02-11-2020, 08:56 PM
பாகம் - 38
அந்த ரயில் பயணத்தின் முடிவில் கோயம்புத்தூர் ஜங்ஷனில் அவளைப் பார்த்ததுதான், அதன் பின்பு ஸ்பெயின் சென்று வந்த இரு வாரங்கள் கழித்தே பார்த்தேன். கோயம்புத்தூர் வந்து சேர்ந்த அன்று முழுவதும், நான் அழைத்த போதெல்லாம் அவள் எடுக்கவில்லை. எனக்கு அது பெரிதாக படவில்லை, ஏனென்றால் அவள் எனக்கான சர்ப்ரைஸ் எற்பாடுகளை, செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று நான் நம்பினேன்.
மறுநாள் காலை அவளே அழைத்தாள். நேத்ராவின் அப்பாவிற்கு ஹார்ட் அட்டாக் என்றும் தான், அவளுடன் திருநெல்வேலியில் இருப்பதாகவும் சொன்னவள், தன்னால் என்னை வழியனுப்ப வர முடியாது என்று உறுதியாக சொல்லிவிட்டால். சின்ன ஏமாற்றமாக இருந்தாலும், நேத்ரா எங்கள் உறவில் ஒரு பிரிக்க முடியாத நபராக இருந்ததாலும் நேத்ராவின் அப்பாவுக்காக தான் இந்தப் பிரிவு என்று என்னும்போது, பெரிதாக ஒன்றும் தோன்றவில்லை எனக்கு. ஸ்பெயின் செல்லும் வரை அவளிடம் வீடியோ கால் பேச முடியாத அளவுக்கு எந்த நேரமும் ஆஸ்பிட்டலில் வீடு என்று பிஸியாக இருந்தனர் மதுவும் நெத்ராவும்.
நான் கூட அவளை உடனிருந்து கவனித்துக் கொள்ளுமாறு தான் சொன்னேன். ஆனால் ஏர்போர்ட்டில் என் மனது அவளை காண ஏங்கியதை என்னால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.
*************
டென்னிஸில், எனது திறமையை மேல் நான் வைத்திருந்த மிதமிஞ்சிய நம்பிக்கை மொத்தமாக ஆட்டம் கண்டது ஸ்பெயினில். இங்கே "ஸ்ட்ரைட் செட் மணி" என்று பெயர் எடுத்திருந்த நான், அங்கு எவ்வளவு போராடியும், முதல் மூன்று நாள்களில் ஆடிய ஆட்டங்களில் ஒரு செட் கூட ஜெயிக்க முடியவில்லை. இவ்வளவுக்கும் ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது மூன்று அல்லது நான்கு போட்டியிலாவது ஆடினேன். அதிலும் மூன்றாவது நாள் ஒரு பதினாறு வயதுப் பையனிடம் தோற்றுப் போனேன். நான் எதிர்த்து ஆடிய வீரர்களின் தரம் வேறு லெவலில் இருந்தது என்பதுதான் உண்மை.
முதல் போட்டியில் விளையாடும் போது, பயிற்சியாளரை எனது திறமையால் திக்குமுக்காட செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணி விளையாட ஆரம்பித்த நான், கடைசியாக விளையாடிய போட்டியில் அசிங்கபடாமல் இருக்க ஒரு செட்டாவது ஜெயிக்கவேண்டும் என்று எவ்வளவோ போராடியும் தோற்றுப் போனேன். தோற்ற விரக்தியில், பயிற்சியாளரின் நான் பரிதாபமாக பார்க்க, சிரித்துக் கொண்டே வந்தவர்
"Well played" என்று வெறுப்பபேற்றினார்.
நான்காம் நாள் காலை, நான் அன்று விளையாடப் போவதில்லை என்று என் பயிரச்சியாளர் சொல்லவும், பல ஆயிரம் மைல் தாண்டி டென்னிஸ் பயிற்சி பெற, சில ஆயிரம் டாலர்கள் செலவழித்த எனக்கு, உண்மையிலேயே நிம்மதியாக இருந்தது. அருகில் ஒரு டவுனில் இருந்த "wellness and sport performance center"க்கு அழைத்துச் சென்றார். நாங்கள் வருவது ஏற்கனவே அங்கு சொல்லப்பட்டிருக்க வேண்டும், எல்லா ஏற்பாடுகளும் தயாராக இருந்தது. முதலில் கார்டியோவில் ஆரம்பித்து, அடுத்தடுத்து ஏகப்பட்ட சோதனைகள் செய்யப்பட்டது எனக்கு. இறுதியாக என் கையில் ஒரு வித்தியாசமான டென்னிஸ் ராக்கெட்டை கொடுத்தனர். அதையே திருப்பி திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னிடம்
"This will measure the force with which you hit the ball" (நான் பந்தை அடிக்கும் விசையை அளக்கும்) என்றார் அங்கிருந்த ஒருவர்.
அரை மணி நேரம் அங்கிருந்த ஒரு இயந்திரம் என்னை நோக்கி, பலவாறு பந்தை வீச, நான் அதை ஓடி ஓடி அடித்துக்கொண்டு இருந்தேன். ஏஜ் கேட்டகிரியில், மூன்று முறை நேஷனல் சாம்பியன் என்ற கர்வம் எல்லாம் நேற்றை காணாமல் போயிருக்க, இங்கு என்னை கண்டிப்பாக நிரூபிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்திற்கு வந்து இருந்தேன். நான் டென்னிஸ் விளையாட ஆரம்பித்த பொழுது, இதேபோல் ஸ்ப்பினர் மெஷினில் பயிற்சி செய்தது. நேற்றிருந்த விரக்தி, அப்பொழுது இல்லை எனக்கு. ஒரு மேட்சில் எப்படி விளையாடுவேனோ, அதை உக்கிரத்துடன் இயந்திரத்துடன் விளையாடினேன்.
************
"Did you had a late growth spurt?" அடுத்த நாள் எனக்கு செய்யப்பட்ட சோதனைகளின் ரிசல்ட்டை பார்த்தவாறு கேட்டார், அந்த மையத்தில் எனக்கென ஒதுக்கப்பட்ட அனாலிஸ்ட். ஆமோதித்து தலை ஆட்டினேன் ஆச்சரியமாக. எனது இஞ்சுரி ஹிஸ்டரி ரிபோட் எல்லாம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு, பயிற்சியாளர் உடன் கலந்தாலோசித்து, எனக்கென்று சில பயிற்சிகள் உருவாக்கப்பட்டன.
எனது ஆட்டம், என் உடலில் ஏற்பட்ட திடீர் வளர்ச்சிக்கு ஏற்ப மாற்றி அமைக்காமல், நான் ஏற்கனவே விளையாண்டு கொண்டிருந்த முறையிலேயே விளையாண்டது தான் எனது காயங்களுக்கான காரணம் என்றும், எனது உடல் எடையை சரியாக சமன் செய்து விளையாடினால் காயங்களை தவிர்ப்பதோடு, எனது ஷாட்டிலும் நிறையவே வழு கூட்டலாம் என்பதை, எனக்கு புரியும் படியாகவும், விளக்கமாக விளக்கினர். முதலில் 4 வாரம் என்று திட்டமிடப்பட்ட பயிற்சி கூடுதலாக 20 நாள் நீட்டிக்கப்பட்டது.
முதல் 20 நாட்கள் எனக்கொன்று வடிவமைக்கப்பட்ட உடற்பயிற்சி மற்றும் வெறும் ராக்கெட்டை வைத்து, இல்லாத பந்தை இருப்பது போல் நினைத்து கொண்டு அடிப்பது தான் பயிற்சியானது. கிட்டத்தட்ட ஜீரோவில் இருந்து மறுபடியும் ஆரம்பமானது டென்னிஸ் பயிற்சி.
The Stance (நிற்கும் நிலை), The loading up (உடல் எடையை சரியாக நிலை நிறுத்துவது), Back Swing ( பின் வளைவது), The Hitting part ( பந்தை அடித்தல) என்று நான்காக மட்டுமே பிரிக்கப்பட்டு சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்ட சர்வீஸ் அடிக்கும் முறை, 10 கட்டங்களாகப் பிரித்து சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட என் ஆட்டத்தின் இயல்பு மாறாமல் அடிப்படை கொஞ்சம் மாற்றி அமைக்கப்பட்டது. இருபது நாட்களுக்கு பின் மீண்டும், அந்த "wellness and sport performance center"க்கு சென்றொம். மீண்டும் அதே சோதனைகள் செய்யப்பட்டது, இந்தமுறை அந்த சோதனைகளின் முடிவுகள் எனக்கு தெரிவிக்க படவில்லை.
அன்று மாலை "நாளை முதல் நீ பந்தை வைத்து பயிற்சி செய்யலாம்!!” என்று சொன்னவர், எனது பயிற்சியின் அட்டவணையை மாற்றி அமைத்திருந்தார். காலையில் எனக்கென்று உருவாக்கபட்ட உடற்பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் ஸ்பின்னர் மெஷின் மூலம் பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் மீண்டும் உடற்பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் காலை நான் ஆடியதில் செய்த தவறுகளை சுட்டிக்காட்டி, ஒரு பெரிய பாடம் நடக்கும், சிறிய இடைவேளை, பின் தவறாக அடித்த ஷாட்களை, முதலில் பந்தே இல்லாமல், இருப்பது போல் நினைத்து கொண்டு அடிப்பது. அதிலும் பந்தே இல்லாமல் அடிக்கும் பயிற்சியில் அவர் திருப்தி ஆகாதவரை விடவே மாட்டார் மனுஷன்.
எதிராளி யுடன் விளையாடாமல் வெறும் இயந்திரத்துடன் விளையாடுவது என்னை எந்த வகையிலும் பாதிக்கவில்லை. ஏனென்றால், எனக்கு நன்றாக தெரிந்தது, இங்கு வந்து பயிற்சி செய்ய ஆரம்பித்தன்பின், நான் அடிக்கும் பந்தின் வேகம் வெகுவாக கூடியிருந்தது. ஒவ்வொரு முறை பந்து என் ராக்கெட்டில் இருந்து பறக்கும் போது மிகவும் மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தேன். திடீரென்று எதற்காகவோ தேதியை பார்க்க வேண்டி வந்த போதுதான், மறுநாள், என் 19 ஆவது பிறந்த நாள் என்பது நினைவுக்கு வந்தது. ஏனோ பெரிதாக மகிழ்ச்சி இல்லை, மதுவுடன் இல்லாதது ஒரு காரணம் அதையும் தாண்டி இந்த பயிற்சி ஆட்டத்தில் ஏற்படுத்திய மாற்றத்தில், தினமும் மிகவும் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தேன்.
மறுநாள் காலை எப்பொழுதும் போல உடற்பயிற்சி முடித்துவிட்டு வந்த என்னை எதிர்கொண்ட பயிற்சியாளர், எனக்கு பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் சொல்லி என்னை ஆச்சரியப்படுத்தினார். அதைவிட அதிர்ச்சி கலந்த ஆச்சரியம் அன்று அதற்கு மேல் பயிற்சி இல்லை என்றும், மதியம் வெளியே செல்கிறோம் என்றும், அவர் கூற நம்ப முடியாமல் அவரை பார்த்தேன். சின்னதாக ஒரு புன்னகையை செய்தவர் அதற்கு மேல் ஒன்றும் சொல்லாமல் சென்றுவிட்டார்.
மதியம் லஞ்சுக்கு அழைத்துச் சென்றவர், முதல் முறையாக, அவர் பாக்கெட்டிலிருந்து செலவு செய்தார் எனக்காக. மீண்டும் காரில் ஏறி இரண்டு மணி நேர பயணத்தில் பார்சிலோனாவை அடைந்தோம். ஒரு ஸ்டேடியத்தின் முன்பு நின்றிருந்தோம்.
"இது உனக்கான எனது பிறந்த நாள் பரிசு" என்றவர்,
ஸ்டேடியத்தின் வாயிலை நோக்கி நடக்க, அவரை பின் தொடர்ந்தேன். வருடாவருடம் ஸ்பெயினில் நடக்கும் வயது முதிர்ந்தவர்கள், காண டெண்ணிஸ் டோர்ணமெண்ட் இறுதிப்போட்டிக்கு தான் என்னை அழைத்து வந்திருந்தார். ஆட்டம் முடிந்ததும் ஸ்டேடியத்தின் அருகிலேயே இருந்த ரெஸ்டாரண்டில் இரவு உணவை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது, அன்றைய போட்டியில் வென்றவரின் ஆட்டத்தை நான் வெகுவாக புகழ்ந்து கொண்டிருக்க, எப்பொழுதம் போல தலையை மட்டும் ஆட்டி, நான் பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறேன் என்று உணர்த்தியவர், அவ்வப்போது பற்கள் தெரியாத சிரிப்பொன்றை உதிர்ப்பார்.
அன்று இரவு என்னை இறக்கி விடும் போது, எனது மூட்டை முடிச்சுகளையும் கட்டச் சொன்னவர், நாளை எனக்கு மற்றுமொரு சர்ப்ரைஸ் வைத்திருப்பதாகச் சொன்னார். சரி ஊர்சுத்தி காட்டப் போகிறார், என்று நினைத்தவாறு நானும் மகிழ்ச்சியுடன் உறங்கச் சென்றேன்.
அன்று நீண்ட நாட்களுக்குப்பின் மதுவிடம் நெடுநேரம் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தேன். நாள் முழுவதும் தொடர்ந்து பயிற்சியில் இருப்பதால், பயிற்சியின் முடிவில் அடித்து போட்டது போல் இருக்கும் எனக்கு. அதுவும்போக 6 மணி நேர வித்தியாசம் காரணமாகவும், பெரிதாக பேசிக்கொள்ளவில்லை நானும் மதுவும். மேலும் இருவரும் கொஞ்சம் பிஸி யாகவே இருந்தோம். காலையில் நான் பயிற்சிக்கு செல்லும் முன்னால் அடித்துப்பிடித்து தினமும் பேசுவது. அப்போது பேசும்போதுகூட நானே முந்தைய நாளின் நடப்புகளை சொல்ல, உம் கொட்டிக்கொண்டுதான் இருப்பாள் மது.
மறுநாள் மீண்டும் என்னை நேற்று வந்த அதே ஸ்டேடியத்துக்கு அழைத்து வந்தார்.
"நேற்றைய போட்டியில் ஜெயித்தவர் உடன் இப்பொழுது நீ விளையாடப் போகிறார்" கேள்வியாக பார்த்த என்னைப் பார்த்து. அவர் கூற்றில் மகிழ்ச்சியும், பயமும், சேர்ந்து கொள்ள பரபரப்பான எனது உள்ளம்.
இரண்டு செட் விளையாடினோம், இரண்டிலும் தோற்று இருந்தேன் ஆனால் புள்ளிகள் அடிப்படையில் பார்த்தால், நான் நன்றாகவே விளையாடினேன் என்பது புரியும். ஆட்டம் முடிந்து மதியம் உணவு உண்ணும்பொழுது பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது தான், நான் எதிர்த்து விளையாடிய அந்த நபர் சர்வதேச டென்னிஸ் தரப்பட்டியல் 4 வருடத்துக்கு முன்புவரை முதல் நூறு இடங்களுக்குள் இருந்திருக்கிறார் என்று தெரிந்து கொண்டதும் என்னை நானே மெச்சிக் கொண்டேன்.
மறுநாள், விரிவாக எனது பிளஸ், மைனஸ்-ஐ எனக்கு விளக்கி சொன்னவர், குறைந்தபட்சம் ஆறு மாதத்திற்கு தொடர்ந்து பயிற்சியில் மட்டுமே ஈடுபடுமாறு, போட்டிகளில் கலந்து கொள்ள வேண்டாம் என்றும் அறிவுறுத்தினார். நான் எனது ஆட்டத்தில் மாற்றிக்கொண்ட மாற்றங்களை, எனது மஸில் மெமரியில் நன்றாக பதியும் முன் போட்டிகளில் விளையான்டாள், பழைய முறையிலேயே ஆடுவதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று எச்சரித்தார். ஒரு பெரிய புக்லேட் வேறு கொடுத்தார், எனது பயிரச்சியின் அறிக்கை என்று.
"ஆல் தி பெஸ்ட்!!” என்றவர், மறந்தும் ஒரு வார்த்தை கூட பாராட்டவில்லை. மூன்றாவது நாள், நான் தோற்றதும் “well-played” தான் அவர் என்னை பாராட்டிய ஒரே முறை. கடைசியாக கிளம்பும்போது கைகுலுக்கும் போதுதான் பற்கள் தெரியச் சிரித்தார்.
இரண்டு மாதத்திற்குப் பின் மதுவை காணப்போகும் சந்தோஷத்தில் என் மனமும் பறக்க நானும் பிறந்தேன் இந்தியாவை நோக்கி.
***************
நான் ஸ்பெயின்னில் இருந்த வந்த ஐந்து மாதம் கழித்து, இடம் - டெல்லி, இந்தரகாந்தி இன்டர்நேஷனல் ஏர்போர்ட்.
பார்வையாளர்களுக்கான பகுதியில் இருந்த, ஒரு ஸ்டார் பக்ஸ் காஃபி ஷாப்பில் மதுவுக்காக காத்திருந்தேன். கொடுக்கப்பட்ட அத்தனை அறிவுரைகளையும், எச்சரிக்கைகளையும் மீறி, தென் ஆப்பிரிக்காவில் நடந்த Futures tour டோர்னமெண்ட் இல் ஆடி, நானே எதிர்பார்க்காத வெற்றியை பெற்று இருந்தேன்.
வந்தாள், என்னைப் பார்த்து உயிர்ப்பில்லாத புன்னகை பூத்தாள், கட்டிப்பிடித்தாள். தோள்கள் மட்டுமே தீண்டி கொள்ளும் நண்பர்களுக்கான "ஹேக்" அது. அவளது முக பாவனைகளிலும், செய்கைகளிலும் சோர்ந்த என் மனதை, நான் செய்யப்போகும் காரியம் கண்டிப்பாக வெற்றி பெறும் என்று தேற்றி கொண்டேன்.
"காஃபி?” என்றேன், இல்லாத உற்சாகத்தை வரவைத்து கொண்டு.
"கேப்பச்சினோ!!” மீண்டும் அதே உயிர்ப் இல்லாத புன்னகை அவளிடம்.
"உக்காரு!!” என்று நான் இருந்த இருக்கையை கைகாட்டிவிட்டு, கவுன்டர் நோக்கி சென்றேன்.
“2 கப்பேசினோ பிளீஸ்!!” என்று சிப்பந்தியை பார்த்து கூறிவிட்டு, அதற்கான பணத்தையும் செலுத்திவிட்டு, திரும்பி பத்தடி தூரத்தில் அமர்ந்திருக்கும் மதுவைப் பார்த்தேன். உடலால் அவள் வெறும் பத்தடி தூரத்தில் இருந்தாலும், என் உணர்வுகளுக்கு, எட்டாத தூரத்தில் இருந்தாள். ஆசையாக பேசி, காதலாக கொஞ்சியது கடைசியாக அந்த சென்னை-கோயம்புத்தூர் ரயில் பயணத்தில் தான். அவளுடனான முதல் ரயில் பயணத்தில் மாறிய வாழ்க்கை, இரண்டாவது ரயில் பயணம் முடிந்த, அடுத்தடுத்த நாட்களில், தலைகீழாக மாறிவிட்டது.
சேர்ந்து அமர்வதற்கு வசதியாக இருந்த இருக்கையை கை காட்டி நான் அவளை அமர சொன்ன இருக்கையில் அமராமல், இரண்டு பேர் எதிரெதிரே அமருமாறு இருந்த ஒரு டேபிளில் சென்று அமர்ந்திருந்தாள். மீண்டும் என்னை நானே உற்சாகமூட்டிய கொண்ட நேரம் ஆர்டர் செய்த கேப்பேச்சினோ வர, எடுத்துக்கொண்டு அவளிடம் சென்றேன்.
"Here you go!!" கேப்பேச்சினோவை அவள் கையில் கொடுத்துவிட்டு, எதிர் பக்கத்தில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தேன்.
"வாழ்த்துக்கள்!!" கை கொடுத்தாள்.
சிரித்தவாறே, அவள் நீட்டிய கைகளை பிடித்துக் கொண்டு, என் சோல்டர் பேக்கில் இருந்த காசோலையை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தேன். வாங்கிப் பார்த்தவளின் முகம் பிரகாசமானது, நிமிர்ந்து என்னை ஆசையாக பார்த்தாள், அவல கண்கள் கலங்கியிருந்தது. அவளின் இந்த ஆசை பார்வையை, கிட்டத்தட்ட ஐந்து மாதங்களுக்கு அப்புறம் இப்பொழுது தான் பார்க்கிறேன். சொல்லமுடியாத உணர்வுகளால் ஆட்கொள்ளப்பட்ட, என் உள்ளமோ சந்தோசத்தில் ஆர்ப்பரித்தது.
“15000 thousand dollars!!” என் முதல் சம்பாத்தியம்.
கலங்கிய கண்களுடன் அவளை பார்த்து சிரித்தேன். பட்டென எழுந்தவள் என்னை வந்து கட்டிக்கொண்டான். அவளது அரவணைப்பில், கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்த எனது உள்ளம் கொஞ்சம் அமைதி ஆனது. இது என் மதுவின் அனைப்பு. அணைப்பிலிருந்து விலகிய அவள், என் முகத்தை கையில் ஏந்தி, என் கன்னத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டாள். மீண்டும் என் முகத்தை பார்த்து சிரித்தவளை, இழுத்து அணைத்துக் கொண்டேன் நான், காஃபி ஷாப்பில் இருக்கிறோம் என்பதை எல்லாம் மறந்துவிட்டோம். அவள் தான் முதலில் சுதாரித்துக் கொண்டாள், சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு, கலங்கிய கண்களைத் துடைத்தவாறு அவள் இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டாரள். அவள் ஏதோ சொல்ல வாய் எடுக்க, நான் கைகாட்டி தடுத்தேன். "என்ன?" என்று கண்களால் வினவியவளிடம்
"இன்னும் ஒன்னு உன் கிட்ட காட்டணும்!!”. அவள் கண்களில் தெரிந்த எதிர்பார்ப்பு,
கடந்த மூன்று மாதங்களாக நான் அனுபவித்து வந்த வலி, ஏமாற்றம், பயம், இன்னும் நாம் உயிராய் நினைக்கும் ஒருவரை இழந்துவிடுவோமோ என்ற எண்ணம் வந்தாள் ஒரு மனிதன் என்னவெல்லாம் உணர்வுகளுக்கு ஆளாவனோ அத்தனைக்கு ஆளாயிருந்தேன், ஆனால் அவல கண்களில் இப்பொழுது தெரியும் அந்த எதிர்பார்ப்பு அது அனைத்தையும் ஒரு நொடியில் இல்லாமல் செய்தது. மீண்டும் பையிலிருந்து, வெற்றிக் கோப்பையை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தேன். வாங்கி கைகளில் வைத்து உருட்டி பார்த்தவள்
"என்னடா? இவ்வளவு சின்னதா இருக்கு!!" 4 இன்சு உயரமே இருந்த வெற்றிக் கோப்பையை பார்த்தவாறு, நம்பாமல் கேட்டாள்.
"இதுதான் கொடுத்தாங்க!!" உதடு பிதுக்கினேன். ஆம், அந்த கோப்பை பள்ளி விளையாட்டு விழாக்களில் கொடுக்கப்படும் கோப்பையின் அளவே இருந்தது, என்ன சற்று உறுதியாகவும் கடினமாகவும் இருந்தது.
"இன்னொன்னு இருக்கு!!", நான் சொல்ல, மீண்டும் அவளிடம் எதிர்பார்ப்பு, இந்த முறை ஒரு புன்சிரிப்பும் சேர்ந்திருந்தது அவள் முகத்தில்.
இந்த முறை என் பாண்ட் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு எடுத்து, என் விரல்களுக்குள் மறைத்துக் கொண்டு, அவளிடம் நான் கண்ட மாற்றம் கொடுத்த நம்பிக்கையில், எழுந்து அவள் முன் மண்டியிட, அதுவரை மகிழ்ச்சியில் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்த அவள் முகத்தில் சட்டென கலவரம் குடி கொண்டது. அவளது இந்த முகம் மாற்றும், என் மனதிலும் கலவரத்தை விதைத்தபோதும், மறுக்க மாட்டாள் என்ற நம்பிக்கையில், எழுந்தவள் கை பிடித்து, விரல்களுக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த மோதிரத்தை நீட்டி
"ஐ ல.........." அவள், என்னிடம் எவ்வளவோ முறை சொல்லச் சொல்லி கெஞ்சியதை முழுதாக சொல்லி கூட முடிக்க விடாமல், கன்னத்தில் "பளார்" என்று அறைந்தாள். அடித்தவள், அடுத்த நொடி அங்கிருந்து மின்னலாக வெளியேறினாள். என்ன நடந்தது என்று நான் கிரகித்து உணர்ந்துகொண்டு எழுகையில், மொத்த காபி ஷாப்பும் என்னைத்தான் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அத்தனை பேரின் பார்வையும் அதிர்ச்சி கலந்த பரிதாபம். அவளின் இந்த நிராகரிப்பு நான் எதிர்பார்த்ததுதான் என்றாலும், அந்த நொடி ஏனோ என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. என்னை அறியாமல் என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வெளியேற, என் பையை எடுத்துக் கொண்டு, பட்ட அவமானத்தில் கூனிக்குறுகி அங்கிருந்து வெளியேறினேன்.
**************
"Are you okay Sir?" இரண்டாவது முறையாக கரிசனத்துடன், என்னை பார்த்து விமான சிப்பந்தி கேட்க, வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டே, வலிந்து புன்னகை போன்ற ஒன்றை என் உதடுகளில் ஒட்டிக் கொண்டு, எழுந்து விமானத்தின் கழிவறையில் புகுந்து கொண்டேன். அடைக்கப்பட்ட கழிவறையில் அடக்க மாட்டாமல் அழுதேன். பின் ஒருவராக "எல்லாம் சரியாப் போயிரும்" என்று என்னை நானே தேற்றிக் கொண்டு, பின் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன், நொடி நேரம் கூட தூங்கவில்லை, கோயம்புத்தூர் வந்து சேரும் வரை.
"என்னாச்சு தம்பி?" என்று திரும்பத் திரும்பக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த, தாத்தாவின் மடியில் குலுங்கி குலுங்கி அழுது கொண்டிருந்தேன். 19 வயது ஆண் பிள்ளை என்ற எண்ணம் எதுவும் இல்லாமல், ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அழுது கொண்டிருந்தேன். ஏர்போர்ட்டில் இருந்து வெளியே வந்ததும், என்னை வரவேற்க வந்திருந்த அம்மாவையும் தாத்தாவையும், பார்த்து அடுத்த நொடி, தாத்தாவை ஓடிச் சென்று கட்டிப் பிடித்து, அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் அழுதேன். என்னவென்று கேட்டவர் நான் எதுவும் சொல்லாம அழுதுகொண்டே இருக்கவே, அவசரஅவசரமாக காரை வரவழைத்து என்னை அழைத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார். வீட்டிற்கு வந்ததும் அவர் மடியில் படுத்து அழுவதை நிறுத்தவில்லை. சிறிது நேரத்திற்குப் பின், ஒன்றும் கேட்காமல் அழுது கொண்டிருந்த என் என் முதுகை ஆதரவாக தடவி விட்டார். அழுகையின் ஊடே எப்போது தூங்கினேன் என்று கூட தெரியாமல் தூங்கிப் போய் இருந்தேன்.
************
விழித்துப் பார்க்கையில் என் அறையில் இருந்தேன். என் வாழக்கையில் என்ன நடக்கிறது என்றே புரியவில்லை எனக்கு. முதலில் கொஞ்சம் பிசியா இருப்பதாக, என்னை தனியாக காலேஜ் போகச் சொன்னவள், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என்னை சந்திப்பதை குறைத்து, இப்பொழுதெல்லாம், எப்பவாவது, மாததுக்கு ஒருமுறை, இல்லை இருமுறை என்றாகிப் போனது. திடீர் என்று கால் வரும், அவளிடம் இருந்து, அதற்காகவே காத்துக் கொண்டிருக்கும் நான், ஓடோடி சென்று அவளை சந்ததித்தால், என்னை காரில் ஏற்றி, எதுவும் பேசவிடாமல் எங்காவது அழைத்து செல்வாள், பின் we just fuck, முதலில் காதேலே பிரதானாமாக இருந்த எங்களின் கூடலில், இப்பொழுதெல்லாம் காமமும், கோபமுமே பிரதானாமாக இருந்தது. பின் என்னை, என் வீட்டில் இறக்கி விட்டுவிட்டு சென்றுவிடுவாள். எதுவும் பேசமாட்டாள், என்னையும் பேசாவிடமாட்டாள், நான் ஏதாவது பேச முயன்றாள், ஏங்கி ஏங்கி அழ ஆரம்பித்து விடுவாள்.
"கொஞ்ச நாள் எதுவும் கேக்கக்காதே!!"
“i love you பாப்பா!!, எல்லாம் சரியாயிரும்!!”
“உன்னால்தான்!! உணக்காத்தான்!! நான் உயிரோடவே இருக்கேன்!!”
"பிளீஸ் எதுவும் பேசாத!! just love me now!!”னு
இப்படி ஏதாவது சொல்லி என் வாயை அடைத்துவிடுவாள். அவள் அம்மாவுடன் ஏதோ பிரச்சனை என்று மட்டும் தெரிந்தது எனக்கு. என்னை அவள் வீட்டுக்கு எக்காரணத்தை கொண்டு செல்லக்கூடாது என்று வேறு சொல்லியிருந்தாள். முதலில் நெத்ராவுடன் தங்கியவள், இப்பொழுது PGக்காக, டெல்லியில் சேர்ந்துவிட்டாள், என்னிடம் கூட சொல்லவில்லை. நேத்ரா சொல்லித்தான் எனக்கே தெரியும். ஏற்கனவே கடந்த ஆறுமாதமாக, நரகமாய் இருந்த வாழ்க்கையில், இவள் இப்பொழுது கோவையில் கூட இல்லை, என்பதை தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.
முதலில்அவள் செயல் என்னை பெரும் துன்பத்திறக்கு ஆளாக்கினாலும், அவள் முகத்தில் தெரியும் வலி, என்னை பெரும் பயத்துக்கு உள்ளாக்கியது. அந்த பயம் தரும் வலிக்கு முன்னால் அவளின் செயல் தரும் வலி ஒன்றுமே இல்லை. முதலில் அவள் விலகி சென்ற பொழுது, எப்பொழுது அழைப்பாள் என்று அவள் அழைப்புக்கு பரிதவித்து கிடந்ததைப் போல் தான் இப்பொழுதும் பரிதவித்து கிடக்கிறேன். என்ன, முன்பெல்லாம் அவள் அழைத்ததும், ஏதோ ஒரு வழியில், அவள் துன்பத்திற்கு ஒரு தீர்வாகவோ அல்லது மருந்தாகவோ இருக்க மாட்டோமா என்று தான் இருக்கும்.
ஆனால் இப்பொழுது, அவள் அழைப்புக்காக கத்துகிடக்கும் மனது, அவள் அழைத்ததும், பதறி துடிக்கும், அவள் எனக்கு தரப்போக்கும் துன்பத்தை நிணைத்து. பெரிதாக ஒன்று செய்யமாட்டாள், அதுதான் வலிக்கு காரணமே. அவள் என்னை காமத்தோடு அணுகும் போது, நான் பரிதாபத்தோடு காதலை தேட, நான் தேடியதற்கு மாறாக நான் தேடும் அந்த காதலை நிராகரித்து, கோபத்தையும், கூடிய காமத்தையுமே, கண்களில் காட்டுவாள். வலிகளில் மிகக் கொடிது நிராகரிப்பு.
இவ்வளவு கொடுமையிலும் எனக்கு இருக்கும் ஒரே ஆறுதல், திரும்ப திரும்ப அவள் என்னை தேடி வருவதுதான். அவள் என்னிடம் சொல்லமுடியாத அல்லது சொல்லக்கூடாதா ஏதோ ஒரு துன்பத்தில் இருக்கிறாள் என்பது புரிந்தது. இந்த கோபமும், காமமும் கூட, “என்னை கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ!!” என்று எனக்கு உணர்த்தவே என்று நம்பினேன். அந்த நம்பிக்கை உயிராக பிடித்துக்கொண்டுதான் இதோ மீண்டும் கிளம்பிக்கொண்டிருக்கிறேன் அவல வீட்டை நோக்கி.
************
அந்த டெல்லியில் நிகழ்விற்கு, ஒரு வாரம் கழித்து ஃபோன் செய்தவள், என்னை அவளது வீட்டுக்கு வரச்சொன்னாள், சென்றேன், நான் சென்ற நேரம் அவள் வீட்டில் இல்லை. வெளியே சென்று இருப்பதாகவும், என்னை காத்திருக்க சொன்னதாக, அவள் வீட்டில், சமையல் செய்யும் அம்மா சொல்ல, நான் அவள் அறையில் சென்று அமர்ந்தேன்.
இந்த முறை ஒரு முடிவோடு காத்துக் கொண்டிருந்தேன் அவளுக்காக.
அந்த ரயில் பயணத்தின் முடிவில் கோயம்புத்தூர் ஜங்ஷனில் அவளைப் பார்த்ததுதான், அதன் பின்பு ஸ்பெயின் சென்று வந்த இரு வாரங்கள் கழித்தே பார்த்தேன். கோயம்புத்தூர் வந்து சேர்ந்த அன்று முழுவதும், நான் அழைத்த போதெல்லாம் அவள் எடுக்கவில்லை. எனக்கு அது பெரிதாக படவில்லை, ஏனென்றால் அவள் எனக்கான சர்ப்ரைஸ் எற்பாடுகளை, செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று நான் நம்பினேன்.
மறுநாள் காலை அவளே அழைத்தாள். நேத்ராவின் அப்பாவிற்கு ஹார்ட் அட்டாக் என்றும் தான், அவளுடன் திருநெல்வேலியில் இருப்பதாகவும் சொன்னவள், தன்னால் என்னை வழியனுப்ப வர முடியாது என்று உறுதியாக சொல்லிவிட்டால். சின்ன ஏமாற்றமாக இருந்தாலும், நேத்ரா எங்கள் உறவில் ஒரு பிரிக்க முடியாத நபராக இருந்ததாலும் நேத்ராவின் அப்பாவுக்காக தான் இந்தப் பிரிவு என்று என்னும்போது, பெரிதாக ஒன்றும் தோன்றவில்லை எனக்கு. ஸ்பெயின் செல்லும் வரை அவளிடம் வீடியோ கால் பேச முடியாத அளவுக்கு எந்த நேரமும் ஆஸ்பிட்டலில் வீடு என்று பிஸியாக இருந்தனர் மதுவும் நெத்ராவும்.
நான் கூட அவளை உடனிருந்து கவனித்துக் கொள்ளுமாறு தான் சொன்னேன். ஆனால் ஏர்போர்ட்டில் என் மனது அவளை காண ஏங்கியதை என்னால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.
*************
டென்னிஸில், எனது திறமையை மேல் நான் வைத்திருந்த மிதமிஞ்சிய நம்பிக்கை மொத்தமாக ஆட்டம் கண்டது ஸ்பெயினில். இங்கே "ஸ்ட்ரைட் செட் மணி" என்று பெயர் எடுத்திருந்த நான், அங்கு எவ்வளவு போராடியும், முதல் மூன்று நாள்களில் ஆடிய ஆட்டங்களில் ஒரு செட் கூட ஜெயிக்க முடியவில்லை. இவ்வளவுக்கும் ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது மூன்று அல்லது நான்கு போட்டியிலாவது ஆடினேன். அதிலும் மூன்றாவது நாள் ஒரு பதினாறு வயதுப் பையனிடம் தோற்றுப் போனேன். நான் எதிர்த்து ஆடிய வீரர்களின் தரம் வேறு லெவலில் இருந்தது என்பதுதான் உண்மை.
முதல் போட்டியில் விளையாடும் போது, பயிற்சியாளரை எனது திறமையால் திக்குமுக்காட செய்ய வேண்டும் என்று எண்ணி விளையாட ஆரம்பித்த நான், கடைசியாக விளையாடிய போட்டியில் அசிங்கபடாமல் இருக்க ஒரு செட்டாவது ஜெயிக்கவேண்டும் என்று எவ்வளவோ போராடியும் தோற்றுப் போனேன். தோற்ற விரக்தியில், பயிற்சியாளரின் நான் பரிதாபமாக பார்க்க, சிரித்துக் கொண்டே வந்தவர்
"Well played" என்று வெறுப்பபேற்றினார்.
நான்காம் நாள் காலை, நான் அன்று விளையாடப் போவதில்லை என்று என் பயிரச்சியாளர் சொல்லவும், பல ஆயிரம் மைல் தாண்டி டென்னிஸ் பயிற்சி பெற, சில ஆயிரம் டாலர்கள் செலவழித்த எனக்கு, உண்மையிலேயே நிம்மதியாக இருந்தது. அருகில் ஒரு டவுனில் இருந்த "wellness and sport performance center"க்கு அழைத்துச் சென்றார். நாங்கள் வருவது ஏற்கனவே அங்கு சொல்லப்பட்டிருக்க வேண்டும், எல்லா ஏற்பாடுகளும் தயாராக இருந்தது. முதலில் கார்டியோவில் ஆரம்பித்து, அடுத்தடுத்து ஏகப்பட்ட சோதனைகள் செய்யப்பட்டது எனக்கு. இறுதியாக என் கையில் ஒரு வித்தியாசமான டென்னிஸ் ராக்கெட்டை கொடுத்தனர். அதையே திருப்பி திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னிடம்
"This will measure the force with which you hit the ball" (நான் பந்தை அடிக்கும் விசையை அளக்கும்) என்றார் அங்கிருந்த ஒருவர்.
அரை மணி நேரம் அங்கிருந்த ஒரு இயந்திரம் என்னை நோக்கி, பலவாறு பந்தை வீச, நான் அதை ஓடி ஓடி அடித்துக்கொண்டு இருந்தேன். ஏஜ் கேட்டகிரியில், மூன்று முறை நேஷனல் சாம்பியன் என்ற கர்வம் எல்லாம் நேற்றை காணாமல் போயிருக்க, இங்கு என்னை கண்டிப்பாக நிரூபிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்திற்கு வந்து இருந்தேன். நான் டென்னிஸ் விளையாட ஆரம்பித்த பொழுது, இதேபோல் ஸ்ப்பினர் மெஷினில் பயிற்சி செய்தது. நேற்றிருந்த விரக்தி, அப்பொழுது இல்லை எனக்கு. ஒரு மேட்சில் எப்படி விளையாடுவேனோ, அதை உக்கிரத்துடன் இயந்திரத்துடன் விளையாடினேன்.
************
"Did you had a late growth spurt?" அடுத்த நாள் எனக்கு செய்யப்பட்ட சோதனைகளின் ரிசல்ட்டை பார்த்தவாறு கேட்டார், அந்த மையத்தில் எனக்கென ஒதுக்கப்பட்ட அனாலிஸ்ட். ஆமோதித்து தலை ஆட்டினேன் ஆச்சரியமாக. எனது இஞ்சுரி ஹிஸ்டரி ரிபோட் எல்லாம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு, பயிற்சியாளர் உடன் கலந்தாலோசித்து, எனக்கென்று சில பயிற்சிகள் உருவாக்கப்பட்டன.
எனது ஆட்டம், என் உடலில் ஏற்பட்ட திடீர் வளர்ச்சிக்கு ஏற்ப மாற்றி அமைக்காமல், நான் ஏற்கனவே விளையாண்டு கொண்டிருந்த முறையிலேயே விளையாண்டது தான் எனது காயங்களுக்கான காரணம் என்றும், எனது உடல் எடையை சரியாக சமன் செய்து விளையாடினால் காயங்களை தவிர்ப்பதோடு, எனது ஷாட்டிலும் நிறையவே வழு கூட்டலாம் என்பதை, எனக்கு புரியும் படியாகவும், விளக்கமாக விளக்கினர். முதலில் 4 வாரம் என்று திட்டமிடப்பட்ட பயிற்சி கூடுதலாக 20 நாள் நீட்டிக்கப்பட்டது.
முதல் 20 நாட்கள் எனக்கொன்று வடிவமைக்கப்பட்ட உடற்பயிற்சி மற்றும் வெறும் ராக்கெட்டை வைத்து, இல்லாத பந்தை இருப்பது போல் நினைத்து கொண்டு அடிப்பது தான் பயிற்சியானது. கிட்டத்தட்ட ஜீரோவில் இருந்து மறுபடியும் ஆரம்பமானது டென்னிஸ் பயிற்சி.
The Stance (நிற்கும் நிலை), The loading up (உடல் எடையை சரியாக நிலை நிறுத்துவது), Back Swing ( பின் வளைவது), The Hitting part ( பந்தை அடித்தல) என்று நான்காக மட்டுமே பிரிக்கப்பட்டு சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்ட சர்வீஸ் அடிக்கும் முறை, 10 கட்டங்களாகப் பிரித்து சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட என் ஆட்டத்தின் இயல்பு மாறாமல் அடிப்படை கொஞ்சம் மாற்றி அமைக்கப்பட்டது. இருபது நாட்களுக்கு பின் மீண்டும், அந்த "wellness and sport performance center"க்கு சென்றொம். மீண்டும் அதே சோதனைகள் செய்யப்பட்டது, இந்தமுறை அந்த சோதனைகளின் முடிவுகள் எனக்கு தெரிவிக்க படவில்லை.
அன்று மாலை "நாளை முதல் நீ பந்தை வைத்து பயிற்சி செய்யலாம்!!” என்று சொன்னவர், எனது பயிற்சியின் அட்டவணையை மாற்றி அமைத்திருந்தார். காலையில் எனக்கென்று உருவாக்கபட்ட உடற்பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் ஸ்பின்னர் மெஷின் மூலம் பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் மீண்டும் உடற்பயிற்சி, சிறிய இடைவேளை, பின் காலை நான் ஆடியதில் செய்த தவறுகளை சுட்டிக்காட்டி, ஒரு பெரிய பாடம் நடக்கும், சிறிய இடைவேளை, பின் தவறாக அடித்த ஷாட்களை, முதலில் பந்தே இல்லாமல், இருப்பது போல் நினைத்து கொண்டு அடிப்பது. அதிலும் பந்தே இல்லாமல் அடிக்கும் பயிற்சியில் அவர் திருப்தி ஆகாதவரை விடவே மாட்டார் மனுஷன்.
எதிராளி யுடன் விளையாடாமல் வெறும் இயந்திரத்துடன் விளையாடுவது என்னை எந்த வகையிலும் பாதிக்கவில்லை. ஏனென்றால், எனக்கு நன்றாக தெரிந்தது, இங்கு வந்து பயிற்சி செய்ய ஆரம்பித்தன்பின், நான் அடிக்கும் பந்தின் வேகம் வெகுவாக கூடியிருந்தது. ஒவ்வொரு முறை பந்து என் ராக்கெட்டில் இருந்து பறக்கும் போது மிகவும் மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்தேன். திடீரென்று எதற்காகவோ தேதியை பார்க்க வேண்டி வந்த போதுதான், மறுநாள், என் 19 ஆவது பிறந்த நாள் என்பது நினைவுக்கு வந்தது. ஏனோ பெரிதாக மகிழ்ச்சி இல்லை, மதுவுடன் இல்லாதது ஒரு காரணம் அதையும் தாண்டி இந்த பயிற்சி ஆட்டத்தில் ஏற்படுத்திய மாற்றத்தில், தினமும் மிகவும் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தேன்.
மறுநாள் காலை எப்பொழுதும் போல உடற்பயிற்சி முடித்துவிட்டு வந்த என்னை எதிர்கொண்ட பயிற்சியாளர், எனக்கு பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள் சொல்லி என்னை ஆச்சரியப்படுத்தினார். அதைவிட அதிர்ச்சி கலந்த ஆச்சரியம் அன்று அதற்கு மேல் பயிற்சி இல்லை என்றும், மதியம் வெளியே செல்கிறோம் என்றும், அவர் கூற நம்ப முடியாமல் அவரை பார்த்தேன். சின்னதாக ஒரு புன்னகையை செய்தவர் அதற்கு மேல் ஒன்றும் சொல்லாமல் சென்றுவிட்டார்.
மதியம் லஞ்சுக்கு அழைத்துச் சென்றவர், முதல் முறையாக, அவர் பாக்கெட்டிலிருந்து செலவு செய்தார் எனக்காக. மீண்டும் காரில் ஏறி இரண்டு மணி நேர பயணத்தில் பார்சிலோனாவை அடைந்தோம். ஒரு ஸ்டேடியத்தின் முன்பு நின்றிருந்தோம்.
"இது உனக்கான எனது பிறந்த நாள் பரிசு" என்றவர்,
ஸ்டேடியத்தின் வாயிலை நோக்கி நடக்க, அவரை பின் தொடர்ந்தேன். வருடாவருடம் ஸ்பெயினில் நடக்கும் வயது முதிர்ந்தவர்கள், காண டெண்ணிஸ் டோர்ணமெண்ட் இறுதிப்போட்டிக்கு தான் என்னை அழைத்து வந்திருந்தார். ஆட்டம் முடிந்ததும் ஸ்டேடியத்தின் அருகிலேயே இருந்த ரெஸ்டாரண்டில் இரவு உணவை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது, அன்றைய போட்டியில் வென்றவரின் ஆட்டத்தை நான் வெகுவாக புகழ்ந்து கொண்டிருக்க, எப்பொழுதம் போல தலையை மட்டும் ஆட்டி, நான் பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறேன் என்று உணர்த்தியவர், அவ்வப்போது பற்கள் தெரியாத சிரிப்பொன்றை உதிர்ப்பார்.
அன்று இரவு என்னை இறக்கி விடும் போது, எனது மூட்டை முடிச்சுகளையும் கட்டச் சொன்னவர், நாளை எனக்கு மற்றுமொரு சர்ப்ரைஸ் வைத்திருப்பதாகச் சொன்னார். சரி ஊர்சுத்தி காட்டப் போகிறார், என்று நினைத்தவாறு நானும் மகிழ்ச்சியுடன் உறங்கச் சென்றேன்.
அன்று நீண்ட நாட்களுக்குப்பின் மதுவிடம் நெடுநேரம் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தேன். நாள் முழுவதும் தொடர்ந்து பயிற்சியில் இருப்பதால், பயிற்சியின் முடிவில் அடித்து போட்டது போல் இருக்கும் எனக்கு. அதுவும்போக 6 மணி நேர வித்தியாசம் காரணமாகவும், பெரிதாக பேசிக்கொள்ளவில்லை நானும் மதுவும். மேலும் இருவரும் கொஞ்சம் பிஸி யாகவே இருந்தோம். காலையில் நான் பயிற்சிக்கு செல்லும் முன்னால் அடித்துப்பிடித்து தினமும் பேசுவது. அப்போது பேசும்போதுகூட நானே முந்தைய நாளின் நடப்புகளை சொல்ல, உம் கொட்டிக்கொண்டுதான் இருப்பாள் மது.
மறுநாள் மீண்டும் என்னை நேற்று வந்த அதே ஸ்டேடியத்துக்கு அழைத்து வந்தார்.
"நேற்றைய போட்டியில் ஜெயித்தவர் உடன் இப்பொழுது நீ விளையாடப் போகிறார்" கேள்வியாக பார்த்த என்னைப் பார்த்து. அவர் கூற்றில் மகிழ்ச்சியும், பயமும், சேர்ந்து கொள்ள பரபரப்பான எனது உள்ளம்.
இரண்டு செட் விளையாடினோம், இரண்டிலும் தோற்று இருந்தேன் ஆனால் புள்ளிகள் அடிப்படையில் பார்த்தால், நான் நன்றாகவே விளையாடினேன் என்பது புரியும். ஆட்டம் முடிந்து மதியம் உணவு உண்ணும்பொழுது பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது தான், நான் எதிர்த்து விளையாடிய அந்த நபர் சர்வதேச டென்னிஸ் தரப்பட்டியல் 4 வருடத்துக்கு முன்புவரை முதல் நூறு இடங்களுக்குள் இருந்திருக்கிறார் என்று தெரிந்து கொண்டதும் என்னை நானே மெச்சிக் கொண்டேன்.
மறுநாள், விரிவாக எனது பிளஸ், மைனஸ்-ஐ எனக்கு விளக்கி சொன்னவர், குறைந்தபட்சம் ஆறு மாதத்திற்கு தொடர்ந்து பயிற்சியில் மட்டுமே ஈடுபடுமாறு, போட்டிகளில் கலந்து கொள்ள வேண்டாம் என்றும் அறிவுறுத்தினார். நான் எனது ஆட்டத்தில் மாற்றிக்கொண்ட மாற்றங்களை, எனது மஸில் மெமரியில் நன்றாக பதியும் முன் போட்டிகளில் விளையான்டாள், பழைய முறையிலேயே ஆடுவதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று எச்சரித்தார். ஒரு பெரிய புக்லேட் வேறு கொடுத்தார், எனது பயிரச்சியின் அறிக்கை என்று.
"ஆல் தி பெஸ்ட்!!” என்றவர், மறந்தும் ஒரு வார்த்தை கூட பாராட்டவில்லை. மூன்றாவது நாள், நான் தோற்றதும் “well-played” தான் அவர் என்னை பாராட்டிய ஒரே முறை. கடைசியாக கிளம்பும்போது கைகுலுக்கும் போதுதான் பற்கள் தெரியச் சிரித்தார்.
இரண்டு மாதத்திற்குப் பின் மதுவை காணப்போகும் சந்தோஷத்தில் என் மனமும் பறக்க நானும் பிறந்தேன் இந்தியாவை நோக்கி.
***************
நான் ஸ்பெயின்னில் இருந்த வந்த ஐந்து மாதம் கழித்து, இடம் - டெல்லி, இந்தரகாந்தி இன்டர்நேஷனல் ஏர்போர்ட்.
பார்வையாளர்களுக்கான பகுதியில் இருந்த, ஒரு ஸ்டார் பக்ஸ் காஃபி ஷாப்பில் மதுவுக்காக காத்திருந்தேன். கொடுக்கப்பட்ட அத்தனை அறிவுரைகளையும், எச்சரிக்கைகளையும் மீறி, தென் ஆப்பிரிக்காவில் நடந்த Futures tour டோர்னமெண்ட் இல் ஆடி, நானே எதிர்பார்க்காத வெற்றியை பெற்று இருந்தேன்.
வந்தாள், என்னைப் பார்த்து உயிர்ப்பில்லாத புன்னகை பூத்தாள், கட்டிப்பிடித்தாள். தோள்கள் மட்டுமே தீண்டி கொள்ளும் நண்பர்களுக்கான "ஹேக்" அது. அவளது முக பாவனைகளிலும், செய்கைகளிலும் சோர்ந்த என் மனதை, நான் செய்யப்போகும் காரியம் கண்டிப்பாக வெற்றி பெறும் என்று தேற்றி கொண்டேன்.
"காஃபி?” என்றேன், இல்லாத உற்சாகத்தை வரவைத்து கொண்டு.
"கேப்பச்சினோ!!” மீண்டும் அதே உயிர்ப் இல்லாத புன்னகை அவளிடம்.
"உக்காரு!!” என்று நான் இருந்த இருக்கையை கைகாட்டிவிட்டு, கவுன்டர் நோக்கி சென்றேன்.
“2 கப்பேசினோ பிளீஸ்!!” என்று சிப்பந்தியை பார்த்து கூறிவிட்டு, அதற்கான பணத்தையும் செலுத்திவிட்டு, திரும்பி பத்தடி தூரத்தில் அமர்ந்திருக்கும் மதுவைப் பார்த்தேன். உடலால் அவள் வெறும் பத்தடி தூரத்தில் இருந்தாலும், என் உணர்வுகளுக்கு, எட்டாத தூரத்தில் இருந்தாள். ஆசையாக பேசி, காதலாக கொஞ்சியது கடைசியாக அந்த சென்னை-கோயம்புத்தூர் ரயில் பயணத்தில் தான். அவளுடனான முதல் ரயில் பயணத்தில் மாறிய வாழ்க்கை, இரண்டாவது ரயில் பயணம் முடிந்த, அடுத்தடுத்த நாட்களில், தலைகீழாக மாறிவிட்டது.
சேர்ந்து அமர்வதற்கு வசதியாக இருந்த இருக்கையை கை காட்டி நான் அவளை அமர சொன்ன இருக்கையில் அமராமல், இரண்டு பேர் எதிரெதிரே அமருமாறு இருந்த ஒரு டேபிளில் சென்று அமர்ந்திருந்தாள். மீண்டும் என்னை நானே உற்சாகமூட்டிய கொண்ட நேரம் ஆர்டர் செய்த கேப்பேச்சினோ வர, எடுத்துக்கொண்டு அவளிடம் சென்றேன்.
"Here you go!!" கேப்பேச்சினோவை அவள் கையில் கொடுத்துவிட்டு, எதிர் பக்கத்தில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தேன்.
"வாழ்த்துக்கள்!!" கை கொடுத்தாள்.
சிரித்தவாறே, அவள் நீட்டிய கைகளை பிடித்துக் கொண்டு, என் சோல்டர் பேக்கில் இருந்த காசோலையை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தேன். வாங்கிப் பார்த்தவளின் முகம் பிரகாசமானது, நிமிர்ந்து என்னை ஆசையாக பார்த்தாள், அவல கண்கள் கலங்கியிருந்தது. அவளின் இந்த ஆசை பார்வையை, கிட்டத்தட்ட ஐந்து மாதங்களுக்கு அப்புறம் இப்பொழுது தான் பார்க்கிறேன். சொல்லமுடியாத உணர்வுகளால் ஆட்கொள்ளப்பட்ட, என் உள்ளமோ சந்தோசத்தில் ஆர்ப்பரித்தது.
“15000 thousand dollars!!” என் முதல் சம்பாத்தியம்.
கலங்கிய கண்களுடன் அவளை பார்த்து சிரித்தேன். பட்டென எழுந்தவள் என்னை வந்து கட்டிக்கொண்டான். அவளது அரவணைப்பில், கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்த எனது உள்ளம் கொஞ்சம் அமைதி ஆனது. இது என் மதுவின் அனைப்பு. அணைப்பிலிருந்து விலகிய அவள், என் முகத்தை கையில் ஏந்தி, என் கன்னத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டாள். மீண்டும் என் முகத்தை பார்த்து சிரித்தவளை, இழுத்து அணைத்துக் கொண்டேன் நான், காஃபி ஷாப்பில் இருக்கிறோம் என்பதை எல்லாம் மறந்துவிட்டோம். அவள் தான் முதலில் சுதாரித்துக் கொண்டாள், சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு, கலங்கிய கண்களைத் துடைத்தவாறு அவள் இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டாரள். அவள் ஏதோ சொல்ல வாய் எடுக்க, நான் கைகாட்டி தடுத்தேன். "என்ன?" என்று கண்களால் வினவியவளிடம்
"இன்னும் ஒன்னு உன் கிட்ட காட்டணும்!!”. அவள் கண்களில் தெரிந்த எதிர்பார்ப்பு,
கடந்த மூன்று மாதங்களாக நான் அனுபவித்து வந்த வலி, ஏமாற்றம், பயம், இன்னும் நாம் உயிராய் நினைக்கும் ஒருவரை இழந்துவிடுவோமோ என்ற எண்ணம் வந்தாள் ஒரு மனிதன் என்னவெல்லாம் உணர்வுகளுக்கு ஆளாவனோ அத்தனைக்கு ஆளாயிருந்தேன், ஆனால் அவல கண்களில் இப்பொழுது தெரியும் அந்த எதிர்பார்ப்பு அது அனைத்தையும் ஒரு நொடியில் இல்லாமல் செய்தது. மீண்டும் பையிலிருந்து, வெற்றிக் கோப்பையை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தேன். வாங்கி கைகளில் வைத்து உருட்டி பார்த்தவள்
"என்னடா? இவ்வளவு சின்னதா இருக்கு!!" 4 இன்சு உயரமே இருந்த வெற்றிக் கோப்பையை பார்த்தவாறு, நம்பாமல் கேட்டாள்.
"இதுதான் கொடுத்தாங்க!!" உதடு பிதுக்கினேன். ஆம், அந்த கோப்பை பள்ளி விளையாட்டு விழாக்களில் கொடுக்கப்படும் கோப்பையின் அளவே இருந்தது, என்ன சற்று உறுதியாகவும் கடினமாகவும் இருந்தது.
"இன்னொன்னு இருக்கு!!", நான் சொல்ல, மீண்டும் அவளிடம் எதிர்பார்ப்பு, இந்த முறை ஒரு புன்சிரிப்பும் சேர்ந்திருந்தது அவள் முகத்தில்.
இந்த முறை என் பாண்ட் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு எடுத்து, என் விரல்களுக்குள் மறைத்துக் கொண்டு, அவளிடம் நான் கண்ட மாற்றம் கொடுத்த நம்பிக்கையில், எழுந்து அவள் முன் மண்டியிட, அதுவரை மகிழ்ச்சியில் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்த அவள் முகத்தில் சட்டென கலவரம் குடி கொண்டது. அவளது இந்த முகம் மாற்றும், என் மனதிலும் கலவரத்தை விதைத்தபோதும், மறுக்க மாட்டாள் என்ற நம்பிக்கையில், எழுந்தவள் கை பிடித்து, விரல்களுக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த மோதிரத்தை நீட்டி
"ஐ ல.........." அவள், என்னிடம் எவ்வளவோ முறை சொல்லச் சொல்லி கெஞ்சியதை முழுதாக சொல்லி கூட முடிக்க விடாமல், கன்னத்தில் "பளார்" என்று அறைந்தாள். அடித்தவள், அடுத்த நொடி அங்கிருந்து மின்னலாக வெளியேறினாள். என்ன நடந்தது என்று நான் கிரகித்து உணர்ந்துகொண்டு எழுகையில், மொத்த காபி ஷாப்பும் என்னைத்தான் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அத்தனை பேரின் பார்வையும் அதிர்ச்சி கலந்த பரிதாபம். அவளின் இந்த நிராகரிப்பு நான் எதிர்பார்த்ததுதான் என்றாலும், அந்த நொடி ஏனோ என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. என்னை அறியாமல் என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வெளியேற, என் பையை எடுத்துக் கொண்டு, பட்ட அவமானத்தில் கூனிக்குறுகி அங்கிருந்து வெளியேறினேன்.
**************
"Are you okay Sir?" இரண்டாவது முறையாக கரிசனத்துடன், என்னை பார்த்து விமான சிப்பந்தி கேட்க, வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டே, வலிந்து புன்னகை போன்ற ஒன்றை என் உதடுகளில் ஒட்டிக் கொண்டு, எழுந்து விமானத்தின் கழிவறையில் புகுந்து கொண்டேன். அடைக்கப்பட்ட கழிவறையில் அடக்க மாட்டாமல் அழுதேன். பின் ஒருவராக "எல்லாம் சரியாப் போயிரும்" என்று என்னை நானே தேற்றிக் கொண்டு, பின் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன், நொடி நேரம் கூட தூங்கவில்லை, கோயம்புத்தூர் வந்து சேரும் வரை.
"என்னாச்சு தம்பி?" என்று திரும்பத் திரும்பக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த, தாத்தாவின் மடியில் குலுங்கி குலுங்கி அழுது கொண்டிருந்தேன். 19 வயது ஆண் பிள்ளை என்ற எண்ணம் எதுவும் இல்லாமல், ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அழுது கொண்டிருந்தேன். ஏர்போர்ட்டில் இருந்து வெளியே வந்ததும், என்னை வரவேற்க வந்திருந்த அம்மாவையும் தாத்தாவையும், பார்த்து அடுத்த நொடி, தாத்தாவை ஓடிச் சென்று கட்டிப் பிடித்து, அதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் அழுதேன். என்னவென்று கேட்டவர் நான் எதுவும் சொல்லாம அழுதுகொண்டே இருக்கவே, அவசரஅவசரமாக காரை வரவழைத்து என்னை அழைத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார். வீட்டிற்கு வந்ததும் அவர் மடியில் படுத்து அழுவதை நிறுத்தவில்லை. சிறிது நேரத்திற்குப் பின், ஒன்றும் கேட்காமல் அழுது கொண்டிருந்த என் என் முதுகை ஆதரவாக தடவி விட்டார். அழுகையின் ஊடே எப்போது தூங்கினேன் என்று கூட தெரியாமல் தூங்கிப் போய் இருந்தேன்.
************
விழித்துப் பார்க்கையில் என் அறையில் இருந்தேன். என் வாழக்கையில் என்ன நடக்கிறது என்றே புரியவில்லை எனக்கு. முதலில் கொஞ்சம் பிசியா இருப்பதாக, என்னை தனியாக காலேஜ் போகச் சொன்னவள், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என்னை சந்திப்பதை குறைத்து, இப்பொழுதெல்லாம், எப்பவாவது, மாததுக்கு ஒருமுறை, இல்லை இருமுறை என்றாகிப் போனது. திடீர் என்று கால் வரும், அவளிடம் இருந்து, அதற்காகவே காத்துக் கொண்டிருக்கும் நான், ஓடோடி சென்று அவளை சந்ததித்தால், என்னை காரில் ஏற்றி, எதுவும் பேசவிடாமல் எங்காவது அழைத்து செல்வாள், பின் we just fuck, முதலில் காதேலே பிரதானாமாக இருந்த எங்களின் கூடலில், இப்பொழுதெல்லாம் காமமும், கோபமுமே பிரதானாமாக இருந்தது. பின் என்னை, என் வீட்டில் இறக்கி விட்டுவிட்டு சென்றுவிடுவாள். எதுவும் பேசமாட்டாள், என்னையும் பேசாவிடமாட்டாள், நான் ஏதாவது பேச முயன்றாள், ஏங்கி ஏங்கி அழ ஆரம்பித்து விடுவாள்.
"கொஞ்ச நாள் எதுவும் கேக்கக்காதே!!"
“i love you பாப்பா!!, எல்லாம் சரியாயிரும்!!”
“உன்னால்தான்!! உணக்காத்தான்!! நான் உயிரோடவே இருக்கேன்!!”
"பிளீஸ் எதுவும் பேசாத!! just love me now!!”னு
இப்படி ஏதாவது சொல்லி என் வாயை அடைத்துவிடுவாள். அவள் அம்மாவுடன் ஏதோ பிரச்சனை என்று மட்டும் தெரிந்தது எனக்கு. என்னை அவள் வீட்டுக்கு எக்காரணத்தை கொண்டு செல்லக்கூடாது என்று வேறு சொல்லியிருந்தாள். முதலில் நெத்ராவுடன் தங்கியவள், இப்பொழுது PGக்காக, டெல்லியில் சேர்ந்துவிட்டாள், என்னிடம் கூட சொல்லவில்லை. நேத்ரா சொல்லித்தான் எனக்கே தெரியும். ஏற்கனவே கடந்த ஆறுமாதமாக, நரகமாய் இருந்த வாழ்க்கையில், இவள் இப்பொழுது கோவையில் கூட இல்லை, என்பதை தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.
முதலில்அவள் செயல் என்னை பெரும் துன்பத்திறக்கு ஆளாக்கினாலும், அவள் முகத்தில் தெரியும் வலி, என்னை பெரும் பயத்துக்கு உள்ளாக்கியது. அந்த பயம் தரும் வலிக்கு முன்னால் அவளின் செயல் தரும் வலி ஒன்றுமே இல்லை. முதலில் அவள் விலகி சென்ற பொழுது, எப்பொழுது அழைப்பாள் என்று அவள் அழைப்புக்கு பரிதவித்து கிடந்ததைப் போல் தான் இப்பொழுதும் பரிதவித்து கிடக்கிறேன். என்ன, முன்பெல்லாம் அவள் அழைத்ததும், ஏதோ ஒரு வழியில், அவள் துன்பத்திற்கு ஒரு தீர்வாகவோ அல்லது மருந்தாகவோ இருக்க மாட்டோமா என்று தான் இருக்கும்.
ஆனால் இப்பொழுது, அவள் அழைப்புக்காக கத்துகிடக்கும் மனது, அவள் அழைத்ததும், பதறி துடிக்கும், அவள் எனக்கு தரப்போக்கும் துன்பத்தை நிணைத்து. பெரிதாக ஒன்று செய்யமாட்டாள், அதுதான் வலிக்கு காரணமே. அவள் என்னை காமத்தோடு அணுகும் போது, நான் பரிதாபத்தோடு காதலை தேட, நான் தேடியதற்கு மாறாக நான் தேடும் அந்த காதலை நிராகரித்து, கோபத்தையும், கூடிய காமத்தையுமே, கண்களில் காட்டுவாள். வலிகளில் மிகக் கொடிது நிராகரிப்பு.
இவ்வளவு கொடுமையிலும் எனக்கு இருக்கும் ஒரே ஆறுதல், திரும்ப திரும்ப அவள் என்னை தேடி வருவதுதான். அவள் என்னிடம் சொல்லமுடியாத அல்லது சொல்லக்கூடாதா ஏதோ ஒரு துன்பத்தில் இருக்கிறாள் என்பது புரிந்தது. இந்த கோபமும், காமமும் கூட, “என்னை கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ!!” என்று எனக்கு உணர்த்தவே என்று நம்பினேன். அந்த நம்பிக்கை உயிராக பிடித்துக்கொண்டுதான் இதோ மீண்டும் கிளம்பிக்கொண்டிருக்கிறேன் அவல வீட்டை நோக்கி.
************
அந்த டெல்லியில் நிகழ்விற்கு, ஒரு வாரம் கழித்து ஃபோன் செய்தவள், என்னை அவளது வீட்டுக்கு வரச்சொன்னாள், சென்றேன், நான் சென்ற நேரம் அவள் வீட்டில் இல்லை. வெளியே சென்று இருப்பதாகவும், என்னை காத்திருக்க சொன்னதாக, அவள் வீட்டில், சமையல் செய்யும் அம்மா சொல்ல, நான் அவள் அறையில் சென்று அமர்ந்தேன்.
இந்த முறை ஒரு முடிவோடு காத்துக் கொண்டிருந்தேன் அவளுக்காக.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)