Incest குலுங்கித் தளும்பும் கொங்கை கொண்ட மங்கை என் தங்கை.

[monor]

பக்கம் - 92


என் அம்மா எங்கள் நால்வரையும் ஒரு மாதிரியாகப் பார்க்க, நான், ”அம்மா, இவன்தான் என் ஹைஸ்கூல் ஃப்ரண்ட் ராஜா. இப்ப கன்னியாகுமரிலே இருக்கான். இது அவனோட சித்தி. இது அவனோட சித்திப்பொண்ணு.“ ஒவ்வொருவரையும் கை நீட்டி அறிமுகப்ப்படுத்தினேன்.

அம்மாவும் புன்னகைத்து அனைவருக்கும் வணக்கம் சொன்னாள்.

ராஜா என் அம்மாவுக்கு தெரியாமல் அவள் அழகை ரசித்து, அங்கங்களை அளவெடுத்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் பார்ப்பதை வைத்துப் பார்க்கும் போது நிச்சயமாக இரவில் என் அம்மாவை நினைத்துக்கொண்டு அவன் சுன்னியை கையில் பிடிப்பான் போல இருந்த்து. நண்பன் என் அம்மாவை, அம்மாவின் அழகை ரசிப்பது எனக்குப் பெருமையாக இருந்தது.

ராஜாவும், அவன் சித்தி, சித்தி பொண்ணும் உள்ளே போய்விட்டு ஒரு கால் மணி நேரத்தில் வெளியே வர, ராஜா என்னைப் பார்த்து சக்ஸஸ் என்பது போல, கட்டை விரலை உயர்த்திக் காண்பித்தான்.

ராஜா குடும்பத்தை அடுத்து ஒரு ஒரு மணி நேர இடைவெளியில் மூன்று பேர் உள்ளே போய் வெளியே வர,……எங்கள் முறை வந்த்து.

நானும் அம்மாவும் உள்ளே போக, கதவு சாத்தப்பட்டது.

உள்ளே ஊதுபத்தி புகையும் சாம்பிராணி வாசனையும் கலந்து  சூழ்ந்த பத்துக்கு பத்து அறையின் மத்தியில் தரையில் புலித் தோலின் மீது உட்கார்ந்திருந்த காவி உடை அணிந்த ஜோஸியர் எங்களைப் பார்த்து எங்களை அவர் முன் தரையில் உட்காரச் சொல்லி சைகை செய்தார்.

நாங்கள் அவர் முன் உட்கார்ந்த்தும்,  ஜோஸியர் அவர் முன் வைக்கப்பட்டிருந்த சாமிப் படங்களை பய பக்தியாக வணங்கி, திரு நீரை எடுத்து தன் நெற்றி நிறையப் பூசிக்கொண்டு, அம்மாவைப் பார்த்து “ம்,… உங்க பிரச்சினை என்ன சொல்லுங்க தாயே” என்றார்.

அம்மாவும் என் பெயரைச் சொல்லி பிரச்சினைகளைச் சொல்ல, அதைக் கண்மூடி கேட்டுகொண்டவர் புரிந்து கொண்டு, ஐந்து சோளிகளை கையில் அள்ளி, கண்களை மூடி, வாய்க்குள் ஏதோ முணு முணுத்து, தரையில் உருட்ட, மூன்று சோளிகள் குப்புறக் கவிழ்ந்து, இரண்டு சோளிகள் நிமிர்ந்து நின்றன.

கண் திறந்து சோளிகளைப் பார்த்தவர் கை விரல்களை நீட்டி கணக்குப் போட்டு,  ‘இது சரி இல்லையே’ என்பது போல தலையை அவரே அசைத்துக்கொண்டு, மீண்டும் கண்களை மூடி சோளியை உருட்டிப் போட்டுப் பார்த்து சரி என்பது போல தலையை ஆட்டி, வாக்கு சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

ஆசைப்பட்ட கிளி பறந்து போக, அன்பான கிளி மன்ம வாடி சோகம் கொள்ள, அன்பான கிளியின் மரணம் சம்பவிக்கும். அன்பான கிளியின் மரணம் தவிர்க்க அடி எடுத்து வைத்தால் பட்ட கிளை முறியும், அப்போது, அம்மா கிளியே ஆறுதலாய் இச்சை தீர்க்கும் பச்சைக் கிளி ஆன பின்னே, அனைத்தும் கை கூடி, ஆனந்த வாழ்க்கை உண்டாகுமென்பது விதி. – இது அருள் வாக்கு.

“ஜோஸியரய்யா,… எனக்கு ஒன்னும் புரியல. கொஞ்சம் விளக்கமா சொல்லுங்களேன்” என்று அம்மா வருத்தம் தோய்ந்த முகத்துடன் கேட்க,… ஜோஸியர் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

“இங்க பாருங்கம்மா. ஆயிரத்துல ஒருத்தருக்குதான் இந்த மாதிரி விதிப் பலன் அமையும். தப்புன்னு பாத்தா தப்புதான். சரின்னு பாத்தா சரிதான். சோளி சொல்ற வாக்கியப்படி, இப்படியே விட்டா, உங்க பையன் உங்களுக்கு கிடைக்காமப் போக வாய்ப்பிருக்கு. நீங்கதான் இதுக்கு முக்கியமா பரிகாரம் செய்யணும்.

“என்ன பரிகாரம் செய்யணும். ஏன் என் பையணுக்கு இப்படி எல்லாம் நடக்குது?”

“உங்க பையனுக்கு பிடிச்ச ஏதோ ஒன்னு, இப்ப அவனை விட்டு விலகிப் போய்டுச்சு. அதனால மனக் கிலேசம் உங்க பையனை நாசம் செய்ய வாய்ப்பிருக்கு. இதுக்கு பரிகாரம் செய்யணும்னா, அம்மாவான நீங்க அவன் ஆசைக்கு ஏத்த மாதிரி நடந்துக்கணும். அப்படி நடந்துகிட்டா வீட்ல ஒரு இழப்பு ஏற்படும். அது பெரிசாவோ சின்னதாவோ இருக்கலாம். அப்படி நடக்காம போனா, உங்க பையன் உங்களுக்கு இல்ல.

ஆனா, அதுக்கு பின்னால பையனோட வாழ்க்கை அம்மா கிளியோட ஆனந்த சந்தோஷமா இருக்கும். இழப்பைத் தவிர்க்கணும்னு முடிவு செஞ்சு நடந்தா, பையனோட இறப்பைத் தவிர்க்க முடியாது. அதனால, எதுவானாலும் பையனோட ஆசைப் படி நடந்துகிட்டா எல்லாம் நல்லதாவே முடியும். ஜெய்
அங்காளம்மா!!!” என்று சொல்லி, கொஞ்சம் திரு நீரை அள்ளி எங்கள் இருவர் தலையிலும் போட்டு, தட்சனையாக 500 ரூபாய் வாங்கிக்கொண்டார். இந்தப்
பொய் சொல்வதற்காக நண்பன் ராஜா ஜோஸியரிடம் ஏற்கனவே ரூபாய் 1000 கொடுத்திருப்பது தனிக்கதை.

இதற்குப் பின் அம்மாவை அவளுக்குத் தெரியாமல் வீட்டுக்குள்ளேயே சைட் அடிக்க ஆரம்பித்தேன்.

இப்படி போய்க் கொண்டிருந்த போது ஒரு நாள்,….

“ரவி மதுரைல என் ஃபிரண்டோட பொண்ணுக்கு கல்யாணம். ரொம்ப திக் ஃபிரண்ட். போகலைன்னா கோவிச்சுக்குவா.  நான் மட்டும் தனியா போக முடியாது. அதனால  நீயும் கூட வர்றியா?”

“போம்மா எனக்கு நிறைய வேலை இருக்கு. நீ மட்டும் போய்ட்டுவா.”

“ஒரு பொம்பளை நான் தனியா அவ்வளவு தூரத்துக்கு எப்படிடா போக முடியும்? நீ வீட்ல தனியாத்தானே இருக்கே? அம்மாக்கு கூட துணையா வந்தா ஆகாதா? அப்பா  இங்க இருந்தா என்னை இப்படி தனியா விடுவாரா? என்று சொல்லி அழுதுகொண்டே சமையலறைக்குச் சென்ற, அம்மா மேல் இரக்கப்பட்டேன்.

லேசாக கண்கள் கலங்க நின்றிருந்த அம்மாவிடம், “சரி,…சரி, இதுக்கெல்லாமா அழுவாங்க.  நான் கூட்டிட்டுப் போறேன்.  நாளைக்கே ட்ரெயின் டிக்கட் புக் பண்ணிடறேன். சரியா? என்று கேட்க, அம்மா கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு வெளியே போய் விட்டாள்.