Incest என் அத்தையின் முலைப்பால்

[வாலிப வயசு]

"சரி அத்த...நான் பாத்ரூம் போய் ட்ரெஸ் மாத்தப்போறேன்..." என்று சொல்லிக்கொண்டே என் உள்ளாடைகளையும், ஷர்ட், ஜீன்சையும் எடுத்தேன் என் கைகளில்.

"ஏன்டா...என் முன்னாடி ட்ரெஸ் மாத்த வெக்கப்படறியா?" என்று என்னைச் சீண்டினாள்.

"அதுக்கில்ல...என்ன இருந்தாலும் நீ ஒரு பொம்பள...உன் முன்னாடி அம்மணமா நிக்கனுமா நெனச்சா எனக்கு கொஞ்சம் கூச்சமாத்தான் இருக்கு..." என்று திணறினேன்.

"ஓ அப்பிடியா...அப்போ கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி, நான் உன் கண்ணுக்கு என்ன மோகினியா தெரிஞ்சனா?...என் மார்பகங்க மேல உன் விரல்கள் விளையாடின விளையாட்ட இப்ப நெனச்சுப்பாத்தாலே...அப்பப்பா...எனக்கு என்னென்னவோ செய்யுதுடா...அப்படியே என் புருஷன், கல்யாணமான சில நாள்ல என் மார்பகங்களோட வெறியோட விளையாடின மாதிரி இருந்துச்சுடா சுதா..."

நான் உள்ளுக்குள் பூரித்தாலும், அத்தைக்குத் தன் கணவனின் நினைப்பை வரச்செய்துவிட்டோமே என்று எண்ணி அப்படியே நின்றேன். அப்போதுதான் அம்மா எப்போதோ சொன்னது ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அத்தையின் கணவன் பெயருக்குத் தான் அத்தையை மணமுடித்துக்கொண்டான் என்றும் அவன் ஒரு குடிகாரன் என்றும், அத்தையை அவன் எப்போதும் அன்பாய் நடத்தியதே இல்லையென்றும் அம்மா சொல்லியிருக்கிறாள்.

"ஏன்டா சிலையாட்டம் நிக்கற? சீக்கிரம் ட்ரெஸ் மாத்து...நாம என் வீட்டுக்கு போகலாம்..." என்று என்னை துரிதப்படுத்தினாள் அத்தை.

நான் மீண்டும் பாத்ரூம் பக்கம் போகப்போவதைப்பார்த்து, "டேய்...இப்ப நீ என் முன்னாடி ட்ரெஸ் மாத்துற...இல்ல...நடக்கறதே வேற...ஆமாம்..." என்று சற்றே பொய்க்கோபத்துடன் என்னைப் பார்த்தாள்.

அந்தப்பார்வையில் கோபம் இருந்ததா என்று எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் ஒரு வித மோகனமும், மந்தகாசமும் மிகுந்து காணப்பட்டது. நான் சிரித்தேன். அவள் ஒரு வினாடிப்பொழுதில் தன் முகத்தில் இருந்த உணர்ச்சியை மாற்றிக்கொண்டு, என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தாள். இப்போது நான் கொஞ்சம் வெட்கம் விலகியவனாய், என் கால்சட்டையைக் கழற்றினேன். என் ஆணுறுப்பு வெட்ட வெளிச்சமாய்த் தெரிந்தது. அத்தை அதை முழுதும் பார்த்தாள். எவ்வித உணர்ச்சி அவள் முகத்தில் தெரிந்ததென்பது எனக்கு விளங்கவில்லை.

ஹ்க்கும்...இவன் ஒன்னும் தெரியாத பச்சைக் குழந்தைதான் என்று நீங்கள் கேலி செய்து சிரிப்பது என் காதுக்குக்கேட்கிறது. இருந்தாலும் அதுதான் உண்மை...நம்பினால் நம்புங்கள். இல்லாவிட்டால் எனக்கென்ன...

நான் மேலும் தாமதியாமல் என் ஜட்டியை அணிந்துகொண்டேன். பிறகு ஜீன்சை அணிந்துகொண்டு, ஷர்ட்டையும் அணிந்துகொண்டு, கண்ணாடி முன் நின்று கொண்டு தலை முடியை வாரினேன். பின் என் அலமாரியில் இருந்து ஒரு சின்ன சூட்கேசை எடுத்து எனக்குத் எடுத்துக்கொள்ளத் தோன்றிய ஆடைகளையும், உள்ளாடைகளையும் எடுத்து சூட்கேசுக்குள் திணித்தேன்.

"என்னடா...ரொம்ப அவசரமோ...உன்னப் பாத்தா, இன்னைக்கே உன் அத்தய முழுசா சாப்டுட்டுத்தான் மறுவேலன்ற மாதிரி இருக்கே...ஹ்ம்ம்ம்?" என்று என்னை அத்தை மேலும் சில்மிஷம் செய்தாள்.

"ஏன்...பண்ணமாட்டேன்னு நெனக்கிறியா? பாப்போமா? " என்று நானும் பதிலுக்கு சில்மிஷமாய் அத்தையைச் சீண்டினேன்.

"அம்மாடி...நீ செஞ்சாலும் செய்வே...மதியானம் நீ செய்ஞ்சதே காட்டுச்சே உனக்கு இருக்கற வேகத்த...உனக்கு என் உடம்பு மேலயும், முக்கியமா என் இரண்டு மார்பகங்க மேலயும் இருக்கிற வெறியும் வேகமும்..." என்று அவளும் விடாமல் என்னை உசுப்பேற்றினாள்.

மேலும் என்னை பேச விடாமல், "சரி...சரி...கெளம்பலாமா?" என்று என்னைத் துரிதப்படுத்தினாள்.

"நான் ரெடி..."

"சரி...வா...அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டு புறப்படலாம்..." என்று அத்தை என் அறையைவிட்டு வெளியேற, அவள் பின்னாலேயே ஒரு நாய்க்குட்டியைப் போல நானும் வெளியேறினேன்.

அப்போது மணி ஐந்தேமுக்கால்.

"அண்ணி...அண்ணி..." என்று அத்தை அம்மாவை அழைத்துக்கொண்டே முன்னே நடந்தாள்.

"நான் வாசல்ல தண்ணி தெளிச்சிக்கினு இருக்கேன்டி..." என்று அம்மா வாசலிலிருந்து சற்றே உரக்கச் சொன்னாள்.

"நீ முன்னாடி போ அத்த...என் பைக் சாவிய எடுத்துக்குனு வர்றேன்..." என்று சொல்லிக்கொண்டே, வரவேற்பறையில் சாவிகள் மாட்டுமிடத்தில் இருந்த என் பைக் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு, நான் வாசலுக்குச் சென்றேன்.

"அண்ணி...அப்ப நாங்க கெளம்பறோம்..." என்று அத்தை அம்மாவிடம் கூறினாள்.

"இப்பவேவா...உன் அண்ணன் வந்தப்புறம் அவர்கிட்ட பேசிட்டுப் போறேன்னு சொன்ன..." என்று அம்மா இழுத்தாள்.

"ஆமா...பாருங்களேன்...அத மறந்தே போயிட்டேன்...உங்க மகன் என் வீட்டுக்கு வற்ரான்னதும் சந்தோஷத்துல எனக்கு அது மறந்துபோச்சு...என் அண்ணன்தான...அவரு அதெல்லாம் தப்பா நெனச்சிக்க மாட்டாரு...அதான் வரா விருந்தாளி உன் மகன் என் வீட்டுக்கு வரேன்னு சொல்லியிருக்கிறான்ல...அவன காக்க வைக்க எனக்கு மனசில்ல...அண்ணன இன்னொரு நாள் வந்து பாத்துப் பேசிக்கிறேன்...என்ன அண்ணி...?" என்று அத்தை முடித்தாள்.

"ஹ்ம்ம்...அதுவும் சரியாத்தான் படுது...சரி...சரி...பாத்துப் போய் வாங்க..." என்று அம்மா விடைகொடுத்தாள்.

அவர்களிருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்த போது நான் என் பைக்கை வீட்டின் தாழ்வாரத்திலிருந்து வெளியே எடுத்துத் தெருவில் இறக்கிவிட்டேன்.

அத்தை என் சிறிய சூட்கேசை எடுத்துக்கொண்டாள். நான் என் பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்தவுடன் அத்தையைப் பார்த்து ஏறிக்கொள் என்றேன். அத்தையும் என் வலது தோளைத் தன் வலது கையால் பற்றிக்கொண்டு பைக்கில் என் பின்னால் அமர்ந்தாள். அவள் இடது கையில் என் சூட்கேஸ். அவள் அமர்ந்த போது அவள் வலது தோள்பட்டை என் முதுகில் உரசியது. அது வேண்டுமென்றே நடந்ததல்ல...

ஒரு பதினைந்து அல்லது இருபது நிமிடங்கள் சென்றிருக்கும். ஒரு மெயின் ரோடு, சிற்சில குறுக்குச் சந்துகள் எனக் கடந்து நாங்களிருவரும் அத்தையின் வீட்டை அடைந்தோம். எனக்கு எப்படி வழி தெரிந்தது என்று கேட்கும் அன்பர்களுக்கு...அத்தைதான் வழி காட்டினாள். அவள் அவ்வாறு ஒவ்வொரு குறுக்குச்சந்தை நெருங்கும் போதும், என் முதுகோடு சாயவேண்டிய நிலை...ஏனென்றால் அப்போதுதான் அவள் பேசுவது என் ஹெல்மெட்டை மீறி எனக்குக் கேட்கும். அப்போதெல்லாம், அவள் பருத்த வலது மார்பகம் என் முதுகைப் பதம் பார்த்தது.

வீடு வந்ததும் அத்தை என் பைக்கை விட்டு இறங்கினாள்.

தன் கைப்பையைத்திறந்து அதிலிருந்து ஒரு சாவியை எடுத்து அவள் வீட்டின் வாசலில் போட்டிருந்த இரும்பாலான தள்ளும் கதவிலிருந்த பூட்டைத் திறந்து, கதவை திறந்தாள். பின் இன்னொரு சாவியெடுத்து வாசல் கதவைத் திறந்தாள். பெண்கள் மட்டுமே இருக்கின்ற வீடென்பதால் இந்தளவு பாதுகாப்பு தேவைதான் என்றெண்ணியவாறு, நான் பைக்கை விட்டிறங்காமல் யோசித்தேன்.

"என்னடா...இவ்ளோ தூரம் வந்ததுக்கு அப்புறம் ஏன்டா வந்தோம்னு யோசிக்கிறாப்ல இருக்கு?" என்று அத்தை என்னைக் குறும்பாய்க் கேட்டாள்.

"அ...அதெல்லாமில்லை..." என்று சமாளித்துக்கொண்டே நான் பைக்கை விட்டு கீழே இறங்கினேன்.

"அதான பாத்தேன்...எங்கடா என் திருட்டு படவா மனம் கினம் மாறிட்டானோ என்று ஒரு நிமிடம் பயந்துட்டேன் தெரியுமா? " என்று பயப்படுவது போல பார்வையை வைத்துக்கொண்டு என்னை ஆழம் பார்த்தாள் அத்தை.

"அதெப்படி...சிவ பூஜை பாதியிலேயே நின்னு போயிரும்ல...நாங்க விடுவோமா?...சரி...பைக்கை எங்க விடறது?" என்று நானும் சளைக்காமல் பதிலளித்தேன்.

"நல்லா தான் பேசறடா நீ...உனக்குப் பேசத் தெரியாதுன்னு உங்கம்மா என்னடான்னா கவலப்படறது ஓயல...ஹ்ம்ம்ம்...நீ இன்னைக்கு எங்கயும் வெளியே போக மாட்டேன்னு நெனக்கிறேன்..." என்று அத்தை, கண் சிமிட்டிக்கொண்டும், அர்த்தமாய் சிரித்துக்கொண்டும் கேட்டாள்.

"நீ என்ன போகத்தான் விட்ருவியா?" என்று நான் அத்தையை மடக்கினேன்.

"அம்மாடியோவ்...உன்கிட்ட பேசி ஜெயிக்க முடியாது போல...சரி சரி...அப்படின்னா, பைக்க வீட்டுக்குள் தாழ்வாரத்தில் ஏத்தி விட்ருடா..." என்று கூறிக்கொண்டே அத்தை என் சூட்கேசை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டிற்குள் சென்றாள்.

நான் பைக்கை ஏற்றி தாழ்வாரத்தில் விட்டு இரண்டு பக்க ஸ்டாண்டிட்டு அத்தையின் வீட்டின் வரவேற்பறையில் நுழைந்தேன். அங்கிருந்த சோபாவில் அமர்ந்தேன்.

"வாடா...எங்க வீட்டுக்கு மொத வாட்டி வரும் விருந்தாளியே...வா...எவ்ளோ சந்தோஷமா இருக்குடா உன்ன எங்க வீட்ல பாக்கறதுக்கு...இந்தா...டிவி போட்டுப் பாத்துக்கினுரு...வாசக்கதவ தாள் போட்டுட்டு வந்துடறேன்..." என்று அத்தை டிவி ரிமோட் கண்ட்ரோலை என் கையில் திணிக்காத குறையாகக் கொடுத்துவிட்டு விரைந்து சென்று வாசற்கதவை தாளிட்டுவிட்டு வந்து என் அருகில் சோபாவில் அமர்ந்தாள்.

"பாரு...வந்த விருந்தாளிய கவனிக்காம உட்காந்துட்டேன்...என்னடா சாப்பிடற? டீ போடட்டுமா? கொரிக்க ஏதாவது கொடுக்கட்டுமா?" என்று தன் இயல்பான விருந்தோம்பலை அத்தை ஆரம்பித்தாள்.

"எனக்கு பால் வேணும்...கெடைக்குமா அத்த?" என்றேன் குறும்பாய் அத்தையைப் பார்த்துக்கொண்டே.

"பாலா...ஹ்ம்ம்..." என்று அத்தை பலமாக யோசித்தாள். நான் பால் குடிக்க மாட்டேன் என்பது அத்தைக்கு நன்றாகத் தெரியும். ஆனால் அவள் அப்போது நிதானமாக யோசிக்கும் நிலையிலில்லை. ஏதோ வராத விருந்தாளி வந்தாற்போல அவள் படபடத்தாள்...பரபரத்தாள். அதனால் என் கேள்வியில் இருந்த குறும்புத்தனத்தை, விஷமத்தை முற்றிலும் தவறவிட்டாள்