Romance "அவள்" ஒரு தொடர் கதை ... :

[johnypowas]

பாகம் ஆறு : தாய்

மருத்துவக் கல்லூரியில் கால் பதிக்க வேண்டும் என்ற அவனது பதினெட்டு வருடகாலக் கனவை நனவாக்கப் போகும் தேர்வுக்கு இன்னும் சில மாதங்களே எஞ்சி இருந்தன. இரவுபகல் பாராது கடுமையாகப் படித்துக்கொண்டிருந்தான்.

"ரிங்.. ரிங்.." அவள் தான். சிறிது நேரத்தில் எடுப்பதாய்ச் சொல்லியிருந்தாள். எடுப்பதா வேண்டாமா எண்டு யோசித்துக் கொண்டிருக்கையிலே நின்றுவிட்டது. 

சே.. இவளுக்குக் கொஞ்சநாளாவே என்ன ஆச்சுண்டே தெரியேல்ல. இந்த தேர்வு எவ்வளவு முக்கியம் எண்டு தெரிந்திருந்தும், ஏன் புரிந்துகொள்ளவே மாட்டேன் என்கிறாள். தானும் படிக்காமல் என்னையும் குழப்பிக்கொண்டு. இப்ப அம்மாவோடை எதோ முக்கியமாய்க் கதைக்க வேணுமாம். ஏன்டா சந்தித்தோம் எண்டிருந்தது அவனுக்கு.

"ரிங்.. ரிங்.. ரிங்.. ரிங்.."

"யாரப்பா இந்தநேரத்திலை? எப்பபாத்தாலும் போன் அடிச்சுக்கொண்டு இருக்கு. வீட்ல படிக்கிற பிள்ளையளையும் குழப்பிக்கொண்டு." அப்பதான் வீட்டுக்குள் நுழைந்த அம்மா போனை எடுத்து,

"ஹலோ!"

"ஹலோ ஆன்ட்டி, நான்.. " குரல் விக்கித்தது.

"சொல்லு பிள்ளை என்ன விஷயம்?"

"அது வந்து.. நீங்கள்.. நான் அடிக்கடி போன் பண்ணி சுதாவைக் குழப்பிக்கொண்டிருக்கிறதா சொன்னீங்களாமே. அது தான்.."

"இல்லையே.. யார் அப்பிடிச் சொன்னது?"

"இல்லை நீங்க சொன்னீங்க எண்டுதான்.." அனுதான் சொன்னாள் எண்டு சொல்லிவிடலாமா? ஆனால் இவளுக்குப் போட்டுக்குடுத்துப் பழக்கமில்லாததால் தடுமாறினாள்.

"இஞ்ச பாரு பிள்ளை. நீயாரெண்டே எனக்குத் தெரியாது. பிறகெப்படி நான் சொல்லியிருக்க முடியும்?" ஆ..? இந்தக் கோணத்தில் ஏன் அவள் யோசிக்கவில்லை? அப்பாவித்தனமாய் யார் என்ன சொன்னாலும் அதை அப்பிடியே நம்பிக்கொண்டு சிறுபிள்ளைத்தனமாகவே இன்னும் எத்தினை நாளைக்குத்தான் இருக்கப் போறாளோ..

"இல்லை உங்களுக்கு நல்லத் தெரிஞ்ச ஒராள் தான் எனக்குச் சொல்லி, என்னை இனி சுதாவுக்கு போன் பண்ணி தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் எண்டு சொன்னவா. அதுதான் நீங்க என்னை யாருன்னே தெரியாம எப்படி தப்பா சொல்லலாம்?" பொரிந்து தள்ளிவிட்டாள்.

உண்மைதான். இந்த இரண்டு வருடங்களில் அவனுக்கு போன் பண்ணின நாட்களை விரல் விட்டு  எண்ணிவிடலாம். அப்பிடியிருக்க, எதோ நான் தான் படிக்கவிடாமல்.. அவளுக்கு கோபம் கோபமாய் வந்தது.