Incest காதலுக்கு வயதில்லை

[Loveyourself1990]

கவிதா: என்ன மன்னிச்சுரு பா, நான் விளையாட்டா கேட்ட விஷயம் பின்னாடி இவ்ளோ வேதனையான விஷயம் இருக்கும்னு தெரியாம கேட்டுட்டேன் பா (கலங்கிய கண்களுடன் அசோக்கை பாவமாக பார்த்தபடி)


அசோக்: அம்மா, உங்க மேல ஒரு தப்பும் இல்லை, நீங்க தெரியாம தானே கேட்டீங்க (மெல்ல கவிதா அருகில் சென்று அவளின் கண்ணீரை அவனின் விரலால் தொடைத்து விடுகிறான்)

கவிதா: சரி பா, ரொம்ப நேரமா இங்கேயே நின்னு பேசுறோம், வீட்டுக்கு போலாமா, கால் லேசா வலிக்கிற மாறி இருக்கு பா

அசோக்: அச்சோ சாரி அம்மா, உங்கள பார்த்த சந்தோஷத்துல அத மறந்துட்டேன், வாங்க போலாம் (கவிதா கையில் இருந்த அந்த பெட்டியை வாங்கி கொண்டு உரிமையாக கவிதாவின் கைகளை பிடித்தவாறு காருக்கு செல்கிறான்)

கவிதாவும் அவனின் கைகளை இறுக்கமாக பிடித்தபடி அசோக்கின் முகத்தை பார்த்தவண்ணம் "பாவம் இவனும் நம்மள மாறி யாரும் இல்லாம அன்புக்கு ஏங்குறான், ஆனா இப்படி இந்த வயசுல சுகம் தேடுறது தப்பு, நம்ம இவனோட இருக்கும் போது பக்குவமா சொல்லி புரியவைக்கணும்" என்று மனதுக்குள் நினைத்தவாறு காருக்கு செல்கிறாள்

அசோக் காரில் ஏறி கவிதாவை அவன் அருகில் அமரச்செய்து வண்டியை ஓட்ட ஆரமித்தான், கவிதா அவளின் அன்பு மகளுக்கு அவள் சென்னை வந்ததை வாய்ஸ் மெசேஜ் மூலம் அனுப்பிக்கொன்டே காரில் வேடிக்கை பார்த்த படி வருகிறாள்

கவிதா: தம்பி நீங்க என்ன பண்றீங்க, என்ன படிச்சு இருக்கீங்க (மெல்லமாக அசோக்கிடம் பேச்சு கொடுத்து அவனின் குணத்தை புரிந்துகொள்ள முயற்சி செய்தபடி)

அசோக்: நான் பி.ஸ்.சி கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் படிச்சேன் அம்மா, நான் சொந்தமா ஒரு ஐ.டி கம்பெனி கிரேட் பண்ணனும் தான் என்னோட ஆசை, கனவு எல்லாம், ஆனா அப்பா தவருண அப்பறம் என்னோட அந்த ஆசைக்கு ஒரு பிரேக் விட்டுட்டு அப்பா ஓட கம்பெனி எல்லாம் பார்த்துக்குறான் அம்மா, நானும் ராஜேஷும் தான் இப்ப அப்பா கம்பெனி பத்தி எல்லாமே பாக்குறோம்

கவிதா: ஹ்ம்ம் நல்லா விஷயம் தம்பி, சரி தம்பிக்கு என்ன பிடிக்கும் என்ன பிடிக்காது கொஞ்சம் சொல்லுறியா கேப்போம் 

அசோக்: எனக்கு மியூசிக் கேக்க ரொம்ப பிடிக்கும் அம்மா, அப்பாவை ரொம்ப பிடிக்கும், படம் பார்க்க பிடிக்கும், என்னோட ராஜேஷோட இருக்க பிடிக்கும்

கவிதா: ஹ்ம்ம்ம் உன்னோட வயசு என்ன ஆகுது பா 

அசோக்: எனக்கு 25  ஆகுது அம்மா, ஏன் கேக்குறீங்க 

கவிதா: சும்மா உன்ன தெரிச்சுக்க தான், ஆமா உனக்கு காதல் கீதல்னு ஏதும் வந்தது இல்லையா இப்ப வரைக்கும் 

அசோக்: இல்லை அம்மா, எனக்கு இப்பவரைக்கும் அப்படி ஒரு எண்ணமும்  வந்தது இல்லை

கவிதா: ஹ்ம்ம் அப்பறம் எதுக்குப்பா என்ன கூப்பிட, இந்த வயசுல இது தேவையா

அசோக்: தப்பா நெனைக்காதிங்க அம்மா, நான் உங்கள அந்த எண்ணத்துல கூப்பிடல அம்மா, நான் எதுக்கு கூப்பிட்டேன்னு நான் இவ்ளோ நேரம் உங்களை கூப்டுற முறையிலே உங்களுக்கு புரிஞ்சு இருக்கும்.

அவ்வளவுதான் கவிதாவின் முகத்தில் பலவித உணர்ச்சி, என்னை இவன் அவனது அம்மாவாக பார்க்கிறானா, எவ்ளோ பெரிய மனம் இவனுக்கு அதும் இந்த வயதில், இதுவரை என்னை பார்க்கும் ஆண்கள் எல்லாம் என்னுடைய மார்பை பார்த்தார்கள் ஆனால் யாரும் அந்த மார்புக்குள் ஒரு மனம் இருப்பதை பார்த்ததும் இல்லை, என்னை ஒரு மனுஷியாய் மதித்து கூட இல்லை, அவர்களை பொறுத்தவரை நான் ஒரு விபச்சாரி அவர்களுக்கு நான் என்னோடைய கால்களை விரித்து காமித்தால் அதுவே போதும், ஆனால் இவன், என்னை நேரில் பார்த்ததுகூட கிடையாது ஒரு முறை போனில் பேசினான், இப்பொழுது சந்தித்து அரைமணிநேரம் கூட ஆகவில்லை தாய் என்னும் பெரிய ஸ்தானத்தை எனக்கு அல்லவா கொடுக்கிறான்

அசோக்: (அசோக் கவிதாவின் கவனத்தை கலைதான்) அம்மா, அம்மா என்ன ஆச்சு நான் ஏதாச்சும் தப்பா கேட்டானா, ஒன்னும் சொல்லாம எதோ யோசிக்கிறீங்க, எது நாளும் சொல்லுங்க அம்மா, நான் உங்களை கேக்காம முடிவு எடுத்துட்டான்னு நினைக்கவேண்டாம், நீங்க என்ன சொன்னாலும் நான் அதுக்கு கட்டுப்படுவான் அம்மா 

கவிதா: அசோக், நீ ஒன்னும் தப்பா கேக்கல பா, ஆனா நான் அதுக்கு தகுதி உடையவளா ஒரு பயம் பா, நீ என்ன இப்ப தான் பாக்குற, உடனே இப்படி ஒரு முடிவு சொன்னா, என்னோட மனசு என்ன நிலை ஆகும்னு யோசி பா

அசோக்: அம்மா, இங்க நம்ம மட்டும் தான் இருக்கோம், தயங்காம மனசுல உள்ளதே வெளிப்படையா சொல்லுங்க அம்மா 

கவிதா: அசோக், நான் ஒரு விபச்சாரி பா, என்னை பல ஆம்பளைங்க என்னோட உடலுக்காக மட்டும் தான் பார்ப்பாங்க, எனக்கும் மனசு இருக்கும்னு யாரும் புரிஞ்சிக்கமாட்டாங்க, அதும் இல்லாம நீ என்ன அம்மாவை ஏத்துக்கிட்ட நாளைபின்ன உன்னையும், என்னையும் எனக்கு தெரிச்சவங்க இல்ல என்னோட படுத்தவங்க பார்த்து, உன்ன தப்பா பேசிட்டா நான் தங்கமாட்டான் பா, அதும் இல்லாம என்ன நம்பி ஒரு பொண்ணு இருக்கா, நான் உன்னோட வந்துட்டா அவளோட நிலைமை பா