DHOKHA (ਧੋਖਾ)

[Naughtymunda097]

ਹੁਣ ਅੱਗੇ :-


ਪਰ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਤਪ ਰਹੇ ਸੀ ਰਾਣੋ ਲਈ ਅਹਿਸਾਸ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਸੀ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁਝ ਲੁਟਾਉਣ ਲਈ ਤਨੋ ਮਨੋ ਤਿਆਰ ਸੀ 
             ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਪਲਟੀ ਮਾਰੀ ਤੇ ਰਾਣੋ ਦੇ ਉੱਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਦੋਵੇਂ ਪੱਟ ਖੋਲ ਕੇ ਵਿੱਚ ਲੇਟ ਗਿਆ ਤੇ ਹਿੱਕ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੇਠਾਂ ਤਣਿਆ ਲਿੰਗ ਹੁਲਾਰੇ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਰਾਣੋ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਭਾਂਪ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਸਿਰਹਾਣੇ ਹੇਠੋ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦਾ ਤੋਲਿਆ ਕੱਢ ਕੇ ਚਿਤੜਾ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਵਿਛਾ ਲਿਆ।
                                             ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਫੜ ਕੇ ਟੋਪਾ ਜਿਵੇ ਹੀ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਗਰਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਕੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਤੋਂ ਸਸਸਸਸਸਸਸਸੱਸ ਦੀ ਮਾਦਕ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈਆ ਬਿੰਦਰ ਦੇ ਡੋਲਿਆ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਫੜ ਲਿਆ ਰਾਣੋ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਦਬਾਅ ਦਿੱਤਾ ਟੋਪਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੀ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਰਾਣੀ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਦਾ ਰੰਗ ਬਦਲ ਗਿਆ ਬਿੰਦਰ ਸਮਝ ਗਿਆ ਪਰ ਬੋਲਿਆ ਕੁਝ ਨਾ ਓਨੇ ਕ ਥਾਂ ਚ ਹੀ ਕੁਝ ਪਲ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਰਾਣੋ ਦੇ ਸਹਿਜ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਤੁਣਕਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਏਦਾ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਰਾਣੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੀ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਆ ਜਾਣ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਣ ਕਿਵੇ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਇਸ ਹੱਲੇ ਨੂੰ ਸਹਾਰ ਗਈ ਬੁੱਲ ਮੀਚ ਤੇ ਦੰਦ ਘੁੱਟ ਕੇ ਬਿੰਦਰ ਦਾ ਵਾਲ ਭਰ ਵੀ ਹਿਲਣਾ ਉਸਨੂੰ ਅਕਹਿ ਦਰਦ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਬਿੰਦਰ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁਛਕਾਰਨਾ ਦਰਦ ਤੇ ਮਲ੍ਹਮ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੇਠੋ ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਖੂਨ ਸਿਮਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ ਬਿੰਦਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਰਾਣੋ ਵੱਲ ਦੇੱਖ ਕੇ ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਆਖ਼ਿਰੀ ਤੇ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ ਪੂਰਾ ਲਿੰਗ ਜੜ ਤੱਕ ਰਾਣੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰਾਣੀ ਚੀਕ ਮਾਰਦੀ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਰਾਣੀ ਦਾ ਮੁੱਹ ਦੱਬ ਲਿਆ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਏਦਾ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਗਰਮ ਗਰਮ ਚਾਕੂ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਘੁਟਵੇਂ ਹੌਕੇ ਭਰਦੀ ਰਾਣੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਾਣੀ ਨਿੱਕਲ ਆਇਆ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਤੋਂ ਧੱਕਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਰਾਣੀ ਬਿੰਦਰ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਏਦਾ ਫੜਫੜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇ ਬਿੱਲੀ ਨੇ ਕਬੂਤਰ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਹੋਵੇ।ਗਰਮ ਗਰਮ ਖੂਨ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਣੀ ਦੇ ਚਿਤੜਾ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਤੋਲੀਏ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ
                ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਸ ਮਜ਼ੇ ਨੂੰ ਉਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਖੇਲ ਮੰਨ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਬੇਹੂਦਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਹੀ ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੁੱਹ ਤੋਂ ਹੱਥ ਹਟਾਏ ਰਾਣੋ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਰਾਜ਼ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਬੋਲੀ "ਹਰਾਮਜਾਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਮਜ਼ਾ ਆਓਂਦਾ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਨਿੱਕਲ ਰਹੀ ਏ ਏਥੇ" "ਹਏ ਮਾਂ ਬਹੁਤ ਦਰਦ ਹੋ ਰਹੀ ਏ" ਬੋਲ ਕੇ ਡੁਸਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਪਰ ਬਿੰਦਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਜਿਵੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਲਿੰਗ ਥੋੜਾ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਖਿੱਚਿਆ ਰਾਣੋ ਫਿਰ ਚੀਕ ਉੱਠੀ ਅੜਕਾ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲਾ ਨਾਲ ਹੀ ਉੱਤੇ ਨੂੰ ਉੱਠ ਪਈ ਬਾਹਰ ਤੱਕ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਫਿਰ ਲੇਟ ਗਈ ਜਿਵੇ ਹੀ ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਵਾਪਸ ਅੰਦਰ ਪਾਇਆ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕਰਾਓਦੀ ਨੇ ਬਿੰਦਰ ਦੇ ਮੁੱਹ ਤੇ ਚਪੇੜ ਜੜ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਬਿੰਦਰ ਹਵਸ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਜਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਚਪੇੜ ਦਾ ਕੋਈ ਮਲਾਲ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਬਿੰਦਰ ਹੁਣ ਲਗਾਤਾਰ ਸਪੀਡ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਣੋ ਲਗਾਤਾਰ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕਰਾਹ ਰਹੀ ਸੀ ਬਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਜੇ ਅੱਜ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਮੁੜਕੇ ਕਦੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਅਉਣੀ ਹਾਲਾਂਕਿ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਦਰਦ ਤਾਂ ਘੱਟ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮਜ਼ਾ ਉਸਦੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਏਦਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਉਸਦਾ ਬਲਾਤਕਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਉਸਨੂੰ ਠੰਡਾ ਬੇਜਾਨ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਖ਼ੀਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਬਿੰਦਰ ਦਾ ਸਰੀਰ ਆਕੜਿਆ ਤੇ ਉਸਦਾ ਲਾਵਾ ਛੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਤੇ ਅਗਲੇ ਪਲ ਹੀ ਪਿਚਕਾਰੀ ਰਾਣੋ ਦੀ ਫੁੱ*ਦੀ ਤੇ ਜਾ ਵੱਜੀ ਦੋ ਪਿਚਕਾਰੀਆ ਵੱਜਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬਿੰਦਰ ਨਿਢਾਲ਼ ਹੋ ਕੇ ਰਾਣੋ ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈਆ 
ਦੋ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਓਹ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਰਾਣੋ ਦੇ ਚਿਤੜਾ ਹੇਠੋ ਤੋਲਿਆ ਕੱਢ ਕੇ ਰਾਣੋ ਦੀ ਖ਼ੂਨ ਨਾਲ ਸਣੀ ਬੁੰ*ਡ ਸਾਫ ਕੀਤੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਮਾਲ ਵੀ ਤੋਲੀਏ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਕੇ ਰੂਮ ਵਿਚਲੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿਚ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਚੁੱਕ ਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਲੈ ਗਿਆ ਓਥੇ ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਕੇ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਸਾਫ ਕੀਤਾ ਤੇ ਆਪਣਾ ਲਿੰਗ ਵੀ ਸਾਫ ਕਰਕੇ ਫਿਰ ਓਦਾਂ ਹੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲੈ ਆਇਆ।
            ਬਿੰਦਰ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਏਦਾ ਕੇਅਰ ਕਰਦਾ ਦੇੱਖ ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਉਸਤੇ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਦਰਦ ਭੁੱਲ ਗਈ ਰਾਣੋ ਨੇ ਕੱਛੀ ਪਜਾਮਾਂ ਤੇ ਨਾਈਟੀ ਪਾ ਲਈ ਬਿੰਦਰ ਵੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਕੰਬਲ ਵਿੱਚ ਲੇਟ ਗਿਆ ਕੁਝ ਦੇਰ ਦੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬਿੰਦਰ ਬੋਲਿਆ "ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਣਾ ਮੈਨੂੰ"
"ਕਿਊ" ਰਾਣੋ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਏਹ੍ਹ ਸ਼ਬਦ ਮੁਹੋ ਕੱਢ ਸਕੀ
"ਮੈ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕੀਤੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ" ਬਿੰਦਰ ਰਾਣੋ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਦਾ ਬੋਲਿਆ
"ਨਹੀਂ ਐਸੀ ਗਲ ਨਹੀਂ ਤੁਸੀਂ ਸਗੋਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਜਿੰਨਾ ਡਰਾਉਂਦੀਆ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੀ ਡਰਾਵਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ" ਰਾਣੀ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਬੋਲੀ "ਬਾਕੀ ਏਹ੍ਹ ਤਾਂ ਹਰ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਇਕ ਨਾ ਇਕ ਦਿਨ ਹੋਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ" ਰਾਣੀ ਇਕ ਪਲ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਬੋਲੀ
ਬਿੰਦਰ ਉਸਨੂੰ ਏਦਾ ਬੋਲਦੀ ਦੇੱਖ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ ਥਕੇਵੇਂ ਨਾਲ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ
ਸਵੇਰੇ
ਫੋਨ ਦੀ ਬੈੱਲ ਨਾਲ ਬਿੰਦਰ ਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ ਗਈ ਰਾਣੀ ਸੋ ਰਹੀ ਸੀ ਬਿੰਦਰ ਫੋਨ ਸਾਇਲਟ ਕਰ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ ਕੇ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਗੇਟ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਫੋਨ ਕੰਨ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਹੈਲੋ ਬੋਲਦਾ 
"ਹਾਂ ਫਿਰ ਗੱਡ ਤੇ ਝੰਡੇ ਰਾਤ" ਟਿੱਚਰ ਕਰਦੀ ਜਨਾਨੀ ਬੋਲੀ
"ਏਨੀ ਜੰਗ ਜੋ ਲੜੀ ਦਸ ਝੰਡਾ ਗੱਡਣ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿਣਾ ਸੀ" ਬਿੰਦਰ ਵੀ ਟਿੱਚਰ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਬੋਲਿਆ 
"ਕਿੰਨਾ ਕ ਖੂਨ ਖਰਾਬਾ ਹੋਇਆ" ਜ਼ਨਾਨੀ ਸਵਾਦ ਲੈਂਦੀ ਬੋਲੀ
"ਦੋ ਤੋਲੀਏ ਲਿਬੜ ਗਏ "ਬਿੰਦਰ ਗੱਲ ਵਧਾ ਕੇ ਦਸਦਾ ਹੋਇਆ 
"ਹਏ ਵੇ ਰਹਿਮ ਕਰਨਾ ਸੀ ਕੱਚੀ ਗੰਦਲ ਵਰਗੀ ਨਾਰ ਤੇ" ਹੌਕਾ ਜਿਹਾ ਲੈ ਕੇ ਬੋਲਦੀ
"ਓ ਨਾ ਨਾ ਧੱਕਾ ਥੋੜਾ ਕੀਤਾ ਅਗਲੀ ਕਾਇਲ ਹੋਗੀ ਆ ਮੇਰੀ" ਬਿੰਦਰ ਹਿੱਕ ਚੋੜੀ ਕਰ ਕੇ ਬੋਲਦਾ
"ਚੱਲ ਵਧੀਆ ਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵਾਲੇ ਨੇ ਤਾ ਬਾਦ ਚ ਮੇਰੀ ਸੁਰਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ"ਜ਼ਨਾਨੀ ਰੁਆਸੀ ਜਿਹੀ ਹੋ ਬੋਲਦੀ 
"ਨਾ ਮੈ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਰੱਖੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ" ਬਿੰਦਰ ਆਕੜ ਕੇ ਬੋਲਦਾ 
"ਵੇ ਚੰਗਾ ਆ ਏਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੇਰੇ ਕਾਬੂ ਚ ਰਹੂ""ਚੱਲ ਦਸ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਨੰਬਰ ਕਦੋ ਲਾਵੇਗਾ 4 ਮਹੀਨੇ ਹੋਗੇ" ਜ਼ਨਾਨੀ ਆਪਣੀ ਮਨਸ਼ਾ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕਰਦੀ ਬੋਲਦੀ 
"ਯਾਰ ਆਪਾ ਹੁਣ ਏਹ੍ਹ ਕਮ ਰੋਕ ਦਈਏ"ਬਿੰਦਰ ਰਾਣੋ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਬੋਲਦਾ 
"ਕਿਊ" ਜ਼ਨਾਨੀ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲਦੀ 
"ਯਾਰ ਰਾਣੋ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਏ ਮੈਨੂੰ, ਜੋ ਪਹਿਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੋ ਹੋ ਗਿਆ" ਬਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਰਾਣੋ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਜਿਹਾ ਮੁੱਹ ਆ ਜਾਂਦਾ 
"ਅੱਛਾ ਤੇ ਰੰਨ ਮਿਲ ਗਈ ਤਾਂ ਹੁਣ ਮੈ ਕੌਣ ਅਜੇ ਬਰਾਤ ਤੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ" ਜ਼ਨਾਨੀ ਨਿਹੋਰਾ ਮਾਰ ਬੋਲੀ
"ਉਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਪਰ ਮੈ ਸੋਚਦਾ ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇਖਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਨੇ" ਬਿੰਦਰ ਬੋਲਦਾ
"ਤੇ ਆਹ ਸੁਣਨ ਲਈ ਮੈ ਏਹ੍ਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰਵਾਇਆ ਕੇ ਤੂੰ ਹੁਣ ਜੋਰੂ ਦਾ ਗੁਲਾਮ ਬਣੇਗਾ" ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆਓਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ 
"ਉਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਯਾਰ ਤੂੰ ਸਮਝਦੀ ਕਿਊ ਨਹੀਂ" ਬਿੰਦਰ ਸ਼ਸ਼ੋਪੰਜ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਬੋਲਿਆ "ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਲੈ ਬਿੰਦਰਾ ਏਹ੍ਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੈ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਪਣੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਰਾਹ ਖੋਲਣ ਲਈ ਕਰਵਾਇਆ" ਉਹ ਗਰਜਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ ਫਿਰ ਥੋੜੀ ਨਰਮੀ ਨਾਲ "ਬਿੰਦਰ ਕਿਊ ਏਦਾ ਕਰਦਾ ਮੈ ਕਿਹੜਾ ਕਿਹਾ ਕੇ ਤੂੰ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਰੱਖ" ਬਿੰਦਰ ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ "ਚੱਲ ਏਦਾ ਆ ਕੇ ਮਹੀਨੇ ਚ ਇਕ ਵਾਰ ਇਸਤੋ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ" "ਠੀਕ ਆ" ਉਹ ਚਹਿਕਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ 
ਬਿੰਦਰ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਚਹਿਲ ਪਹਿਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਕੁਝ ਜੋ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਘਰ ਸੀ ਉਹ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਪਏ ਸੀ ਰਾਣੋ ਅੰਦਰ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ ਭੂਆ ਤੇ ਮਾਸੀ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਉਸਨੂੰ ਘੇਰ ਕੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ ਬਾਹਰ ਲੋਬੀ ਚ ਬੈਠੇ ਬਿੰਦਰ ਨਾਲ ਜਿਵੇ ਹੀ ਰਾਣੋ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲੀ ਉਸਨੇ ਝੱਟ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲਈ। ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦਿਆ ਨਾਸਤੇ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੋ ਗਿਆ 12 ਵੱਜਦੇ ਨੂੰ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਸਾਰੇ  ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸੀ
                                   ਬਿੰਦਰ ਤੋਲਿਆ ਚੁੱਕ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਨਹਾਉਣ ਜਾ ਵੜਿਆ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਜਿਵੇ ਹੀ ਟੋਪੇ ਤੇ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਇਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਚੀਸ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਈ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਸਾਲੀ ਦਰਦ ਕਿਊ ਹੋਈ ਫਿਰ ਮਾਸ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਹਟਾ ਕੇ ਦੇਖਦਾ "ਓ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਦੀ ਡੋਡਾ ਤਾਂ ਛਿਲਿਆ ਪਿਆ ਆ" ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਮੁਹੋ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਡੋਡੇ ਤੇ ਸਰੋ ਦਾ ਤੇਲ ਲਗਾ ਕੇ ਨਹਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ ਸਿਆਲਾ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਦਿਨ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਦੋ ਰਾਤ ਪੈ ਗਈ ਤੇ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਹੁਸਨ ਦੀ ਮਲਿਕਾ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਲੇਟ ਗਿਆ 
"ਦਰਦ ਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ" ਬਿੰਦਰ ਨੇ ਮੁੱਹ ਚੁਮਦਿਆ ਕਿਹਾ 
"ਥੋੜੀ ਥੋੜੀ" ਰਾਣੋ ਨੇ ਮੁੱਹ ਬਿੰਦਰ ਦੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਲੁਕੋਦਿਆ ਕਿਹਾ 
"ਫਿਰ ਅੱਜ ਨਾ ਕਰੀਏ"ਬਿੰਦਰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਛਦਾ
"ਅੱਜ ਰਹਿਣ ਦਿਓ"ਰਾਣੋ ਨੇ ਤਰਲਾ ਜਿਹਾ ਲਿਆ 
"ਕੋਈ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦਿੰਨੇ ਆ"ਕਹਿ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ 
ਰਾਣੋ ਜਿਵੇ ਬਲੂੰਗੜਾ ਬਿੱਲੀ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਸੋ ਜਾਂਦਾ ਏਦਾ ਬਿੰਦਰ ਨਾਲ ਲੱਗ ਗਈ 
ਰਾਤ ਦੇ ਥਕੇਵੇਂ ਤੇ ਉਨੀਂਦਰੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਦੇ ਆਗੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ