ஹேமா மாமி - நண்பின் தாய், என் தாரம்(completed)

[johnypowas]

அந்த புடவையை வாங்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தேன்...மனதில் ஒரு இனம் புரியா ஆனந்தம் ...நம் மனம் கவர்ந்தவர்க்கு அவர்கள் அறியாமல் உடை வாங்கி கொடுப்பது ஒரு வித சுகம் தான்
புடவை வாங்கி யாகி விட்டது அனால் அதில் இப்போது ஒரு பிரச்சனை, மாமி வைத்திருந்த கருப்பு ரவிக்கை இதோடு ஒத்து போகாது போல தோன்றியது . என்ன செய்வது...எப்படியும் தைக்க கொடுத்தால் மூன்று நான்கு நாள் ஆவது ஆகிவிடும் ...அதுவும் நம்ம எப்படி போய் லேடீஸ் டைலர் கிட்ட..ஹ்ம்ம் ஒரு கடையில் காபி சாப்பிட நிருஇத்த அங்கு அப்படியே google செய்ததேன்....அருகில் இருக்கும் லேடீஸ் தையல் காரர்களை தேடிய பொழுது என் கண்ணில் பட்டது ஒரு கடை ..கொஞ்சம் பெரிய காடை போல இருந்தது , அவர்களின் விவரத்தில் 4 மணி நேரத்தில் தைத்து கொடுப்பதாக போட்டிருந்தார்கள் , அதற்கு கொஞ்சம் அதிக கட்டனமாம். அவர்களுக்கு வாடிக்கை ஆளர்கள் தாராளமான ரேட்டிங்கும் போட்டு இருந்தனர் , சரி இவர்கள் தான் நமக்கு சரியான ஆள் என்று முடிவு செய்தேன். சரி அளவு ? மாமியின் ரவிக்கை ஒன்றை எடுத்து செல்ல வேண்டியது தான்...ரவிக்கை எடுக்க வீடு செல்ல , செல்லும் வழியில் தோன்றியது, ரவிக்கையை கொஞ்சம் மாடர்ன் ஆகா தைத்தால் என்ன ? மாடர்ன் என்றால் எப்படி ...நமக்கு தான் அதை பற்றி ஒன்றும் தெரியாதே ...இருக்கிறான் google கடவுள். வீடு சென்று அவளவு ரவிக்கை எடுத்துக்கொண்டு மறுபடியும் google செய்ததேன் இந்த முறை ரவிக்கை டிசைன் பற்றி ...நிறைய டிசைன் வந்தது ..எனக்கு கொஞ்சம் லோ கட் பின் புறம் வைத்து அதில் மெல்லிய வேலைபாடு செய்ததால் கவர்ச்சியாய் இருக்கும் என தோன்றியது ...கொஞ்சம் தேடியதில் அப்படி ஒரு டிசைன் கிடைக்கவும் கிடைத்தது ....போன்னில் அந்த படத்தை பதித்துக்கொண்டு அந்த தையல் கடைக்கு விரைந்தேன் 

தால் கடையில் கூட்டம் , ஒரே பெண்கள், லைனிங் பண்ணனும் அண்ணா, இந்த pattern வைங்க...அப்படி இப்படி என்று ..என்னக்கு கொஞ்சம் கூச்சமாய் இருந்தது....ஒரு கணம் வெளியில் ஓடி விடலாமா என்று இருக்கும் போது,கடை காரர் நம்மை நோக்கி பார்க்க..

சொல்லுங்க சார் ...என்ன வேணும்...

நான் : இந்த புடவைக்கு ரவிக்கை தைக்கணும் ...

என்று புடவை கொடுக்க ..

கடைக்காரர் : அளவு .....

நான் : இதோ இருக்கு சார்...அப்புறம் இதை எந்த மாதிரி தைக்கனுமாம் ....

என்று போனில் பதிவு செய்திருந்த ரவிக்கை pattern காண்பித்தேன் ...கொஞ்சம் யோசித்தவர்..


கடைக்காரர் : சரி சார் ...பண்ணிடலாம் ... அபூரம் பால்ஸ் ? 

நான் : ஹ்ம்ம் ஆமாம் சார்...வெச்சிடுங்க... எப்போ சார் கிடைக்கும் ...


கடைக்காரர் : கரண்ட் இப்போ அடிக்கடி போகுது , வேலையும் அதிகம் ...நாளை மறுநாள் வாங்கி கொள்ளுங்கள் ..

நான் : ஐயோ யோ சார்..ஏதோ நாளைக்கு நிகழ்ச்சிக்கு போகணுமாம் ...நாளைக்கு தர முடியுமா பாருங்க..நீங்க சீக்கிரமா தைபீங்கன்னு தான் இவளவு தூரம் வந்து இருக்கேன்...

கொஞ்சம் யோசித்தவர் ..

கடைக்காரர் :நாளைக்கு மூன்று மணிக்கு வந்து வாங்கிக்கொள்ளுங்கள் ...

பில் வாங்கிக்கொண்டு வீட்டிற்க்கு கிளம்பினேன்...
அந்த கடையில் இருந்து கிளம்பி வீடு வர மதியம் 2:30 ஆனது ...மாமிக்கு அந்த புடவை எடுத்ததில் எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி. அவளை அந்த புடவை ரவிக்கையில் கற்பனை செய்து பார்த்தேன் .....அப்பா...கற்பனையே இவ்வளவு தூக்கலாக இருந்தால்...நினைக்க நினைக்க சூடு ஏறியது...நம் சூட்டை தனிக்கும் ஒரே மருந்து மாமி தான். மாமிக்கு போன் பண்ணினேன்...முழுதாய் ரிங் அடித்து நின்றது...அவளிடம் இருந்து பதில் இல்லை...தொடர்ந்து மூன்று முறை கால் செய்தும் பதில் இல்லை. இருந்த மூடெல்லாம் போய் கோபம் வந்தது...நம்ம கால் எடுக்காம என்ன தான் பண்றாங்க..நம்ப மிஸ் பண்ற மாதிரி அவங்களும் மிஸ் பண்ணுவாங்கன்னு பார்த்தா , அப்படி ஒன்னும் மிஸ் பண்ற மாதிரி தெரியல ...ச...இப்படிப்பட்ட பல என்ன ஓட்டங்கள் எனக்குள். மாமியை நினைக்க நினைக்க கோவம் வந்தது....ஆத்திரம் , பிரிவின் வேதனை , நம்மை அவர்கள் மிஸ் பண்ண வில்லை என்ற வலி , ஏமாற்றம்...நரகமாய் இருந்தது எனக்கு. 

மீண்டும் முயற்சி செய்ய மறுபடியும் போன் எடுக்க படவில்லை...கடைசியாய் ஆறாவது முறை செய்யும் போது எடுத்தாள்...

மாமி : என்ன டா...

மாமி குரலில் ஒரு பதபதைப்பு கூடிய எரிச்சல் இருந்தது ...எனக்கு அந்த குரலின் தோணி கேட்டவுடன் ஏன்டா கால் செய்தோம் என்று ஆகிவிட்டது ...