Incest தாயும் ஒரு பெண் தானே.

[Deep_Lover]

எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல், மொட்டை மாடியில் யாராவது இருக்கிறார்களா என்றுக் கூட பார்க்காமல் அம்மா கதவை படார் என்று திறந்துக் கொண்டு தன் மலை முகடுகள் போன்ற முலைகளை நிமிர்த்தியப்படி மொட்டை மாடியின் நடுவே வந்து கம்பீரமாக நின்றாள்.

நான் பதறியப்படி அம்மாவின் பின்னால் ஓடோடி வந்தேன். நல்லவேளை சங்கரி ஆண்டியின் வீட்டார் அங்கில்லை. மொட்டைமாடி வெறிச்சோடிக் கிடந்தது.

என் அழகைப் பார், என் முலைகளைப் பார், என் அங்கங்களைப் பார், இந்த தேவலோகத்து மங்கையைப் பார், என்னை ரசியுங்கள், என்னை அனுபவிக்க விரும்புவனை நானே தேர்ந்தெடுக்கிறேன், என்று தேனொழுகும் அழகுத் திமிருடன் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

வானில் சுதந்திரமாக பறக்கும் பறவையின் சந்தோஷம் அம்மாவின் உடலில் தெரிந்தது.

அம்மா ஏன் இந்த மாதிரி நடந்துக் கொண்டாள் என்று பல காலங்களாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஏன் இப்போது கூட யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அடிமைகள் சுந்தந்திரக் காற்றை சுவாசிக்கும் குதூகலம் அம்மாவிடம் இருந்தது. சந்தோஷத்தின் இன்னொரு வாசலை கண்டுக் கொண்டு திறந்துவிட்ட இன்பம். அந்த இன்பம் நிலைத்துக் நிற்காது என்று தெரிந்து, அதை முழுவதுமாக அனுபவிக்க துடிக்கும் தற்கொலை செய்துக் கொள்ளும் மனநிலையில் அம்மா இருந்தாள். அம்மாவை அறிந்தவர்களும் பார்த்தவர்களும் அம்மா இப்படி நடந்துக் கொள்வாள் என்று கனவிலும் நினைத்திருக்க மாட்டார்கள். யாருமே கற்பனை செய்ய முடியாத செயலைச் செய்தாள். தன்னை தானே தண்டிக்கும் செயல். இல்லை தான் உயிருக்குயிராய் விரும்பிய ஓன்றை இனிமேல் தவிர்க்கும் பொருட்டு கடைசியாக தன் ஆசைப்படி நடக்க விரும்பும் செயல். தன் விடுதலைக்காகவும் சுதந்திரத்துக்காகவும் செய்யும் செயல். தன் அந்தரங்க ஆசையை பூர்த்திச் செய்து காமத்தை சுவைக்கும் செயல் என்று தான் நினைக்க முடிந்தது.

அப்போது தெரியவில்லை, என்னை வெறுத்து ஓதுக்குவது என்று முடிவு செய்திருப்பதின் செய்லபாடுகள் தான் அம்மாவுடையதென்று.

அம்மா மெதுவாக ரோட்டை நோக்கி இருக்கும் சுவரின் பக்கவாட்டிலிருக்கும் மொட்டை மாடிக்கு வரும் வாசலை நோக்கி நடந்தாள். உடலைபக்கவாட்டு சுவரோரம் ஓளித்து வைத்துக் கொண்டு கீழேப் போகும் படிக்கட்டுக்களை அச்சத்துடன் ஆசையாசையாகப் பார்த்தாள். அது கீழேப் போய் நிலைப்படிக்கு வந்து மறுபடியும் இடதுப் புறம் திரும்பி இரண்டாவது தளத்துக்குப் போகும்.

மின்சாரம் வீட்டுக்களுக்கு மட்டும் வந்துவிட்டது. நெடு நேரம் மின்சாரமில்லாத புழுக்கத்தில் வெளியே உலாத்திக் கொண்டிருந்தவர்களெல்லாம் வீட்டினுள் நீண்ட நித்திரையில் இருப்பது இரவின் நிசப்தம் சொல்லியது. வெளியே தெருவிளக்குகளுக்கு இன்னும் மின்சாரம் வரவில்லை. பிராந்தியமே இருளில் மூழ்கிருந்தது.

அந்த இருள் அம்மாவுக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

அம்மா திரும்பி என்னைப் பார்த்து, “எல்லோரும் போய்ட்டாங்க. யாருமே இல்லை.” என்று ஒரு விளையாட்டு குழந்தையின் சந்தோஷக் குரலில் சொன்னாள். அம்மாவின் உடலில் திகிலுடன் படபடப்பு நிறைந்த சாகச நடுக்கத்தை உணர முடிந்தது. வியர்வை துளிகள் இருட்டை கிழித்துக் கொண்டு மினுமினுத்தது.

“வாடா கீழே போலாம்.” என்று எல்லையில்லா சந்தோஷத்தில் சொன்னாள். அது ஐஸ் க்ரீம் சாப்பிடலாமா என்று அம்மாவிடம் நான் சந்தோஷமாக கேட்பதைப் போலிருந்தது.

என் ஆழ்மனம் அம்மாவை காப்பாற்ற சொல்ல நான் கிடுகிடுவென்று ஓடி அம்மாவின் முன்னால் நின்றேன். அம்மாவை கால்பாகத்தை கூட என்னால் மறைக்க முடியவில்லை.

நான் மெதுவான கீழே இறங்கி படி திரும்பும் இடத்தில் நின்று கீழே பார்த்தேன். இரண்டாவது தளத்தில் நீண்டாதாக ஓரே வரிசையில் மூன்று வீடுகள் இருந்தன. நடுவீட்டின் வெளிப்புற சிவப்பு நீறம் ஜீரோ வாட்ஸ் பல்பு மட்டும் தன் மெல்லிய இரத்த நிறத்தை பரப்பிக் கொண்டிருந்தது.

யாருமே இல்லை. அமைதியாக இருந்தது.

என் கண்கள் இருட்டுக்கு பழகிவிட்டது. எல்லாமே இப்போது நன்றாக புலப்பட ஆரம்பித்தது.

அம்மா மொட்டை மாடி வாசலை அடைத்துக் கொண்டு ஆவலை தேக்கி நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

கூச்சம் பயம் வெட்கம் இன்பம் என்ற கலவையுடன் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தாள்.

“யாரும் இல்லம்மா...” என்று அம்மாவுக்கு மட்டுமே கேட்கும் படி கிசுகிசுத்தேன். களுக்கென்று அம்மா ஒரு மெல்லிய வெட்கச் சிரிப்பை உதிர்த்தாள்.

ஆர்ம்ஸ்டராங்க் நிலவில் தன் முதல் காலடி எடுத்து வைத்ததைப் போல, அம்மா மெதுவாக தன் வலது காலை எடுத்து படியில் வைத்தாள்.

சட்டென்று அம்மாவின் உடல் சிலிர்த்தது. பொங்கியது. இன்பவெள்ளம் உடல் முழுக்க பாய்ந்தது. எனக்கோ பயம் தொற்றிக் கொண்டது.

அடுத்த நொடி அம்மா சரலென்று தன் காலை உள்ளிழுத்துக் கொண்டாள்.

கூச்சமும் அச்சமும் அம்மாவை வாட்டியிருக்க வேண்டும். ஆ..ஆ..என சிறிய மூச்சுக்காற்றை விட, மூச்சுக்கு ஏற்ப அம்மாவின் முலைகள் அசைந்தாடியது. அம்மாவின் இதயத் துடிப்ப்பை என்னால் உணர முடிந்தது.

தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டு என்னைப் பார்த்து புன்னகையித்தாள். அம்மா உடலையும் மனதையும் திடப்படுத்துவதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

அம்மா ஒரு பெருமூச்சை விட்டப்படி மெதுவாக படிக்கட்டில் காலடி எடுத்து வைத்து கீழே இறங்க ஆரம்பித்தாள்.

அம்மா என்ன செய்யப் போகிறாள் என்று கொஞ்ச கொஞ்சமாக புரிய ஆரம்பித்தது. அம்மாவை யாராலும் கட்டுப்படுத்த முடியாதென்பது தெரிந்தது. யாராலும் அடக்க முடியாத மதம் கொண்ட யானையாக தெரிந்தாள்.

எனக்கு பயம் தொற்றிக் கொண்டது. இதயம் வாய் வழியே வருமளவுக்கு தடதடத்து. வியர்த்துக் கொட்டியது.

திரும்பி இரண்டாவது தளத்திலிருக்கும் வீடுகளைப் பார்த்தேன், யாராவது திடீரென்று எதிர்ப்பாராமல் வெளிவருவதற்கு அறிகுறி தெரிகின்றதா என்று. ஆனால், அந்த ஆபத்து இருட்டில் பதுங்கிய கருஞ்சிறுத்தைப் போலிருந்தது.

அம்மா, முனுகிய சிரிப்புடன் என் பக்கத்தில் வந்துவிட, “அம்மா...பயமாயிருக்கும்மா...யாராவது வந்துவிடுவாங்கம்மா...” என்றேன்.

களுக் என்று சிரித்த அம்மா, “வந்தா என்னடா...எனக்கொன்னு பயம் கிடையாதுடா...அம்மா எவ்வளவு சந்தோஷமாக இருக்கேன் தெரியுமா.” என்று தன் நிர்வாணத்தை மறந்து கைகளை சிலுவையைப் போல நீட்டிக் கொண்டுச் சொன்னாள்.

மறுவினாடி ஒரு விட்டின் கதவை திறக்கும் சத்தம் பேரிடியாகக் கேட்டது. இருவரும் திடுக்கிட்டோம்.

அதுவரை சந்தோஷமாக இருந்த அம்மாவின் உடலில் மரண பயம் பரவியது. சட்டென்று சுதாரித்து காற்றில் பலூன்கள் அசைந்தாடுவதைப் போல அம்மாவின் முலைகள் அசைந்தாட திரும்பி படியேறி ஓடினாள். எனக்கோ அம்மாவை விட பயம் தோற்றிக் கொண்டது. அம்மாவை விட வேகமாக ஓட, அம்மாவின் இதமான மென்மையான பிட்டத்திலும் தொடையிலும் மோதி மோதி தொடைகளுக்கு நடுவே சிக்கி, இருவரும் தடுமாறி கீழே விழப் போய் பிறகு சுதாரித்து நிதானமடைந்து, மறுபடியும் ஓடிப்போய் மொட்டைமாடியில் வாசலின் சுவரோரம் பதுங்கிக் கொண்டோம்.

இருவரும் பயமூச்சு விட்டுக் கொண்டிருந்தோம். கீழ் தளத்தில் யாரோ கதவைத் திறந்தார்கள். தெருவில் துப்பும் சத்தம் கேட்டது. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு கதவு சாத்தும் சத்தம் கேட்டது. பிறகு மரண அமைதி நிலுவியது.

அதுவரை அமைதியாக பயத்துடன் மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த நானும் அம்மாவும், இரண்டு கைகளால் வாயைப் பொத்தி கெக்கே பெக்கே என்று சிரிக்க ஆரம்பித்தோம்.

“யாராவது வந்துருவாங்கன்னு சொன்னேனில்ல... ரொம்ப பயந்துட்டேன்.” என்றேன் சிரிப்பிலும் பயத்துடன்.

உதடுகளில் தேங்கிய சிரிப்புடன் அம்மா கொஞ்ச நேரம் என்னை உற்றுப் பார்த்தாள்.

“அப்படி பயப்படறதுலத்தான் இந்த விளையாட்டுல த்ரில்லே இருக்கு. பயந்து பயந்து மாட்டிக்காம இருக்கறதுதான் இந்த விளையாட்டு.” என்றாள். அப்போது அம்மாவின் உணர்வும் மனநிலையும் எனக்கு புரியவில்லை.

“வா...” என்று அம்மா என் கையை பிடித்து இழுத்து மறுபடியும் படியிறங்கினாள்.

எனக்கு ஏனோ அம்மா செய்தது பிடித்திருந்தது. ஏன் பிடித்தது என்று பிற்பாடு யோசிக்கும் போது, மக்கள் சமுத்திரமாஅந்த சந்தடி நெருக்கத்தில் அந்த விளையாட்டு ஒரு தனிமையை எனக்கு தந்தது என்று புரிந்தது. அம்மாவுக்கு அது சுதந்திரத்தை அளித்திருக்கலாம். ஆனால் எனக்கோ நான் விரும்பும் தனிமையான உலகத்துக்கு இட்டுச் சென்றது.

நானும் அம்மாவும் இருக்கும் தனிமையான உலகம்.

நாங்கள் பூணையைப் போல மெதுவாக படிகளில் இறங்கி எட்டிப் பார்த்தோம். இரண்டாவது தளத்தில் யாருமில்லை.

அம்மாவின் உடல் நடுக்கம் ஏற்பட்டு சிலிர்த்தது. மெதுவாக படியிறங்கி இரண்டாவது தளத்தில் கால் வைக்கும் போது அம்மாவின் முகத்தில் பெருமிதம். என்னை திரும்பி பார்த்து வெற்றிப் புன்னகை பூத்தாள்.

இப்போது அம்மாவின் தொடைகள் நடுங்குவதைப் பார்த்தேன். வலுவிழுந்துவிட்டதைப் போலிருந்தது அம்மாவின் தொடைகள். அம்மா அப்படியே நொறுங்கி விழுந்துவிடுவாள் போலிருந்தது.

அம்மாவிடம் அடிக்கடி வரும் அந்த மணம் மீண்டும் எழுந்து என் நாசிகளை தாக்கியது.

முதன் முறையாக அந்த மணம் அம்மாவின் தொடையிடுக்கிலிருந்து வருகின்றது என்ற ரகசியத்தை அறிந்துக் கொண்டேன்.

அப்படி அங்கே என்னத்தான் இருக்கின்றது என்றறிய அதீத அடக்க முடியாத ஆவல் ஏற்பட்டது.

அம்மா கண்களை மூடி கிறக்கமாக சிலிர்த்தாள்.

பிறகு மெதுவாக தளத்தின் மூலைவரை நடக்க தொடங்கினாள். யாராவது தெருவிலிருந்து மேலே பார்த்தால் அம்மா அம்மணமாக நடப்பது தெரியும். நான் எட்டிப்பார்த்தவரை தெருவில் யாருமில்லை. முதல் வீட்டின் கதவின் முன்னால் நின்று, கைகளை சிலுவையைப் போல விரித்து கால்களை அகற்றி நீண்ட நேரம் நின்றாள்.

அப்படி நிற்கும் போது அம்மா போதையில் திளைத்தவளைப் போலிருந்தாள்.

அம்மா நிற்பதைப் பார்த்தால், அந்த வீட்டின் கதவை திறந்து யாராவது தன்னை பார்க்க மாட்டார்களா என்று ஏங்குவதைப் போலிருந்தது.

தன் பெரிய மூலைகளை கைகளால் பிடித்து தூக்கி கதவுக்கு காட்டினாள்.

“அம்மா யாராவது வந்துருவாங்கம்மா.” என்று பீதியுடன் அம்மாவுக்குச் சொன்னேன். அம்மா அதை காது கொடுத்துக் கேட்ட மாதிரி தெரியவில்லை.

மெதுவாக நடந்து நடு விட்டுக்கு வந்தாள். அது சங்கரி ஆண்டி வீடு. அங்கும் அதே மாதிரி நின்றாள். சங்கரி ஆண்டியின் வீட்டில் நிறைய நபர்கள் இருந்தார்கள், அதனால் யாராவது வெளியே வரும் அபாயம் இருந்தது.

என் இதயத்துடிப்பு டால்பி சவுண்டைப் போல எகிறி சத்தம் போட்டது.

பயத்தில் எனக்கு மூத்திரம் வந்துவிட்டது. கஷ்டப்பட்டு அடிக்கிக் கொண்டேன். அம்மாவின் தூண் போன்ற தொடைகளை பிடித்துக் கொண்டு, “ப்ளீஸ் வாம்மா... இது வேணாம்மா... பயம்மா இருக்கு...போய்டலாம் வாம்மா.” என்று அழும் குரலில் அம்மாவிடன் கெஞ்சினேன்.

ஆனால் அம்மா என்னை நோக்கி ஒரு புன்னகையை வீசியப்படி கடைசி மூன்றாவது வீட்டின் வாசலுக்கு வந்தாள். அங்கேயும் அந்த வீட்டின் வாசலுக்கு தன் அழகான நிர்வாண கோலத்தை காட்டினாள்.

நான் அம்மாவின் கைகளை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்தேன். அம்மா திரும்பி நடக்கத் தொடங்கினாள்.

அப்பாடா, இனிமேல் அம்மா வீட்டுற்கு சென்றுவிடுவாள் என்ற நினைத்து நிம்மதியடைந்தேன். அம்மாவின் விளையாட்டு முடிந்தது என்று. அம்மாவை பின் தொடர்ந்தேன். மெதுவாக படிக்கட்டுப் பக்கம் வந்த அம்மா, சில நொடிகள் யோசித்தாள், பயந்து நடுங்கி சிலிர்த்தாள். ஏதோ தயக்கமிருந்தது. என்னை திரும்பி பார்த்து ஒரு புன்னகையை பூத்தாள்.

அடுத்து அம்மா செய்தது என்னை தூக்கிவாரிப் போட்டது.

மேலே வீட்டுக்கு போகாமல், அம்மா முதல் தளத்துக்கு போகும் படிக்கட்டுகளில் சத்தமெழுப்பாமல் ரகசியமாக இறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

எனக்கு குலை நடுங்கும் பயம். இரண்டாவது தளமென்றால் ஏதாவது எசகுபிசகாக நடந்தால் ஓரே ஓட்டமாக ஓடி மொட்டை மாடிக்கு செல்ல வாய்ப்பிருந்தது. ஆனால் இரண்டாவது தளம் தப்பிக்க ஓரு வாய்ப்புமளிக்காத தளம்.

அம்மா ஓவ்வொரு படியையும் நிறுத்தி நிதானமாக வைத்தாள். ஓவ்வொரு அடிக்கும் அம்மாவின் உடல் சிலிர்த்தது. ஏதோ ஒரு இன்பம் அம்மாவின் உடலில் பாய அம்மா அதனை ஆசைத் தீர அனுபவித்தாள். அம்மாவின் தொடையிடுக்கிலிருந்து அந்த இனிமையான மணம் மறுபடியும் எழுந்து என் மூக்கை துளைத்தது. மூச்சை நன்றாக இழுத்து அந்த மணத்தை என் நுரையீரலில் பிடித்து வைக்க அது என் உடலின் நாடி நரம்பிலெல்லாம் ஊடுறுவியது.

அம்மா இறங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது தொடைகள் உரசியது. ஏதோ ஒன்று அதில் வழிந்திருக்க வேண்டும். கீச் கீச் என்று உராயும் சத்தம் இரவின் நிசப்தத்தை குலைத்தது.

முதல் தளத்தில் காலடி எடுத்து வைத்து அம்மா நிற்கும் போது, அவள் உடலில் பயம் நடுக்கம் இன்பம் சிலிர்ப்பு பெருமை ஆனந்தம் என்று கலவையான உணர்ச்சிகளை என்னால் பார்க்க முடிந்தது.

அம்மா பெரும் போதை ரசத்தை உண்டுவிட்ட ராட்சியைப் போல தன்னிலை மறந்துவிட்டவளாக மாறிவிட்டாள். அம்மாவை பார்த்து எனக்கு அச்சமேற்பட்டது.

தளம் முழுக்க அபாயம் அபாயம் என அமைதியான இருட்டுக் கூவிக் கொண்டிருந்தது. வேண்டாம் என்று அம்மாவிடம் சொல்ல வேண்டுமென்று தோன்றியது. ஆனால் வார்த்தைகள் வரவில்லை.

வரவிருக்கும் அபாயத்தை உணர்ந்திருந்த அம்மா, அதை எதிர்நோக்கி தன் முதல் அடியை எடுத்து வைத்தாள். தெருவை எட்டிப் பார்த்தாள். அங்கே யாராவது இருந்திருந்தால் அம்மாவை கண்டிப்பாக பார்த்திருக்க முடியும்.

பயத்துடன் அம்மா நடக்க தொடங்கினாள். ஆனால் ஒருவித முடிவுடன் அம்மா இருப்பது தெரிந்தது. அம்மாவின் இதயத் துடிப்பை என்னால் கேட்க முடிந்தது.

அம்மாவின் தொடையிடுக்கிலிருந்து எழுந்த மணம் காற்றில் தளம் முழுக்க பரவியது போன்ற பிரம்மை எனக்குத் தோன்றியது. தொடைகள் வழியே ஏதோ நீர் ஊர்ந்து வழிவதை என் அகம் உணர்ந்தது.

அம்மாவின் நடையில் அகம் இல்லை புறமே இருந்தது.

மெதுவாக நடந்து முதல் வீட்டின் முன் நின்று ஆசைத் தீர அதன் கதவுகளுக்கு தன் நிர்வாண கோலத்தை காட்டினாள். நங் நங் என்று துடிக்கும் இதயத்துடன் யாராவது வருகிறார்களா பார்க்கிறார்களா என்று நாலாப்பக்கமும் பார்த்தேன். அம்மா என்ன செய்தாலும் சீக்கிரம் செய்து தொலைக்க வேண்டுமே என்று என் மனம் அங்கலாய்த்தது.

அம்மா திரும்பி குணிந்து என்னைப் பார்த்து, “பயப்படறியா வினித்.” என்று மெல்லிய குரலில் கேட்டாள்.

“ஆமாம்மா...யாராவது வந்திரப் போறாங்க.” என்றேன் பதற்றத்துடன்.

“பயம் தான் சுகம்டா வினித்.” என்று அம்மாவின் வார்த்தைகளை என்னால் அப்போது புரிந்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

மெதுவாக நடுவில் இருக்கும் இரண்டாவது வீட்டுக்குச் சென்று அம்மா தன் நிர்வாணத்தை காட்டினாள். அந்த வீட்டிலிருப்பவர்கள் கதவை திறந்து தன்னைப் பார்க்க மாட்டார்களா என்ற ஏக்கம் அம்மாவின் முகத்தில் தாண்டவமாடியதை பார்க்க முடிந்தது. நீண்ட நேரம் நின்றாள். பிறகு மெதுவாக கடைசிய் வீட்டுக்கு சென்றாள். அங்கே நீண்ட நேரம் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

“ப்ச்.” என்று ஏமாற்றமாக அம்மா உச்சுக் கொட்டினாள்.

பகீரென்றது...

சட்டென்று அம்மா கதவை மெதுவாகத் தட்டினாள். அம்மாவே எதிர்ப்பார்க்காமல் செய்ததுப் போலிருந்தது. நான் சிலையாகிப் போனேன். வீட்டினுள் யாரோ அழுத்தமான பாதச் சத்ததுடன் கதவை நோக்கி வருவது கேட்டது.

அம்மா கதவுப் பக்கம் ஆடாமல் அசையாமல் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள். எந்நேரமும் அவர்கள் வந்துவிடலாம் என்றிருந்தது. அம்மாவின் கைகளைப் பிடித்து இழுத்தேன்.

படீரென்று, வீட்டின் முகப்பு விளக்கு போடப்பட, எனக்கு கண்கள் கூசியது. அம்மா கூசிய கண்களை மூடிக் கொண்டாள். அதுவரை இருட்டில் மறைந்திருந்த எங்கள் நிர்வானம் வெட்ட வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. அம்மா கூச்சமடைந்து குறுகிப் போனாள். அந்த விளக்கு வெளிச்சத்தால் எங்களின் நிர்வாணத்தை யார் வேண்டுமானாலும் பார்க்கலாம்.

இனியடுத்தது கதவு கண்டிப்பாக திறக்கப்படும். எங்கள் கோலத்தை பார்க்க கொடுத்து வைத்தவர்கள் யாரென்று என்று தெரிந்தது விடும்.

ஆனால், அடுத்த நொடி, அம்மா திரும்பினாள், வேட்டையாடும் புலியிடமிருந்து தப்பியோடும் மானைப் போல படிகளை நோக்கி ஓடினாள். நானும் அம்மாவுக்கு பின்னால் ஒரு குட்டி மான் போல ஓடினேன். இரண்டாவது வீட்டை கடக்கும் போது கதவின் தாழ்பால் திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. மாட்டிவிடுவோம் என்று எனக்கு தோன்ற, அம்மாவும் நானும் இன்னும் வேகமாக ஓடினோம்.

படிகளை அடையும் போது கதவு படாரென்று திறந்ததுக் கொண்டது. திறந்த நபர் வெளியே வரும் முன் நானும் அம்மாவும் படியேறி முதல் படியில் குணிந்து உட்கார்ந்து மறைந்துக் கொண்டு குணிந்தப்படி ஓளிந்துப் பார்த்தோம். இருவருக்கும் பயத்தால் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கியது.

கதவை திறந்தவர் மகேஷ் அங்கிள் தான். அவர் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தார். தளத்தில் ஆளில்லாததால் குழப்பமாக கொஞ்ச நேரம் நின்றார். உள்ளேயிருந்து, “யாருங்க.” என்று வந்த குரலுக்கு, “யாருமே இல்லடி...காத்துல ஏதோ தாழ்பாள் ஆடி கதவில் தட்டியிருக்கும்.” என்று சொன்னவர், கொஞ்ச நேரம் பார்த்துவிட்டு கதவைச் சாத்தி விளக்கையணைத்தார்.

அம்மா நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். அம்மாவின் கண்களில் வெற்றிக் களிப்பின் பூரிப்பு இருந்தது.

இருவரும் ஓருச் சேர சிரித்தோம்.

“போதும் அம்மா...வீட்டுக்கு போகலாம் வாம்மா.” என்றேன்.

“இப்பத்தான் அம்மா ஆரம்பிச்சிருக்கேண்டா.” என்று கொஞ்ச நேரமிருந்துவிட்டு மகேஷ் அங்கிள் வீட்டிலிருந்து யாராவது வருகிறார்களா என்று பார்த்துவிட்டு அம்மா மீண்டும் எழுந்தாள். அதுவரை வெக்கையாக இருந்த காற்று குளிர் காற்றாக மாறி இதமாக வீச, அம்மாவின் உடல் முழுக்க புல்லரித்தது.

அம்மா என் கையைப் பிடித்து இழுத்து மறுபடியும் தளத்தின் கடைசியிலிருக்கும் மகேஷ் அங்கிள் வீட்டுப் பக்கம் சென்றாள். கதவை பார்த்து ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்தாள். அப்படியே கதவைப் பார்த்தப்படி தெருவைப் பார்த்திருக்கும் சுற்றுச் சுவரோரம் சாய்ந்தப்படி உட்கார்ந்தாள். என்னை இழுத்து அவளின் அடிவயிற்றில் உட்காரவைத்து பெரிய மூலைகளின் மீது சாய்த்தாள். என் தலை அம்மாவின் வலது தோலில் கூந்தலுக்குள் மறைந்தது.

அம்மாவும் நானும் நிர்வாணமாக உட்கார்ந்துக் கொண்டிருந்தோம். அம்மாவின் உடலில் அப்படி ஒரு இன்பத்தை அதுவரை நான் உணர்ந்ததில்லை.

அம்மாவின் முலைகள் அப்படியொரு பாசப்பிணைப்புடன் ஆனந்தத்துடன் என்னை தாங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அம்மாவின் உடல் தளர்ந்தது. துடிக்க ஆரம்பித்தது. ஏதோ செய்ய வேண்டும் என்று பித்து நிலையிலிருந்தது.

சில வினாடிகளில், என் மனதை கவரும் அந்த மணம் அம்மாவிடமிருந்து வந்தது. அந்த வாசம் என் அடிநாதத்தை தொட்டது. அம்மா தன் வலது கையை மெதுவாக தன் தொடைகளுக்கு நடுவே எடுத்துச் செல்வது தெரிந்தது.

அம்மாவின் கைகள் நடனமாடியது. அந்த நடனவசைப்புக்கு ஏற்ப கீழே ஏதோ நீரால் குழையப்பட்ட தசைகள் சத்தமெழுப்பின. அம்மாவின் உடல் அதிரத் தொடங்கியது. மெதுவாக தலையை எடுத்து அம்மாவின் முகத்தைப் ஏறெடுத்துப் பார்த்தேன். அம்மா இந்த உலகத்தில் இல்லை. முகத்தில் எல்லையில்லா இன்பத்தை தேக்கி கண்கள் சொறுகி ஆனந்த போதைப் பரவசத்தில் மூழ்கியிருந்தாள்.

உடல் அதிர்ந்து தூக்கி தூக்கிப் போட்டது. எல்லையில்லா கடலலைப் போலிருந்தது. அந்த அலையில் நானும் தூக்கிப் போடப் பட்டேன்.

முதன் முறையாக அம்மாவின் ஆனந்த பரவசம் என்னை தொற்றிக் கொண்டது. நானும் அம்மாவுடன் எங்கோ சென்றுவிட்டேன்.

அம்மாவின் கை விடாமல் அவளின் தொடையிடுக்கில் நடனமாடுவதை உணர முடிந்தது.

நானும் அம்மாவுன் தனித்த உலகிலிருந்தோம். மயங்கிக் கிடந்தோம்.

அந்த மயக்கம் தான்...

வீட்டின் முன் ஆட்டோ வந்து நிற்பதை உணர்ந்தும் உணராமலிருந்தோம். ஆட்டோவில் ஆட்கள் இறங்கி பேசியப்போதும் கேட்டு கேட்காமலிருந்தோம். அவர்கள் படியேறி வரும் போதும் அறிந்தும் அறியாமல் அந்த தனித்தயுலக இன்பத்தில் திளைத்திருந்தோம்.

எங்களின் உள்ளுணர்வு அந்த மயக்கத்தில் விழவில்லைப் போலும். அது சட்டென்று எச்சரிக்க நானும் அம்மாவும் உதறலெடுத்து நினைவுக்கு திரும்பினோம். மகேஷ் அங்கிளின் அண்ணாவான அசோக் அங்கிளும் இரண்டாவது தளம் சங்கரி வீட்டின் கண்ணன் அங்கிளும் பேசிக் கொண்டு வந்துக் படியேறிக் வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

கண்டிப்பாக அசோக் அங்கிள் நாங்களிருக்கும் இடத்துக்குத்தான் வருவார், நாங்கள் நிர்வாணமாக தரையில் சாய்ந்திருப்பது அவர் வீட்டின் முன்னால் தான்.

இருவரும் மூர்ச்சையாகிப் போனோம்.

அம்மாவின் உடல் மரணப்பயத்தால் தூக்கிவாரிப் போட்டது. இந்நேரத்தில் அவர்கள் வருவார்கள் என எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. அம்மா, பயத்தால் மெதுவாக விசும்ப ஆரம்பித்தாள்.

அம்மாவுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் கையறு நிலையிலிருந்தாள். அம்மா எதிர்ப்பார்த்த அபாயம் வந்துவிட்டது.

“கடவுளே...” என்று மென்மையான குரலில் கதறினாள். கண்களில் நீர் கோர்த்து வந்தது.

என் சிறிய உடம்பை வைத்து அவளின் ராட்சஸ உடம்பை மறைக்கப்பார்த்தாள். முலைகளின் மேலிருந்த என் உடலை, கீழே இழுத்து ஏதோ ஒன்றை மறைக்கப் பார்க்க அம்மாவின் முலைகள் விடுதலையடைந்து துள்ளியது. என் அடிவயிற்றில் ஈரம் பச்சகென்று காந்தம் போல ஓட்டியது. அம்மா பதறி துடித்தாள். முலைகள் மறைக்க முடியவில்லையென்றா அல்லது என்னுடல் அவளின் ஈரப் பிரதேசத்தை பட்டத்தாலென்றா தெரியவில்லை, அம்மா குலைநடுங்க பதறிப் போய் என்னை மேலே தூக்கினாள். கீழே மேலே என்னை இழுத்து அம்மாவின் மலைப் போன்ற உடம்பை மறைக்க முயன்றுக் கொண்டிருந்தாள். தோல்வியைத் தான் தழுவினாள்.

அங்கே அசோக் அங்கிளும் கண்ணன் அங்கிளும் படியேறி வந்துக் கொண்டிருதனர்.

நானும் அம்மாவும் மூர்ச்சையாகி படபடக்கும் இதயத்துடன் அவர்களுக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தோம்.

அவர்கள் படியேறி வர வர நானும் அம்மாவும் செத்துக் கொண்டிருந்தோம். அப்போது நான் வேண்டாத சாமியில்லை.