25-06-2021, 03:25 PM
एका संध्याकाळी संगीताताई आणि मी नेहमीसारखे बाल्कनीत उभे होतो. आमची बाल्कनी अरुंद गल्लीत आहे त्यामुळे तेथे थोडा अंधार होता. तिची छाती माझ्या दंडावर साईडने दाबली गेली होती आणि माझ्या बोटांचा स्पर्श छातीला होत होता. तिच्या ते कदाचित लक्षात आले नसावे नाहीतर ती अशी कधीच उभी राहीली नसती. जरी आम्ही शाळा आणि कालेज बद्दल बोलत होतो तरी माझ्या मनात तिच्या गुबगुबीत छातीच्या होणाऱ्या स्पर्शाचे विचार होते.
संगीताताईबरोबर बोलताना मी माझ्या बोटांची बारीक हालचाल केली जी तिच्या छातीच्या उभारांना स्पर्श करत होती. तिच्या ते लगेच लक्षात आले कारण ती बोलायची थांबली. पण तिने काहीही हालचाल केली नाही व जागीच स्तब्ध उभी राहीली. ते पाहुन मी धाडस केले आणि माझी पाचीही बोटे तिच्या मऊ छातीवर ठेवली. मी उत्तेजीत झालो होतो आणि घाबरलो सुद्धा होतो की तिची प्रतीक्रीया काय असेल? पण तिने काहीही हालचाल केली नाही. फक्त चेहरा वळवून एकदा माझ्याकडे बघितले आणि पुन्हा ती रस्त्यावर बघायला लागली. माझी तिच्याकडे बघायची हिम्मत झाली नाही. मीपण समोर रस्त्यावर बघु लागलो आणि हळुहळु संगीताताईच्या मऊ छातीच्या उभारावरुन बोटे फिरवु लागलो.
संगीताताईबरोबर बोलताना मी माझ्या बोटांची बारीक हालचाल केली जी तिच्या छातीच्या उभारांना स्पर्श करत होती. तिच्या ते लगेच लक्षात आले कारण ती बोलायची थांबली. पण तिने काहीही हालचाल केली नाही व जागीच स्तब्ध उभी राहीली. ते पाहुन मी धाडस केले आणि माझी पाचीही बोटे तिच्या मऊ छातीवर ठेवली. मी उत्तेजीत झालो होतो आणि घाबरलो सुद्धा होतो की तिची प्रतीक्रीया काय असेल? पण तिने काहीही हालचाल केली नाही. फक्त चेहरा वळवून एकदा माझ्याकडे बघितले आणि पुन्हा ती रस्त्यावर बघायला लागली. माझी तिच्याकडे बघायची हिम्मत झाली नाही. मीपण समोर रस्त्यावर बघु लागलो आणि हळुहळु संगीताताईच्या मऊ छातीच्या उभारावरुन बोटे फिरवु लागलो.
जिंदगी की राहों में रंजो गम के मेले हैं.
भीड़ है क़यामत की फिर भी हम अकेले हैं.