08-12-2018, 07:49 PM
(This post was last modified: 25-06-2019, 09:27 PM by johnypowas. Edited 3 times in total. Edited 3 times in total.)
மூணு நாள் புருஷன் (அம்மா மகன்)
kathai mounirasigan
பார்வதி. வயது 40. பால் போல நிறம். பானுப்பிரியாவின் கவர்ச்சி கண்கள். சற்றே அந்த கால மலையாள நடிகை ஜெயபாரதியை நினைவு படுத்தும் சிவந்த உதடுகள். காற்றில் இலேசாக கூந்தல் காற்றில் ஆடிக் கொண்டு இருந்தது. அந்த சிகப்பு நிற சேலை அவளின் வெண்மை நிறதேகத்தை மேலும் பளபளப்பாக காட்டியது. நீண்ட கூந்தலை அழகாக பிளீச் செய்திருந்தாள். கூந்தலை படியவாரி அழகாக பின்னியிருந்தாள். வகிடின் முடிவில் குங்குமம், சேலையின் நிறத்திற்கேற்ற ஸ்டிக்கர் பொட்டு, அவள் நெற்றியை மிகவும் அழகாக மின்ன செய்து கொண்டிருந்தது. ஒழுங்காக திருத்தப்பட்ட, வளைந்த கருமை நிற பென்ஸில் புருவம் பாதுகாப்பு அரணாக ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது.
“ராகவா" என்ற உரக்க அப்பா ஈஸ்வரன் குரல்.
“சொல்லுங்கப்பா"
“டேய் கண்ணா. ஒரு கோடி சொத்துடா. சொதப்பிடாதீங்க ரண்டு பேரும்" என்று சொல்லி அம்மா தலையை செல்லமாக தட்டினார்.
“என்னங்க நீங்க. பையன் முன்னாடி போயி" என்றாள் அம்மா சிணுங்கலாக.
“ஐயோ மறுபடியும் சொதப்பிட்டயா. அவன் மூணு நாள் புருஷண்டி" என்றார் அப்பா டென்ஷனாக.
“அய்யோ. அப்படி நீங்க சொல்ல சொல்லதான் பயமே வருது” என்றாள் அம்மா.
“முணு நாளைக்கு பொறுத்துக்க பாரூ. அப்புறம் நம் கையில் ஒரு கோடி” என்று அப்பாவின் குரலில் உற்சாகம்.
“சரிப்பா" என்றேன்.
“அப்புறம் அந்த போலி சர்ட்டிஃபிகேட் எல்லாம் சரியா வெச்சிருக்கயா" என்றார்.
“இதோ இருக்குப்பா" என்றேன். பக்காவா ரெடி செய்து வைத்திருந்தோம் டூப்ளிகேட் கல்யாண பத்திரம் எல்லாம்.
“சரி கிளம்புங்க. நேரமாகுது" என்று சொல்ல நான் காரின் ஆக்ஸலேட்டரை அழுத்தினேன். நாங்கள் இருப்பது கோயம்பத்தூர். இரவு ஊட்டி போய் விட வேண்டும். கார் வேகமாக ஓட ஆரம்பித்தது. நாளை முதல் அந்த மூணு நாள் ஆரம்பிக்க போகிறது.
“பயமா இருக்குடா ராகவா" என்றாள்.
“இதிலே என்னமா பயம்" என்றேன்.
“சட். அந்த லெட்டரே வந்திருக்க கூடாதோ" என்றாள்.
“என்னமா அப்படி சொல்லிட்டே. நாம என்ன அடுத்தவங்க சொத்தையா அடிக்கப்போறோம். அது உன் அப்பா சொத்துதானே” என்றேன்.
“அது சரிதாண்டா. ஆனா அந்த கண்டிஷன்"
“அதுக்காக அவ்வளவு சொத்தையும் விட முடியுமா என்ன"
“அதுவும் கரெக்டுதான். ஆனா இப்படியா என் அப்பா உயில் எழுதுவார்" என்று சலித்துக் கொண்டாள். நான் இருளில் காரின் வெளியே பார்த்தேன். எங்கும் இருட்டு, கார் உறுமிக் கொண்டு மேட்டுக்கு ஏறியது. பிரச்சனை இதுதான். அம்மா பெரிய வியாபாரிக்கு பிறந்தவள். அவள் பிறக்கும்போதே அவளுக்கு அம்மா கிடையாது. அம்மா அவள் அப்பாவின் பேச்சை மீறி என் அப்பாவை கல்யாணம் செய்துக் கொண்டதால் சொத்தில் அவளுக்கு நயா பைசா கிடையாது என்று எழுதி வைத்து விட்டார், ஆனால் பிரச்சனை ஒரு வாரத்துக்கு முன்னால் வந்தது. அவர் உயிலில் எல்லா சொத்தையும் என் அம்மா பேருக்கு எழுதி வைத்து விட்டாராம். ஆனால் வில்லங்கமா ஒரு க்ளாஸ். அவள் என் அப்பா தவிர வேறு ஒருத்தரை திருமணம் செய்துக் கொண்டால்தான் அந்த சொத்து அவளுக்கு கிடைக்குமாம்.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
“ராகவா" என்ற உரக்க அப்பா ஈஸ்வரன் குரல்.
“சொல்லுங்கப்பா"
“டேய் கண்ணா. ஒரு கோடி சொத்துடா. சொதப்பிடாதீங்க ரண்டு பேரும்" என்று சொல்லி அம்மா தலையை செல்லமாக தட்டினார்.
“என்னங்க நீங்க. பையன் முன்னாடி போயி" என்றாள் அம்மா சிணுங்கலாக.
“ஐயோ மறுபடியும் சொதப்பிட்டயா. அவன் மூணு நாள் புருஷண்டி" என்றார் அப்பா டென்ஷனாக.
“அய்யோ. அப்படி நீங்க சொல்ல சொல்லதான் பயமே வருது” என்றாள் அம்மா.
“முணு நாளைக்கு பொறுத்துக்க பாரூ. அப்புறம் நம் கையில் ஒரு கோடி” என்று அப்பாவின் குரலில் உற்சாகம்.
“சரிப்பா" என்றேன்.
“அப்புறம் அந்த போலி சர்ட்டிஃபிகேட் எல்லாம் சரியா வெச்சிருக்கயா" என்றார்.
“இதோ இருக்குப்பா" என்றேன். பக்காவா ரெடி செய்து வைத்திருந்தோம் டூப்ளிகேட் கல்யாண பத்திரம் எல்லாம்.
“சரி கிளம்புங்க. நேரமாகுது" என்று சொல்ல நான் காரின் ஆக்ஸலேட்டரை அழுத்தினேன். நாங்கள் இருப்பது கோயம்பத்தூர். இரவு ஊட்டி போய் விட வேண்டும். கார் வேகமாக ஓட ஆரம்பித்தது. நாளை முதல் அந்த மூணு நாள் ஆரம்பிக்க போகிறது.
“பயமா இருக்குடா ராகவா" என்றாள்.
“இதிலே என்னமா பயம்" என்றேன்.
“சட். அந்த லெட்டரே வந்திருக்க கூடாதோ" என்றாள்.
“என்னமா அப்படி சொல்லிட்டே. நாம என்ன அடுத்தவங்க சொத்தையா அடிக்கப்போறோம். அது உன் அப்பா சொத்துதானே” என்றேன்.
“அது சரிதாண்டா. ஆனா அந்த கண்டிஷன்"
“அதுக்காக அவ்வளவு சொத்தையும் விட முடியுமா என்ன"
“அதுவும் கரெக்டுதான். ஆனா இப்படியா என் அப்பா உயில் எழுதுவார்" என்று சலித்துக் கொண்டாள். நான் இருளில் காரின் வெளியே பார்த்தேன். எங்கும் இருட்டு, கார் உறுமிக் கொண்டு மேட்டுக்கு ஏறியது. பிரச்சனை இதுதான். அம்மா பெரிய வியாபாரிக்கு பிறந்தவள். அவள் பிறக்கும்போதே அவளுக்கு அம்மா கிடையாது. அம்மா அவள் அப்பாவின் பேச்சை மீறி என் அப்பாவை கல்யாணம் செய்துக் கொண்டதால் சொத்தில் அவளுக்கு நயா பைசா கிடையாது என்று எழுதி வைத்து விட்டார், ஆனால் பிரச்சனை ஒரு வாரத்துக்கு முன்னால் வந்தது. அவர் உயிலில் எல்லா சொத்தையும் என் அம்மா பேருக்கு எழுதி வைத்து விட்டாராம். ஆனால் வில்லங்கமா ஒரு க்ளாஸ். அவள் என் அப்பா தவிர வேறு ஒருத்தரை திருமணம் செய்துக் கொண்டால்தான் அந்த சொத்து அவளுக்கு கிடைக்குமாம்.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
“ஆனாலும் எனக்கு பயமா இருக்குடா" என்றாள்.
“ஏம்மா. என்ன பயம்"
“இல்ல. மாட்டிக்கிட்டா" என்றாள் சிணுங்கலுடன்.
“இப்படி பயந்தாதான் மாட்டிக்குவோம். சரியா" என்று சொல்லி அவள் மெல்ல கண் அயர்ந்தாள். ஒரு புறம் என் அப்பா மேல் கோபம் கோபமாக வந்தது. நான் அம்மாவிடம் எப்படி புருஷனா நடிப்பது. ம்ம்ம்ம்ம்ம்.
மெல்ல ஊட்டிக்கு மிட் நைட்டில் வந்தோம். மலைகளின் ராணி என்று அழைக்கப்படும் ஊட்டு நீல மலை தொடர். குட்டி இமயமலையாய் பாதை. உடல் மைனஸ் டிகிரியில் கிடுகிடுக்க வைத்துக் கொண்டு இருந்தது. இதில் வளைந்து நெளிந்து எறும்பு போல மேலேறிக் கொண்டு இருந்தது எங்கள் கார். குளிர் எலும்புகளை தொட்டது. குளிரில் கார் ஓட்டுவது கஷ்டமாக இருந்தது. ஆனால் ரோடில் ஒரு ஆள் அரவமும் இல்லை என்பதால் ஒரு விதத்தில் நிம்மதி. மங்கலான கார் வெளிச்சத்தில் என் அம்மாவை பார்த்தேன். மெல்ல கார் நாங்கள் போக வேண்டிய வீட்டு அட்ரஸுக்கு போனது. கை கடிகாரத்தை பார்த்தேன். மணி மிட் நைட் 2. 30. காரை நிறுத்தி அம்மாவை தட்டி எழுப்பினேன்,
“வந்துட்டம்மா" என்றேன்.
“அட்ரஸ் சரியாடா" என்றாள் அம்மா.
“அதே அட்ரஸ்தான்" என்றேன்.
“நேரங்கெட்ட நேரத்தில் வருகிறோம். என்ன நினைக்க போறாளோ" என்று சலித்துக் கொண்டே காரிலிருந்து இறங்கினாள். சின்ன வீடு. இதுதான் லாயர் சுஜாதா வீடு போல. இவர்தான் எங்க தலையெழுத்தை தீர்மானிக்க போகிறவள். இந்த நேரத்தில் எழுப்புவதா என்று யோசித்துக் கொண்டே நின்றுக் கொண்டே அம்மாவை கதவை தட்ட சொன்னேன்.
“கதவை தட்டுமா" என்றேன். கதவை திறக்க போன அம்மா திடுக்கிட்டு நின்றான்.
“என்னம்மா" என்றேன்.
“ஏம்மா. என்ன பயம்"
“இல்ல. மாட்டிக்கிட்டா" என்றாள் சிணுங்கலுடன்.
“இப்படி பயந்தாதான் மாட்டிக்குவோம். சரியா" என்று சொல்லி அவள் மெல்ல கண் அயர்ந்தாள். ஒரு புறம் என் அப்பா மேல் கோபம் கோபமாக வந்தது. நான் அம்மாவிடம் எப்படி புருஷனா நடிப்பது. ம்ம்ம்ம்ம்ம்.
மெல்ல ஊட்டிக்கு மிட் நைட்டில் வந்தோம். மலைகளின் ராணி என்று அழைக்கப்படும் ஊட்டு நீல மலை தொடர். குட்டி இமயமலையாய் பாதை. உடல் மைனஸ் டிகிரியில் கிடுகிடுக்க வைத்துக் கொண்டு இருந்தது. இதில் வளைந்து நெளிந்து எறும்பு போல மேலேறிக் கொண்டு இருந்தது எங்கள் கார். குளிர் எலும்புகளை தொட்டது. குளிரில் கார் ஓட்டுவது கஷ்டமாக இருந்தது. ஆனால் ரோடில் ஒரு ஆள் அரவமும் இல்லை என்பதால் ஒரு விதத்தில் நிம்மதி. மங்கலான கார் வெளிச்சத்தில் என் அம்மாவை பார்த்தேன். மெல்ல கார் நாங்கள் போக வேண்டிய வீட்டு அட்ரஸுக்கு போனது. கை கடிகாரத்தை பார்த்தேன். மணி மிட் நைட் 2. 30. காரை நிறுத்தி அம்மாவை தட்டி எழுப்பினேன்,
“வந்துட்டம்மா" என்றேன்.
“அட்ரஸ் சரியாடா" என்றாள் அம்மா.
“அதே அட்ரஸ்தான்" என்றேன்.
“நேரங்கெட்ட நேரத்தில் வருகிறோம். என்ன நினைக்க போறாளோ" என்று சலித்துக் கொண்டே காரிலிருந்து இறங்கினாள். சின்ன வீடு. இதுதான் லாயர் சுஜாதா வீடு போல. இவர்தான் எங்க தலையெழுத்தை தீர்மானிக்க போகிறவள். இந்த நேரத்தில் எழுப்புவதா என்று யோசித்துக் கொண்டே நின்றுக் கொண்டே அம்மாவை கதவை தட்ட சொன்னேன்.
“கதவை தட்டுமா" என்றேன். கதவை திறக்க போன அம்மா திடுக்கிட்டு நின்றான்.
“என்னம்மா" என்றேன்.