Incest தாயும் ஒரு பெண் தானே.

[Deep_Lover]

அப்போது அம்மாவின் நிலைமையை இப்போதும் நினைத்துப் பார்த்தால் பரிதாபமும் சோகமும் இரக்கமும் ஏற்படுகின்றது.

அப்பாவிடம் போட்டி போடும் காமவிளையாட்டில் சொக்கிப் போய், அப்பாவின் ஆணுறுப்பின் எழுச்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். தன் கணவனின் ஆண்மையின் மாபெரும் சக்தியின் மகிமையை ரசிக்க பெருமைப்பட இதை விட ஒரு மனைவிக்கு பேரானந்தம் என்ன வேண்டும். அப்பா மேல் முழு நம்பிக்கை வைத்திருந்தாள். அதனால் தன்னை மறந்து எதையும் பொருட்படுத்தாத நிலையிலிருந்தாள்.

ஆனால் அப்பாவோ நம்பிக்கை துரோகம் செய்துக் கொண்டிருந்தார். இப்போதும் நினைத்தால் நான் அப்பாவின் இழுப்புக்கு கீழே வழுக்கிக் கொண்டுச் செல்வது ஒரு சூப்பர் ஸ்லோ மோஷன் ரீப்ளே மாதிரித்தான் இருந்தது. அங்கே பார்வையாளர்கள் இருந்திருந்தால், நான் அம்மாவின் தொடையிடுக்கில் மாட்டி தொற்றிக் கொள்வேனா இல்லையா என்று நெஞ்சம் திடுக்க திடுக்க அந்த ரீப்ளேவை நகம் கடித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். நான் மாட்டியிருந்தால் ஆராவாரம் செய்திருப்பார்கள், இல்லாமல் போயிருந்தால் உச்சுக் கொட்டி ஏமாந்துப் போயிருப்பார்கள்.

என்னத்தான் புருசனுடனான தாம்பத்ய அந்தரங்கத்தில் அம்மா யாருமே நினைத்துப் பார்க்காத பக்கா தேவடியத்தனமாக இருந்து எல்லைகளை மீறினாலும் அது புருசனுக்காக புருசனுடனான நாடகம். அங்கே எல்லாமே சாத்தியப்படும் ஆனாலும் எல்லைகள் உண்டு. ஆனால் யதார்த்த உலத்தில் அம்மாவின் அடிப்படையே உயிரோட்டமே ஓழுக்கம் நிறைந்த பத்தினித்தன்மைத்தான். அதை யாராலும் மாற்ற முடியாது. அப்பாவாலும் மாற்ற முடியாது.

”ஆஆஆஆஆ...” என்று ஆனந்த களிப்பில் சத்தமெழுப்பி அப்பாவின் ஆணுறுப்பின் எழுச்சியைப் அம்மா பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். நான் கீழே வழுக்கிக் கொண்டுப் போவதை அம்மா உணரவில்லை. அவளின் ஆழமான தொப்புளில் என் ஆணுறுப்பு நிறுப்பி பிடிப்பட்டு சில நொடிகள் நின்று விடுப்பட்டு கீழே புறப்படுவதையும் அம்மா உணர்ந்திருக்கவில்லை. அவள் கவனமெல்லாம் எழுந்திருக்க வாய்ப்பேயில்லாத தன் கணவனின் ஆணுறுப்பின் அதிசயத்தக்க எழுச்சியில் தான் இருந்தது.

என் இடுப்ப்ப் பகுதி அவளின் அடிவயிற்றின் பாதியை தாண்டியப் பிறகுதான் அம்மாவுக்கு என்ன நடக்கின்றது என்ற உணர்வே வந்தது. ”ஆஆஆஆஆ...” என்ற இடைவிடாத அம்மாவின் இன்ப கிளர்ச்சி சத்தம் இப்போது “ஓஓஓஓஓ...” என்ற பயம் நிறைந்த ஓலச் சத்தமாக மாறியது. அம்மாவின் உடல் குப்பென்ற வியர்த்தது. ஓவ்வாமை ஏற்பட்டு தூக்கிவாரிப் போட்டது. பதற்றம் அலையலையாக தொற்றிக் கொண்டது.

நான் கண்களை கொஞ்சம் திறந்துப் பார்க்க, அம்மாவின் கண்களில் கண்ணீர் ததும்பிக் கொண்டிருந்தது. கண்களும் முகமும் அப்பாவிடம் ஆயிரம் அர்த்தங்களுடன் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தது. அந்த கண்களைப் பார்த்த எவருமே நிலைகொலைந்துப் போய்விடுவார்கள். உயிர்பயம் தெரிந்தது.

ஓரே துருவங்கள் கொண்ட காந்தங்கள் எப்படி விலகிப் போகுமோ அப்படி அம்மாவின் உடலும் என்னுடலும் விலகிப் போனது.

அம்மாவின் அவல ஓலக்குரல் அப்பாவை உலுக்கியிருக்க வேண்டும். அப்பா பயந்துப் போனதின் அதிர்வலைகள் அம்மாவின் மேல் குப்புறப்படுத்திருந்த என்னால் நன்றாக உணர முடிந்தது. சட்டென்று அப்பா இழுப்பதை நிறுத்தினார். மூவரும் நீண்ட நேரம் எந்தசைவில்லாமல் உறைந்துப் போயிருந்தோம். அம்மாவின் உடல் தகதகத்துக் கொண்டிருந்தது. அம்மாவின் சூடு என்னை பொசுக்கும்படியாக இருந்தது.

பாவத்தின் சூடு.

அம்மாவின் வலி நிறைந்த கண்கள் அழுதுக் கொண்டு அப்பாவிடம் கெஞ்சிப் பேசியது. என்னை உருக்கியது. அது அப்பாவை கண்டிப்பாக உருக்கியிருக்க வேண்டும்.

மெதுவாக அப்பா அம்மா பக்கத்தில் வந்துப் படுத்து, “சாரி மேனகா...” என்று தெய்வத்திடம் பாவ மன்னிப்பு கேட்பதைப் போல கேட்டார். கேட்ட வரம் தரும் தெய்வமாகிய அம்மா அப்பாவை மன்னிக்க, அப்பா அம்மாவையும் என்னையும் சேர்த்து கட்டிப்பிடித்தார். குடும்ப தலைவனின் பாசப்பிணைப்பு அது.

அம்மா என்னை தாலாட்டிக் கொண்டு அப்பாவுக்கு முத்தம் கொடுக்க ஆரம்பித்தார். அப்பாவும் திருப்பி முத்த கொடுக்க தொடங்கினார். அன்பு நிறைந்த முத்தச் சத்தங்களுக்கு நடுவே தூங்கிப் போனேன்.

ஆனால்...ஆனால்...இப்போது அதை பற்றி ஊன்றி நினைக்க நினைக்க அன்று அம்மாவின் கண்களில் சில மைக்ரோ செகண்டுகளில் மறைந்துப் போன ஆசை தெரிந்தது. நான் கற்பனை செய்கிறேனா இல்லை உண்மையா என்று தெரியவில்லை. அந்த ஆசை கண்களை நினைத்து நினைத்து ஏக்கம் கொண்டேன். என்ன மாதிரி ஆசைகள் என்று கற்பனைச் செய்தேன். அதுவே எனக்கு விளையாட்டாகப் போனது.

அப்போது எனக்கு அம்மா ஏன் அலறினாள் என்று தெரியவுமில்லை புரியவுமில்லை. அம்மாவின் அடிவயிற்றின் ஆழத்தில் தொடையிடுக்கில் அப்படி என்னத்தான் அம்மா பயப்படும் வகையில் இருக்கின்றது என்று எனக்கு புரியவில்லை. அப்பா அங்கே இடிப்பதை மங்கலாக பார்த்திருக்கிறேன். அம்மா அப்பாவும் இன்பத்தில் மூழ்கியிருப்பது அதனால் தான் என்று ஓரளவுக்கு புரிந்தது. ஆனால் அதற்கு அப்படி என்ன முக்கியத்துவம் என்று எனக்கு புரியாத புதிர். ஓருவேளை, அம்மா பதறிப் பயப்படாமல் இருந்திருந்தால், நான் வழுக்கிக் கொண்டு போய் அங்கே தஞ்சமடைந்திருந்தால், எனக்கு எந்த விதமான மாற்றமும் உணர்ச்சிகளும் ஏற்பட்டிருக்காது என்று நிச்சயமாக தெரியும். ஆனால், அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் நிச்சயமாக அது மிகப்பெரிய விஷயமாக இருந்திருக்கும்.

அன்று, ஆரம்பித்ததுதான் அம்மாவின் தொடையிடுக்கில் மறைந்துக் கொண்டிருக்கும் அவளின் பெண்ணுறுப்பை பற்றி ஆராய்ந்து அறிந்து அதனை புரிந்துக் கொள்ளும் ஆசை. அது மனிதர்களை உருக்குலைய வைக்குமளவுக்கு எப்படித்தான் இருக்கின்றது என்னத்தான் செய்கின்றது என்று அக்குவேறு ஆணிவேறாக அறியும் ஆவல் ஆசை துளிர்க்க ஆரம்பித்தது.

என்னையுமறியாமல் ஆழ்மனதில் அதனை பற்றிய கோட்டுச் சித்திரங்கள் வரையப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. நான் கற்பனைச் செய்த பல வண்ணங்களில் என் மனதில் நின்றன.

காலையில் அம்மா எழுப்பும் போது தேவதையாக இருந்தார். இரவு நடந்த புயலின் சுவடுகளில்லாமல் புத்தம் புதிய மலராக பூத்திருந்தாள். ஆனால் கண்களில் அப்போதைக்கு அப்போது சோகம் மின்னலடித்தை பார்த்தேன்.

”டேய் வினித் அப்பா கிளம்புற நேரமாச்சு... சீக்கிரமா கிளம்பு ட்ரைன் பார்க்கதான் உனக்கு ஆசையாச்சே...செண்ட்ரல் ரயில்வே ஸ்டேஷன் போகனும்டா...” என்று அம்மா பரபரத்தாள். என்னை குளிக்க வைத்து தயார்ப் படுத்தினாள். அப்பா புறப்பட நேரம் நெருங்க நெருங்க அம்மாவின் முகம் அழுகை முகமாக மாறியது. கண்ணீர் கொட்டியது.

“அடச்ச்சீ என்ன நடக்கப் போகுதுன்னு இப்ப அழறே... ஒரு பதினைஞ்சு நாள் தான் போய்ட்டு வந்தருவேன்... இதுக்குப் போய் அழுதுகிட்டு.” என்று சொல்லி அப்பா என்னை தூக்கி, “போய்ட்டு வர்றேண்டா என் செல்லக்குட்டி... இப்போ வீட்டுக்கு நீதான் பெரிய மனுசன்...அப்பா ஒரு ஃபிஃப்டீன் டேஸ் இருக்க மாட்டேன்... நீ தான் வீட்டையும் அம்மாவையும் பார்த்தக்கனும்...” என்று என் முகத்தில் முத்தங்கள் கொடுத்து கொஞ்சினார்.

அம்மா அப்படியே வந்து அப்பாவிடம் ஓட்டிக் கொண்டு அவர் கழுத்தில் கைகளை போட்டாள். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அப்படிப்பட்ட காதலை நான் இதுவரை பார்த்ததில்லை. ஏன் விலாசினியும் நானும் அதை இன்னும் எட்டவில்லை. நான் இருப்பதை மறந்துவிட்டு இருவரும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

சட்டென்று இருவரும் இதழோடு இதழ் பிணைத்து முத்தமிடத் தொடங்கினர். அந்த ஆழமான இன்பமயமான முத்தத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நானிருப்பதை அவர்கள் மறந்துப் போயிருந்தன. ஓடிக் கொண்டிருந்த நேரம் தான் அந்த முத்ததை விடுவித்தது. இருவரும் வெட்கம் தின்னும் சிரிப்புடன் ஒருவரை ஒருவர் முகத்தைப் பார்த்தனர். அப்போது நான் இருப்பதை உணர்ந்திருக்க வேண்டும். பெரியவர் இருவரும் சின்னவனைப் வெட்கத்துடன் பார்த்து என்னை முத்தமிட்டனர்.

அப்பா நவஜீவன் எக்ஸ்பிரஸில் ஏறி அது புறப்பட்டு மறையும் வரை அம்மாவை கண்களால் தழுவிக் கொண்டிருந்தார். ரயில் மறைந்ததும் வெறுமை சூழ்ந்துக் கொண்டது. அதுவரை மக்கள் நெரிசலில் குழப்பத்தில் இருந்த நடைமேடை ஆளரவமற்று அமைதியானது.

அம்மா பெஞ்சில் அமர்ந்து கைகளால் முகத்தை மூடி குலுங்கி குலுங்கி அழுதாள். எனக்கு திடுக்கென்றது. அப்பா இப்படி எங்கேயாவது வேலை விஷயமாக போனால், அம்மாவுக்கு சோகமாக இருக்கும் ஆனால் இப்படி அழுததில்லை. இது அப்பாவின் பிரிவால் வந்ததல்ல என்று எனக்கு நன்றாக தெரியும்.

“அம்மா ஏன்மா அழற...அழாதே.” என்று அம்மாவுக்கு ஆறுதல் சொல்ல முயன்றேன்.

அம்மா கைகளை முகத்திலிருந்து எடுத்தாள். அந்த அழகிய சிவப்பு முகம் அழுகையால் இரத்தச் சிவப்பாக மாறியிருந்தது. இதுவரை அப்படி பார்த்ததில்லை. கண்களிலிருந்து வழிந்த கண்ணீர் அப்படியே கோடுப் போட்டு வழிந்து நீண்ட பெரிய மூக்கின் ஓட்டைகளில் வட்டமடித்து மூக்கின் நுனியில் பெருகி சொட்டியது. பார்க்க அழகாக இருந்தது. நான் அம்மாவின் மூக்கில் வழிந்துக் கொண்டிருக்கும் கண்ணீரை துடைத்தேன். அம்மா சோகமான புன்னகையித்தாள். அம்மாவின் மூக்கை செல்லமாக கசக்கி கிள்ளினேன். எனக்கு அம்மாவின் மூக்கை இப்படி அடிக்கடி செய்வேன். அம்மாவின் முக்கை இப்படி கோணல்மானலாக ஆக்குவது எனக்கு அது மிகவும் பிடித்திருந்தது. அம்மாவுக்கும் மிகவும் பிடிக்கும்.

“ஏன் அழறம்மா?” மீண்டும் கேட்டேன்.

“அம்மாவுக்கு பயமா இருக்குடா.” என்றாள்.

“பயப்படாதம்மா அப்பா வர்றவரைக்கும் நான் இருக்கேம்மா.”

அம்மா முகம் வெடிக்க சிரித்து, “அந்த பயமில்லடா.” என்று என்னை அணைத்தாள். எனக்கு எந்த பயம் யாரிடம் பயம் எதனிடம் பயம் என்று புரியவில்லை. ஆனால் அம்மாவை பயப்படாமல் பார்த்துக் கொள்ளவேண்டும் என தோன்றியது. அம்மா ஆசுவாசப்படுத்தி தேற்றிக் கொண்டப் பிறகு வீட்டுக்குப் போனோம்.

அம்மா சோகமாகவும் அழுகையுமாகவே இருந்தாள். நான் பள்ளிக்கூடம் போவதே அவளுக்கு விடுதலையாகவே இருந்தது என்று புரிந்தது. சில சமயம் சோகமாக நின்று எங்கோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போதைக்கு அப்போது அழுதாள். பிறகு தேற்றிக்கொண்டாள். அம்மாவை இப்படி அழுகையுமாக சோகவுமாக பார்த்தது கிடையாது. அதைப் பார்த்து எனக்கும் அழுகை வரும். நான் ஏதாவது தப்பு செய்ததால் தான் அம்மா அழுகிறாள் என்று தோன்றியது.

அம்மா அழுதுக் கொண்டிருக்கும் போது, “ஏன் அழறேம்மா... நான் ஏதாவது தப்பு செய்துவிட்டேனா... அப்படி செஞ்சிருந்தா சாரிம்மா...” என்று அம்மாவிடம் அழுகையுடன் கொஞ்சினேன்.

“நீ என் செல்லக்குட்டிடா... நீ தப்பெல்லாம் பண்ணவே மாட்டே.” அன்று அழுகை புரிப்புடன் சொன்னாள்.

“அப்போ நீ தப்பு செஞ்சியாம்மா...இல்ல அப்பா ஏதாவது தப்பு செஞ்சாரம்மா.” என்று கேட்டேன்.

அம்மா ஒரு கணம் தயங்கினாள். பார்வை எங்கோ யோசனையுடன் நிலைக்குத்தியது. என்னை உற்றுப் பார்த்து, “யாரும் தப்பு செய்யலை வினித்... யாரும் தப்பு செய்யல.” என்றாள் சோகமாக.

“அப்போ ஏன் அழறீங்க... நீங்க அழுதா எனக்கு அழுகை அழுகையாக வருது.” என்று நான் அழுத் தொடங்கினேன்.

அம்மா என்னை தேற்றியப்படி, “அதெல்லாம் உனக்கு புரியாதுடா...” என்று நொந்துக் கொண்டுச் சொன்னாள். நான் மேலும் அழுதேன்.

பதறிப்போன அம்மா என்னை மார்போடு வாரி அணைத்தார். நைட்டி அணிந்திருந்தாலும் அம்மாவின் அரவணைப்பில் முலைகள் கசங்கியிருப்பதை என் உடல் உணர்ந்தது. மேலும் என்னை இறுக பற்றி முலைகள் வெடிக்குமளவுக்கு அரவணைத்தாள். மார்பில் புதைந்துப் போன என் முகத்தின் உச்சந்தலைக்கு முத்த மழைப் பொழிந்துக் கொண்டிருந்தாள். நீண்ட நேரம் அரவனைத்து முத்தமிட்டாள்.

அதுவரை தடித்திருந்த அம்மாவின் உடல் தளர்ச்சியாக மெருதுவாக மாறினதைப் போல உணர தலை நிமிர்ந்து அம்மாவைப் பார்த்தேன். முகத்தில் சோகத்தின் சுவடேயில்லாமல் மகிழ்ச்சியுடன் இருந்தாள். மறு கணம் என்னுடல் அம்மாவின் காம்புகளை உணர முயற்சித்தது. அவைகள் என்னுடலில் எங்கோ பட்டு கசங்கி உருத்தெரியாமல் போயிருந்தது. அது மென்மையான பூப் போல அம்மாவின் அரவணைப்பால் உணரமுடியாமல் கசங்கிப் போயிருந்தது.

எனக்கு ஏதோ சட்டென்று பொறித் தட்டியது. அம்மாவின் காம்புகளை கைகளால் தடவித் தேட முயன்றேன். அவைகளை என்னால் கண்டுக் கொள்ளவிலை பிடிமானம் கிடைக்கவில்லை.

நீண்ட நேரம் என்னை அரவணைத்துக் கொண்டிருந்தாள் அம்மா. நான் மெதுவாகத் தலையைத் தூக்கி அம்மாவின் முகத்தைப் பார்த்தேன். அம்மா முகத்திலிருந்த சோகம் முற்றிலுமாக அகன்று தாய்மை பூரிப்புடன் கூடிய பெருமை சந்தோஷம் முகத்தில் தெரிந்தது. சொர்க்கத்தை அடைந்துவிட்டதைப் போலிருந்தது அந்த சந்தோஷம். கொழுந்து விட்டு எரிந்து அவளின் மனதை அரித்துக் கொண்டிருந்த தீ அணைந்துப் போன ஆசுவாசம் தெரிந்தது.

அம்மாவின் சோகமும் இன்பமும் மாறிமாறிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டுக் கொண்டேன்.

அப்பா சென்ற நாள் முதல் அம்மா, என்னை எந்நேரமும் நெஞ்சோடு கட்டிப்பிடிக்க துவங்கியிருந்தாள். காலையிலெழுந்தது முதல் பள்ளிக்கூடம் போகும்வரை கட்டிப்பிடிப்பாள். பள்ளிக்கூடம் முடிந்து வந்ததும் இரவுவரை அடிக்கடி கட்டிப்பிடிப்பாள்.

கட்டிப்பிடிக்கும் போது சிலச் சமயம் அம்மாவின் காம்புகள் கல்லாகி மாறிவிடும். கூர்மையான ஈட்டியைப் போலச் சிலச் சமயம் என்னுடலை குத்தும். சிலச் சமயம் கோலிக்குண்டைப் போல குத்தும். அவ்வாறு அம்மாவின் காம்புகள் கல்லாக மாறும் போது, அம்மா துடிப்பாள், உடல் முழுக்க தீப் பற்றி எரிகின்ற வெப்பம் தெரியும். உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பில் உடல் தசைகள் அதிரும். அவள் அணைப்பது வேண்டாம் வேண்டாம் என்பதைப் போலிருந்து மேலும் என்னை இறுக்கிக் கொள்ளும்.

ஏதோ ஒரு ரகசியத்தை செய்வதைப் போல அம்மா இருப்பாள்.

அச்சமயங்களில் தான் அம்மாவின் வாசனையை கண்டுக் கொண்டேன். அம்மாவின் உடல் கரைந்துப் போன ஐஸ் கட்டியைப் போலிருக்கும். கரைந்த நீர் எங்கோ வழிந்துக் கொண்டிருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. ஆனால் எங்கே அது வழிகின்றது எனத் தெரியவில்லை ஆனால் இன்பம் தரும் வாசனை ஒன்று எழுவதை என்னா நுகர முடிந்தது. என் நாடி நரம்புகளை அது கட்டிப் போட்டது. இப்படி வாசனை எழும்போது அம்மா சோகத்தில் அழுவாள். அந்த வாசனை எனக்கு என்னமோ அம்மாவை இனம் கானம் வைக்கும் வாசனையாக தோன்றியது.

சில சமயங்களில் என்னை அரவணைக்கும் போதும் அம்மாவின் காம்புகள் எழுச்சியடைந்து தடிக்காது. முலைகளோடு ஓன்றிப் போகும் விதமாக மென்மையாக மாறிவிடும். அப்போது அம்மா சந்தோஷமாக இருப்பாள். ஆனந்த உணர்ச்சிகள் பெருக்கெடுத்து ஓடும். அந்த சமயத்தில் அம்மாவிடமிருந்து வரும் வாசனை வேறு விதமாக இருக்கும்.

எனக்கு அப்போது அம்மா ஏதோ ஒன்றுடன் போராடிக் கொண்டிருக்கின்றாள் என தோன்றியது. நான் அம்மாவுக்கு சந்தோஷம் துக்கமும் மாறி மாறி அளித்துக் கொண்டிருந்தேன். பிற்பாடு முதிர்ச்சியடையும் போதுதான் அம்மாவுக்கு காமாத்தையும் தூய பாசத்தையும் மாறி மாறி அளித்துக் கொண்டிருந்தேன் என புரிய வந்தது. காமம் வரும்போதெல்லாம் அம்மா நரக வேதனையில் துடித்திருக்கிறாள். தாய்மை பாசம் மேலோங்கும் போது அம்மா சந்தோஷப்பட்டிருக்கிறாள்.

அம்மா காமத்துடன் எதிர்த்துப் போராடியிருக்கிறாள் என்றுப் புரிந்தது. ஆனால், அம்மா சந்தோஷப்படுவதை விட சோகப் பட்டு அழுவதுதான் அதிகமானது. அம்மா தோற்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

அப்போதெல்லாம் செல் ஃபோன் கிடையாது. ஸ்டிடி பூத்துக்கல் தான். ஒரு நாள் இரவு பூத்தில் அப்பாவிடம் பேசிவிட்டு வரும்போது, அம்மா வெட்கத்தால் சிவந்துப் போய் இரவு நேரத்திலும் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்தரங்கமாக அன்பு கணவனிடம் பேசினால் எல்லா பெண்களுக்கும் வருவதுதான். அம்மா சந்தோஷமாக இருந்தாள். அப்போது அம்மாவிடமிருந்து அந்த வாசனையை என்னால் நன்றாக முகர்ந்துப் பார்க்க முடிந்தது.

அம்மாவுக்கே அந்த வாசனை வருவது தெரியாது என்கிற சந்தேகம் எனக்கு ஏற்பட்டது. அம்மா அந்த வாசனை வந்த அறிகுறி ஏதுவுமில்லாமல் சாதாரணமாகத்தான் நடந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அல்லது எனக்கு மட்டுமே தெரியும் வாசனையா என நினைத்தேன். என் கண்ணைக் கட்டு அத்துவானக் காட்டில் விட்டாலும் அந்த வாசனையை வைத்தே அம்மாவை கண்டுப்பிடித்து அவளிடம் ஓடோடி வந்துவிடுவேன்.

இரவில் புழுக்கம் அதிகமாக, மின்சாரமும் போய்விட, எப்போதும் போல நான் அம்மாவின் மேல் நிர்வாணமாக குப்புறப்படுத்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்பா இல்லாத நாளில் நான் முதன் முறையாக நிர்வாணமாக அம்மாவின் மேல் படுத்திருந்தேன். புழுக்கத்தால் இருவரின் உடலில்லிருந்தும் வியர்வைகள் துளிகள் சொட்டிக் கொண்டிருந்தன. அம்மா மென்மையான டவலால் என் உடலில் வடிந்த வியர்வையை துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். என் தலையை வருடி மெதுவாக மேலும் கீழும் தாலாட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

அம்மா சந்தோஷமாக இருந்தாள். அவளின் காம்புகள் மென்மையாக இருந்தன. என் கை விளையாட்டாக அம்மாவின் பக்கவாட்டில் பிதுங்கிய பெரிய முலைகளில் விளையாடினாலும், காம்பின் மென்மைத்தனத்தால் அவைகள் என் கைக்கு அகப்படவில்லை. அம்மாவின் உடலில் சந்தோஷம் பரவிக் கிடந்தது. காமத்தை வென்றுவிட்ட சந்தோஷம். நான் தலையை தூக்கி எக்கி அம்மாவின் இதழ்களுக்கு முத்தம் கொடுத்தேன்.

“ஐ லவ் யூ அம்மா...” என்றேன்.

என் மூக்கை திருகிய அம்மா“ஏண்டா திடீரென்று அம்மா மேல இவ்வளவு லவ்வு...” என்று பூரிப்புடன் கேட்டாள்.

நானும் அம்மாவின் மூக்கை திருப்பி திருகினேன். நாக்கை அம்மாவின் மூக்கின் துவாரங்களில் புகுத்தி சுழற்றினேன். அம்மா மூக்கை அஷ்டக்கோணலாக்கி கூச்சத்தால் உடல் நெளிந்து தும்மினாள்.

நான் “ஹா...ஹா...” என்று விளையாட்டாக சிரித்தப்படி “எனக்கு அழாத அம்மாத்தான் புடிக்கும்...” என்றேன்.

அம்மா என்னை உற்றுப் பார்த்து, “இதைத்தாண்டா நானும் கடவுள் கிட்ட வேண்டிக்கிறேன்...” என்றாள்.

அம்மா என்னை தாலாட்ட மெதுவாக தூங்கிப் போனேன். அம்மா சந்தோஷமாக இருப்பதை நினைத்து சந்தோஷமாக இன்னும் ஆழமாகத் தூங்கிப் போனேன்.

அம்மா விசும்பல் சத்தம் என்னை திடுக்கிட வைத்து எழுப்பியது. அம்மா மெதுவாக குலுங்கி குலுங்கி அழுதுக் கொண்டிருந்தாள். உடல் துயரத்தில் வெந்துக் கொண்டிருந்தது. இடது முலக்காம்பு இரும்பு ஈட்டியைப் போல மாறி என் நெஞ்சை கிழித்து உள்ளே போக துடிக்கும்படி குத்திக் கொண்டிருந்தது. வலது காம்பை அணிச்சையாக என் வலது கை தேட அதுவே தானாக அகப்படுமளவுக்கு பெரிய கல் உருண்டையாக மாறியிருந்தது. அது என் கைக்கு அகப்பட்ட வினாடி அம்மாவின் உடல் தூக்கிவாரிப் போட்டது. ஈட்டியைப் போல ஒரு காம்பும் கோலி உருண்டைப் போல ஒரு காம்பும் வித்தியாசமாக வளர்ந்துவிட்டிருந்தது.

கீழேயிருந்து பரிச்சயமான என் உணர்வுகள் மட்டும்மே உணர முடிந்த ரகசியமான வாசனை எழுந்து என்னை சூழ்ந்துக் கொண்டது. ஏதோ ஒர் ஓட்டையிலிருந்து அறுவி விழுவதால் எழும் வாசனை. நாடி நரம்பில்லாமல் உள் புகந்தது. அந்த வாசனை முகர்ந்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் போலிருந்தது.

அம்மாவின் தொடையிருக்கிலிருந்து அந்த வாசனை திரவியம் சுருக்கின்றதோ என்று ஐயமேற்பட்டது.

பிற்காலத்தில் என்னை மோகத்துடன் போதை ஏற்றி பித்து பிடிக்க வைக்கும் வாசனையாக மாறிப் போனது.

ஓருவித அதிர்வலையிலிருந்த அம்மாவின் உடல். நான் காம்பை கைப்பற்றியவுடன், அம்மா நிலைக்குலைந்து என்னை பார்த்தாள். நான் தூங்குகிறேனா இல்லையா என்று ஆராய்கிறாள் என தோன்றியது. நான் தூங்குவதைப் போல நாடகமாடினேன். அம்மா உச்சக்கொட்டி அவள் தலையைச் சுற்றி படர்ந்திருந்த கூந்தலில் என் முகத்தை புதைத்து இறுக அணைத்தாள். கொழுந்து விட்டு எரியும் பெரிய தீ ஓன்றை அணைக்க தண்ணீர் கொட்டுவதைப் போல என்னை அணைத்தாள். ஆனால் அது தணியாத கொடுந்தீ. தண்ணீர் என்று நினைத்த என்னையே கொதிக்க வைத்தது. அம்மாவுக்கு அந்த தீ கொழுந்துவிட்டு எரிந்து அவளை புஸ்மாக்குவதை உணர முடிந்தது. எரியும் தீயிலிருந்து அம்மாவின் தொடையிருக்கிலிருந்து அந்த அழகிய வாசனை வழியும் தண்ணீர் வழியே எழுந்துக் கொண்டிருந்தது.

அம்மா என்னை கொலைவெறியுடன் கட்டிப்பிடித்தாள்.

அம்மா மெதுவாக ஒரு கையை எடுத்து அவளின் தொடை நடுவே எடுத்துச் செல்வதை உணர முடிந்தது. அம்மாவின் கை மெதுவாக ஏதோ ஓன்றை தேய்ப்பதைப் போல ஆடியது. விரல்களால் நோண்டுவதைப் போல சுழன்றது. கொலகொலவென்று ஏதோவொன்றை “சலக்...பொலக்...ஷ்ஷ்...” என்று துவைத்துப் போடுவதைப் போலிருந்தது. மென்மையான அல்வாவை மெதுவாக இரண்டாக பிளப்பதும் மீண்டும் அல்வா ஓட்டவதைப் போல சத்தங்கல் எழும்பின. அல்வாவை கிண்டுவதைப் போலிருந்தது.

கீழே என்ன நடக்கின்றது என்று என்னால் யூகிக்கத்தான் முடிந்தது.

“சலக்...பொலக்...ஷ்ஷ்...விஷக்” என்று கீழே விரல்கள் நர்த்தனமாடும் மெல்லிய சத்தம் இரட்டின் நிசப்தத்தில் கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தது.

“ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்....” என்று அம்மாவின் வாயிலிருந்து மெல்லிய முனுகல் சத்தம் கேட்டது.

கீழியிருந்து வந்த ஓசைகளும் அம்மாவின் வாயிலிருந்து வந்த மெல்லிய சத்தங்களும் ஏற ஏற அம்மா என்னை இறுக அணைத்தாள். எனக்கு மூச்சுத் திணறியது.

நேரம் ஆக ஆக அம்மாவோடு நானும் ஓன்றாவதைப் போலிருந்தது.

அம்மாவின் உடல் கீழே விரல்களின் ஆட்டத்திற்கு ஏற்ப தாளம் போட்டன. உணர்ச்சிகள் கைகள் அசைவுக்கு ஏற்ப கொந்தளித்தன. அம்மா தன்வயத்தில் இல்லை என்று புரிந்தது.

ஆனால், எனக்கு ஏதுவுமே புரியவில்லை. அம்மா ஏன் இப்படியிருக்கின்றாள், அம்மாவுக்கு என்ன நடக்கின்றது, அம்மா என்ன செய்கிறாள், என்று ஓன்றுமே புரியவில்லை. குழப்பமாகவும் இருந்தது.

ஆனால் தாயின் அரவணைப்பிலிருந்து என்னால் மீள முடியவில்லை.

அம்மாவின் கை அசைவுகள் ஏற ஏற அம்மா உடல் துடி துடித்தாள். என்னை தன்னுள் புதைக்க முயன்றாள். ஒரு கட்டத்தில் அம்மாவின் உடல் கொந்தளித்து தூக்கிப் போட்டது. முறுகியது. இறுகியது. அம்மாவின் வாயிலிருந்து முனுகல் சத்தம் ஓயாமல் வந்தது. சட்டென்று கல் போலாகி நீண்ட நேரம் நின்றது. பிறகு மெதுவாக தளர்ந்தது.

கண்கள் சொக்கிப் போய் தலையை பின் பக்கமாக இருந்த அம்மா தலையை நிமிர்த்தியுதும் முகமலர்ச்சியுடன் இருந்தாள். என் உச்சந்தலையில் முத்தங்கள் பொழிந்தாள். அம்மாவின் மலர்ச்சி சில நொடிகள் தான் இருந்தது.

பிறகு மாபெரும் பாவத்தின் சுவடுகள் அம்மாவின் உடல் முழுக்க பரவியிருந்தது. பாவத்தின் நரக வேதனை பரவத் தொடங்கியது. மறுபடியும் அம்மாவின் முகம் அழுகை முகமாக மாறியது.

அம்மா அனுபவித்த இன்பத்தை நான் துளியும் அனுபவிக்கவில்லை. அம்மாவின் இன்பம் என்னவென்று தெரியவில்லை. அம்மா செய்ததில் அப்படி என்னத்தான் பாவமும் தப்பும் இருந்தது என்று தெரியவில்லை.

ஆனால் அம்மா அனுபவித்த பாவத்தின் நரகத்தை என்னால் அந்த வயதிலும் அனுபவிக்க முடிந்தது.

அம்மாவுடன் சேர்ந்து நானும் சோகத்தில் துடித்தேன். மனது அழுதது.

அம்மா பெருமூச்சு விட்டு என்னை நீண்ட நேரம் பார்ப்பதை உணர முடிந்தது. அவள் ஏதோ ஒன்றை முடிவெடுத்துவிட்டாள் என்றுப் புரிந்தது.

அம்மாவின் பெருமூச்சும் பார்வையும் எனக்கு ஓன்றை நன்றாக உணர்த்தியது. தாயின் மனம் சேய்க்கு தெரியாமல் போய்விடுமா என்ன.

அம்மாவை இனிமேல் என்னை தீண்ட மாட்டாள் என்று தெரிந்தது. இப்போது முதல் முறையாக அம்மாவை ஏக்கத்துடன் கெஞ்சும் விதமாக கட்டியணைத்து அவள் முலைகளில் புதைந்துப் போனேன். உலகமே வந்து என்னை இழுத்தாலும் அம்மாவின் அரவணைப்பை விலக முடியாதளவுக்கு அவளை அணைத்தேன்.

அதுவரை கல்லாக குத்திய அம்மாவின் காம்புகள் பூப்போல் மாறி மலர்ந்து எனக்கு ஓத்தடம் தருவதைப் போலிருந்தது. மனதுக்கு இதமாக இருந்தது.