02-02-2021, 08:33 PM
தொடர்ச்சி........
***************
மறுநாள்.
வேலையில் என்னை முழுகடித்து, வாழ்க்கை எனக்களித்த எதிர்பாராத அதிர்ச்சியில் இருந்து, என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மீட்டெடுத்துக் கொண்டு இருந்தேன். மனது கொஞ்சம் தெளிவடைந்து இருந்தாலும், ஏதோ ஒரு ஏக்கம் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதை தவிர்க்க முடியவில்லை. மாலை மூன்று மணியளவில், நேத்ரா NGO குழவினருடன் வந்திருந்தாள். இந்த வருடம் அவர்களுக்கு அளித்த நன்கொடைக்கக்காக நன்றி சொல்ல வந்திருந்தார்கள். சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு, அவர்களை அனுப்பிவிட்டு மீண்டும் என் அறையில் நுழைந்த நேத்ரா,
"என்ன டா இது?? பர்ன் இஞ்சூரி ஆயின்மெண்ட்??" என் டேபிளில் இருந்த ஆயின்மெண்ட் டப்பாவை கையில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு என்னைப் பார்த்து கேட்டாள்.
நேற்று வெண்ணீரல் குளித்ததன் பலனாக, தோள்களின் இருபுறமும், மேல் முதுகிலும், மார்பிலும் அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாக தோலில் வெடிப்பு ஏற்பட்டு, கொப்பலங்களாக ஆகியிருந்தது. காலை அலுவலகம் வந்ததுமே, அதற்கு மருத்துவம் பார்க்க, ஒரு தோல்நிபுனரை வர வைத்திருந்தேன். அவர் பரிந்துரைத்த மருந்தில் ஒன்றைத்தான், கையில் வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள் நேத்ரா.
“சும்மா, நேத்து க்லோவேஸ் போடாம வெயிட் அடிச்சேன், அதுக்குத்தான்!!” புண்ணாயிருந்த கைகளை காட்டினேன்.
“அதுக்கு எதுக்கு டா, பர்ன் இஞ்சூரி ஆயின்மெண்ட்??”
"உன்ன மாதிரி, ஒரு படிச்ச டாக்டர் பிரிஸ்கரைப் பண்ணனதுதான்!!" சிரித்தேன், முறைத்தாள்.
"சரி, அதை விடு!! காபி சாப்பிடுறியா?" நேத்ராவிடம் கேட்டுவிட்டு, உதவியாளருக்கு அழைத்து,
"நான் சொல்ற வரைக்கும், யாரையும் அலவ் பண்ணாதீங்க!!" என்று சொல்லிவிட்டு, அறையிலிருந்த மற்றொரு கதவைத் திறந்து, என் தனி அறைக்குள் நுழைந்தேன். என்னை தொடர்ந்து உள்ளே வந்தாள், நேத்ரா.
"என்ன சாப்பிடுற?" என்று கேட்டவாறு, அங்கிருந்த கிச்சன் நோக்கி நடந்தேன்.
"நீ இரு!! அந்த கைய வெச்சிகிட்டு, காபி போடப் போறியா??" என்றவள், என்னை தாண்டி நடந்தாள்.
இருவருக்கும் சேர்த்து காபி போட்டவள், என்னிடம் கப்பை நீட்ட, வாங்கிக் கொண்டு வந்து சோபாவில் அமர்ந்தேன்.
“அஞ்சு மாசம் இல்ல?” நேத்ராவின் மேடிட்ட வயிரை பார்த்துக் கேட்டேன்.
“ஆமா!!” சிரித்தாள், மேடிட்ட வயிற்றை வாஞ்சையாக தடவினாள். மதுவுக்கும்
மதுவுக்கும் குழைந்தை இருக்குமோ? ஆண் குழந்தையா? பெண் குழந்தையா? என்ன பெயர் பெயர் வைத்திருப்பாள்? அல்லது நெதராவைப் போல கற்பமாக இருப்பாளோ? என்ற என்ன எண்ணத்தை, நேத்ராவின் கேள்வி கலைத்தது.
"என்னது இது?" என்றவாறு காபி கப்பை டேபிளில் வைத்தவள், அதிலிருந்த பார்சலைப் எடுத்தாள்.
"....................." உதடு பிதிக்கினேன்.
“என்ன சொல்றார், குழந்தையோட அப்பா? என்ன குழந்தை வேணுமாம்?”
“ரெண்டு பேருக்கும் பையன் தான் வேணும்!!” சிரித்தவளின் கவனம் பாரசாலைப் பிரிப்பதிலேயே இருந்தது.
இன்று காலை தான் அந்த பரிசு வந்திருந்தது. கருத்தரங்கத்தில் கலந்து கொண்டதற்காக, நன்றிக் கடிதத்துடன், இந்த பரிசையும் அனுப்பியிருந்தது அந்த கருத்தரங்கை நடத்திய ஊடக நிறுவனம். பிரித்துப் பார்த்தவள் "வாவ்" என்றவாறு, அதை என்னைப் பார்த்து காட்டினாள். கருத்தரங்கத்தில் காட்டப்பட்ட அதே புகைப்படம், பெரிதாக பிரேம் செய்யப்பட்டிருந்தது.
"அழகா இருக்கடா இதுல!! எப்ப எடுத்தது?" என்றவள், எழுந்து, அறையைச் சுற்றி பார்த்தவாரே, சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கடிகாரத்தைக் கழட்டி, அந்த இடத்தில், போட்டோவை மாட்டினாள்.
"தெரியல, காலையிலிருந்து நிறைய பேரு நன்றி சொல்லிகிட்டே இருக்காங்க!!, எதுக்கு தேவை இல்லாம, உங்க NGO கும்பலை கூட்டிட்டு வந்து, இந்த ட்ராமா?? அதுவும் இந்த நிலமையில!! பிரதீப் எதுவும் சொல்லமாட்டான??" பேச்சை மாற்றினேன்.
“அவன் என்ன சொல்லணும்?” என்று கேட்டு, என்னைப் பார்த்தவள்.
"உனக்கு நன்றி சொல்றதுக்கெல்லாம், அவங்கள கூட்டிட்டு வரேல!!" என்னை நக்கலா பார்த்து சிரித்தவாறு, மீண்டும் வந்து சோபாவில் அமர்ந்தாள்.
"லாஸ்ட் டைம், நீ செக் குடுதப்பவே, யாராலயும் நம்ப முடியாம எப்படின்னு கேட்டப்ப!!, நீ, நான் பார்த்து வளர்ந்த பையன்னு சொன்னா, யாருமே நம்பல!! அதான் சும்மா ஒரு பந்தாக்காக, "நாங்களாம் யாருன்னு தெரியுமானு?” அவங்களுக்கு காட்டுறதுக்கு கூட்டிட்டு வந்தேன்" காலரைத் தூக்கிவிட்டுக்கொண்டு பெரிதாக சிரித்தாள். நானும் லேசாக மனதுவிட்டு சிரித்தேன். இருவரும் காபியை அருந்த ஆரம்பித்தோம்.
"பானுவ பாத்தியா?" எதைப் பற்றிப் பேசுவதற்காக, அவளை உள்ளே அழைத்து வந்தேனோ, அதைப்பற்றி அவளே பேச ஆரம்பித்தாள். மறுப்பாகத் தலையசைத்து விட்டு.
"அவ புருஷனைப் பாத்தேன்!!" சிரிக்க முயன்றேன்.
"ஓ" போட்டவள் தலையாட்டினாள், பலத்த சிந்தனையுடன். அந்த உரையாடலை எப்படி தொடர்வது என்று தெரியாமல் தவித்திருந்தேன்.
"அவள்ட பேசேன்!!" தயங்கியவாறு, அவளிடம் கேட்டேன். என்னையே உற்று நோக்கினாள்.
"இல்ல, ஜஸ்ட் அவ எப்படி இருக்கனு தெரிஞ்சிக்கணும்!!" தலையை குனிந்து, விரல்களை ஒன்றுடன் ஒன்று கோர்த்துக் கொண்டேன். பின் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்து
"என்னால முடியல...…..." பாதியில் நிறுத்திய என்னை, அதிர்ச்சியாக பார்த்தாள்.
"ச்சீ!!.... நீ நெனைக்கிற மாதிரி இல்ல!!.... அவ நல்லா இருக்கான்னு தெரிஞ்சா, கொஞ்சம் நிம்மதியா இருப்பேன்!!" அவசர அவசரமாக அவள் பார்வையின் அர்த்தத்தை மறுத்தேன்.
என்னை சில நொடி இமைக்காமல் பார்த்தவள், மொபைலை எடுத்து நோண்டினாள். "டிங்" என்ற ஒலி என் மொபைலில் இருந்து வந்தது. என் மொபைலை பார்த்து கண்ணை காட்டினாள். ஆனால் அதை எடுத்துப் பார்க்கும் தைரியம் என்னிடம் இல்லை. சிறிது நேரம் பொருத்தவள், பின் அவள் மொபைலை என்னை பார்த்து நீட்டினாள். தொடுதிரையில் மாலையும், கழுத்துமாக ரஞ்சித்தும், மதுவும் அமர்ந்து இருக்க, ரஞ்சித்தின் அருகே அவனது அண்ணன் மான்ஜீத், மதுவின் அருகே, இன்னொரு பெண். மான்ஜீத் சிங்கின் மனைவியாக இருக்கலாம். அவள் கையிலிருந்து மொபைலை வாங்கி, மீண்டும் அதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.அதில் மது, சிரித்த முகமாக இருந்தாலும், அதில் சின்னதாக இலையோடிய வலி, எனக்கு கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்தது. சில நொடிக்கு முன் அவள் சந்தோஷத்தை அறிந்து கொள்ள விரும்பியது உண்மையா? என்ற சந்தேகம் எனக்கே வந்தது.
"Sometimes it's better not to revisit, the past!!. அடுத்த நாளே, இந்த போட்டோவ எனக்கு அனுப்பிட்டா, டேட் வேணும்னா செக் பன்னிக்கோ!!... நான்தான், உன்னை தேவையில்லாமல் கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம்னு அனுப்பல!!..... கண்டிப்பா, சந்தோஷமாதான் இருப்பா, கல்யாணத்துக்கு முன்னாலேயே ரஞ்சித்துக்கு, உங்கள பத்தி எல்லாம் தெரியும்!!.... தேவை இல்லாததப் பத்தி தெரிஞ்சுக்கிட்டு, உங்க ரெண்டு பேர் வாழ்க்கையும், காம்ப்ளிகேட் ஆக்கிடாத!!" நிதானமாக நேத்ரா சொல்லச் சொல்ல, ஆமோதிப்பாக தலையாட்டினேன்.
"இந்த லவ் பண்ணி பிரிஞ்சு போனதுக்கு அப்புறம், ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆகி, பேசிப் பழகுவது எல்லாம், படத்துல வேணாம் ஒர்க் அவுட் ஆகும்!!..... நிஜத்துல இரண்டு பேர் வாழ்க்கைளையும், தேவையில்லாத பல பிரச்சனைகள் கொண்டுவரும்!!... அதுவும் இல்லாம, நானே பலதடவை நினைச்சிருக்கேன், நாம மூணு பேரா லவ் பண்றமோனு!!" சிரித்தாள், விரக்தியாக நானும் சிரித்தேன்.
"அதனாலதான் சொல்றேன்!!, move on!!..... சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ!!.... அதுதான் எல்லோருக்கும் நல்லது!!" என்றவள், என்னை நெருங்கி அமர்ந்து என் கையை பிடித்துக் கொண்டாள். சிரித்தேன், அதன் உணர்வு என்ன என்பது எனக்கே புரியவில்லை. சுதாகரித்துக்கொண்டு
"நீ கேட்டியே அந்த சின்ன பையன், எப்படி இருக்கான்??" அவள் சிறிது நேரத்திற்கு முன் மாட்டிய போட்டோவை பார்த்து கேட்டேன். சிரித்தாள்.
"டைமாச்சு, நான் கிளம்புறேன்!!" என்றவள், என் தலையை ஆதரவாக தடவினாள்.
அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினோம்.
"அவகிட்ட நான் பேசாம இருக்குறதுக்கு வேற காரணம் இருக்கு!!.... எங்க ரெண்டு பேரொட பெர்சனல்!!.... ரெண்டு நாள் டைம் எடுத்து யோசி, மறுபடியும் அந்த போடோவ பாரு!!.... அதுக்கப்புறமும், அவளப் பத்தி தெரிஞ்சுக்கணும்னு தோணுச்சுன்னா, எனக்கு கூப்பிடு!!.... நான் அவ கிட்ட பேசுறேன்!!" என்றவள், வெளியேறினாள்.
எனது இருக்கையில் அமர்ந்தேன். நீண்ட நேரமாக, என் மொபைலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நேத்ரா, அனுப்பிய புகைப்படத்தை ஒரு 10 நொடி பார்த்தேன், நேற்றில் இருந்து என் மனநிலையை சிறிது யோசித்தேன், நேத்ரா சொன்னதுதான், சரி என்றுபட்டது. . கண்களை மூடி, விரல்களால் தொடுதிறையின் பொத்தானை தேடி, அதை அனைத்து வைத்தேன். நீண்டதாக ஒரு பெருமூச்சு விட்டேன்.
************
அடுத்த நாள் மாலை,
நேற்று எடுத்த உறுதியை இழந்தேன். என் மனம் குரங்கைப் போல், மீண்டும் என் நினைவுகளை இறுக கட்டிக்கொண்டது, இறுக்கமாக உணர்ந்தேன். அந்த இருக்கம்தான், மீண்டும் என்னை மொட்டை மாடிக்கு இழுத்துச் சென்றது. காலையிலேயே டென்னிஸ் கோர்ட்டை சரி செய்யச் சொல்லி இருந்தேன். காலையில் கொஞ்சம் தெளிவாக இருந்தா போது, என் மனதின் ஏக்கத்திற்கு, இறுக்கத்திற்கு டென்னிஸ் தான் காரணம் என்று என்னை நானே கன்வின்ஸ் செய்தேன். டென்னிஸ் கோர்ட்டை சுத்தம் செய்யப்பட்டு, வலை மாற்றப்பட்டு, விளையாடுவதற்கு தயாராக இருந்தது. அதைக் கண்டதும் என் மனதில் சின்னதாக ஒரு மகிழ்ச்சி. மீண்டும், டென்னிஸ் ஆட வேண்டும் போலிருந்தது. சில நிமிடங்களிலேயே, அந்த எண்ணம் அடக்க முடியாத ஆசையாக மாறியது.
ஒரு மணி நேரம் கழித்து,
டென்னிஸ் பந்துகள், நான்கு ராக்கெட்டுகள் சகிதம் அந்தக் கடையில் இருந்து வெளியேறி காரில் ஏறியதும், கார் புறப்பட்டது. இருபது நிமிடப் பயணத்திற்குப் பின், எதேச்சையாக என் கண்கள் எங்கள் டெண்ணிஸ் அகடமி மீது விழுந்தது. தினமும் அலுவலகத்திற்கு அக்கடமீயைத் தாண்டிதான் சென்று கொண்டிருந்தேன். ஆனால், என்றுமே கவனித்ததில்லை. டிரைவரிடம், காரை டெண்ணிஸ் அகடமிற்குள் செலுத்தும்படி சொன்னேன். இறங்கி சுற்றிப் பார்த்தவாறு நடந்தேன், என் வாழ்வில் ஐந்தில் ஒரு பங்கை, இங்குதான் வாழ்ந்திருக்கிறேன், மிகவும் மகிழ்ச்சியாக. நிறைய மாறியிருந்தது. வழக்கமாக இந்த நேரம், அனைத்துக் கோர்ட்டுகளிலும் சிறியவர்களும் பெரியவர்களுமாக விளையாடிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால் இப்பொழுது மொத்த கிரவுண்டிலம் வேலையாட்கள், வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஏதோவொரு டோர்னமெண்ட்க்காண, தயாரிப்பு என்று புரிந்தது. அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்ததுமே, என்னை கவனித்துவிட்ட சுந்தர் சார், எழுந்து வந்து என் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டார்.
இரண்டு மணி நேரம் கழித்து
ஒரு சின்ன குழப்பத்துடன், வீட்டின் ஹாலில், சோபாவில் அமர்ந்திருந்தேன். முதலில், நானும் சுந்தர் சார் மட்டுமே, பேசிக் கொண்டிருக்க, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கூடிய கூட்டம் அரை மணி நேரத்தில் அந்த அறை கொள்ளாத அளவிற்கு பெருகியது. நான் தொழிலில் வெற்றி பெற்றதை பற்றி பாராட்டி அல்லது அதற்காக சந்தோஷப்பட்டு, ஆச்சரியப்பட்டு ஆரம்பிக்கும் பேச்சு, சில நொடிகளுக்குளாகவே, நான் டென்னிஸ் ஆடிய காலத்தில் தான் வந்து நிற்கும். விளையாட்டில் மோகம் கொண்டவர்களின் உலகம் வித்தியாசமானது, வெற்றி தோல்வியைக் காட்டிலும், “expressing oneself” தன் திறமையை காட்டுவதே, அங்கே ஓங்கி நிற்கும். தன் முழுத் திறமையையும் காட்டி விளையாடிய பின், ஒருவன் தோற்றுப் போனால், அதற்காக பெரிதாக வருந்த மாட்டான். பெரும் போராட்டத்திற்குப் பின் தோல்வியுற்ற ஒருவனின் ஆட்டம், வெற்றி பெற்றவரின் ஆட்டத்திற்கு, நிகராக வைத்து பேசப்படும். தோல்வியும்.... இன்பத்தை கொடுப்பது, விளையாட்டில் மட்டும்தான்.
அகாடமியின் தோற்றம்தான் மாறியிருந்தது ஆட்கள் மாறவில்லை, போலித்தனம் கொஞ்சமும் இல்லாத, அதே அன்பு. மனதில் இருந்த இறுக்கம் கொஞ்சம் தளர்ந்தது, கிளம்பலாம் என்று நினைக்கையில் தான், "என்ன டோர்ணமெண்ட்?” என்று விசாரித்தேன். அகாடமி சார்பில் சீனியர் மெம்பர்களுக்கான டோர்னமெண்ட் என்று சொன்னார்கள். சுந்தர் சார்தான் கேட்டார் "விளையாடுறியா?" என்று. யோசிக்காமல் தலையசைத்து விட்டேன். போட்டியில் கலந்து கொள்வதற்கு, பதிவு செய்வதற்கான காலக்கெடு முடிந்த பின்னரும், என்னையும் சேர்த்துக் கொண்டு, மொத்த அட்டவணையும் அரை மணி நேரத்தில் மாற்றி அமைத்து இருந்தார். அவருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு, அங்கிருந்து கிளம்பினேன். டோர்னமெண்ட் தொடங்குவதற்கு இன்னும் மூன்று நாட்கள் தான் இருந்தது, டோர்ணமெண்ட்ல் ஆடும் அளவிற்கு, மனதளவில் தயாராக இருக்கிறேனா? என்ற குழப்பம் என் மனதில்.
***************
சுவற்றில் பட்டு, தன்னை நோக்கி வரும் பந்தை, தன் முழு பலத்தோடு திருப்பி சுவற்றை நோக்கி அடித்துக் கொண்டிருந்தான், மணி. நிஜமான டெண்ணிஸ் மேட்ச் ஆடுவது போலவே அங்கும் இங்கும் ஓடிக்கொண்டு இருந்தாலும், இந்த பயிற்சியின் உத்வேகம் அவனுக்கு போதவில்லை. பந்தை அடிக்கும் விசை, அது சுவற்றில் பட்டு, எந்த திசையில் எவ்வளவு, வேகத்தில் திரும்பி வரும் என்பதை அவன் எளிதாக கணித்து விடுவதால், எதிராளியுடன் ஆடும் உத்வேகத்திற்கு, சுவரால் ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை. போதும் என்று தோன்றவே ஆடுவதை நிறுத்திவிட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினான். நீண்ட இடைவேளைக்குப் பிறகு, இன்று மீண்டும் டென்னிஸ் விளையாட போகிறான். அதன் தாக்கமோ?? என்னவோ?? காலையில் இருந்தே கொஞ்சம் படபடப்பாகத்தான் இருந்தான். டென்னிஸின் தயவும், நேத்ராவின் போதனையும், அவன் மானசஞ்சலத்தை கொஞ்சம் மட்டுப்படுத்தியிருந்தது.
"எத்தனை மணிக்கு தம்பி உன்னோட மேட்ச்?" குளித்து முடித்துவிட்டு, காலை உணவை உண்டு கொண்டு இருக்கையில், மணியின் தாத்தா கேட்டார்.
"ஈவினிங் ஆறு மணிக்கு!!" தொழில்முறையில் டோர்ணமென்ட் இல்லை என்பதாலும், வயது வந்தவர்களுக்கு வசதியாக இருக்கும் என்பதாலும், மாலை ஐந்து மணியிலிருந்து தான், போட்டிகள் ஆரம்பித்தன.
இரண்டு நாட்களுக்கு முன், மணி மீண்டும் டென்னிஸ் விளையாட ஆரம்பித்ததில் இருந்தே, மொத்தக் குடும்பமும் மகிழ்ச்சியாய் இருந்தது. அதிலும் டோர்னமெண்ட்டில் கலந்து கொள்ளப் போகிறேன் என்று அவன் சொன்னதும், அந்த மகிழ்ச்சி இரட்டிப்பானது. கடந்த சில வருடங்களில் தனக்கென்று அவன் செய்த முதல் காரியம் இதுதான். டோர்னமெண்ட் முடிந்ததும் கல்யாணத்தைப் பற்றிப் பேசலாம் என்று கூட, கூடிப் பேசி முடிவு செய்து இருந்தார்கள். தொழில்முறையில் ஆடிய போதெல்லாம், இவன் கெஞ்சிக் கேட்டும் வராதவர்கள், இன்று, இவன் விளையாடுவதைப் பார்ப்பதற்கு நேற்றில் இருந்தே தயாராக ஆரம்பித்தார்கள்.
"தாத்தா!!" கொஞ்சம் தயக்கமாக ஆரம்பித்தான் மணி.
"இன்னைக்கு, நீங்க யாரும் வரவேண்டாமே!!" என்ற மணி மூவரும் கேள்வியோடு பார்க்க
"ரொம்ப நாள் கழிச்சு ஆடுறேன், கொஞ்சம் டென்ஸ்டா, நீங்க எல்லாரும் வந்தால இன்னும் அண்கம்பர்டபில இருக்கும்!! அடுத்த மேட்ச்ள இருந்து ஓகே!!" என்ற மணியைப் பார்த்து சிரித்தார், அவனது தாத்தா.
"சரிப்பா!!" என்றவர், வேறு எதுவும் சொல்லவில்லை. சுமாவுக்கு, அவர் அப்படி ஒத்துக் கொண்டதில் சம்மதம் இல்லை என்பதை அவள் முகம் காட்டி கொடுத்தது. தன் மகன் சார்ந்த எல்லா விஷயத்திலும், தன் பங்கு இல்லாமல் இருக்கக்கூடாது என்ற மனநிலையில் இருந்தால், அவள்.
*************
அன்று மாலை,
மணியின் இதயத்துடிப்பு நொடிக்கு நொடி எகிறிக் கொண்டிருந்தது. அகாடமியின் ஒரு அலுவலக அறையில் அமர்ந்து இருந்தான். திடீரென்று மதியத்தில் இருந்து மழை பெய்யவே, வெளியே அரங்கத்தில் திட்டமிடப்பட்ட போட்டிகள் அனைத்தும் உள்ள அரங்கத்திற்கு மாற்றப்பட்டது. உள்ள அரங்கத்தின் எண்ணிக்கை போதாமையால் அடுத்தடுத்த போட்டிகள தள்ளிப் போயின. தன்னை மொத்தமாக மீட்டுக்கொள்வதற்கு, இதைவிட சிறந்த வாய்ப்பு எனக்கு கிட்டாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தான். அந்த உறுதிதான் இந்த படபடப்பிற்கு துவக்கப் புள்ளியே. தொழில்முறை போட்டிகளில் ஆடிய தனக்கு, பொழுது போக்கிற்காகவும், உடல் நலத்திற்காகவும் விளையாடுபவர்கள் விளையாடும் இந்த போட்டிகளில் கொஞ்சம் சவால் விடக்கூடிய ஆட்கள் இருப்பது கூட வாய்ப்பில்லை என்பதை உணர்ந்திருந்தும், கொஞ்சம் பதட்டமாகவே இருந்தான். மீண்டும் நேர் செட்களில் மிகவும் எளிதாக வென்று விடுவோம் என்ற நம்பிக்கை இருந்தும், இந்த காத்திருப்பு அவன் படபடப்பை அதிகரிக்கத்தான் செய்தது.
அவன் போட்டிக்கான அழைப்பு வந்ததும், அரங்கை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். உள்ளங்கைகள் வியர்க்க ஆரம்பித்தன. இதயம், அவன் மார்புக் கூட்டுக்குள் இல்லாமல், ஏதோ சட்டைப்பையிலிருந்து துடிப்பதை போல் தோன்றியது அவனுக்கு. அரங்கத்தில் நுழைந்ததுமே, இதயத்தின் துடிப்பு இன்னும் கொஞ்சம் எகிறியது. அவன் ஷூ-அணிந்த உள்ளங்கால்கள், வியர்க்க தொடங்கியது. டாஸ் முடித்து, தனக்கான பக்கத்தில் சென்று நின்றவன், மூச்சு விடுவதற்கு சிரமப்பட்டான். காயம் காரணமாக இரண்டு வருடங்கள் ஆடாமல் இருந்துவிட்டு, மீண்டும் முதல் போட்டியில் ஆடுவதற்கு முன் இருந்த பதட்டத்தை காட்டிலும், பல மடங்கு அதிக பதட்டத்தில் இருந்தான். வலது காலை தூக்கி ராக்கெட்டால் அதைத் தட்டி, தன் உணர்வுகளை எழுப்ப முயன்றான். ஏங்கே மயங்கி விழுந்து விடுவோமோ? என்ற என்ற எண்ணம் தோன்ற, "இன்னும் கொஞ்சம் தாக்குப் பிடிச்சுக்கோ" என்று திரும்பத் திரும்ப தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.
"Are you ready?" இன்று ரெபரி கேட்ட பொழுது, அவன் கைகள் நடுங்க ஆரம்பித்தன, ராக்கெட் கைநழுவி விடுமோ என்ற பயத்தில் அதை இறுக பற்றி கொண்டு, ஆமோதிப்பாக தலையசைத்தான். ரெபரி விசிலை வாய்க்கு கொண்டு செல்ல,
"இன்னும் பத்து செகண்ட் தான்!!” பற்களைக் கடித்தவாறு, திரும்பத் திரும்ப தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான். விசில் ஊதப்பட்ட சத்தம், அவன் காதுகளை எட்டவில்லை, அவன் உணர்வுகளைத் தட்டியெழுப்பும் என்று அவன் பெரிதும்நம்பிய பந்து அடிக்கப்படும் "டப்" என்ற ஓசையும் கேட்கவில்லை. எதிராளி பந்தை அடிக்கும் முன்னமே, உயிரற்ற பிணம் போல், முகம் தரையில் மோத, பொத்தென்று விழுந்தான். அவன் ஆடும் போதெல்லாம் கைதட்டலில் அதிர்ந்தத அரங்கம், அதிர்ச்சியில் அதிர்ந்தது, முதன்முதலாக. முதலுதவி செய்யும் முன்னமே கூட்டம் கூடிவிட்டதால், அரங்கத்திலிருந்து அகாடமியின் அலுவலகத்திற்குள் தூக்கிச் செல்லப்பட்டான். பெரிதாக சிகிச்சை என்று அவனுக்கு தேவைப்படவில்லை, தண்ணீர் தெளிக்கப்பட்ட முப்பது வினாடிகளிலேயே, எழுந்து அமர்ந்தான். உடலெல்லாம் வியர்த்துக் கொட்டியது, கைகள் நடுங்கியது. சுற்றி பார்த்தவளின் கண்களில் அவன் உதவியாளர் படவும், கண் காட்டினான், அருகில் வந்ததும் எழுந்து நின்றவன், முதல் உதவியை மறுத்துவிட்டு, வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு வரச் சொல்லிவிட்டு, அகாடமியின் வாயிலை நோக்கி நடந்தான்.
தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள ஏதாவது செய்ய வேண்டும் போல் இருந்தவன் மனதில் தோன்றியது "சிகரெட்”. உடன் வந்த உதவியாளரை, சிகரெட் வாங்க பணித்தான். வாயில் நின்றவாறு திரும்பி, தன் கார் வருகிறதா என்று பார்த்தவனின் கண்களில் பட்டது அந்த கார், மஞ்சள் கலர் மினி கூப்பர். மதுவின் கார். சற்று அடங்கியிருந்த படபடப்பு மீண்டும் அதிகரித்தது. என்ன?? ஏது?? என்று யோசிக்கும் முன்னமே, அவன் கண்களில் பட்டாள், மது, உடன் ரஞ்சித்தும்.
***************
மறுநாள்.
வேலையில் என்னை முழுகடித்து, வாழ்க்கை எனக்களித்த எதிர்பாராத அதிர்ச்சியில் இருந்து, என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மீட்டெடுத்துக் கொண்டு இருந்தேன். மனது கொஞ்சம் தெளிவடைந்து இருந்தாலும், ஏதோ ஒரு ஏக்கம் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதை தவிர்க்க முடியவில்லை. மாலை மூன்று மணியளவில், நேத்ரா NGO குழவினருடன் வந்திருந்தாள். இந்த வருடம் அவர்களுக்கு அளித்த நன்கொடைக்கக்காக நன்றி சொல்ல வந்திருந்தார்கள். சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு, அவர்களை அனுப்பிவிட்டு மீண்டும் என் அறையில் நுழைந்த நேத்ரா,
"என்ன டா இது?? பர்ன் இஞ்சூரி ஆயின்மெண்ட்??" என் டேபிளில் இருந்த ஆயின்மெண்ட் டப்பாவை கையில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு என்னைப் பார்த்து கேட்டாள்.
நேற்று வெண்ணீரல் குளித்ததன் பலனாக, தோள்களின் இருபுறமும், மேல் முதுகிலும், மார்பிலும் அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாக தோலில் வெடிப்பு ஏற்பட்டு, கொப்பலங்களாக ஆகியிருந்தது. காலை அலுவலகம் வந்ததுமே, அதற்கு மருத்துவம் பார்க்க, ஒரு தோல்நிபுனரை வர வைத்திருந்தேன். அவர் பரிந்துரைத்த மருந்தில் ஒன்றைத்தான், கையில் வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள் நேத்ரா.
“சும்மா, நேத்து க்லோவேஸ் போடாம வெயிட் அடிச்சேன், அதுக்குத்தான்!!” புண்ணாயிருந்த கைகளை காட்டினேன்.
“அதுக்கு எதுக்கு டா, பர்ன் இஞ்சூரி ஆயின்மெண்ட்??”
"உன்ன மாதிரி, ஒரு படிச்ச டாக்டர் பிரிஸ்கரைப் பண்ணனதுதான்!!" சிரித்தேன், முறைத்தாள்.
"சரி, அதை விடு!! காபி சாப்பிடுறியா?" நேத்ராவிடம் கேட்டுவிட்டு, உதவியாளருக்கு அழைத்து,
"நான் சொல்ற வரைக்கும், யாரையும் அலவ் பண்ணாதீங்க!!" என்று சொல்லிவிட்டு, அறையிலிருந்த மற்றொரு கதவைத் திறந்து, என் தனி அறைக்குள் நுழைந்தேன். என்னை தொடர்ந்து உள்ளே வந்தாள், நேத்ரா.
"என்ன சாப்பிடுற?" என்று கேட்டவாறு, அங்கிருந்த கிச்சன் நோக்கி நடந்தேன்.
"நீ இரு!! அந்த கைய வெச்சிகிட்டு, காபி போடப் போறியா??" என்றவள், என்னை தாண்டி நடந்தாள்.
இருவருக்கும் சேர்த்து காபி போட்டவள், என்னிடம் கப்பை நீட்ட, வாங்கிக் கொண்டு வந்து சோபாவில் அமர்ந்தேன்.
“அஞ்சு மாசம் இல்ல?” நேத்ராவின் மேடிட்ட வயிரை பார்த்துக் கேட்டேன்.
“ஆமா!!” சிரித்தாள், மேடிட்ட வயிற்றை வாஞ்சையாக தடவினாள். மதுவுக்கும்
மதுவுக்கும் குழைந்தை இருக்குமோ? ஆண் குழந்தையா? பெண் குழந்தையா? என்ன பெயர் பெயர் வைத்திருப்பாள்? அல்லது நெதராவைப் போல கற்பமாக இருப்பாளோ? என்ற என்ன எண்ணத்தை, நேத்ராவின் கேள்வி கலைத்தது.
"என்னது இது?" என்றவாறு காபி கப்பை டேபிளில் வைத்தவள், அதிலிருந்த பார்சலைப் எடுத்தாள்.
"....................." உதடு பிதிக்கினேன்.
“என்ன சொல்றார், குழந்தையோட அப்பா? என்ன குழந்தை வேணுமாம்?”
“ரெண்டு பேருக்கும் பையன் தான் வேணும்!!” சிரித்தவளின் கவனம் பாரசாலைப் பிரிப்பதிலேயே இருந்தது.
இன்று காலை தான் அந்த பரிசு வந்திருந்தது. கருத்தரங்கத்தில் கலந்து கொண்டதற்காக, நன்றிக் கடிதத்துடன், இந்த பரிசையும் அனுப்பியிருந்தது அந்த கருத்தரங்கை நடத்திய ஊடக நிறுவனம். பிரித்துப் பார்த்தவள் "வாவ்" என்றவாறு, அதை என்னைப் பார்த்து காட்டினாள். கருத்தரங்கத்தில் காட்டப்பட்ட அதே புகைப்படம், பெரிதாக பிரேம் செய்யப்பட்டிருந்தது.
"அழகா இருக்கடா இதுல!! எப்ப எடுத்தது?" என்றவள், எழுந்து, அறையைச் சுற்றி பார்த்தவாரே, சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கடிகாரத்தைக் கழட்டி, அந்த இடத்தில், போட்டோவை மாட்டினாள்.
"தெரியல, காலையிலிருந்து நிறைய பேரு நன்றி சொல்லிகிட்டே இருக்காங்க!!, எதுக்கு தேவை இல்லாம, உங்க NGO கும்பலை கூட்டிட்டு வந்து, இந்த ட்ராமா?? அதுவும் இந்த நிலமையில!! பிரதீப் எதுவும் சொல்லமாட்டான??" பேச்சை மாற்றினேன்.
“அவன் என்ன சொல்லணும்?” என்று கேட்டு, என்னைப் பார்த்தவள்.
"உனக்கு நன்றி சொல்றதுக்கெல்லாம், அவங்கள கூட்டிட்டு வரேல!!" என்னை நக்கலா பார்த்து சிரித்தவாறு, மீண்டும் வந்து சோபாவில் அமர்ந்தாள்.
"லாஸ்ட் டைம், நீ செக் குடுதப்பவே, யாராலயும் நம்ப முடியாம எப்படின்னு கேட்டப்ப!!, நீ, நான் பார்த்து வளர்ந்த பையன்னு சொன்னா, யாருமே நம்பல!! அதான் சும்மா ஒரு பந்தாக்காக, "நாங்களாம் யாருன்னு தெரியுமானு?” அவங்களுக்கு காட்டுறதுக்கு கூட்டிட்டு வந்தேன்" காலரைத் தூக்கிவிட்டுக்கொண்டு பெரிதாக சிரித்தாள். நானும் லேசாக மனதுவிட்டு சிரித்தேன். இருவரும் காபியை அருந்த ஆரம்பித்தோம்.
"பானுவ பாத்தியா?" எதைப் பற்றிப் பேசுவதற்காக, அவளை உள்ளே அழைத்து வந்தேனோ, அதைப்பற்றி அவளே பேச ஆரம்பித்தாள். மறுப்பாகத் தலையசைத்து விட்டு.
"அவ புருஷனைப் பாத்தேன்!!" சிரிக்க முயன்றேன்.
"ஓ" போட்டவள் தலையாட்டினாள், பலத்த சிந்தனையுடன். அந்த உரையாடலை எப்படி தொடர்வது என்று தெரியாமல் தவித்திருந்தேன்.
"அவள்ட பேசேன்!!" தயங்கியவாறு, அவளிடம் கேட்டேன். என்னையே உற்று நோக்கினாள்.
"இல்ல, ஜஸ்ட் அவ எப்படி இருக்கனு தெரிஞ்சிக்கணும்!!" தலையை குனிந்து, விரல்களை ஒன்றுடன் ஒன்று கோர்த்துக் கொண்டேன். பின் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்து
"என்னால முடியல...…..." பாதியில் நிறுத்திய என்னை, அதிர்ச்சியாக பார்த்தாள்.
"ச்சீ!!.... நீ நெனைக்கிற மாதிரி இல்ல!!.... அவ நல்லா இருக்கான்னு தெரிஞ்சா, கொஞ்சம் நிம்மதியா இருப்பேன்!!" அவசர அவசரமாக அவள் பார்வையின் அர்த்தத்தை மறுத்தேன்.
என்னை சில நொடி இமைக்காமல் பார்த்தவள், மொபைலை எடுத்து நோண்டினாள். "டிங்" என்ற ஒலி என் மொபைலில் இருந்து வந்தது. என் மொபைலை பார்த்து கண்ணை காட்டினாள். ஆனால் அதை எடுத்துப் பார்க்கும் தைரியம் என்னிடம் இல்லை. சிறிது நேரம் பொருத்தவள், பின் அவள் மொபைலை என்னை பார்த்து நீட்டினாள். தொடுதிரையில் மாலையும், கழுத்துமாக ரஞ்சித்தும், மதுவும் அமர்ந்து இருக்க, ரஞ்சித்தின் அருகே அவனது அண்ணன் மான்ஜீத், மதுவின் அருகே, இன்னொரு பெண். மான்ஜீத் சிங்கின் மனைவியாக இருக்கலாம். அவள் கையிலிருந்து மொபைலை வாங்கி, மீண்டும் அதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.அதில் மது, சிரித்த முகமாக இருந்தாலும், அதில் சின்னதாக இலையோடிய வலி, எனக்கு கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்தது. சில நொடிக்கு முன் அவள் சந்தோஷத்தை அறிந்து கொள்ள விரும்பியது உண்மையா? என்ற சந்தேகம் எனக்கே வந்தது.
"Sometimes it's better not to revisit, the past!!. அடுத்த நாளே, இந்த போட்டோவ எனக்கு அனுப்பிட்டா, டேட் வேணும்னா செக் பன்னிக்கோ!!... நான்தான், உன்னை தேவையில்லாமல் கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம்னு அனுப்பல!!..... கண்டிப்பா, சந்தோஷமாதான் இருப்பா, கல்யாணத்துக்கு முன்னாலேயே ரஞ்சித்துக்கு, உங்கள பத்தி எல்லாம் தெரியும்!!.... தேவை இல்லாததப் பத்தி தெரிஞ்சுக்கிட்டு, உங்க ரெண்டு பேர் வாழ்க்கையும், காம்ப்ளிகேட் ஆக்கிடாத!!" நிதானமாக நேத்ரா சொல்லச் சொல்ல, ஆமோதிப்பாக தலையாட்டினேன்.
"இந்த லவ் பண்ணி பிரிஞ்சு போனதுக்கு அப்புறம், ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆகி, பேசிப் பழகுவது எல்லாம், படத்துல வேணாம் ஒர்க் அவுட் ஆகும்!!..... நிஜத்துல இரண்டு பேர் வாழ்க்கைளையும், தேவையில்லாத பல பிரச்சனைகள் கொண்டுவரும்!!... அதுவும் இல்லாம, நானே பலதடவை நினைச்சிருக்கேன், நாம மூணு பேரா லவ் பண்றமோனு!!" சிரித்தாள், விரக்தியாக நானும் சிரித்தேன்.
"அதனாலதான் சொல்றேன்!!, move on!!..... சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ!!.... அதுதான் எல்லோருக்கும் நல்லது!!" என்றவள், என்னை நெருங்கி அமர்ந்து என் கையை பிடித்துக் கொண்டாள். சிரித்தேன், அதன் உணர்வு என்ன என்பது எனக்கே புரியவில்லை. சுதாகரித்துக்கொண்டு
"நீ கேட்டியே அந்த சின்ன பையன், எப்படி இருக்கான்??" அவள் சிறிது நேரத்திற்கு முன் மாட்டிய போட்டோவை பார்த்து கேட்டேன். சிரித்தாள்.
"டைமாச்சு, நான் கிளம்புறேன்!!" என்றவள், என் தலையை ஆதரவாக தடவினாள்.
அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினோம்.
"அவகிட்ட நான் பேசாம இருக்குறதுக்கு வேற காரணம் இருக்கு!!.... எங்க ரெண்டு பேரொட பெர்சனல்!!.... ரெண்டு நாள் டைம் எடுத்து யோசி, மறுபடியும் அந்த போடோவ பாரு!!.... அதுக்கப்புறமும், அவளப் பத்தி தெரிஞ்சுக்கணும்னு தோணுச்சுன்னா, எனக்கு கூப்பிடு!!.... நான் அவ கிட்ட பேசுறேன்!!" என்றவள், வெளியேறினாள்.
எனது இருக்கையில் அமர்ந்தேன். நீண்ட நேரமாக, என் மொபைலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நேத்ரா, அனுப்பிய புகைப்படத்தை ஒரு 10 நொடி பார்த்தேன், நேற்றில் இருந்து என் மனநிலையை சிறிது யோசித்தேன், நேத்ரா சொன்னதுதான், சரி என்றுபட்டது. . கண்களை மூடி, விரல்களால் தொடுதிறையின் பொத்தானை தேடி, அதை அனைத்து வைத்தேன். நீண்டதாக ஒரு பெருமூச்சு விட்டேன்.
************
அடுத்த நாள் மாலை,
நேற்று எடுத்த உறுதியை இழந்தேன். என் மனம் குரங்கைப் போல், மீண்டும் என் நினைவுகளை இறுக கட்டிக்கொண்டது, இறுக்கமாக உணர்ந்தேன். அந்த இருக்கம்தான், மீண்டும் என்னை மொட்டை மாடிக்கு இழுத்துச் சென்றது. காலையிலேயே டென்னிஸ் கோர்ட்டை சரி செய்யச் சொல்லி இருந்தேன். காலையில் கொஞ்சம் தெளிவாக இருந்தா போது, என் மனதின் ஏக்கத்திற்கு, இறுக்கத்திற்கு டென்னிஸ் தான் காரணம் என்று என்னை நானே கன்வின்ஸ் செய்தேன். டென்னிஸ் கோர்ட்டை சுத்தம் செய்யப்பட்டு, வலை மாற்றப்பட்டு, விளையாடுவதற்கு தயாராக இருந்தது. அதைக் கண்டதும் என் மனதில் சின்னதாக ஒரு மகிழ்ச்சி. மீண்டும், டென்னிஸ் ஆட வேண்டும் போலிருந்தது. சில நிமிடங்களிலேயே, அந்த எண்ணம் அடக்க முடியாத ஆசையாக மாறியது.
ஒரு மணி நேரம் கழித்து,
டென்னிஸ் பந்துகள், நான்கு ராக்கெட்டுகள் சகிதம் அந்தக் கடையில் இருந்து வெளியேறி காரில் ஏறியதும், கார் புறப்பட்டது. இருபது நிமிடப் பயணத்திற்குப் பின், எதேச்சையாக என் கண்கள் எங்கள் டெண்ணிஸ் அகடமி மீது விழுந்தது. தினமும் அலுவலகத்திற்கு அக்கடமீயைத் தாண்டிதான் சென்று கொண்டிருந்தேன். ஆனால், என்றுமே கவனித்ததில்லை. டிரைவரிடம், காரை டெண்ணிஸ் அகடமிற்குள் செலுத்தும்படி சொன்னேன். இறங்கி சுற்றிப் பார்த்தவாறு நடந்தேன், என் வாழ்வில் ஐந்தில் ஒரு பங்கை, இங்குதான் வாழ்ந்திருக்கிறேன், மிகவும் மகிழ்ச்சியாக. நிறைய மாறியிருந்தது. வழக்கமாக இந்த நேரம், அனைத்துக் கோர்ட்டுகளிலும் சிறியவர்களும் பெரியவர்களுமாக விளையாடிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஆனால் இப்பொழுது மொத்த கிரவுண்டிலம் வேலையாட்கள், வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஏதோவொரு டோர்னமெண்ட்க்காண, தயாரிப்பு என்று புரிந்தது. அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்ததுமே, என்னை கவனித்துவிட்ட சுந்தர் சார், எழுந்து வந்து என் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டார்.
இரண்டு மணி நேரம் கழித்து
ஒரு சின்ன குழப்பத்துடன், வீட்டின் ஹாலில், சோபாவில் அமர்ந்திருந்தேன். முதலில், நானும் சுந்தர் சார் மட்டுமே, பேசிக் கொண்டிருக்க, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கூடிய கூட்டம் அரை மணி நேரத்தில் அந்த அறை கொள்ளாத அளவிற்கு பெருகியது. நான் தொழிலில் வெற்றி பெற்றதை பற்றி பாராட்டி அல்லது அதற்காக சந்தோஷப்பட்டு, ஆச்சரியப்பட்டு ஆரம்பிக்கும் பேச்சு, சில நொடிகளுக்குளாகவே, நான் டென்னிஸ் ஆடிய காலத்தில் தான் வந்து நிற்கும். விளையாட்டில் மோகம் கொண்டவர்களின் உலகம் வித்தியாசமானது, வெற்றி தோல்வியைக் காட்டிலும், “expressing oneself” தன் திறமையை காட்டுவதே, அங்கே ஓங்கி நிற்கும். தன் முழுத் திறமையையும் காட்டி விளையாடிய பின், ஒருவன் தோற்றுப் போனால், அதற்காக பெரிதாக வருந்த மாட்டான். பெரும் போராட்டத்திற்குப் பின் தோல்வியுற்ற ஒருவனின் ஆட்டம், வெற்றி பெற்றவரின் ஆட்டத்திற்கு, நிகராக வைத்து பேசப்படும். தோல்வியும்.... இன்பத்தை கொடுப்பது, விளையாட்டில் மட்டும்தான்.
அகாடமியின் தோற்றம்தான் மாறியிருந்தது ஆட்கள் மாறவில்லை, போலித்தனம் கொஞ்சமும் இல்லாத, அதே அன்பு. மனதில் இருந்த இறுக்கம் கொஞ்சம் தளர்ந்தது, கிளம்பலாம் என்று நினைக்கையில் தான், "என்ன டோர்ணமெண்ட்?” என்று விசாரித்தேன். அகாடமி சார்பில் சீனியர் மெம்பர்களுக்கான டோர்னமெண்ட் என்று சொன்னார்கள். சுந்தர் சார்தான் கேட்டார் "விளையாடுறியா?" என்று. யோசிக்காமல் தலையசைத்து விட்டேன். போட்டியில் கலந்து கொள்வதற்கு, பதிவு செய்வதற்கான காலக்கெடு முடிந்த பின்னரும், என்னையும் சேர்த்துக் கொண்டு, மொத்த அட்டவணையும் அரை மணி நேரத்தில் மாற்றி அமைத்து இருந்தார். அவருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு, அங்கிருந்து கிளம்பினேன். டோர்னமெண்ட் தொடங்குவதற்கு இன்னும் மூன்று நாட்கள் தான் இருந்தது, டோர்ணமெண்ட்ல் ஆடும் அளவிற்கு, மனதளவில் தயாராக இருக்கிறேனா? என்ற குழப்பம் என் மனதில்.
***************
சுவற்றில் பட்டு, தன்னை நோக்கி வரும் பந்தை, தன் முழு பலத்தோடு திருப்பி சுவற்றை நோக்கி அடித்துக் கொண்டிருந்தான், மணி. நிஜமான டெண்ணிஸ் மேட்ச் ஆடுவது போலவே அங்கும் இங்கும் ஓடிக்கொண்டு இருந்தாலும், இந்த பயிற்சியின் உத்வேகம் அவனுக்கு போதவில்லை. பந்தை அடிக்கும் விசை, அது சுவற்றில் பட்டு, எந்த திசையில் எவ்வளவு, வேகத்தில் திரும்பி வரும் என்பதை அவன் எளிதாக கணித்து விடுவதால், எதிராளியுடன் ஆடும் உத்வேகத்திற்கு, சுவரால் ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை. போதும் என்று தோன்றவே ஆடுவதை நிறுத்திவிட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினான். நீண்ட இடைவேளைக்குப் பிறகு, இன்று மீண்டும் டென்னிஸ் விளையாட போகிறான். அதன் தாக்கமோ?? என்னவோ?? காலையில் இருந்தே கொஞ்சம் படபடப்பாகத்தான் இருந்தான். டென்னிஸின் தயவும், நேத்ராவின் போதனையும், அவன் மானசஞ்சலத்தை கொஞ்சம் மட்டுப்படுத்தியிருந்தது.
"எத்தனை மணிக்கு தம்பி உன்னோட மேட்ச்?" குளித்து முடித்துவிட்டு, காலை உணவை உண்டு கொண்டு இருக்கையில், மணியின் தாத்தா கேட்டார்.
"ஈவினிங் ஆறு மணிக்கு!!" தொழில்முறையில் டோர்ணமென்ட் இல்லை என்பதாலும், வயது வந்தவர்களுக்கு வசதியாக இருக்கும் என்பதாலும், மாலை ஐந்து மணியிலிருந்து தான், போட்டிகள் ஆரம்பித்தன.
இரண்டு நாட்களுக்கு முன், மணி மீண்டும் டென்னிஸ் விளையாட ஆரம்பித்ததில் இருந்தே, மொத்தக் குடும்பமும் மகிழ்ச்சியாய் இருந்தது. அதிலும் டோர்னமெண்ட்டில் கலந்து கொள்ளப் போகிறேன் என்று அவன் சொன்னதும், அந்த மகிழ்ச்சி இரட்டிப்பானது. கடந்த சில வருடங்களில் தனக்கென்று அவன் செய்த முதல் காரியம் இதுதான். டோர்னமெண்ட் முடிந்ததும் கல்யாணத்தைப் பற்றிப் பேசலாம் என்று கூட, கூடிப் பேசி முடிவு செய்து இருந்தார்கள். தொழில்முறையில் ஆடிய போதெல்லாம், இவன் கெஞ்சிக் கேட்டும் வராதவர்கள், இன்று, இவன் விளையாடுவதைப் பார்ப்பதற்கு நேற்றில் இருந்தே தயாராக ஆரம்பித்தார்கள்.
"தாத்தா!!" கொஞ்சம் தயக்கமாக ஆரம்பித்தான் மணி.
"இன்னைக்கு, நீங்க யாரும் வரவேண்டாமே!!" என்ற மணி மூவரும் கேள்வியோடு பார்க்க
"ரொம்ப நாள் கழிச்சு ஆடுறேன், கொஞ்சம் டென்ஸ்டா, நீங்க எல்லாரும் வந்தால இன்னும் அண்கம்பர்டபில இருக்கும்!! அடுத்த மேட்ச்ள இருந்து ஓகே!!" என்ற மணியைப் பார்த்து சிரித்தார், அவனது தாத்தா.
"சரிப்பா!!" என்றவர், வேறு எதுவும் சொல்லவில்லை. சுமாவுக்கு, அவர் அப்படி ஒத்துக் கொண்டதில் சம்மதம் இல்லை என்பதை அவள் முகம் காட்டி கொடுத்தது. தன் மகன் சார்ந்த எல்லா விஷயத்திலும், தன் பங்கு இல்லாமல் இருக்கக்கூடாது என்ற மனநிலையில் இருந்தால், அவள்.
*************
அன்று மாலை,
மணியின் இதயத்துடிப்பு நொடிக்கு நொடி எகிறிக் கொண்டிருந்தது. அகாடமியின் ஒரு அலுவலக அறையில் அமர்ந்து இருந்தான். திடீரென்று மதியத்தில் இருந்து மழை பெய்யவே, வெளியே அரங்கத்தில் திட்டமிடப்பட்ட போட்டிகள் அனைத்தும் உள்ள அரங்கத்திற்கு மாற்றப்பட்டது. உள்ள அரங்கத்தின் எண்ணிக்கை போதாமையால் அடுத்தடுத்த போட்டிகள தள்ளிப் போயின. தன்னை மொத்தமாக மீட்டுக்கொள்வதற்கு, இதைவிட சிறந்த வாய்ப்பு எனக்கு கிட்டாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தான். அந்த உறுதிதான் இந்த படபடப்பிற்கு துவக்கப் புள்ளியே. தொழில்முறை போட்டிகளில் ஆடிய தனக்கு, பொழுது போக்கிற்காகவும், உடல் நலத்திற்காகவும் விளையாடுபவர்கள் விளையாடும் இந்த போட்டிகளில் கொஞ்சம் சவால் விடக்கூடிய ஆட்கள் இருப்பது கூட வாய்ப்பில்லை என்பதை உணர்ந்திருந்தும், கொஞ்சம் பதட்டமாகவே இருந்தான். மீண்டும் நேர் செட்களில் மிகவும் எளிதாக வென்று விடுவோம் என்ற நம்பிக்கை இருந்தும், இந்த காத்திருப்பு அவன் படபடப்பை அதிகரிக்கத்தான் செய்தது.
அவன் போட்டிக்கான அழைப்பு வந்ததும், அரங்கை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். உள்ளங்கைகள் வியர்க்க ஆரம்பித்தன. இதயம், அவன் மார்புக் கூட்டுக்குள் இல்லாமல், ஏதோ சட்டைப்பையிலிருந்து துடிப்பதை போல் தோன்றியது அவனுக்கு. அரங்கத்தில் நுழைந்ததுமே, இதயத்தின் துடிப்பு இன்னும் கொஞ்சம் எகிறியது. அவன் ஷூ-அணிந்த உள்ளங்கால்கள், வியர்க்க தொடங்கியது. டாஸ் முடித்து, தனக்கான பக்கத்தில் சென்று நின்றவன், மூச்சு விடுவதற்கு சிரமப்பட்டான். காயம் காரணமாக இரண்டு வருடங்கள் ஆடாமல் இருந்துவிட்டு, மீண்டும் முதல் போட்டியில் ஆடுவதற்கு முன் இருந்த பதட்டத்தை காட்டிலும், பல மடங்கு அதிக பதட்டத்தில் இருந்தான். வலது காலை தூக்கி ராக்கெட்டால் அதைத் தட்டி, தன் உணர்வுகளை எழுப்ப முயன்றான். ஏங்கே மயங்கி விழுந்து விடுவோமோ? என்ற என்ற எண்ணம் தோன்ற, "இன்னும் கொஞ்சம் தாக்குப் பிடிச்சுக்கோ" என்று திரும்பத் திரும்ப தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.
"Are you ready?" இன்று ரெபரி கேட்ட பொழுது, அவன் கைகள் நடுங்க ஆரம்பித்தன, ராக்கெட் கைநழுவி விடுமோ என்ற பயத்தில் அதை இறுக பற்றி கொண்டு, ஆமோதிப்பாக தலையசைத்தான். ரெபரி விசிலை வாய்க்கு கொண்டு செல்ல,
"இன்னும் பத்து செகண்ட் தான்!!” பற்களைக் கடித்தவாறு, திரும்பத் திரும்ப தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான். விசில் ஊதப்பட்ட சத்தம், அவன் காதுகளை எட்டவில்லை, அவன் உணர்வுகளைத் தட்டியெழுப்பும் என்று அவன் பெரிதும்நம்பிய பந்து அடிக்கப்படும் "டப்" என்ற ஓசையும் கேட்கவில்லை. எதிராளி பந்தை அடிக்கும் முன்னமே, உயிரற்ற பிணம் போல், முகம் தரையில் மோத, பொத்தென்று விழுந்தான். அவன் ஆடும் போதெல்லாம் கைதட்டலில் அதிர்ந்தத அரங்கம், அதிர்ச்சியில் அதிர்ந்தது, முதன்முதலாக. முதலுதவி செய்யும் முன்னமே கூட்டம் கூடிவிட்டதால், அரங்கத்திலிருந்து அகாடமியின் அலுவலகத்திற்குள் தூக்கிச் செல்லப்பட்டான். பெரிதாக சிகிச்சை என்று அவனுக்கு தேவைப்படவில்லை, தண்ணீர் தெளிக்கப்பட்ட முப்பது வினாடிகளிலேயே, எழுந்து அமர்ந்தான். உடலெல்லாம் வியர்த்துக் கொட்டியது, கைகள் நடுங்கியது. சுற்றி பார்த்தவளின் கண்களில் அவன் உதவியாளர் படவும், கண் காட்டினான், அருகில் வந்ததும் எழுந்து நின்றவன், முதல் உதவியை மறுத்துவிட்டு, வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு வரச் சொல்லிவிட்டு, அகாடமியின் வாயிலை நோக்கி நடந்தான்.
தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள ஏதாவது செய்ய வேண்டும் போல் இருந்தவன் மனதில் தோன்றியது "சிகரெட்”. உடன் வந்த உதவியாளரை, சிகரெட் வாங்க பணித்தான். வாயில் நின்றவாறு திரும்பி, தன் கார் வருகிறதா என்று பார்த்தவனின் கண்களில் பட்டது அந்த கார், மஞ்சள் கலர் மினி கூப்பர். மதுவின் கார். சற்று அடங்கியிருந்த படபடப்பு மீண்டும் அதிகரித்தது. என்ன?? ஏது?? என்று யோசிக்கும் முன்னமே, அவன் கண்களில் பட்டாள், மது, உடன் ரஞ்சித்தும்.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)