Romance "அவள்" ஒரு தொடர் கதை ... :

[johnypowas]

இருவத்தஞ்சு முப்பது வருசமா அப்பா உழைச்சு உழைச்சு ஓடாத்தேஞ்சு அவளுக்கு சீதனமாய்ச் சேர்த்த காசுகூட அவ்வளுவு வருமோ தெரியாது. எதற்காய் இப்படிப்பட்ட சடங்கு சம்பிரதாயம் எல்லாம்? மனிசரை நிம்மதியாய் வாழவிடாமல் கடன் மேல கடன் வாங்கி.. இந்த ஆர்ப்பாட்டமெல்லாம் தேவைதானா? அவளுக்கு விளங்கவில்லை.

"அப்போ எங்கடை கலியாணம் இப்போதைக்கு இல்லை எண்டு சொல்லவாறியா?" ஒருபக்கம் சந்தோசமாக இருந்தது. அப்பாவின்  நச்சரிப்பு தாங்கமுடியாமல் தான் இந்தப் பேச்சே எடுத்தது.

"இன்னும் எனக்கு வேலை கிடைக்கேல்லை. கிடைச்சபிறகுதான் எதையும் யோசிக்கலாம்." 

'அப்போ அந்த முப்பதுலட்சம்?' நாக்கு நுனிவரை வந்துவிட்ட கேள்வியை கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக்கொண்டாள். யார் எப்படிப் போனால் அவளுக்கென்ன.

பேசாமல் மேல படிக்க வெளிநாட்டுக்குப் போய்விடலாம் என்றாலும் காசுவேணும். "என்ன எண்டாலும் கலியாணத்தைக் கட்டிட்டு பிறகு செய்." அப்பா தீர்மானமாய் சொல்லிவிட்டிருந்தார். பெண்ணைப் பிறந்தாலே யாராச்சும் ஒருத்தரின் கயிலை பிடிச்சுக்கொடுத்திட வேண்டும் எண்ட தவிப்பில் அவளின் உரிமைகள் மறுக்கப்படுவதை யாருமே உணர்வதில்லை.

அவளது தேவைகள் என்றால் மிகக் குறைவுதான். நிறையவே இல்லாவிட்டாலும் அவளது  அரசாங்க உத்தியோகம், ஒரு பத்துப் பதினஞ்சு வருசத்தில பென்ஷன் வரும். யாருடைய தயவும் வேண்டியிருக்காது. ஆனால் அத்துடன் விட்டார்களா அவளை?

"இத்தினை நாளாய் எனக்கு தாறத்துக்குத்தான் உழைக்கிறன் எண்டு சொல்லிட்டு, இப்படி  தூக்கிக்  கொடுக்கிறத்துக்குத்தான் இத்தினை வருசமா தனிய இருந்து கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிச்சநீன்களா?" அவளின் கடைசிக் கனவும் தகர்ந்ததில் கோபம் கோபமாய் வந்தது.
"எங்கடை கடமையைத்தான் செய்தம். கலியானத்துக்குப்பிறகு நீ கடன் அதிதெண்டு கஷ்டப்படக் கூடாது அதுதான்." இவர் குடுத்தாலுமே, அவர்கள் கடன் வாங்கத்தான் போகிறார்கள். அவர்களைச் சொல்லிக் குற்றமில்லை. ஒரு பொம்பிளைபிள்ளையை வைச்சுக்கொண்டே அவளிண்ட அப்பாவுக்கு இவ்வளவு கனவெண்டா, அவர்கள் ரெண்டு பெடியங்களையுமேல்லே பெத்துவைச்சிருக்கினம்.

அவனைப்பிடிக்கும்.. நிறையவே.. இதுவரை கண்ணீரைத் தவிர வேறெதையுமே அறியாத அவளை தினம் தினம் சிரிக்க வைத்தான்.  பேச வைத்தான். மறுபடி எழுதவைத்தான்.  ஆனா அதுக்காக கலியாணம் எண்டபேரில யாரோட வாழ்க்கையையும் பாழாக்க முடியாது. அவனுக்குமெண்டு தன் மனைவியைப் பத்தி ஒரு கனவிருக்கும்தானே.