பால் கனி(கருப்பு நிலா)

[johnypowas]

கருப்பு நிலா – 1
 என் அத்தை மகள்.. ராஜி. ஒரு கருப்புக்கட்டழகி..! என்னை விட.நான்கு வயது மூத்தவள். அவள் பத்தாவது படித்து முடித்தவுடனே அவளுக்கு திருமணம் செய்து வைத்து விட்டார்கள்.
திருமணமாகி இரண்டு வருடங்களுக்கு மேலாகியும் அவளுக்கு குழந்தை பாக்கியம் கிட்டவில்லை.
அவளது கணவன்.. ஊரில் ஒரு மளிகைகடை வைத்திருந்தார்.

படிக்காமல் ஊரைசசுற்றிக்கொண்டிருந்த என்னை அழைத்து வந்து.. அவரது கடையில் வேலைக்கு வைத்துக் கொண்டவள் என் அத்தை மகள்தான்.
அன்று இரவு… கடையை அடைத்ததும்… முத்தண்ணாச்சி சொன்னார்.
‘நீ போடா… நான் வரேன்..’ என்று.
‘ மதனி கேட்டா..?’ என்று அவரக் கேட்டேன்.
‘வரேனு சொல்லு..’ என்றார் .
நான் மௌனமாக கிளம்ப.
‘இந்தாடா..’ என்றார்
நான் நின்று அவரைப் பார்த்தேன்.
என் கையில் நூறு ரூபாயைக் கொடுத்தார்.
‘உன் செலவுக்கு வெச்சிக்க. உன் மதனி கேட்டான்னா எதையாவது சொல்லி சமாளி..! ரெண்டு பேரும் சாப்பிட்டு தூங்குங்க..’
புரிந்தது. இன்று இரவு அவர் வரப்போவதில்லை. அவரது சின்ன வீட்டுக்கு போகப்போகிறார்.
இதை நான் சமாளித்தாக வேண்டும்.
என்ன சொல்லி சமாளிக்கலாம் என்று யோசித்தபடி.. நான் நடந்தேன்.
நான் கதவைத் தட்ட… கதவை திறந்தவள்..எனக்கு பின்னால் பார்த்து விட்டு கேட்டாள்.
‘அண்ணாச்சி எங்கடா..?’
‘வரேன்னாரு.’
‘எப்ப..?’
சிரித்தேன் ‘அதெல்லாம் சொல்லல..வருவாரு..’
என்னை முறைத்துப் பார்த்தாள்.
‘எங்கடா போனாரு..?’
சமாளித்தாக வேண்டுமே..?
‘தெரில.. வேவார விஷயமா ஒருத்தர பாத்துட்டு வரேன்னாரு.’ என்றேன்.
சட்டென என் காதைப் பிடித்து திருகினாள்.
‘பொய் சொல்லாம சொல்லு.. எங்க போனாரு..?’
‘ஆ.. நெசமாத்தான் மதனி..’
‘என்கிட்டயே பொய் சொல்றியா..? அந்தாளு வர்றவரை.. உனக்கும் சாப்பாடு கிடையாது..!’ என்று என் காதை விட்டாள்.
சொன்னது போலவே.. என்னை பட்டினி போட்டு விட்டாள். எப்படியும் அணணாச்சி இன்று வரப்போவதில்லை. அதனால் எனக்கும் உணவு கிடைக்கப் போவதில்லை.
பசியில் சுருண்டு படுத்தவன்.. அசதியில் அப்படியே தூங்கிவிட்டேன்.
மதனி எழுப்ப..தூக்கம் கலைந்தேன்.
‘அவரு இன்னும் வரல. டைம் பாரு என்னாச்சுனு..’ என்றாள்.
வாட்சைப் பார்த்தேன். பணிரெண்டு. அவரும் வரவில்லை.
நான் தூக்கக்கலக்கத்துடன் அவளைப் பார்த்தேன்.
‘நெஜமா சொல்லு.. எங்க போனாரு..?’ என்று என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு கேட்டாள்.