மான்சி கதைகள் by sathiyan

[johnypowas]

இப்போது கடவுள் அவனெதிரே வந்து அந்த விரலை முத்தமிட உனக்கு ஒரு சந்தர்பம் அளிக்கிறேன் ஆனால் அதற்க்கு நீ என்ன திருப்பி தருவாய் என்று கேட்டால் ... சத்யன் உடனே உயிரைத்தருவேன் என்பான்
சத்யன் இப்போதெல்லாம் மான்சி வரும் நேரங்களில் சசின்னசின்னதாக திருட்டுத்தனமான வேலைகள் செய்ய ஆரம்பித்தான்

அவள் வரும் நேரங்களில் வேன்டுமென்றே கண்களை மூடிக்கொண்டு அசந்து தூங்குவது போல் நடிப்பான்

அவள் இவனருகில் வந்து சார் என்று அழைத்தால் எழ மாட்டான்.. 
இரண்டாவது முறையாக சத்யன் எழுந்திருங்க என்று அழைத்தும் தான் எழுந்திருப்பான்

தரையில் உட்காரமுடியவில்லை என்று சொல்லி டேபிள் சேரில் அமர்ந்து சாப்பிடுவான்... ஏன்னென்றால் அப்போ தானே அவள் நின்றுகொண்டு உணவு பறிமாறும் அழகை தலைகவிழ்ந்தபடி ரசிக்க முடியும்

அப்படி ரசிக்கும் போதுதானே அவள் கவணிக்காமல் இருக்கும்போது அவள் இடுப்பையும் வயிற்றயும் பார்த்து அதன் நடுவில் இருக்கும் அழகுத் தொப்புளையும் ரசிக்க முடியும்

இப்போதெல்லாம் சத்யன் அவள் புடவைக்குள் மறைந்திருக்கும் தொப்புளை தன் கண்களால் தடவிக்கொண்டுதான் ஒரு வாய் உணவுகூட சாப்பிடுவது

சத்யனை அவள் ஆழகுத் தொப்புளை பற்றி ஒரு ஆராய்ச்சி கட்டுரை எழுதச்சொன்னால்... அந்த கட்டுரையை பிழையில்லாமல் நூறு பக்கத்துக்கு எழுதுவான் அவ்வளவு தேறிவிட்டான்

இந்த கூத்தெல்லாம் ஐந்து நாட்கள்தான் நடந்தது அதன்பிறகு கஞ்சனா வந்துவிட சத்யனின் ஏமாற்றத்தை அளவிட யாராலும் முடியாது... அவளை காணாமல் அந்தளவுக்கு சோர்ந்து தளர்ந்து போய்விட்டான்

அவன் உடல் நன்றாக தேறிவிட ஒன்பதாவது நாள் அவன் பரணி காஞ்சனா உதவியுடன் தலைக்கு குளித்தான்

அன்று மாலை மான்சியும் சைந்தவியும் சத்யன் வீட்டுக்கு வர சைந்தவி ஓடிவந்து சத்யன் மடியில் உட்கார்ந்து கொண்டாள்

தன் மடியில் அமர்ந்த சவியை தூக்கிப் போட்டு பிடித்த சத்யன் “ ம் என் செல்லத்தை பார்க்காம பத்துநாளா எனக்கு பைத்தியம் புடிச்ச மாதிரி ஆயிருச்சு” என்று கொஞ்சினான்

“எனக்கும்தான் அங்கிள் உங்களை பார்க்கனும்னு ரொம்ப ஆசையா இருந்துச்சு.. அதான் இன்னிக்கு அம்மா வந்தவுடனேயே கூட்டிட்டு போகச்சொல்லி அழுதேன் அப்புறமாதான் கூட்டிட்டு வந்தாங்க” என்று சைந்தவி தன் மழலை மொழியில் படபடவென பேச

சத்யன் குழந்தையை வாரியணைத்து முத்தமிட்ட படியே மான்சியை பார்க்க... அவள் முகத்தில் புன்னகையுடன் இவர்கள் கொஞ்சுவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்

புன்னகை சிந்தும் அவள் இதழ்களை பார்த்த சத்யன்... நாம் என்றைக்கு இந்த ஈர இதழ்களில் தன் உதட்டால் முத்தக் கவிதை எழுத போகிறோமோ என்று ஏங்கினான்

அதன்பின் சத்யன் உடல் நிலை சரியாகி தன் ஆபிஸ்க்கு போக ஆரம்பித்தான்... ஆனால் சரியாக மான்சி கிளம்பும் நேரத்துக்கு தனது நேர அட்டவணையை மாற்றிக்கொண்டான்

இருவரும் ஒன்றக லிப்டில் பயனிக்கும் அந்த நிமிடங்களுக்காக சத்யன் முதல்நாள் இரவிலிருந்தே கற்பனையில் மிதக்க ஆரம்பித்துவிடுவான்

லிப்டில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தால் சத்யன் பாடு இன்னும் கொண்டாமாகிவிடும் ... அவளை கூட்டத்தில் பாதுக்காப்பவன் போல் நெருக்கமாக நின்று கொள்வான்...

அவள் வாசனை இவன் முகத்தில் மோதும்... அவள் வெளுத்த தோள் வளைவைவிட்டு தன் பார்வையை அகற்ற மாட்டான்.... இவ்வளவையும் மான்சிக்கு துளிகூட சந்தேகம் வராதவாறு செய்வான்

ஏய் ரொம்ப பொறிக்கித்தனம் பண்றே என்று எச்சரிக்கும் மனதை ... எது பொறிக்கித்தனம் கடவுள் படைத்த இந்த அழகு சுரங்கத்தை ரசிப்பதா ... இந்த அழகை ரசிப்பது பொறிக்கத்தனம் என்றால் ஊரில் அழகான் பூக்கள் மலரும் எல்லா பூங்காக்களையும் அழித்துவிட வேண்டும்

அவளை பார்த்ததால் சத்யன் தான் பிறந்ததற்கான பிறவிப்பயன் அடைந்துவிட்டதாக எண்ணினான்...

மாலை வேளைகளில் மான்சி வரும் நேரத்தில் சரியா கணக்கிட்டு அவனும் வந்துவிடுவான் ... கீழ் பிளாட்டில் வசிப்பவர்கள் வளர்க்கும் நாயிடம் மான்சிக்கு எப்பவுமே பயம் அதிகம்

அதனால் எப்பவுமே பரணி அவள் வரும் நேரத்திற்கு கீழே வந்து காத்திருந்து அவளை கூட்டிச்செல்வார் .... ஆனால் இப்போது சத்யன் உடன் வருவதால் பரணி கீழே வருவதில்லை

சத்யன் இதுவரை அந்த நாய்க்கு ஒராயிரம் முறை நன்றி சொல்லியிருப்பான்... அந்த நாய் எப்போதாவது குரைத்தால் சத்யனுக்கு இன்னும் சந்தோஷமாகிவிடும் ... ஏனென்றால் அப்போது தானே பயத்தில் இவன் கைகளை பற்றிக்கொள்வாள்