30-07-2021, 02:19 PM
"உன் ப்ளான் சரிதான் அத்த...அம்மாவும் சம்மதிப்பான்னு எனக்கு தோணுது...ஆனா...உன் சின்னப்பொண்னு இருப்பாளே உங்க வீட்டுல..." என்று நான் இழுத்தேன் கொஞ்சம் யோசித்தவனாய்.
"பரவால்லடா...யோசிக்கிற...அது நல்லதுதான்...யார் என்ன சொன்னாலும் அப்படியே எடுத்துக்ககூடாது..." என்று என்னைப் பாராட்டினாள்.
"அந்த கவல ஒனக்கு வேணாம்...என் சின்னப்பொண்ணு அவ தாத்தா, பாட்டி வீட்டுக்குப்போயிருக்கிறாடா...அவ அடுத்த வாரம் புதன் இல்ல வியாழன்தான் வருவா..." என்று கூறிக்கொண்டே என்னைப் பார்த்தாள் கண்களில் விஷமம் மாறாமல்.
"ஓ...அப்ப சரி...எனக்கு ஓகே உன் ப்ளான்...நீயும் திருடிதான்..." என்று அத்தையை நான் உசுப்பேற்றினேன். அப்போது கட்டிலறையில் சத்தம் கேட்டது. என் அம்மா உறக்கம் கலைந்து எழுந்துவிட்டாளென நாங்களிருவரும் உணர்ந்தோம். நான் அத்தையின் அரவணைப்பிலிருந்து அரைமனதாய் விடுவித்துக்கொண்டு நான் முன்னர் அமர்ந்திருந்த சோபாவில் போய் அமர்ந்தேன்.
அமர்ந்ததும் அத்தையைப் பார்த்து ஒரு நன்றி கலந்த சிரிப்பொன்றை வீசினேன். அவளும் அதை ஆமோதிப்பதுபோல் தன் இரு கண்களையும் ஒரு முறை மெல்ல மூடித்திறந்தாள். என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள்.
"அத்த...அம்மா...அம்மா எழுந்துட்டா...இங்கதான் வர்றா...நீயே கேளு...அப்பதான் அம்மாவுக்கு சந்தேகம் வராது..." என்று அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் வகையில் முணுமுணுத்தேன்.
"சரிடா..." என்று அத்தை டிவி பார்ப்பதுபோல் பாசாங்கு செய்ய ஆரம்பித்தாள். நானும் அதையே செய்தேன்.
"ஏன்டா...அத்தய நீ தூங்கவிடலியா...அவளதான் உனக்குப் புடிக்காதே...அப்படி என்னத்த பேசிக்கிட்டீங்க நீயும் அவளும்..." என்று கேட்டுக்கொண்டே அம்மா வந்து அத்தையினருகில் சோபாவில் அமர்ந்தாள்.
அம்மாவை நான் ஒரு முறை முறைத்தேன்.
"அது...அது ஒன்னும் இல்ல அண்ணி...நான்தான் சுதாகிட்ட பேசி ரொம்ப நாளாச்சேன்னு அவன இழுத்து வைச்சிக்கிட்டு பேசிக்கினு இருந்தேன்..." என்று அத்தை நன்றாக சமாளித்தாள்.
"முறைக்கறத பாரு தனம்...இந்த கோவந்தான் தனம் அவன்கிட்ட எனக்குப் புடிக்காதது..." என்று அம்மா புலம்பினாள்.
"விடுங்க அண்ணி...வாலிபப் பையன்...அப்படித்தான் இருப்பான்...அது சரி...ஆச்சரியம் பாருங்க...என்கிட்ட உங்க மகன் நல்லாவே பேசிக்கிட்டுதான் இருந்தான்..." என்றாளே பார்க்கனும்.
"அதிசயந்தான்டி...நெசமாவா சொல்ற? " என்று அம்மா ஆச்சரித்தொனியில் கேட்டாள்.
"ஆமா அண்ணி...இத்தன நாளா எனக்கும் அவனோட பேச நேரம் அமையல...அவனும் என்ன, என்கிட்ட, என் பொண்ணுங்க கிட்ட பேசாமலே வளர்ந்த்வனாச்சே...எனக்கும் ஒரே ஆச்சரியம்தான்...அவன் என்கிட்ட அப்படி பேசினான்...நான் இன்னைக்கி யார் மொகத்துல முழிச்சேனோ...என் சுதா என்கிட்ட நல்லா ஒட்டிக்கினான்..." என்று ஒரு பாதிப்பொய்யை அவிழ்த்துவிட்டாள் அத்தை.
அவளோடு ஒட்டிக்கொண்டதென்னவோ ஒரு விதத்தில் உண்மைதானே?
"பரவால்லடா...யோசிக்கிற...அது நல்லதுதான்...யார் என்ன சொன்னாலும் அப்படியே எடுத்துக்ககூடாது..." என்று என்னைப் பாராட்டினாள்.
"அந்த கவல ஒனக்கு வேணாம்...என் சின்னப்பொண்ணு அவ தாத்தா, பாட்டி வீட்டுக்குப்போயிருக்கிறாடா...அவ அடுத்த வாரம் புதன் இல்ல வியாழன்தான் வருவா..." என்று கூறிக்கொண்டே என்னைப் பார்த்தாள் கண்களில் விஷமம் மாறாமல்.
"ஓ...அப்ப சரி...எனக்கு ஓகே உன் ப்ளான்...நீயும் திருடிதான்..." என்று அத்தையை நான் உசுப்பேற்றினேன். அப்போது கட்டிலறையில் சத்தம் கேட்டது. என் அம்மா உறக்கம் கலைந்து எழுந்துவிட்டாளென நாங்களிருவரும் உணர்ந்தோம். நான் அத்தையின் அரவணைப்பிலிருந்து அரைமனதாய் விடுவித்துக்கொண்டு நான் முன்னர் அமர்ந்திருந்த சோபாவில் போய் அமர்ந்தேன்.
அமர்ந்ததும் அத்தையைப் பார்த்து ஒரு நன்றி கலந்த சிரிப்பொன்றை வீசினேன். அவளும் அதை ஆமோதிப்பதுபோல் தன் இரு கண்களையும் ஒரு முறை மெல்ல மூடித்திறந்தாள். என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள்.
"அத்த...அம்மா...அம்மா எழுந்துட்டா...இங்கதான் வர்றா...நீயே கேளு...அப்பதான் அம்மாவுக்கு சந்தேகம் வராது..." என்று அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் வகையில் முணுமுணுத்தேன்.
"சரிடா..." என்று அத்தை டிவி பார்ப்பதுபோல் பாசாங்கு செய்ய ஆரம்பித்தாள். நானும் அதையே செய்தேன்.
"ஏன்டா...அத்தய நீ தூங்கவிடலியா...அவளதான் உனக்குப் புடிக்காதே...அப்படி என்னத்த பேசிக்கிட்டீங்க நீயும் அவளும்..." என்று கேட்டுக்கொண்டே அம்மா வந்து அத்தையினருகில் சோபாவில் அமர்ந்தாள்.
அம்மாவை நான் ஒரு முறை முறைத்தேன்.
"அது...அது ஒன்னும் இல்ல அண்ணி...நான்தான் சுதாகிட்ட பேசி ரொம்ப நாளாச்சேன்னு அவன இழுத்து வைச்சிக்கிட்டு பேசிக்கினு இருந்தேன்..." என்று அத்தை நன்றாக சமாளித்தாள்.
"முறைக்கறத பாரு தனம்...இந்த கோவந்தான் தனம் அவன்கிட்ட எனக்குப் புடிக்காதது..." என்று அம்மா புலம்பினாள்.
"விடுங்க அண்ணி...வாலிபப் பையன்...அப்படித்தான் இருப்பான்...அது சரி...ஆச்சரியம் பாருங்க...என்கிட்ட உங்க மகன் நல்லாவே பேசிக்கிட்டுதான் இருந்தான்..." என்றாளே பார்க்கனும்.
"அதிசயந்தான்டி...நெசமாவா சொல்ற? " என்று அம்மா ஆச்சரித்தொனியில் கேட்டாள்.
"ஆமா அண்ணி...இத்தன நாளா எனக்கும் அவனோட பேச நேரம் அமையல...அவனும் என்ன, என்கிட்ட, என் பொண்ணுங்க கிட்ட பேசாமலே வளர்ந்த்வனாச்சே...எனக்கும் ஒரே ஆச்சரியம்தான்...அவன் என்கிட்ட அப்படி பேசினான்...நான் இன்னைக்கி யார் மொகத்துல முழிச்சேனோ...என் சுதா என்கிட்ட நல்லா ஒட்டிக்கினான்..." என்று ஒரு பாதிப்பொய்யை அவிழ்த்துவிட்டாள் அத்தை.
அவளோடு ஒட்டிக்கொண்டதென்னவோ ஒரு விதத்தில் உண்மைதானே?