25-06-2021, 03:29 PM
अर्थात! माझी मजा होती तसे बहिणीचे स्तन दाबायला मिळत होते म्हणून. त्या संधीचा पुर्ण फायदा घ्यायचा मी ठरवले. मी माझे हात पाठी आणून तिच्या ब्रेसीयरच्या हूकवर ठेवले आणि तिची ब्रेसीयर ओपन करायला लागलो. पाठीवर हूक असलेली तिची ब्रेसीयर नक्कीच घट्ट होती कारण सहजपणे ती उघडत नव्हती. मी काय करतोय हे तिच्या लक्षात येण्या आधी ब्राचा हूक निघाला आणि पट्टे तिच्या काखे खालून पुढे गेले.
संगीताताई ताठ झाली आणि मला काहीतरी बोलणार तेवढ्यात आई हॉलमध्ये आली. मी पटकन संगीताताईचा टी-शर्ट खाली करुन सरळ केला. आई पलंगाच्या बाजुला येवून काहीतरी घेऊ लागली आणि संगीताताईला विचारु लागली. संगीताताईने तसेच पेपर धरत तिला उत्तर दिले. साईडने आईने बघितले तेव्हा तिला संगीताताईची पाठ आणि मी तिच्या पाठीमागे बसलेलो दिसलो पण तिला कसला संशय आला नाही. नंतर आई परत कीचनमध्ये गेली आणि काम करु लागली. संगीताताईने पेपरवरुन तिला बघितले आणि हळु आवाजात मला म्हटले,
"चल सोनू! माझ्या ब्राचा हूक लाव!"
"मी लावू? पण मला नाही लावता येणार."
"का? तुला हूक काढता येतो आणि लावायचा माहीत नाही का?"
"तसे नाही, ताई! तुझी ब्रा खूप घट्ट आहे." मी उत्तर दिले.
"ते काही मला माहीत नाही! तु हूक काढलाय तर तुच लावायला पाहीजे." तिने त्रासीक स्वरात म्हटले.
"पण ताई! तु का लावत नाहीस?" मी हताशपणे विचारले.
"अरे मुर्खा! मी नाही ना लावू शकत. जर मी हात पाठी घेतले तर पेपर कोण धरेल पुढे? आणि पेपर खाली ठेवला तर आईला सगळा तमाशा दिसेल ना, नालायका!" तिने रागात म्हटले.
संगीताताई ताठ झाली आणि मला काहीतरी बोलणार तेवढ्यात आई हॉलमध्ये आली. मी पटकन संगीताताईचा टी-शर्ट खाली करुन सरळ केला. आई पलंगाच्या बाजुला येवून काहीतरी घेऊ लागली आणि संगीताताईला विचारु लागली. संगीताताईने तसेच पेपर धरत तिला उत्तर दिले. साईडने आईने बघितले तेव्हा तिला संगीताताईची पाठ आणि मी तिच्या पाठीमागे बसलेलो दिसलो पण तिला कसला संशय आला नाही. नंतर आई परत कीचनमध्ये गेली आणि काम करु लागली. संगीताताईने पेपरवरुन तिला बघितले आणि हळु आवाजात मला म्हटले,
"चल सोनू! माझ्या ब्राचा हूक लाव!"
"मी लावू? पण मला नाही लावता येणार."
"का? तुला हूक काढता येतो आणि लावायचा माहीत नाही का?"
"तसे नाही, ताई! तुझी ब्रा खूप घट्ट आहे." मी उत्तर दिले.
"ते काही मला माहीत नाही! तु हूक काढलाय तर तुच लावायला पाहीजे." तिने त्रासीक स्वरात म्हटले.
"पण ताई! तु का लावत नाहीस?" मी हताशपणे विचारले.
"अरे मुर्खा! मी नाही ना लावू शकत. जर मी हात पाठी घेतले तर पेपर कोण धरेल पुढे? आणि पेपर खाली ठेवला तर आईला सगळा तमाशा दिसेल ना, नालायका!" तिने रागात म्हटले.
जिंदगी की राहों में रंजो गम के मेले हैं.
भीड़ है क़यामत की फिर भी हम अकेले हैं.