25-06-2021, 03:52 PM
आम्ही जेव्हा थिएटरमध्ये शिरलो तेव्हा ट्रेलर चालू झाला होता व आंत अंधार होता. जसे अंधारात माझे डोळे सरावले तसे मला दिसले की माझ्या अंदाजाप्रमाणे थिएटरमध्ये फारसे पब्लिक नव्हते. मी एका कोपऱ्यातील जागा हेरली आणि संगीताताईचा हात धरून तिला तिकडे नेले. तिला कोपऱ्याच्या सीटवर बसवून मी तिच्या बाजूला बसलो. आमच्या सीटच्या आजुबाजूला कोणीही नव्हते आणि बहूतेक जोडपीच होती जी इतर ठिकाणी कार्नरच्या सीटवर बसली होती. सिनेमा चालू झाला आणि आम्ही तो बघू लागलो. संगीताताई आवडीने सिनेमा बघत होती पण मनातल्या मनात मी प्लानिंग करत होतो की तिच्या छातीला हात कसा लावावा आणि तिने विरोध दर्शवला नाही तर तिच्या स्कर्टमध्ये कसा हात घालावा.
मी साधारण अर्धा तास वाट बघितली आणि नंतर माझ्या सीटमध्ये मी थोडा खाली सरकलो, आरामात बसण्याच्या उद्देशाने. संगीताताई माझ्या उजव्या बाजूच्या सीटवर बसली होती. मी माझा उजवा हात जो सीटच्या हॅन्डलवर होता तो खाली सरकवला आणि संगीताताईच्या मांडीवर ठेवला. ती काही बोलली नाही व पिच्चर बघत राहिली. मी हळुहळू हात तिच्या स्कर्टवरून मांडीवर फिरवायला लागलो. नंतर मी हळुहळू तिचा स्कर्ट वर सरकवू लागलो म्हणजे मला माझा हात तिच्या उघड्या मांड्यावर फिरवता यावा म्हणून. संगीताताईने मला थांबवले नाही पण माझ्याबाजूने थोडे वाकून ती पुटपुटली,
"सोनू! कोणी बघेल आपल्याला."
"कोणालाही दिसू शकत नाही, ताई," मी पण पुटपुटलो.
"वेड्या! पडद्यावरचा प्रकाश पुरेसा आहे सगळे दिसायला," तिने पुन्हा म्हटले.
"मग तुझे जॅकेट काढून तू मांडीवर ठेव ना, संगीताताई," मी तिला म्हटले.
संगीताताईने काही क्षण वाट पाहिली आणि नंतर आपले जॅकेट काढले व स्वत:च्या मांडीवर असे ठेवले की माझा बराचसा हात त्याखाली झाकला जाईल. आता मी माझा हात मोकळेपणे संगीताताईच्या स्कर्टच्या आत मांडीवर फिरवू लागलो.
"कोणालातरी दिसेल तू काय करतोयस ते," ती पुन्हा पुटपुटली पण मला तिने थांबवले नाही.
"कोणाला दिसत नाही, ताई! मी काळजी घॆईल," मी म्हटले.
मी साधारण अर्धा तास वाट बघितली आणि नंतर माझ्या सीटमध्ये मी थोडा खाली सरकलो, आरामात बसण्याच्या उद्देशाने. संगीताताई माझ्या उजव्या बाजूच्या सीटवर बसली होती. मी माझा उजवा हात जो सीटच्या हॅन्डलवर होता तो खाली सरकवला आणि संगीताताईच्या मांडीवर ठेवला. ती काही बोलली नाही व पिच्चर बघत राहिली. मी हळुहळू हात तिच्या स्कर्टवरून मांडीवर फिरवायला लागलो. नंतर मी हळुहळू तिचा स्कर्ट वर सरकवू लागलो म्हणजे मला माझा हात तिच्या उघड्या मांड्यावर फिरवता यावा म्हणून. संगीताताईने मला थांबवले नाही पण माझ्याबाजूने थोडे वाकून ती पुटपुटली,
"सोनू! कोणी बघेल आपल्याला."
"कोणालाही दिसू शकत नाही, ताई," मी पण पुटपुटलो.
"वेड्या! पडद्यावरचा प्रकाश पुरेसा आहे सगळे दिसायला," तिने पुन्हा म्हटले.
"मग तुझे जॅकेट काढून तू मांडीवर ठेव ना, संगीताताई," मी तिला म्हटले.
संगीताताईने काही क्षण वाट पाहिली आणि नंतर आपले जॅकेट काढले व स्वत:च्या मांडीवर असे ठेवले की माझा बराचसा हात त्याखाली झाकला जाईल. आता मी माझा हात मोकळेपणे संगीताताईच्या स्कर्टच्या आत मांडीवर फिरवू लागलो.
"कोणालातरी दिसेल तू काय करतोयस ते," ती पुन्हा पुटपुटली पण मला तिने थांबवले नाही.
"कोणाला दिसत नाही, ताई! मी काळजी घॆईल," मी म्हटले.
जिंदगी की राहों में रंजो गम के मेले हैं.
भीड़ है क़यामत की फिर भी हम अकेले हैं.