25-06-2021, 03:55 PM
तेव्हा चार वाजत आले होते आणि मला एवढ्यात घरी न जाता संगीताताईबरोबर अजून मजा करायची होती. तेव्हा मी तिला विचारले,
"ताई! आत्ताशी चारच वाजत आहेत. एवढ्यात घरी जाण्यात काही पॉईन्ट नाही. तुला काय वाटते?"
"हो सोनु! मलापण एवढ्यात घरी जावेसे वाटत नाही. पण मग कोठे जायचे?" संगीताताईने मलाच विचारले.
"तुझी हरकत नसेल तर मी एक सुचवू का?"
"काय रे, सोनु?"
"मला एक हॉटेल माहीत आहे जेथे एक दोन तासाकरता रूम मिळतात. जर आपण तेथे गेलो तर?"
"हॉटेल रूम? नको रे बाबा! आपल्याला कोणीतरी पाहीले तर तेथे?" तिने पटकन उत्तर दिले.
"कोणीही पाहणार नाही, ताई"
"काय कोणी पहाणार नाही, सोनु? मी काय उडत थोडी जाणार आहे त्या रूममध्ये? जाताना लोक बघतील ना मला."
"अग, ताई! त्या रूमकडे जाणारा रस्ता त्या बिल्डींगच्या पाठून आहे तेव्हा कोणाला कळत नाही कोण रूममध्ये जातात ते."
"तुला काय माहीत, सोनु? तु गेलायस का तेथे आधी?" संगीताताईने मिश्कीलपणे मला विचारले.
"नाही...! मी गेलो नाही तेथे कधी पण मला कोणीतरी सांगितले आहे." मी थोडे गडबडतच उत्तर दिले.
खरे म्हणजे मी तेथे आधी गेलो होतो हे मी संगीताताईला सांगू शकत नव्हतो म्हणून मी तिला खोटे सांगितले. मी जेव्हा अकरावी बारावीच्या दरम्यान होतो तेव्हा दोन तीन मुलींबरोबर माझे प्रेमप्रकरण होते. अर्थात त्या मुलींवर प्रेमापेक्षा वासना जास्त होती. त्या मुलीं अंगाने उफाड्याच्या होत्या म्हणून मी त्यांना पटवले होते. त्यातील एक दोघीबरोबर मी त्या हॉटेलमध्ये गेलो होतो आणि त्याना मस्तपैकी दाबून नंतर त्याना झवलोही होते. जेव्हा जेव्हा मी त्यांच्या बरोबर असे तेव्हा तेव्हा मी त्यांची तुलना संगीताताईबरोबर करीत असे. आणि कोणीही मला संगीताताईएवढे इंटरेस्टींग वाटले नाही. मी त्यांच्याबरोबर सिरियसली रिलेशन्स ठेवायचा प्रयत्न केला पण शेवटी माझे मन संगीताताईकडेच वळायचे म्हणून कोणाही बरोबर माझे प्रकरण फार दिवस चालले नाही. असो!
"ताई! आत्ताशी चारच वाजत आहेत. एवढ्यात घरी जाण्यात काही पॉईन्ट नाही. तुला काय वाटते?"
"हो सोनु! मलापण एवढ्यात घरी जावेसे वाटत नाही. पण मग कोठे जायचे?" संगीताताईने मलाच विचारले.
"तुझी हरकत नसेल तर मी एक सुचवू का?"
"काय रे, सोनु?"
"मला एक हॉटेल माहीत आहे जेथे एक दोन तासाकरता रूम मिळतात. जर आपण तेथे गेलो तर?"
"हॉटेल रूम? नको रे बाबा! आपल्याला कोणीतरी पाहीले तर तेथे?" तिने पटकन उत्तर दिले.
"कोणीही पाहणार नाही, ताई"
"काय कोणी पहाणार नाही, सोनु? मी काय उडत थोडी जाणार आहे त्या रूममध्ये? जाताना लोक बघतील ना मला."
"अग, ताई! त्या रूमकडे जाणारा रस्ता त्या बिल्डींगच्या पाठून आहे तेव्हा कोणाला कळत नाही कोण रूममध्ये जातात ते."
"तुला काय माहीत, सोनु? तु गेलायस का तेथे आधी?" संगीताताईने मिश्कीलपणे मला विचारले.
"नाही...! मी गेलो नाही तेथे कधी पण मला कोणीतरी सांगितले आहे." मी थोडे गडबडतच उत्तर दिले.
खरे म्हणजे मी तेथे आधी गेलो होतो हे मी संगीताताईला सांगू शकत नव्हतो म्हणून मी तिला खोटे सांगितले. मी जेव्हा अकरावी बारावीच्या दरम्यान होतो तेव्हा दोन तीन मुलींबरोबर माझे प्रेमप्रकरण होते. अर्थात त्या मुलींवर प्रेमापेक्षा वासना जास्त होती. त्या मुलीं अंगाने उफाड्याच्या होत्या म्हणून मी त्यांना पटवले होते. त्यातील एक दोघीबरोबर मी त्या हॉटेलमध्ये गेलो होतो आणि त्याना मस्तपैकी दाबून नंतर त्याना झवलोही होते. जेव्हा जेव्हा मी त्यांच्या बरोबर असे तेव्हा तेव्हा मी त्यांची तुलना संगीताताईबरोबर करीत असे. आणि कोणीही मला संगीताताईएवढे इंटरेस्टींग वाटले नाही. मी त्यांच्याबरोबर सिरियसली रिलेशन्स ठेवायचा प्रयत्न केला पण शेवटी माझे मन संगीताताईकडेच वळायचे म्हणून कोणाही बरोबर माझे प्रकरण फार दिवस चालले नाही. असो!
जिंदगी की राहों में रंजो गम के मेले हैं.
भीड़ है क़यामत की फिर भी हम अकेले हैं.