தற்போதைய செய்திகள்

[johnypowas]

டாக்டர் சொல்வதை கேட்டுத்தானே ஆகவேண்டும். டாக்டர் சுப்பிரமணியன் சொன்னபடி தேவி மருத்துவமனைக்கு சென்று ஸ்கேன் எடுத்துவிட்டு வந்தார் குமாரசாமி.
 

மதியம் 3:30 மணியளவில், தலையில ஓங்கி அடித்துக்கொண்டு,  “மகனே மகனே” என்று அழுதபடி ஓடிவந்தார் டாக்டர் சுப்பிரமணியன்.  
 

“எதுக்குப்பா அழுவுறீங்க?” என்று பதட்டத்துடன் கேட்டார் குமாரசாமி.
 

குமாரசாமியின் தோள்மீது கையைப் போட்டவர், “நல்ல வேளை உனக்கு ரீப்ளேஸ்மெண்ட் ஆபரேஷன் பண்ணல. ஆபரேஷன் பன்றதுக்கு ஓப்பன் பண்ணியிருந்தா உன் உயிரைக் காப்பாற்றியிருக்க முடியாதுடா மகனே… இந்நேரம் நீ டெட் ஆகியிருப்படா மகனே” என்று ஓ….வென்று அழுதவரை சமாதானப்படுத்தினார் குமாரசாமி.  
 

டாக்டர் குமாரசாமியின் பக்கத்தில் இன்னொருவர் நின்றுகொண்டிருந்ததைப்பார்த்த குமாரசாமி,
 

 ‘யாருப்பா இது?’ என்று கேட்பதற்குள்  டாக்டர் சுப்பிரமணியனே அறிமுகப்படுத்த ஆரம்பித்தார்.
 

“என்னோட க்ளாஸ்மெட் இவன். 30 வருடத்துப்பிறகு இன்னைக்குத்தான் பார்த்தேன். ஆர்டிஃபிஷியல் கால் சேல்ஸ் பண்றவன். உனக்காக இவனை கையோட கூட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கேன். இவன்கிட்ட ஒரு 10,000 ரூபாய் கொடு. காலிபர் ஷூ செஞ்சு கொடுப்பான். அதைவெச்சு நீ நடக்கலாம்” என்று சொல்ல… குமாரசாமியின் இதயத்தில் இடிவிழுந்ததுபோல் இருந்தது.  
 

 “இவ்ளோ பணம் செலவழிச்சும் இனிமே என்னால ஸ்டிக் இல்லாம நடக்கமுடியாதாப்பா? எனக்கு இனிமே வேற ஆபரேஷனே கிடையாதா? ஆர்டிஃபிஷியல் கால் மூலமாத்தான் நடக்கணுமா?” என்று டாக்டர் சுப்பிரமணியனிடம் பரிதாபக் கேட்ட குமாரசாமி டாக்டரின் நண்பர் பக்கம் திரும்பினார்.
 

 “10,000 ரூபாய் பணம் வேணும்னா வெச்சுக்கோங்க. எனக்கு, எந்த காலும் வேணாம்… நான் கிளம்புறேன்”என்றார் வேதனையோடு.
 

“இப்போ, உன் கால் இருக்குற நிலைமைக்கு நீ எங்க போனாலும் ஆபத்துடா”
 

“பரவாயில்லப்பா… நான் ஏழுமலையானுக்குபோயி அங்கப்பிரதட்சணைப்பண்ணப்போறேன். எல்லாம் என் விதி” என்று சொல்லிட்டு கிளம்பினார்.
 

 “இனிமே, இசபெல்லா வேணாம். வீட்டுக்கு வந்துடு” என்று சொல்லி அனுப்பிவைத்தார்.
 

2012 ஆகஸ்டு -8 ந்தேதி மந்தவெளி…
 

பத்து வருடங்கள் ஓடிவிட்டாலும் கால் நடக்க முடியாத குமாரசாமி முடியாமல் பல்வேறு கொடுமைகளை வேதனைகளையும் எதிர்கொள்ள ஆரம்பித்தார். குடும்பத்திலும் பல பிரச்சனைகள் ஏற்பட ஆரம்பித்தது.
 

மனைவியும் மகளும் வீட்டில் இல்லை. தூக்கமே இல்லை. ஒரு கட்டத்துக்குமேல் கால் யானைக்கால் சைஸுக்கு வீங்கிவிட்டது. முகமெல்லாம் கருத்துப்போனது. கண்ணாடியில் முகத்தை பார்க்கவே குமாரசாமிக்கு பயமாக இருந்தது. மனவலி ஒருபக்கம் இடுப்பெலும்பு பகுதிவலி இன்னொருபக்கம் என முடியாமல் சென்னை மந்தவெளியில் இருக்கும் டாக்டர் சுப்பிரமணியனின் வீட்டுக்கு கிளம்பினார் குமாரசாமி.
 

மதியம் 1 மணி இருக்கும். கிளினிக்குற்குள் நுழைந்த குமாரசாமியை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தார்  டாக்டர் சுப்பிரமணியின் மகன் டாக்டர் மாணிக்கவேலாயுதம்.
 

“என்னண்ணா, இவ்ளோ டேஞ்சராகி வந்திருக்கீங்க?” டாக்டர் சுப்பிரமணியன் அப்பா என்றால் அவரது மகனுக்கு குமாரசாமி அண்ணன் என்ற அர்த்தத்தில் அப்படிக்கேட்டார் டாக்டர் மாணிக்கவேலாயுதம்.
 

 “அத நம்ப டாடிக்கிட்டதான் கேட்கணும் தம்பி. டாடியை கூப்பிடுங்க” என்றார் கெஞ்சலாக.
 

”அவர் யூ.எஸ். ஏ. போயிருக்காருண்ணா”
 

“என்னோட பிரச்சனை அப்பாவுக்குத்தான் தெரியும். அப்பாவுக்கு ஃபோன் பண்ணுங்க தம்பி”
 

அப்பாவிடம் பேசிவிட்டு வந்த டாக்டர் மாணிக்கவேலாயுதம், “டாடிக்கிட்ட பேசிட்டேன். டோண்ட் ஒர்ரி… சில டேப்ளட்ஸ் கொடுக்க சொல்லியிருக்காங்க. கோவ்ச்சுக்காதீங்கண்ணே. உங்களை டச் பண்ணி ட்ரீட்மெண்ட் பண்ணமுடியாத அளவுக்கு ஹை டேஞ்சர்ல இருக்கீங்க. மேல போயி ரெஸ்ட் எடுங்க” என்றவர் மாத்திரைகளைக்கொடுத்து சாப்பிடச்சொன்னார். மறுத்த, குமாரசாமி மாத்திரைகளை மட்டும் வாங்கிக்கொண்டு மரண வேதனையுடன் மதுரைக்கு திரும்பினார்.
 

2016 ஜனவரி- 1 காலை 5:30   மதுரை மாட்டுத்தாவணி பேருந்துநிலையம்…
.

தங்குவதற்கு வீடுகூட இல்லாமல் பேருந்துநிலையத்தில் படுத்துக்கிடந்த குமாரசாமிக்கு ஒன் பாத்ரூம் வருவதுபோல் இருந்தது. ஓரமாக ஒதுங்கியபோது திடீரென்று சிறுநீர் வருவதற்குபதில் ஏதோ ஒரு ‘ப்ளாஸ்டி நாப்’ வெளியில் வர ஆரம்பித்ததைப்பார்த்து பேரதிர்ச்சி அடைந்தார். ஒருநிமிடம் அவருக்கு ஒன்றுமே புரியாமல் நிலைகுலைந்துபோனார்.
 

அதை பிடிச்சு லேசா இழுத்ததும் தலையில் ஆணி அடித்ததுபோன்று சுர்ர்ர்ரீரீர் என  மூளைவரைக்கும் அப்படியே இறங்கியது. உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்துப்போனது. சாதாரண வலி அல்ல… மரண வலி. ரோஸ் கலர் ட்யூப் வெளியில் வந்து நின்றது. வலி பொறுக்கமுடியாமல் மதுரை மீனாட்சி மிஷனுக்கு ஓடினார். அங்கு, குமாரசாமியின் ஸ்கூல்மெட் நண்பர் டாக்டர் கண்ணன் கடவுளைப்போல் நின்றுகொண்டிருந்தார். குமாரசாமியைப் பார்த்துவிட்டு ஓடிவந்த டாக்டர் கண்ணன்,
 

 “என்னடா ஆச்சு?” என்று கேட்க, குமாரசாமி அதைக் காண்பிக்க அதிர்ந்துபோய் யூராலஜி டாக்டர் நாகராஜனிடம் (ஆரப்பாளையம் கிராஸ் ரோடு) அனுப்பிவைத்தார். அப்போதான், தெரிந்தது குமாரசாமியின் உடம்பில் யூரினரி ட்யூப் இருந்தது என்கிற அதிர்ச்சிக்குரிய விஷயம்.
 

2001-ல் இசபெல்லா மருத்துவமனையில்  ‘மகனே மகனே’ என்று சொல்லிக்கொண்டு அன்பையும் பாசத்தையும் பொழிந்த பிரபல டாக்டர் சுப்பிரமணியன் ஆபரேஷன் செய்தாரே அப்போது உடலுக்குள் வைத்து தைக்கப்பட்ட ட்யூப்தான் அது. முதல்முறை ஆபரேஷன் செய்தபோது  ‘யூரினரி  ட்யூபை எங்க வெச்சேன்னு தெரியலையே?’என்று தேடியது குமாரசாமியின் நினைவுக்கு மின்னல் வேகத்தில் வந்துபோனது.  
 

 ‘அப்படின்னா, இவ்ளோநாளும் மகனே மகனேன்னு பேசினதெல்லாம் இந்த தப்பை மறைக்கத்தானா?’என்று அதிர்ச்சிமேல் அதிர்ச்சிடைந்தார் குமாரசாமி.  
 

2016 சிலமாதங்கள் கழித்து….
 

சென்னைக்கு வந்தார். டீ வாங்கிக்குடிக்கக்கூட கையில் காசு இல்லை. பசி ஒருபக்கம்… மனைவி, பிள்ளைகள் எல்லாம் விட்டுப்போன மனவலி இன்னொரு பக்கம். இதையெல்லாம், தாண்டி கால் நடக்கமுடியாத வலி. எல்லா, வலிகளையும் தாங்கிக்கொண்டு அலைந்தார் குமாரசாமி.
 

ஒருகட்டத்தில் இராயப்பேட்டை ஜி.ஹெச்சுக்கே சிகிச்சைக்கு வந்தார். மூன்று நாட்கள் கட்டுப்போட்டவர்கள், ‘உண்மைய சொல்லுங்க… இது, சாதாரணமா அடிபட்ட காயமெல்லாம் இல்ல. என்ன ஆச்சு?” என்று கேட்டார் இராயப்பேட்டை ஜி.ஹெச் டாக்டர்.
 

அப்போதான், வேற வழியில்லாமல் டாக்டர் பாலசுப்பிரமணியனிடம் ட்ரீட்மெண்டுக்குப்போய் இப்படி ஆகிவிட்டது என்று சொல்லியிருக்கிறார்.  
 

“அந்த ஆளா? இங்கதான், டாக்டரா இருந்தாரு. சரியான லஞ்சப்பேர்வழியாச்சே” என்று சொல்ல குமாரசாமியின் மனவலி இன்னும் ரணவலியானது. மற்றவர்களும் அவரைப்பற்றி சொன்னதும் ஆபரேஷன் செய்த இசபெல்லா மருத்துவமனைக்குச் சென்றார்.