மான்சி கதைகள் by sathiyan

[johnypowas]

மான்சி சத்யனுடன் சகஜமாக பேசியது பரணிக்கு கூட ஆச்சிரியமாகத்தான்

“அப்பா நீங்க போய் சவியை பார்த்துக்கங்க... அம்மாவால அவளை சமாளிக்க முடியாது....நான் இவருக்கு நைட் சாப்பாடு எடுத்து வச்சிட்டு வர்றேன்” என்று மான்சி கூறியதும்

“சரி சத்யன் நான் வீட்டுக்கு போறேன் நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க” என சொல்லிவிட்டு பரணி கிளம்பினார்

மான்சி, சத்யனை சுற்றி இரைந்து கிடந்த வேப்பிலை சருகுகளை கைகளால் சேர்த்து வாறி ஓரமாய் போய் போட்டுவிட்டு அவன் எதிரில் உட்கார்ந்து மாரியம்மன் தாலாட்டு பாடல்களை தன் தேன் குரலில் பாட

சத்யன் படுத்தவாறே அதை கண்மூடி ரசித்தான்.... திடீரென கண்திறந்த சத்யனின் கண்ணெதிரில் உட்கார்ந்திருந்த மான்சியின் இடுப்புதான் தெரிந்தது

விக்கித்துப் போன சத்யன் தனது விழிகளை அந்த சுந்தரப் பிரதேசத்தை விட்டு நகர்த்த முடியாமல் அங்கேயே நிலைக்கவிட்டான்

சத்யனின் பக்கவாட்டில் அவள் உட்கார்ந்திருந்ததால் அவளின் ஆலிலை போன்ற மான்சியின் வயிறு சற்று குழிந்து இருக்க அவ்வளவு அருகாமையில் அவள் வயிற்றின் மெல்லிய ரோமங்களை கூட சத்யனால் பார்க்க முடிந்தது

சத்யன் மெதுவாக தன் பார்வையை அவள் இடுப்புக்கு மேலே உயர்த்தினான்... மான்சி கையை மடக்கி பாட்டு புத்தகத்தை வைத்திருந்ததால் அவள் இடது பக்க சேலை ஒதுங்கி அவள் இடது மார்பின் பக்கவாட்டு தோற்றம் தெரிந்தது

அதன் கணப் பரிமானம் சத்யனை மூச்சடைக்க செய்தது... அவளை சந்தித்த இத்தனை நாட்களில் சத்யனின் பார்வை அவள் முகத்துக்கு கீழே இறங்கியதில்லை... ஆனால் இன்று அவளுடைய வனப்பை கண்களால் தடவி கருத்தில் பதித்துகொண்டிருந்தான்

சத்யனுக்கு குழிந்த அந்த வயிற்றுப் பள்ளத்தில் தன் முகத்தை வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் போல இருந்தது...
அப்படி முகத்தை வைத்துக்கொண்டு நிமிர்ந்து அவளின் அடிமார்பை தனது மூக்கால் உரச வேண்டும் போல் இருந்தது...
அப்படி மூக்கால் உரசி கொண்டே அந்த மார்பின் வனப்பை தன் கைகளால் தடவி பார்க்க வேண்டும் போல் இருந்தது...
அப்படி கைகளால் தடவி பார்த்துக்கொண்டே அந்த மார்பின் கணத்தை தூக்கி எடையை அறிய வேண்டும் போல் இருந்தது
சத்யன் கண்களாலேயே விழுங்கி தனது இரவு பசியை போக்கிக்கொண்டிருக்க...

‘அடப்பாவி இந்த நிலைமையில் பெண்களை ஏறெடுத்தும் பார்க்கக்கூடாது நீ என்னடான்னா இப்படி அவளை அணுஅணுவாக ரசிக்கிற... அதுவும் அவ சாமிபாட்டு பாடிக்கிட்டு இருக்கும் போது ச்சை என்ன மனுஷன்டா நீ ’ என்று அவன் மனம் அவனை குத்தியது

லேசான குற்ற உணர்வில் சத்யன் தவிக்க ... அவன் உணர்ச்சிகளோ எந்தவித குற்ற உணர்வுமின்றி மறுபடியும் மறுபடியும் அவள் அழகை கண்களால் தடவிப்பார்த்து ரசித்தது

மறுபடியும் அவனை குறைசொல்ல எழுந்த மனதை .. “ ஆண் கடவுளோ பெண் கடவுளோ அவர்களின் உணர்வுகளின் சங்கமமும் சேர்க்கைதான் மனிதப்பிறவி... இதில் மறுப்பேதும் உண்டா ... அப்படியிருக்க இப்போ நான் அவளை ரசிப்பதை எந்த கடவுளும் குற்றமென்று சொல்லமாட்டார்... நீ அடங்கியிரு’ என்று சத்யன் தன் மனதை அடக்கிவிட்டு அவள் அழகை அள்ளிப் பருகும் அற்புதத்தை சீராக செய்தான்

மான்சி பாடல்களை படித்துவிட்டு எழுந்துகொள்ள... அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த சத்யன் திகைத்துப்போய் சட்டென தன் பார்வையை விலக்கி திரும்பிக்கொண்டான்

“நீங்க டிபன் சாப்பிட்டீங்கன்னா நான் கிளம்புவேன்” என்று மான்சி அவன் முகத்தை பார்க்காமல்

சத்யன் எதுவும் சொல்லாமல் எழுந்து போய் கைகழுவிவிட்டு வந்து அமர மான்சி தட்டுவைத்து அதில் உணவை வைத்தாள்

சத்யனுக்கு இவ்வளவு நேரம் அவளை பார்த்ததில் மனம் பதைத்துப் போயிருந்தது... ச்சே எவ்வளவு அக்கறையோட சாப்பாடு போடுறா... இவ்வளவு நேரமா நான் இவளை என் கண்களால் சாப்பிட்டு பசியாறினேன் என்று தெரிந்தால் என்னை பற்றி என்ன நினைப்பாள்

அப்புறமா பரணி அங்கிள் என்மேல் வச்சுருக்கும் மரியாதை என்னாகும்... இனிமேல் இதுபோல நடந்துக்கக் கூடாது என்று தன் உணர்வுகளுக்கு சத்யன் கடிவாளமிட்டான்

ஆனால் உணர்வுகளுக்கு கடிவாளமிட யாராலும் முடியாது என்பது சத்யனுக்கு தெரியவில்லை

அவன் குனிந்து சாப்பிட்டாலும் அவன் நினைவுகள் அவளை தலைநிமிர்ந்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தது

“சட்னியில உப்பு இருக்கா” என்ற மான்சியின் குரல் சத்யனின் நினைவுகளை கலைத்தது

தலை நிமிராமலேயே “ம் இருக்கு” ஆனால் அவன் நாக்கு சுவையறியாமல் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தது

அவனுக்கு பயம் எங்கே தலைநிமிர்ந்தால் தன் மனம் இருக்கும் நிலையில் ஏதாவது தவறாக நடந்து கொண்டுவிடுவமோ என்றுதான்

அவன் உணவு பரிமாறும் அவள் விரல்களை பார்த்தான்... எவ்வளவு அழகான காந்தல் விரல்கள் ... அந்த விரல்களின் நுனியில் முத்தமிட்டால் எப்படி இருக்கும் என்று அவன் நினைத்தான்