மான்சி கதைகள் by sathiyan

[johnypowas]

மறுநாள் அதிகாலையிலேயே சத்யனும் எழுந்து பரணியை வழியனுப்ப விமான நிலையம் கிளம்பினான்

டாக்ஸியில் சைந்தவி சத்யனைவிட்டு கீழே இறங்கவேயில்லை ...
சத்யனுக்கு இந்த அன்பு குழந்தையை விட்டு தான் எப்படி ஒருவாரம் இருக்கப்போகிறோமோ என்று இருந்தது

அவர்களை வழியனுப்பிவிட்டு வரும்போது சத்யனும் மான்சியும் மட்டும் டாக்ஸியில் வந்தனர் ...

மான்சி எதுவுமே பேசாமல் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லாமல் அமைதியாக வர

சத்யன் மான்சியை திரும்பி பார்த்து “ என்னங்க ரொம்ப டல்லாயிட்டீங்க குழந்தையை விட்டுட்டு எப்படி இருக்கறதுன்னு தானே .... ஒருவாரம் தானங்க அது கண்மூடி திறப்பதுக்குள்ள ஓடிப்போயிரும்” என்று ஆறுதல் சொல்ல

மான்சி அதற்க்கும் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை காரின் ஜன்னல் வழியா புலர்ந்தும் புலராத அழகான காலைப் பொழுதை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டு வந்தாள்

சத்யன் அதற்க்கு மேல் அவளிடம் எதுவும் பேசவில்லை... அவனுக்கு அவளுடைய முகம் வாடியிருந்தது ரொம்ப கஷ்டமாக இருந்தது...

‘ச்சே எல்லாரும் ஊருக்கு போறதுக்கு நான் சந்தோஷப்பட்டேன்... ஆனா மான்சிக்கு இதிலே ரொம்ப வருத்தம் போல இருக்கு.. என்று அவளை நினைத்து இவன் வருந்தினான்

டாக்ஸி அவர்களின் அப்பார்ட்மெண்ட்க்கு வந்ததும் சத்யன் டாக்ஸிக்கு பணம் கொடுக்க... அவனை கையசைத்து தடுத்த மான்சி

“ இருங்க பணம் நான் கொடுக்கறேன்” என்று தனது கைப்பையை திறந்து பணத்தை தேட....

சத்யன் அதற்க்குள் பணத்தை கொடுத்து டாக்ஸியை அனுப்பிவிட்டான்.. அவனை திரும்பி பார்த்து முறைத்த மான்சி வேகமா லிப்ட்டை நோக்கி போக....
சத்யனுக்கு சங்கடமாக இருந்தது அவள் பின்னாலேயே வேகமாக போய் லிப்டில் அவளுடன் சேர்ந்துகொண்டான்

மான்சி இவன் முகத்தை பார்க்காமல் திரும்பிக்கொண்டு நிற்க சத்யன் என்னடா இது கை எட்டுனது வாய்க்கு எட்டாது போல இருக்கே என்று நினைத்தான்

“மான்சி என்மேல் என்ன கோபம் நான் ஏதாவது உங்க மனசு நோகும்படி தவறா நடந்துகிட்டேனா” என்று சத்யன் வருத்தமாக கேட்க

இவன் வார்த்தைக்கு மான்சியிடம் இருந்து எந்த பதிலும் இல்லை... அதற்க்குள் அவர்கள் தளம் வந்துவிட இருவரும் லிப்ட்டில் இருந்து வெளியே வந்து அவரவர் வீட்டுபோக திரும்ப...

சத்யன் தன்வீட்டு கதவில் சாவியை நுழைத்து திறந்துகொண்டிருக்க... அவன் பின்னால் இருந்து “ ஒரு நிமிஷம் இருங்க” என்று மான்சியின் குரல் கேட்டது

சத்யன் சட்டென தலையை திருப்பி அவளை பார்த்தான்... மான்சி அவன் முகத்தை நேரடியாக பார்த்து “ உங்களுக்கு என்ன வயசு இருக்கும்” என்று கேட்க

இதென்ன இந்த நேரத்தில் சம்மந்தமில்லாமல் கேட்கிறாளே என்று மனதில் நினைத்தாலும் அதை காட்டிக்கொள்ளாமல் “ இன்னும் நாலுமாசத்தில் முப்பது ஆரம்பிக்கும்” என்றான்

“அப்போ என்னைவிட ஏழுவயசு பெரியவர் நீங்க... அப்பறமா ஏன் என்னை வாங்க போங்கன்னு அத்தனை ங்க போட்டு கூப்பிடுறீங்க... மான்சின்னு பேர் சொல்லி கூப்பிடுங்க” என்று மான்சி முகத்தில் சிறு புன்னகையுடன் கூற

சத்யன் தன் காதுகளில் விழுந்த வார்த்தைகளை நம்பவே முடியவில்லை... இவ்வளவு நேரம் முறைத்து கொண்டு வந்தாள் இப்போது அப்படியே மாறிவிட்டாளே... ம்ஹும் இந்த பொண்ணுங்களை புரிஞ்சுக்கவே முடியாது என்று நினைத்து அவளை பார்க்க

அவள் கதவை திறந்து உள்ளே போய்க்கொண்டு இருந்தாள்... சத்யன் உடனே “ மான்சி” என்று கூப்பிட... அவள் நின்று திரும்பிப்பார்த்து என்ன என்பதுபோல் கண்ணசைக்க

“ இல்ல சும்மா உங்க பேர் எப்படி இருக்குன்னு கூப்பிட்டு பார்த்தேன்” என்று சத்யன் அசடுவழிய

அவள் உதட்டளவில் சிறு சிரிப்புடன் தலையசைத்துவிட்டு வீட்டுக்குள் போய் கதவை மூடிக்கொண்டாள்