Incest தாயும் ஒரு பெண் தானே.

[Deep_Lover]

அப்போது,

மொட்டை மாடிக்கு வரும் படிக்கட்டுகளை ஏறி வரும் சத்தமும் பேச்சுக் குரல்களும் கேட்டன. கீழ் வீட்டு குடித்தனக்காரர்கள் யாரோ மொட்டை மாடிக்கு வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்பது தெரிந்தது.

“அம்மா...அம்மா...விழப்போறீங்கம்மா...மொட்டை மாடிக்கு யாரோ வர்ராங்க அம்மா...” என்று மெதுவாக கதறினேன்.

அம்மாவிடம் எந்த உணர்ச்சியுமில்லை. போதை முற்றி எந்த உணர்வுமில்லாத போதை ஆசாமிகள் தெருவோரம் படுத்திருப்பதைப் போல அம்மா இருந்தாள்.

“அம்மா...அம்மா...எழுந்தருங்க அம்மா...” என்று பயத்தால் அழ ஆரம்பித்தேன்.

அம்மா எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் தன் பெருத்த முலைகளை கசக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

இங்கே அம்மா விநோதமான உணர்ச்சிகளால் மீளமுடியாத போதையினால் பீடிக்கப்பட்டு தன்னிலையிழந்து மொட்டை மாடியிலிருந்து விழும் நிலையில் இருந்தார்கள். நான் அவளின் பளிங்கு தூண் போன்ற கால்களை பற்றிக் கொண்டிருந்தேன். அவைகளின் வழவழப்பு தன்மையினால் என் பிஞ்சு கரங்களின் பிடியிலிருந்து வழுக்கி கொண்டிருந்தது.

இப்போது யோசித்தால், சிறுவன் ஒருவன் ஒரு பெரிய பெண் யானையின் கால்களை இழுப்பதைப் போலிருந்தது.

அம்மா ஓட்டுத் துணியில்லாமல் தெருவில் விழும் நிலைக்குச் சென்றிருந்தாள். அதே நேரத்தில் மொட்டை மாடிக்கு ஆட்கள் வந்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

எப்படியானாலும், அம்மாவின் மானம் காற்றில் பறந்து கரைந்து போகத்தான் போகிறது. நான் பதறினேன். உடல் முழுக்க பொக்கென்று வியர்த்தது. அம்மாவின் மானத்தை காப்பாற்ற என் உள்ளமும் உடலும் பதைபதைத்தது. அம்மா என்ற மலை என் பிஞ்சு கரங்களின் நூல் போன்ற பிடிப்பில் ஊசலாடிக் கொண்டிருந்தது.

“ஐயோ அம்மா...செத்துடப் போறீங்கம்மா...ப்ளீஸ் அம்மா எழுந்துருங்க அம்மா...” என்று ஓப்பாரி வைத்தேன்.

அம்மா தன்னிலைக்கு வரவில்லை.

"அம்மாஆஆஆ...” அடிவயிற்றிலிருந்து குரல் வந்தது.

பேச்சுக்குரல்கள் சமீபத்தில் கேட்டன.

கடவுளை வேண்டினேன்.அடுத்து நான் செய்தது நடந்தது தெய்வாதீனச் செயலா என்று தெரியவில்லை.

எல்லாமே என்னையறியாமல் என்னச் செய்தேன் ஏது செய்தேன் என்று தெரியாமல் ,ஒரு நொடியில் நடந்துவிட்டது.

அம்மா விரித்து போட்ட நீண்ட நெடிய கூந்தல் அவள் முதுகில் கருநாகங்களைப் போல படர்ந்திருந்தது.

சட்டென்று கொஞ்சம் எழுந்து வலது கையால் அம்மாவின் கூந்தலை பிடித்து இழுத்தேன், எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு பலத்தை உபயோகித்து அம்மாவின் பெரிய பிட்டத்தில் வாய் வைத்து கடித்தேன், ஆழமாக கடித்தேன். அம்மாவின் காமப்போதை தெளிய வைக்குமளவுக்கும் கடித்தேன், தோலை கிழித்து என் பல் உள்ளே போயிருக்க வேண்டும், குருதி வெளிப்பட்டு என் வாயில் தெறித்தது, அப்படியே இடது கையால் அம்மாவின் இடுப்பை சுற்றி இழுத்தேன்.

ஆனால், அம்மாவின் வியர்வையினால் இடது கை வழுக்கி வகை தொகையில்லாமல் சுற்றியது, பிடிக் கிடைக்காமல் அல்லாடியது. கூந்தலை இழுத்ததால் அம்மா தெருவில் விழுமாறு சாய்வது நின்றது. அவள் பிட்டத்தை கடித்ததால் தன்னிலைக்கு வந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

பேச்சுக்குரல்களும் காலோசைகளும் சமீபத்தில் கேட்டன. எப்ப வேண்டுமானாலும் மொட்டை மாடிக்கு அவர்கள் வந்துவிடலாம்.

கொஞ்சம் இழுத்தால் அம்மா தன்னிலைக்கு வந்துவிடுவாள் என்று தோன்றியது. என் கை துழாவியது.

சட்டென்று...

திடுக்கிட்டேன்...

ஏதோ தட்டுப்பட்டது. நிறைய முடிகள். சுருள் சுருளாக முள்ளைப் போல் குத்தும் முடிகள் என்று அறிந்த போது பயத்தால் உறைந்துப் போனேன்.

அங்கே எப்படி முடிகள் என்று குழம்பிப் போனேன்.

அம்மாவின் அடிவயற்றில் அடர்த்தியான கத்தை கத்தையாக சுருள் சுருளாக முடிகள் என் கையில் அடிப்பட்டன. ஏதோ வழிந்ததால் பிசுபிசுவாயிருந்தது. சூடான எண்ணையில் முக்கியெடுத்து ஆயிரம் சிறுப்பாம்புகளை போலிருந்தது அந்த முடிகள்.

அம்மாவின் அந்த இடத்தில் முடி இருக்கும் என்று நான் அறிந்திருக்கவில்லை. பார்ததும்கில்லை. அந்த வயதில் என் கற்பனைக்கு எட்டாதது. தலையிலும் அம்மாவின் அக்குலிலும் முடியிருப்பதை பார்த்திருப்பதால் அது சாதரணமாகத்தான் இருந்தது.

ஆனால்...அங்கே எதிர்ப்பார்க்கவில்லை.

அம்மாவுக்கு அங்கே முடியிருக்கின்றது என்பதை அறிந்து பயந்துப் போனேன்.

ஆனால், அம்மாவை காப்பாற்றுவதே நோக்கமாக இருந்ததால், பிடிமான கிடைத்த சந்தர்ப்பதை வைத்து, அந்த தடிமனான சுருள் முடிகளை விடாப்பிடியாக பிடித்து பக்கவாட்டு பக்கமாக பின் பக்கம் இழுத்தேன்.

வலிதான் அம்மாவை தன்னிலைக்கு கொண்டு வந்திருக்க வேண்டும். தலை முடியை இழுத்ததால் பிட்டத்தை கடித்ததால், அடிவயிற்றில் தொடை நடுவே இருக்கும் முடிகளை இழுத்ததால், ஏற்பட்ட வலி அம்மாவை தன்னிலை எடுத்து வந்திருக்க வேண்டும்.

சட்டென்று சுதாரித்த அம்மா, சாய்வதை நிறுத்தி, மாமுலைகள் அதிர குலுங்கி அசைய, அப்படி நிலைக்குத்தி நின்றாள்.

பேச்சுக் குரல்கள் பக்கத்தில் கேட்டன, எப்போதும் வேண்டுமானாலும் வந்துவிடலாம் என்ற நிலை.

உடல் நடுக்கம் அதிகமாகியது. இதயம் வெடிப்பதைப் போல துடித்தது. வியர்வை அருவியாக கொட்டியது.

நான் பதறிக் கொண்டிருக்க, தன்னிச்சையாக என் இருக்கைகள் அம்மாவின் இரு தொடைகளை பற்றி நகம் ஆழமாக பதியுமாறு அழுத்தமாக கிள்ளி, “அம்மா...மொட்டை மாடிக்கு வந்துட்டு இருக்காங்கம்மா...” என்று அழுகையும் ஆற்றாமையுடன் சொன்னேன்.

தொடைகளின் வலி மூலைக்கு மெல்ல சென்றிருக்க வேண்டும். அம்மா சுதாரிப்பதுக்கு சில நொடிகளானது. சட்டென்று, அம்மா பயத்தால் பதறுவதை அந்த கண் தெரியாத இருட்டிலும் எனக்கு தெரிந்தது.

அடுத்த நொடி, தன் மானத்தை காப்பாற்ற, அம்மா வீட்டை நோக்கி துள்ளிக் குதித்து ஓட ஆரம்பித்தாள். அந்த பயத்திலும் குழப்பத்திலும் பதற்றத்திலும் அந்த வயதில் என் மனதில் அம்மா ஓடுவது அழகாக இருக்கின்றது என்று தோன்றியது. ஒரு புள்ளி மான் குதித்து ஓடுவதைப் போலிருந்தது.

அம்மா வீட்டிற்குள் புகுமுன், மொட்டை மாடிக்கு ஆட்கள் வந்துவிடுவார்கள் என்று தோன்றியது. அம்மாவுக்கு இன்னும் சில நொடிகள் தேவை தன்னை வீட்டினுள் மறைத்துக் கொண்டு தன் மானத்தை காப்பாற்றிக் கொள்ள.

என்ன செய்வது...அம்மாவின் மானத்தை எப்படி காப்பாற்றுவது என்று பதறினேன்.

நானும் அம்மாவின் பின்னால் ஓடிக் கொண்டிருந்தேன்.

மறு நிமிடம், எனக்கு அந்த எண்ணம் எப்படி தோன்றியது என தெரியவில்லை, சட்டென்று திரும்பி மொட்டை மாடிக்கு வரும் வாசலுக்கு ஓடிப்போய் யாரும் வராதமாறு நின்றுக் கொண்டேன். மேலே வந்தவர்கள் படிகளில் நின்றார்கள்.

“யாருடா அது வினித்தா?” என்று கீழ் வீட்டு சங்கரி ஆண்டி கேட்டாள். சங்கரி ஆண்டியின் வீட்டிலிருக்கும் பெரியவர்களும் சிறியவர்களும் மொட்டை மாடிக்கு காற்றாட வந்திருந்தார்கள்.

யாரோ என் மீது டார்ச் வெளிச்சம் பாய்ச்ச, “வினித்தே தான்.” என்று பக்கத்திலிருந்தவர்களிடம் சொன்ன சங்கரி ஆண்டி, “ஷேம்...ஷேம்... என் செல்ல வினித் குட்டி இப்படி அம்மணமா நிக்கிறான் பாரு.” என்று என்னை செல்லமாக ஓட்டி, அப்படியே என்னைத் தூக்கி, “ என்னடா இப்படி பயந்துப் போய் தனியா நின்னுகிட்டிருக்கே...அம்மா எங்கேடா.” என்று என் முகத்தில் முத்தங்கள் பொழிந்தவாறு கேட்டாள்.

உண்மையில் வியர்வையுடன் பயந்து நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.

நான் என் ஓரக் கண்ணால் வீட்டைப் பார்த்தேன். அம்மா வீட்டிற்குள் சென்று கதவை சாத்திவிட்டு பாதுகாப்பாக இருக்கின்றாள் என்பது தெரிந்தது. எனக்கு அப்பாடா என்றிருந்தது. நிம்மதியாக ஒரு பெருமூச்சை விட்டேன்.

“என்னடா பயந்துட்டியா.” என்று சங்கரி ஆண்டிக் கேட்டாள்.

சுதாரித்த நான், “ஆமா ஆண்டி, அம்மாவுக்கு பயங்கர தலைவலி அதனால தூங்கிட்டிருக்காங்க. எனக்கு வெக்கை தாங்க முடியல அதான் வெளியே சுத்திகிட்டிருந்தேன். நீங்கெல்லாம் வரும் போது பேய் பிசாசு வருதுன்னு பயந்துட்டேன்.” என்று எனக்கே தெரியாமல் என் வயசுக்கு மீறி அழகாக பொய்ச் சொன்னேன்.

அடுத்து நடந்தது, எங்கும் நடக்கும் சாதாரண சின்ன விஷயம் தான். இந்த சின்ன சின்ன விஷயங்கள் தான் பெரிதாகி பல அர்த்தங்களை நமக்குச் சொல்லிவிடும்.

“பயப்படாதே நான் பேய் கிடையாது...சங்கரி ஆண்டிதான்.” என்று சிரித்தவள் என் முகங்களில் முத்தமழை பொழிந்தாள்.

“நானே முத்தம் கொடுத்து கொண்டிருக்கேன்...ஆண்டிக்கு முத்தம் கிடையாதா சும்மா இருக்கே... ஆண்டியை புடிக்கலையா.” என்று செல்லமாக சிணுங்கியப்படி கேட்டாள்.

“சாரி ஆண்டி...” என்று அவளின் முகத்தில் நானும் முத்தமழை பொழிந்தேன். ஆண்டி பக்கத்தில் அவள் கணவன் பரமசிவம் அங்கிள் இருந்தார்.

திடுக்கிட்டேன்...

சட்டென்று சங்கரி ஆண்டி என்னை தூக்கியவாறு என் சிறிய குஞ்சாமணியை பிடித்தாள். இழுத்து விட்டாள். பிடித்து இழுத்து விட்டுக் கொண்டே இருந்தாள். ஒரு கட்டத்தில், “என்னடா, இந்த வயசுல உனக்கு இது இவ்வளவு பெருசா இருக்கு... பெரியவன் ஆனா உனக்கு எவ்வளவு பெருசாகுமோ... உனக்கு வர்ர பொண்டாட்டி கொடுத்து வெச்சவடா.” என்று என் குஞ்சாமணிக்கு முத்தம் கொடுத்தாள்.

“சும்மா விடு அவனை...சின்ன பையனை போய்.” என்றார் பரமசிவம் அங்கிள்.

“பெரியவனான இப்படி பண்ன முடியுமா...இப்பத்தான் பண்ண முடியும்...ஆமா...பச்ச மிளகாட்டம் சுன்னி வெச்சுகிட்ட உன்னை நான் கட்டிகிட்டு படற பாட்டை பார்த்தா... இந்த மாதிரி பெரிய குஞ்சு பையன்களைப் பார்த்தா எனக்கு பெருமையா இருக்குங்க.” என்றாள் அவரை முறைத்தப்படி

“சின்னதோ பெருசோ அது...மூணு குழந்தைகளை உன் வயித்துல உருவாக்ச்சுல.” என்றார் கடுகடுப்பாக .

”ம்ம்ம்ம்...” என்ற சங்கரி ஆண்டி, மெல்ல எனக்கு மட்டும் கேட்குமாறு, “ஆமா அதை பெத்துக்க வைக்க நான் என்ன செஞ்சேன்னு எனக்குத்தான் தெரியும்டா.” என்று மர்மமாக சிரித்து எனக்கு புரியாத ரகசியத்தை சொல்லி, “என் மகராசா இதை நல்லப்படியா பயன்படுத்திகோடா.” என்று என் ஆணுறுப்புக்கு ஆசீர்வாதம் செய்து, என் ஆணுறுப்புக்கு அன்பு பொங்க ஒரு நீண்ட அழுத்தமான முத்தத்தை தந்து, ஆசையாக ஒரு கிள்ளு கிள்ளி என்னை கீழே இறக்கினாள்.

அவர்கள் மும்முரமாக தங்களுக்குள் ஏதோ பேசிக் கொண்டு நகர, நான் மெதுவாக வீட்டை நோக்கி நகர்ந்தேன். அம்மா கதவை மெலிதாக திறந்து வைத்து குணிந்தப்படி ஓளிந்து என்ன நடக்கின்றது என்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இருட்டில் அவளால் பார்க்க முடிந்ததா என்று தெரியவில்லை. நான் உள்ளே வந்ததும் என்னை இழுத்து கதவை மெல்ல சாத்தினாள்.

“அவங்க யாரும் பார்க்கல இல்ல...” என்றாள் அம்மா பயந்தப்படி குழந்தைத்தனமான சிரிப்பு குதூகலத்துடன். அவள் உடல் முழுக்க ஆனந்தம் பரவியதை என்னால் உணர முடிந்தது.

“இல்லம்மா...அவங்க யாரும் பார்க்கல.” எனக்கு ஏனோ அம்மாவின் குழந்தைத்தனம் எனக்கு பிடித்திருந்தது.

“ப்ப்பூ...அப்பாடா...” என்று அம்மா நிம்மதியடைந்து, அப்படியே சுவரோரம் சாய்ந்து உட்கார்ந்து என்னை இழுத்து அவளின் வயிற்றின் மேல் படரவிட, என் மேல் பாகம் எல்லாம் அம்மாவின் வியர்வையால் குளித்த முலைகளில் முட்டி மோத, நான் ஏனோ என் பழக்கப்பட்ட இடத்துக்கு தஞ்சமடைந்து விட்டதாக உணர்ந்து, நிம்மதியடைந்தேன்.

தாயின் முலைகளை என்னவென்று அறியும் முன்பே அதனிடமிருந்து மனிதர்கள் விடுப்பட்டுவிடுவார்கள். அவர்களுக்கு கிடைப்பதெல்லாம் மனைவியின் காதலியின் துணைவியின் விபச்சாரியின் முலைகள் தாம். அதில் அந்தரங்கத்துள் புதைந்து கிடைக்கும் தாய்மை நிறைந்த முலைகளின் ஏக்கத்தை பூர்த்தி செய்ய முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். உணர முடியாத தாய்மையின் முலைகளை தேடி தேடியலைவதுதான் ஆண்களின் முலைகளின் மோக காமவிளையாட்டு.

ஆனால், நான் பெற்ற பிறவியன் பயனோ என்னவோ, அறியா பருவத்தில் முதிர்ந்துவிட்டப்படியால், அம்மாவின் முலைகளை உணரத்தொடுங்கிவிட்டேன். அந்த கடலில் கால் நனைத்துவிட்டேன்.

அம்மா பெருமூச்சுக்களை விட்டுக் கொண்டிருந்தார். கழுத்தின் சங்கு மேலே கீழே ஆடியது. குழி உள்ளே ஆழமாக சென்று எழுந்தது. இருட்டை கிழித்து கண்களில் பிரகாசம் தெரிந்தது. அம்மா அதுவரை நான் கண்டிராத விநோதனமான உணர்ச்சிக் குவியல்களில் இருந்தாள்.

”சங்கரி ஆண்டி உன்னை கொஞ்சி என்னடா சொன்னாங்க...” என்று அம்மா படபடப்புடன் கேட்டாள்.

“எனக்கு முத்தம் கொடுத்தாங்க. அவங்களுக்கு முத்தம் கேட்டாங்க. அப்புறம் என் ஓண்ணுக்கு போற இடத்தை தொட்டு தொட்டு இழுத்தாங்க, அப்புறம் இந்த சின்ன வயசுல எனக்கு பெருசா இருக்காம், எனக்கு வர்ற போற பொண்டாட்டி கொடுத்து வெச்சவன்னு சொல்லி ஆசையா அதுல முத்தம் கொடுத்து செல்லமா கிள்ளினாங்க.” என்று நடந்தவற்றை சாதாரண நிகழ்வாக சொன்னார்கள்.

ஆனந்த பரவசத்திலிருந்த அம்மா, சட்டென்று கண்ணீர் விட்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.

நான் பதறிப்போய், “ நான் ஏதாவது தப்பா செஞ்சிட்டேனம்மா...” என்றேன் அம்மாவின் கழுத்தில் கைகளைப் போட்டு அம்மாவின் கண்களை இருட்டில் ஊடுறுவியப்படி.

அம்மாவின் உடல் உதறலெடுக்க தொடங்கியது. ஏதோ புதைந்துப் போன ஓன்று பூமியைப் பிளந்தப்படி வருவதைப் போல, அம்மாவின் ஆன்மாவில் புதைந்துப் போன ஓன்று வெளியே வந்தது.

மறு கணம் அம்மாவின் ஆன்மா என்னிடம் பேசியதாக, அப்போது புரியவில்லையென்றாலும் இப்போது ஓரளவுக்கு என்னால் உணர முடிந்தது.

“பெத்த அம்மாவால பண்ண முடியாததை, மத்தவங்களால சந்தோஷமா சுதந்திரமா பண்ண முடியுது.” என்று என்னை இறுக அணைத்தப்படி ரகசியம் நிறைந்த கேவலுடன் சொன்னாள்.

அப்போது எனக்கு புரியவில்லை, ஆனால் அம்மாவின் அழுகை நிறைந்த வார்த்தைகள் என் மனதில் கல்வெட்டாக பதிந்துவிட்டது.

அம்மாவை புரிந்துக் கொள்ள இந்த மாதிரி சின்ன விஷயங்கள் தான் ஒரு சித்திரத்தை எனக்களித்தது. அம்மாவின் மனதை உணர்ச்சிகளை புரிந்துக் கொள்ள உதவுகின்றது. அப்போது, எனக்கு அம்மா இப்படி துடிப்பதற்கு ஓரு தப்பும் செய்யவில்லையே என்றெண்ணினேன். அப்போது அம்மா என்ன செய்தாலும் அது தப்பு கிடையாது என்று நினைத்ததை நினைத்தப்படி செய்திருந்தால் கஷ்டப்பட்ட்டிருக்க மாட்டோளோ என்று இப்போது தோன்றியது.

நான் புரியாமல், “அம்மா அழாதேம்மா...” என்று ஆறுதல் படுத்த முயன்றேன்.

மூக்கை உறிஞ்சிய அம்மா, “அம்மா அழலேடா...” என்று அழகையுடன் கண்ணீர் வழிய சிரித்தப்படி சொன்னாள்.

என் முகத்தை அவளின் பெரிய ஃபோம் மெத்தைப் போன்ற மென்மையான முலைகளில் ஆறுதலாக அழுத்தினாள். அப்போது என் முழு ஆணுறுப்பும் சரிந்து அம்மாவின் ஆழமான கிணற்றைப் போலிருந்த தொப்புளினுள் புகுந்து அதை முழுமையாக அடைத்துக் கொண்டது. ஒரு சிறுக் காற்றுக் கூட புகாதளவுக்கு அதை அடைத்துக் கொண்டது. அம்மாவின் உடலில் மின்னல் வெட்டுவதைப் போலுணர்ந்தேன். அது ஏனென்றுப் எனக்கு சுத்தமாகப் புரியவில்லை.

என் கேசத்தை கோதியப்படி அம்மா மெதுவாக களுக்கென்று சிரிப்பது கேட்டது.

“உண்மைல உனக்கு வரப் போறவ கொடுத்து வெச்சவ தாண்டா வினித்.” அம்மா பெருமையுடன் சொல்வது கேட்டது.

அம்மா எதுக்கு எதை சொல்கிறாள் என்று எனக்கு புரியவில்லை.

“நான் பயந்துட்டேன்...” என்று நடுங்கியப்படி சொன்னேன்.

“சாரிடா வினித்...அம்மா கொஞ்சம் ஓவரா விளையாடிட்டேன்... சந்தோஷத்துல நான் எங்கியிருக்கேன், என்ன செய்யறேன்னு தெரியாமே போச்சு. ஆனா உன்னை நம்பித்தானே அம்மா விளையாடினேன். அம்மா மானத்தை காப்பாற்றுவேன்னு நீ தானே அம்மாவுக்கு ப்ராமிஸ் பண்ணே. நீ ப்ராமிஸ் பண்ணியப்படி அம்மா மானத்தை காப்பாத்திட்டேடா வினித். நீ தான்ட ஆம்புளை. உண்மையான ஆண்மகன். என் ஆம்புடையான்.” என்று என்னை உலுக்கி முத்தமிட்டாள்.

“அதில்லேம்மா...பயம்” என்றேன். என் குரல் பய

“வேறென்னடா வினித்...”

“உங்களுக்கு அங்கே முடியிருக்கும்மா...” என்றேன்.

சில நொடிகள் அம்மா புரியாமல் முழித்தாள். ஆனால், நான் காப்பாற்றிய விதம் அம்மாவின் மனதில் ஓடியிருக்க வேண்டும். புரிந்துக் கொண்டாள். குழம்பிப் போனாள். இதை எப்படி எதிர்க்கொள்வது என்பதையறியாமல் மெதுவாக நெளிந்தாள்.

என் தலைமுடியை மென்மையாக கோதியப்படி என்னை ஆழமாக ஊடுறுவி பார்த்தாள். நான் பிறந்து வந்தவழிப் பாதையான யோனியை பார்த்து நானே பயப்படப்பட்டால் ஒரு தாயால் என்ன சொல்ல முடியும்.

என் நெற்றியில் முத்தவிட்டவள், “அங்கே முடியிருக்கறதை பார்த்து பயப்படக் கூடாது வினித். அங்கே பயப்படும்படி ஓன்னுமே இல்லை.” என்றாள் ரகசியக் குரலில்.

நான் மேலும் அவள் முலைகளில் புதைந்துப் போனேன்.

“அங்கே முடி வளரும். எல்லோருக்கும் வளர வளர் முடி வளரும். உன் இடத்துலேயும் பெரியவனான முடி வளரும். அது பேயோ பூதமோ இல்ல பயப்படறதுக்கு. நல்ல இடம்.” என்று எனக்கு புரியவைக்க முயன்றாள். எல்லாவற்றையும் சொல்ல அவளுக்கு ஆசைத்தான் ஆனால் ஏதோ ஒன்று அம்மாவை தடுத்தது.

சட்டென்று அந்த மணம் எழுந்தது. இன்றுவரை என் நாடி நரம்புகளை ஆட்டி வைக்கும் மணம். அம்மாவின் கீழ் பகுதியிலிருந்துதான் வரத் தொடங்கியது.

அம்மாவின் முலைகள் தடித்து, காம்புகள் வளர்வதை என்னால் உணர முடிந்தது. அம்மாவின் உடல் ஐஸ் க்ரீமைப் போலக் கரைந்துப் போவதாக ஒரு உணர்வு

“கொஞ்ச நேரம் தூங்குடா வினித்.” அம்மாவின் குரலில் ஆற்றாமையுடன் அவரசம் தெரிந்தது.

நான் கண் மூடினேன். அம்மா நீண்ட நேரம் என்னை தட்டிக் கொண்டிருந்தாள். தட்டுவது நின்றது. மெதுவாக தட்டும் கை அவளின் தொடைக்கு நடுவே சென்ல்வதை உணர முடிந்தது. அசையைத் தொடங்கியது. வட்டமிட்டு பல நடனங்களையாடியது. சேற்றில் அடித்து குழைவதைப் போன்றச் சத்தம்.

மெல்ல அம்மாவின் உடலில் பிரளயம் உண்டாவதை உணர்ந்தேன். ஆனால், உடலின் மேல் பரப்பில் இல்லை. அம்மாவின் தோல்களுக்குள் அந்த புயலடித்தது. தசைகள் துடித்தன. உறுப்புகள் மோதின. விட்டு விட்டு அடித்த புயல் இப்போது ஓயாமல் அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

கண்கள் என்னை மீறி திறந்தன. நான் மெதுவாக கண்களை திறந்து அம்மாவின் முகத்தைப் பார்த்தேன். அம்மா என்னை பார்த்து ஆழமான புன்னமை ஒன்றை உதிர்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களால் என் கண்களை கட்டிப் போட்டாள். ஏனோ அம்மாவின் கண்களை பார்த்துக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது.

அமைதியே வடிவமான அம்மாவின் முகத்தில் சாந்தம். ஆனால் மேல்பரப்பில் அமைதியாக இருந்தாலும் அடிப்பரப்பில் புயல் வேகமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது. அம்மாவின் கையசைவுக்கேற்ப புயல் அடித்தது. புயல் உச்சக்கட்டத்தில் இருந்தது.

என்னை எது உந்தியது என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அம்மாவின் இருந்த ஏதோ ஒரு சக்தி என்னுள் புகுந்ததை உணர முடிந்தது. நான் மெதுவாக தலையை தூக்கி என்னுடலை அம்மாவின் முலைகள் கசங்க இழுத்து, அம்மாவின் இதழ்களில் என் இதழை புதைத்து தாய்மையை அடையும் ஏக்கத்துடன் முத்தம் கொடுத்தேன்.

அம்மா கண்களை மூடினாள். தன் உடலினுள் பேயாட்டம் ஆடும் புயல் அடங்குவதை ரசித்தாள். அம்மாவின் கைஜாலம் நின்றது.

அப்படியே சோர்வுற்று தளர்ந்தாள்.

அம்மா ஆனந்த பரவசத்துடன் கண்களை திறந்து என்னைப் பார்த்தாள். அதில் தெரிந்த அம்மாவின் சந்தோஷம் எனக்கு திருப்தியான பூரிப்பை ஏற்படுத்தியது.

புன்னமை செய்துக் கொண்டிருந்த அம்மா மீண்டும் சிறுமிக் கோலம் எடுப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. மறுபடியும் அம்மாவின் முகத்தில் விளையாட்டுத்தனம் தாண்டவமாடியது.

அடக்க முடியாத சிரிப்புடன், “வாடா வினித். நாம விளையாடற விளையாட்டு இன்னும் முடியல. இன்னும் நிறைய விளையாட வேண்டியிருக்குது.” என்று கட்டற்ற சுதந்திரப் பறவையாக மாறினாள்.

உயர உயரப் பரந்துப் போகும் இந்த பறவை எப்படி கட்டி இழுக்கப் போறேனோ என்று அந்த வயதிலும் நான் நினைத்தேன்.

அம்மா எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாத சிறுமியைப் போல, துள்ளிக் குதித்து என்னை தூக்கிக் கொண்டு, ஓட்டு துணியில்லாமல் அம்மணமாக வீட்டு கதவைத் திறந்தாள்.

உலகம் வெட்டவெளியாக காட்சியளித்து பெரிய மைதானம் போலிருந்தது. அம்மாவையும் என்னையும் விளையாட வா என்று அழைத்துக் கொண்டிர் தயாராக இருந்தது.

...தொடரும்