவள் முலைகளை சப்பாத்திக்கு மாவு பிசைவது போல பிசைந்தான். அதிர்ந்து போனால் சுசீலா.